Jeśli ich poprzednie postępowanie miało coś oznaczać, niewiele można było oczekiwać od uczniów, których Jezus pozostawił. Z małymi wyjątkami, wszyscy opuścili Jezusa w godzinie potrzeby, podczas procesu i śmierci. Nawet po Jego zmartwychwstaniu byli przestraszeni i słabi w wierze. Aż do samego momentu Jego wniebowstąpienia oczekiwali od Jezusa założenia ziemskiego imperium i odnowienia Izraelowi królestwa Dawida.

Zesłanie Ducha Świętego przekształciło tę mało obiecującą grupę ludzi w trzon Kościoła. Przyjście Ducha Świętego dało im moc odważnego głoszenia tego, co wiedzieli o Jezusie Chrystusie tego, co widzieli i słyszeli. Natchnienie Ducha Świętego dało im umiejętność ostatecznego zrozumienia wypełnienia się proroctw Starego Testamentu w Jezusie Chrystusie.

W sposobie, w jaki Łukasz przedstawia wydarzenia w Dziejach Apostolskich, pierwotny Kościół wydaje się rozkwitać jako w pełni dojrzały w Dzień Zesłania Ducha Świętego. W następstwie przyjścia Ducha Świętego uczniowie Chrystusa zbierali się razem na modlitwach według przykładu Jezusa. Ludzie, którzy byli sobie obcy przed tym, nawet ludzie różnych języków, zaczynają razem żyć, dzieląc się swą własnością, skupiając życie na tym, co łączy ich w Jezusie Chrystusie.

Kazanie Piotra w dniu Zesłania Ducha było głoszeniem, że Jezus Chrystus jest Panem: ?Gdy to usłyszeli, przejęli się do głębi serca: Cóż mamy czynić bracia? - zapytali Piotra i pozostałych apostołów. Nawróćcie się - powiedział do nich Piotr - i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego? (Dz 2, 37 - 38). Piotr nie powiedział ?musicie włączyć się do Kościoła?. Piotr po prostu powiedział, ?nawróćcie się, ochrzcijcie się w Chrystusie, przyjmijcie Ducha Świętego?. Rezultatem ich nawrócenia, chrztu i przyjęcia Ducha Świętego, było utworzenie Kościoła: ?tego właśnie dnia około trzech tysięcy dołączyło się do nich...? Rezultatem Piotrowej proklamacji było stworzenie wspólnoty, skupionej na modlitwie, pożywiającej się nauką apostołów. Z pewnością nie ma podstaw w Dziejach Apostolskich do rozdziału pomiędzy wiarą w Jezusa Chrystusa a przynależnością do Jego Kościoła.

Przynależność do pierwotnego Kościoła była też określona zobowiązaniem, spełnianym przez wspólne nabożeństwo raz na tydzień. Przynależność do pierwotnego Kościoła była sprawą łączności z innymi chrześcijanami. Wszystko co ludzie mają najdroższego - własność i czas - były wspólne. Nie każda wspólnota pierwotnego Kościoła szła za tym samym wzorem wspólnej własności jak wspólnota w Jerozolimie, jasne jest, że włączanie się do pierwotnego Kościoła oznaczało zupełną zmianę czyjegoś życia. Uczestnictwo w Kościele nie mogło być oparte na zasadzie pół etatu.

Kiedy porównamy stan rzeczy przed i po Dniu Zesłania Ducha, jasne jest, że Duch Święty odegrał niewypowiedzianą rolę. Bez pomocy i przewodnictwa Ducha Świętego apostołowie byliby umarli ze starości w górnej sali. Na skutek działania Ducha Świętego tysiące zostały przyciągnięte do wiary w Jezusa Chrystusa i pociągnięte do takiej zmiany życia, że Chrystus znalazł się na pierwszym miejscu.

Czytając Ewangelie pierwszy raz, bez żadnych z góry przyjętych pojęć, będziemy zaskoczeni w jaki sposób Jezus podszedł do zbawienia świata. Jezus nie uczynił nic, czego moglibyśmy się po Nim spodziewać, nie uczynił niczego, co uczyniłby człowiek, który miałby zmieniać bieg historii.

