Moi Drodzy, chciałbym zapytać o dwie rzeczy. Pierwsza z nich dotyczy Pisma Świętego i wyznania wiary. W Credo znajduje się następujące zdanie o duchu Świętym „...który mówił przez proroków”. Pytam dlatego, że kiedyś – w bliskiej lub odległej przyszłości – nadejdzie koniec świata. Bardzo prawdopodobnym jest, że wcześniej pojawią się natchnieni Duchem Świętym prorocy, którzy nadchodzący finał przepowiedzą. Czy też nie, skoro o prorokach wyraźnie mówimy w czasie przeszłym. W związku z tym chciałbym zapytać czy Pismo Święte jest absolutnie zamknięte. Można założyć, że pojawią się osoby, które z Bożego polecenia będą prorokować czy wołać o nawrócenie. Zakładając, że Kościół uzna ich jako wybrańców Pana czy będzie władny rozszerzyć Pismo Święte.
Drugie pytanie dotyczy Dekalogu. Usłyszałem ostatnio, że obecne dziewiąte i dziesiąte przykazanie stanowi w rzeczywistości jedno. Stąd wynika miejsce dla jeszcze jednego. Prosiłbym serdecznie o jakiś komentarz w tej sprawie oraz ewentualne wskazanie, który z odłamów chrześcijaństwa tak twierdzi oraz kogo obwinia się za to zafałszowanie.
Jerzy
1. Koniec świata nadejdzie, ale nawet nie wiemy, czy w bliskiej, czy też w odległej przyszłości. Prorocy zaś pojawiają się cały czas. Nie chodzi tu o fałszywych proroków, ale o autentycznych proroków, który napominają i pouczają chrześcijan cały czas i są oni pod natchnieniem Ducha Świętego. Prawdziwy prorok posiada bowiem charyzmat udzielony mu przez Ducha Świętego.
Natomiast co do Pisma Świętego, to jego tekst jest faktycznie zamknięty. Powodem tego nie są bynajmniej prorocy, ale najważniejsze wydarzenie zbawcze, jakie dokonało się dla rodzaju ludzkiego. Jest nim Misterium Paschalne Chrystusa, czyli przede wszystkim męka Chrystusa, Jego śmierć, pogrzeb, zstąpienie do otchłani, zmartwychwstanie, wniebowstąpienie, zasiadanie po prawicy Ojca, a także zesłanie Ducha Świętego. Do tych wydarzeń zbawczych przygotowywał cały Stary Testament, w tym również prorocy. To właśnie Misterium Paschalne Chrystusa jest centralnym wydarzeniem zbawczym, jakie dokonało się w historii ludzkości. Niczego większego i istotniejszego my, chrześcijanie już nie oczekujemy, ponieważ koniec świata, czyli powtórne przyjście Chrystusa nic już nie wniesie nowego do dzieła zbawczego, którego On dokonał. Stąd Kościół naucza, że Objawienie publiczne zakończyło się wraz ze śmiercią ostatniego Apostoła. Teraz mogą zaistnieć jedynie objawienia prywatne, które mogą otrzymywać również prorocy naszych czasów, ale ich przesłanie nie wnosi już nic nowego w dzieło zbawcze w przeciwieństwie do proroków Starego Testamentu, którzy przygotowywali Naród Wybrany do najważniejszych wydarzeń zbawczych – do przyjścia Mesjasza na ziemię. A zatem Kościół nie „rozszerzy” Pisma Świętego, choć nie odrzuca też przepowiadania proroków w naszych czasach pod warunkiem, że ich przepowiadanie jest zgodne z tym, co zostało nam przekazane w objawieniu publicznym.
2. Dekalog chrześcijański oparty jest na tekście biblijnym, z księgi Wyjścia (Wj 20, 1–17). I tak Kościół rzymskokatolicki i Ewangelicko–Augsburski uznaje za I Przykazanie tekst zawarty w Wj 20, 2–6: Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Natomiast Kościół prawosławny oraz Kościół Ewangelicko–Reformowany za I Przykazanie Dekalogu uznaje jedynie tekst Wj 20, 2–3: Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! II Przykazanie w tych Kościołach brzmi: Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Pan, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i przestrzegają moich przykazań. Dalej w Kościele prawosławnym i Ewangelicko–Reformowanym Przykazania przedstawiają się następująco:
III Przykazanie: Nie będziesz wzywał imienia Pana, Boga twego, do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy (Wj 20, 7).
IV Przykazanie: Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci Pana, Boga twego. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. W sześciu dniach bowiem uczynił Pan niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Pan dzień szabatu i uznał go za święty (Wj 20, 8–11).
V Przykazanie: Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie (Wj 20, 12).
VI Przykazanie: Nie będziesz zabijał (Wj 20, 13).
VII Przykazanie: Nie będziesz cudzołożył (Wj 20, 14).
VIII Przykazanie: Nie będziesz kradł.(Wj 20, 15).
IX Przykazanie: Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek (Wj 20, 16).
X Przykazanie: Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego (Wj 20, 17).
W porównaniu z tą powyższą wersją Dekalogu w Kościele rzymskokatolickim i Ewangelicko–Augsburskim tekst Wj 20, 17 stanowi dwa ostatnie Przykazania Dekalogu. W obu jednak wersjach Przykazań jest 10 oraz ich treść jest ta sama. Nie można tu zatem mówić o żadnych różnicach dogmatycznych między Kościołami.
Marek Blaza SJ