Adwentowa wędrówka

JERZY SZYRAN OFMConv

Środa, 3.XII.2003

Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze.
(Mt 15,32)

Każda wędrówka wymaga od człowieka wysiłku. Dlatego by nie osłabł w drodze potrzebuje pokarmu. Chrystus wiedząc o tym zostawił ludziom pokarm, który umacnia człowieka w jego pielgrzymowaniu do bram wieczności. W Eucharystii człowiek zaspokaja wszelkie swoje pragnienia, gdyż tu otrzymuje samego Boga, który wchodzi w zjednoczenie z człowiekiem (por. EdE 34).

Człowiek w Komunii świętej wchodzi w jedność z Bogiem. Dostępuje miłosnego zjednoczenia, które stanowi szczyt ludzkiego zbliżenia do Boga na tym świecie. Pokarm, który dał nam Chrystus jest dynamicznym wejściem jego samego w życie człowieka. Jezus przechodzi w tym momencie przez wspólnotę zgromadzoną na wspólnej modlitwie, wołając każdego po imieniu, by poszedł za Nim i rozpoczął nowe życie.

Nie znajduję przyjemności w pokarmie zniszczalnym ani w rozkoszach tego życia. Chcę Chleba Bożego, którym jest Ciało Jezusa Chrystusa z rodu Dawida. A jako napoju chcę Krwi jego, która jest miłością niezniszczalną (Ignacy Antiocheński).

Jerzy Szyran OFMConv

Następne rozważanie 4.XII.2003
Poprzednie rozważanie 2.XII.2003
Dzisiejsze czytania
Strona główna Mateusza