Rzym był politycznym centrum zachodniego świata w czasach Jezusa; my chcąc wywrzeć wpływ na świat, przyjęlibyśmy Rzym za punkt wyjścia. Bóg tak nie uczynił. Zamiast tego posłał swego Syna jako Hebrajczyka, członka nie konsekwentnego narodu bez politycznej potęgi. Hebrajczycy byli u szczytu potęgi za panowania Dawida i Salomona; później królestwo powoli upadało, aż wreszcie zakończyło się niewolą. Przez stulecia przed Chrystusem, Hebrajczycy byli podbitym narodem, okresowo podnosząc się, by odzyskać niepodległość, ale nigdy z długotrwałym rezultatem: W czasach Chrystusa byli nic nie znacząca częścią imperium Rzymskiego, bez żadnej politycznej perspektywy.

Postawieni przed wyborem politycznych środków mających wpływ na historię, wybralibyśmy wpływ ideologiczny. Ale Jerozolima nie była intelektualnym centrum świata; naród wybrany nigdy nie był kulturalnym przywódcą w swoich czasach. W królestwie filozofii żadna starożytna cywilizacja nie mogła dorównać Grecji w czasach Sokratesa, Platona i Arystotelesa. Pomimo tego Jezus nie urodził się jako Grek, uczeń Arystotelesa. Urodził się jako Hebrajczyk.

Jezusowy wybór uczniów był również ciekawy. Nie wybrał religijnych przywódców swoich czasów. Zespół Jego uczniów składał się z bardzo zwykłych ludzi - rybaków, gospodyń, urzędników. Według opisu Ewangelii, nikt z nich nie uderza nas jako kandydat na podjęcie wielkiej odpowiedzialności.

Ale właśnie tej grupie ludzi poświęcił Jezus najwięcej czasu i uwagi. Nauczał ich, radził i rozsyłał na próbne misje. Po prostu pozwolił im być z sobą i kochał ich. Nauczał ich znaczenia miłości poprzez swą miłość do nich: nauczał ich wypełniania misji, poprzez swój przykład, sam ją wypełniając.

Tak jak uwaga Jezusa nie skupiała się na sile politycznej czy oświeceniu kulturalnym, czy dużej ilości uczniów, nie była ona również skupiona na słowie pisanym. Zamiast tego Jezus głosił żywe słowo przede wszystkim dla małej grupki swoich najbliższych uczniów, które żyło wśród nich i dzięki nim. Pod natchnieniem Ducha Świętego mieli oni stanowić centrum Chrystusowego Kościoła. Żyli nowym przy kazaniem miłości i byli ze sobą zjednoczeni tak, że świat widząc ich wierzył, że Jezus Chrystus był naprawdę Synem Bożym i poprzez tę wiarę odnajdywał życie. Lud Boży miał być słowem Bożym.

To właśnie w tym kontekście możemy zrozumieć powstanie Kościoła opisane w Dziejach Apostolskich. Duch Święty nie stworzył czegoś z niczego; dopełnił dzieło, które Jezus zapoczątkował. Kiedy apostołowie otrzymali Ducha Świętego, Kościół mógł powstać do pełnego życia, do czego przyczyniły się lata Jezusowej nauki i przygotowania.

Paweł podsumował wiadomość, którą przekazywał podczas swych podróży misyjnych: ?Przypominam bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której trwacie... Przekazałem wam na początku to co przejąłem; że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za grzechy nasze? (1 Kor 15,1.3 - 5).

Mówiąc o ?Pismach?, Paweł miał na myśli te księgi, które znamy jako Stary Testament. Nie miał na myśli zapisanych Ewangelii które czytamy w Nowym Testamencie, bo one jeszcze nie istniał w czasach, gdy Paweł pisał ten pierwszy list do Koryntian.

Paweł uważał, że jego misją było ?przekazywanie? innym nowiny, którą sam otrzymał. Inne obecne przekłady Pisma tłumaczą słowa Pawła jako rozważania czy ?przekazywanie?. Ale greckim słowem, jakie użył Paweł jest słowo, którego współczesnym odpowiednikiem jest ?tradycja?. Paweł powiedział Koryntianom, że ich wiara była oparta na nowinie, którą on sam otrzymał, i którą wiernie im przekazał. To jest rdzenne znaczenie ?tradycji?: przekazywane nowiny Ewangelii.

Jezus Chrystus przeniósł nam objawienie zbawczej prawdy od Boga i upoważnił ludzi, aby przekazywali ją innym. ?Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody: udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; uczcie je zachowywać wszystko, co wam przekazałem. A oto Ja jestem wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata? (Mt 28, 19-20). Od nauki apostołów, z natchnienia i przewodnictwa Ducha Świętego zaczynała się nauka Kościoła. Apostołowie mieli być tymi, którzy przekazywali zbawczą prawdę Ewangelii.

Księgi Nowego Testamentu zostały napisane w kontekście pierwszych wspólnot chrześcijańskich. Zostały napisane dla zaspokojenia potrzeb rozwijającego się Kościoła przez przechowywanie żywej tradycji na piśmie. W miarę jak zwiększała się ilość kościołów, które Paweł zakładał, nie mógł zaspokajać ich potrzeb przez swą osobistą obecność. Stąd zaczął pisać do nich listy, najczęściej aby rozwiązać konkretne problemy, dodać otuchy do przezwyciężenia napotykanych trudności i odpowiedzieć na pytania. które powstały. Paweł uważał, że listy utrwalały jego autorytet i były częścią przekazywania ewangelicznej tradycji: ?Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się podanych zasad, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu? (2 Tes 2, 15). Te ?tradycje? były ?nowiną Pańską?, poza tym, bracia módlcie się za nas, aby słowo Boże rozszerzało się i rozsławiało, podobnie jak to jest pośród was? (2 Tes 3 ml) Paweł chciał nawet, żeby niektóre z jego listów były przekazywane z jednej wspólnoty do następnej: ?a skoro 1ist zostanie u was odczytany, postarajcie się o to, by odczytano go też w kościele w Laodycei, a wy żebyście też przeczytali list z Laodycei? (Kol 4, 16).

Łukasz przypuszczał, że Ewangelia była już znana tym, do których ją pisał i że przez nią znaleźli życie. Zaczęły się już ukazywać zapisy Ewangelii; Łukasz pragnął jedynie wiernie ułożyć ustną i pisaną tradycję w dokładny zapis. Chciał być wierny temu ?co zostało nam przekazane?.

Pod natchnieniem Ducha Świętego autorzy Nowego Testamentu zdziałali więcej niż wysiłek upamiętniający każde słowo i czyn Jezusa. Od samego początku Kościół stawał wobec nowych pytań i nowych sytuacji. Nawet w latach bezpośrednio po zmartwychwstaniu Jezusa, Ewangelia nie była martwą literą, sztywnym przypomnieniem nauczających słów Jezusa, ale żywym ?przekazywaniem?, kierowanym przez Ducha Świętego, konfrontowaniem nowych pytań i sytuacji.

Pierwszym większym kryzysem, jaki dotknął Kościół było pytanie: w jaki sposób poganie mogliby zostać przyjęci do Kościoła. Działalność Jezusa była ograniczona do Żydów, a Jezus nie głosił swej nowiny poza granicami Izraela. W dzień Zesłania Ducha Świętego, Żydzi, którzy zamieszkiwali inne kraje, weszli do Kościoła. Ale nadal byli Żydami: cały pierwotny Kościół w tym momencie trwał ?jednomyślnie w świątyni? (Dz 2, 46), to znaczy w Świątyni Jerozolimskiej Żydów. Najwcześniejszy Kościół był częścią judaizmu - częścią, która wyznawała Chrystusa jako Mesjasza, którego oczekiwał Izrael.

Potrzeby pierwotnego Kościoła przywoływały na pamięć czyny i nauki Jezusa oraz elementy przekazywanej tradycji. Ewangelia Jana zauważa, że Jezus ?uczynił wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze? (J 20, 30). Duch Święty kierował ewangelistami w wyborze materiału przekazującego sens Ewangelii Ewangelie nie były biografiami Jezusa napisanymi w celu zilustrowania Jego życia, były przewodnikami życia przedstawianymi zgodnie z ich założeniami. Jan napisał: ?Te zaś (znaki) zapisane, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem Synem Bożym, i abyście wierząc mieli życie w imię Jego? (J 20, 31). Życie to było życiem Kościoła, Duchem Świętym. Cel, dla którego Ewangelie zostały napisane i kontekst, w którym miały być czytane wpłynęły na kształt księgi.

Często życie i modlitwy pierwotnego Kościoła, jego liturgia, kształtowały sposób wyrażania Ewangelii. Jest to widoczne w opisie Ostatniej Wieczerzy. Paweł napisał do Koryntian, że ?Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: To jest ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę?. Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich mówiąc: ?Kielich ten jest Nowym Przymierzem, we krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę? (1 Kor 11, 23-25 ).

Potrzeby pierwotnego Kościoła najprawdopodobniej wpływały na sposób, w jaki Ewangelie przedstawiały znane wydarzenie, kiedy to apostołowie chcieli oddalić dzieci zbliżające się do Jezusa. Jednym z problemów, wobec którego stanął pierwotny Kościół było to, czy chrzcić dzieci, czy nie. Pierwsi nawróceni byli dorosłymi; czy chrzest miał być zastrzeżony dla dorosłych, czy dzieci także miały być chrzczone? Rozważając to pytanie, Kościół przypomniał sobie przykład Chrystusa. Jezus nie stawiał granicy wieku wchodzącym do Królestwa Bożego. Witał dzieci, wbrew życzeniom apostołów, którzy chcieli je oddalić: ?Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie. Nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże? (Mk 10, 14b).

Wydaje się bardzo prawdopodobne, że przykład Jezusa z dziećmi miał szczególne zastosowanie w rozwiązaniu pytania, czy dzieci powinny być dopuszczone do chrztu. To wydarzenie z życia Jezusa zostało zapamiętane i wywarło wpływ na podejmowanie tej decyzji przez Kościół. W miarę jak nauczanie Jezusa było przekazywane, słowa z Liturgii chrztu stawały się słowami, którymi posługiwano się w opowiadaniu tego wydarzenia z życia Jezusa.

Czasami konkretna sytuacja Kościoła znajdowała odzwierciedlenie w Ewangelii. Być może najlepiej zrozumiemy ostre potępienie faryzeuszów przez Jezusa w Ewangelii Mateusza (Mt 23, 13-29) przez uświadomienie sobie, że była ona pisana, kiedy pierwotny Kościół był prześladowany przez żydowskich urzędników. Werset: ?drugich po swych synagogach biczować i z miasta przepędzać będziecie? (Mt 23, 34b) dość dobrze opisuje co spadnie na Żydów,, którzy stali się chrześcijaninami. Jezus jasno kierował mocne słowa do faryzeuszy, ostrzegając ich, że zamykali uszy na Bożą nowinę. Ale gwałtowność Jego słów w Ewangelii Mateusza prawdopodobnie odzwierciedla prześladowania, jakie cierpiał pierwotny Kościół z rąk Żydów, w czasie gdy ta Ewangelia powstawała.

Nie możemy ograniczyć się do końcowej redakcji Pisma Świętego; natchnienie Ducha Świętego w kształtowaniu ustnej tradycji było nieodzowne. Nie wolno nam wyobrażać sobie, że gdy ewangeliści zabrali się do sporządzania zapisów, zaczynali od niczego, albo że pozbierali wyblakłe wspomnienia i poprzez natchnienie Ducha Świętego byli w stanie je skorygować. Duch Święty z pewnością inspirował pisanie Ewangelii, ale również inspirował przekazywanie ewangelicznej nowiny, które poprzedzało pisanie. Jego działanie w inspirowaniu jednego nie może być oddzielone od działania w inspirowaniu drugiego.

Jasne jest również, że Inspiracja Ducha Świętego jest czymś danym tak wspólnocie, jak i pojedynczym osobom. Przekazywanie wiary nie było tylko sprawą jednej natchnionej osoby mówiącej do innych, pomimo iż było to jednym z bardzo ważnych aspektów.

Rzeczywistość była o wiele bardziej złożona. Duch Święty inspirował i kierował Kościołem i jego przywódcami w ich decyzjach dotyczących dopuszczenie pogan do chrztu, chrztu dzieci, rozwoju form religii. Ewangelia była żywym słowem wcielonym w życie Kościoła. Jej ostateczny zapis tak wyrażał życie Kościoła, jak dotąd czyniła to tradycja ustna.

Paweł rozpoznawał Ducha Świętego, który daje różne dary i możliwości służby. Obecność Ducha w Kościele nie była chwiejną obecnością, ale obecnością konkretnie okazywaną poprzez dary służby, jakie On zsyłał. Dary te miały znaczenie tylko w kontekście wspólnoty chrześcijańskiej: celem ich było budowanie Kościoła. Paweł utrzymywał również, że jedne dary były cenniejsze od innych, i że ważność wszystkich darów może być oceniana poprzez ich wartość dla Kościoła.

Dary Ducha muszą być rozumiane jako ważny aspekt sposobu, w jaki Duch Święty kierował przekazywaniem ewangelicznej nowiny w pierwotnym Kościele. Inspirował kaznodziejów i nauczających, zanim natchnął autorów. Właściwie Paweł nie wspomina nawet autorów czy pisarzy, wymieniając sposoby działania Ducha. Nie oznacza to, że autorzy Nowego Testamentu nie byli natchnieni. Byli - łącznie z samym Pawłem, gdy opisywał dary Ducha. Sedno sprawy tkwi w tym, że centrum inspiracji Ducha stanowił Kościół, i że działał On poprzez różnorodność darów, mających zaspokoić dydaktyczne potrzeby Kościoła i wierne przekazywanie nowiny Jezusa.

Listy Pawła przedstawiają również współczesne prądy myślowe w latach następujących po Wniebowstąpieniu Chrystusa. Nie każdy odbierał i rozumiał Ewangelię w jej czystości; nie każdy ją wiernie przekazywał. Paweł sprzeciwiał się tym, którzy domagali się, żeby ochrzczeni poganie zachowali Stare Prawo; również musiał walczyć z przesądami i pogańskimi praktykami, które nowonawróceni wnosili do chrześcijaństwa. Paweł musiał ostrzegać ludzi, żeby nie przyjmowali żadnej innej ewangelii niż tradycyjna, nawet gdyby słyszeli nową ewangelię od anioła (Gal 1, 8).

Kryterium autentyczności dla prawdziwej tradycji było dlatego konieczne. Nie mogło być powołania się na Biblię, ponieważ Nowy Testament nie był jeszcze ukończony. Nie każda prorocza wypowiedź mogła być przyjęta bez zastrzeżeń, bo fałszywi prorocy również twierdzili, że mówią pod natchnieniem Ducha (1 J 4, 1). Kryterium autentyczności ukształtowało się wewnątrz wspólnoty chrześcijańskiej w Kościele pod przewodnictwem apostołów i starszych. Poprzez nich Duch kierował autentycznym przekazywaniem Ewangelii zbawienia, w której należało znaleźć życie wieczne.

Łatwo zauważyć, że pierwotny Kościół stał przed problemem rozróżnienia pism, które były autentycznym przekazem ewangelicznej nowiny, od tych pism, które nim nie były. Nie było to oczywiste, które księgi powinny być uważane za święte pismo, a które nie. Twierdzenie, że list został napisany przez Pawła, czy że ewangelia została napisana przez Tomasza, czy że objawienie dane było Piotrowi, nie wystarczyło aby ustalić, że słowa te są autentycznymi dziełami apostolskimi. Z drugiej strony tylko dlatego, że Ewangelia została napisana przez kogoś innego niż przez apostoła nie znaczyło, że miała zostać odrzucona: Łukasz nie był jednym z dwunastu apostołów. Daleko od Nowego Testamentu spadającego z nieba, by stać się konstytucją i prawem pierwotnego Kościoła, znajdował się pierwotny Kościół, który ustanowił Nowy Testament. Poszczególne księgi Nowego Testamentu zostały napisane, by utrwalić żywą wiarę, którą żył już pierwotny Kościół, wiarę, która była przekazywana pod natchnieniem Ducha Świętego. To Kościół decydował, które spośród wielu ksiąg twierdzące, że są apostolskimi pismami, były nimi naprawdę. Kościół decydował, które księgi mogły być używane jako kryterium oceny autentyczności nauczania. Nasze słowo ?kanon? pochodzi od semickiego słowa, które oznaczało trzcinę używaną do mierzenia. Księga ?kanoniczna? to taka, która może być przyjęta jako miara, przewodnik, zasada.

Nie mamy dowodu, że miało miejsce kiedykolwiek bezpośrednie Boskie objawienie ustalające, które księgi należy uznać jako natchnione pisma, które mogły służyć jako przewodnik wiary Kościoła. Raczej to starsi, biskupi Kościoła decydowali, które księgi miały być uważane za część Biblii. Oni po długich debatach podejmowali decyzję, a czynili to pod natchnieniem Ducha Świętego. Autorytet Kościoła wyjaśnił sprawę i wybrał dwadzieścia siedem ksiąg jako autentyczny wyraz wiary Kościoła, od-rzucając jako apokryficzne sporo ponad sto innych.

Jan twierdzi w swym pierwszym liście, że powodem, dla którego pisze jest to, że ?oznajmiamy i wam, cośmy ujrzeli i słyszeli, abyście i wy mieli duchową łączność z nami. My zaś mamy duchową łączność z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem? (1 J 1, 3). Przyjaźń z Ojcem przez Jezusa Chrystusa jest ściśle połączona z przyjaźnią z innymi chrześcijanami stanowiącymi ciało Chrystusa.

Bóg nie przemawia do nas zza chmur, ale poprzez słowa ludzi: słowa tworzone przez ludzkie wargi, słowa za-pisane ludzką ręką. Bóg postanowił zbawić nas nie jako poszczególnych ludzi, lecz jako część ciała Chrystusa. Dziatanie Ducha Świętego w nas jednocześnie umożliwia nam zwracanie się do Boga jako do Ojca i włącza nas w Ciało Chrystusa. Stać się synem Boga to być włączonym do rodziny Boga.

Objawienie zaczęło się od dialogu między Bogiem i. Jego ludem w czasach Starego Testamentu; objawienie osiągnęło swe wypełnienie w Jezusie Chrystusie, Słowie, które stało się ciałem. Słowo Boże było ukształcone i przekazane przez lud Boży. Słowo Boże dziś nadal znajduje swój dom w ludzie Bożym. Pismo jest częścią starego dialogu między Bogiem i Jego ludem, Kościołem.

Takie poglądy nie są podtrzymywane przez samą Biblię. Ewangelie uważają, że Jezus pracował nad tym, aby zostawić grupę, która stanowiłaby Jego ciało. Celem Jego nie było napisanie księgi, ani nawet wybranie ludzi, którzy by ją pierwsi napisali. Celem działalności apostolskiej jest szerzenie Kościoła, a nie rozwijanie Biblii. Droga do zbawienia została odnaleziona poprzez przyłączenie się do apostolskiego Kościoła.

Tymoteuszowi doradzano, że czytanie Pisma jest bardzo korzystne. Ale jasno nie jest powiedziane: ?Pismo jest wszystkim, czego ci potrzeba?. Pismo, o którym tu mowa to księgi, czytane dziś jako Stary Testament. Dla Pawła byłoby nie do pomyślenia twierdzić, że Stary Testament daje nam całą potrzebną wiedzę o Bogu i powinien być uważany za prawo naszego życia. A jasne jest, że tylko o Starym Testamencie jest tutaj mowa, bo odniesienie jest uczynione do Tymoteusza czytającego Pismo zawsze od dzieciństwa. Ponieważ Tymoteusz był wystarczająco dorosły, aby być współtowarzyszem Pawła, kiedy Paweł pisał swój pierwszy list (1 Tes ok. 51 r. por. 1 Tes 1, 1), Tymoteusz musiał urodzić się około 30 roku po Chrystusie. Pisma, które Tymoteusz znał od dzieciństwa nie mogły być zapisami Nowego Testamentu, bo on był już dorosły, gdy one zostały sporządzone.

Potrzebujemy przewodnictwa Kościoła, aby właściwie czytać i rozumieć Pismo. Trzeba nam rozumieć nowinę zbawienia, która sięga czasów apostołów, a która została wyrażona w napisanych słowach Biblii. Trzeba nam przewodnictwa Kościoła i Ducha Świętego w przystosowaniu Pisma do nowych sytuacji i pytań.

Przyjęcie Pisma jako Słowa Bożego oznacza zaakceptowanie sposobu, w jaki zostało wyrażone w słowach ludzi. Akceptacja Pisma oznacza przyjęcie tradycji, która formowała Pismo i uznała je za natchnione. Przyjęcie Pisma oznacza akceptację pouczającego autorytetu Kościoła, ponieważ właśnie poprzez ten autorytet słowa Pisma zostały po raz pierwszy przekazane, a księgi Pisma - ocenione jako autentyczna miara naszej wiary. Nie możemy przyjąć autorytatywnego nauczania Kościoła w II w., a odmówić mu tej roli współcześnie. Czyniąc tak twierdzilibyśmy, że Duch Święty, który kierował wczesnym Kościołem, już nim dłużej nie kieruje w naszych czasach.

Rola Kościoła nie polega na osądzeniu prawdziwości lub fałszu tego, co jest zawarte w Piśmie, ale na kształceniu się przez Pismo, głoszeniu nowiny zawartej w Piśmie i wcielaniu ideałów w nim zawartych. Zadaniem Kościoła jest dalsze przekazywanie nowiny i życia zbawienia rozpoczętego w czasach apostołów. Pismo jest dla Kościoła normą czynienia tego oraz narzędziem. Tak jak Paweł, Kościół nie tylko ma przekazywać nowinę; ale przekazywać życie, jednając ludzi z Bogiem przez Chrystusa: ?Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę przejednywania? (2 Kor 5, 18).

Weźmy tylko prosty przykład: w słowach Pawła nigdy nie było oficjalnego nakazu ?Chcę więc by mężczyźni modlili się na każdym miejscu, podnosząc czyste ręce, bez gniewu i sporu? (1 Tym 2, 8), aby nie brać ich dosłownie, jako wskazówkę dla właściwej modlitwy. Ale modlitwa ze wzniesionymi rękami nie jest dziś powszechnie praktykowana. Nasz styl modlitwy jest często wyznaczony raczej doświadczeniem niż poprzez jasne nauczanie i interpretację wersetów Pisma.

Podczas gdy Kościół nie jest ponad autorytetem Pisma, Kościół ma autorytet, by głosić i interpretować Pismo. Przekazywanie wiary jest dziełem Kościoła. Biblia jest księgą Kościoła. Przekazywanie wiary nie może być oddzielone od Kościoła, ani Biblia nie może być od niego oddzielona. Kościół musi uznać Biblię za ?kanoniczną?: regułę, miarę, normę wiary. Nauka Kościoła musi czerpać i być rządzona przez Pismo.