Dlaczego w Kościele katolickim najpierw udziela się sakramentu Komunii świętej a dopiero potem sakramentu bierzmowania (czyli pełnego przyłączenia do Kościoła)?

W Kościele początkowo, gdy chrzest przyjmowali dorośli, oni także otrzymywali dwa pozostałe sakramenty inicjacji: bierzmowanie i Eucharystię. Liturgii przewodniczył wtedy biskup, który udzielał bierzmowania (wkładania rąk i namaszczenia świętym krzyżmem).

Gdy od VI w. powszechnie udzielano chrztu dzieciom we wspólnotach poza miastami biskupimi, bierzmowanie, którego na Zachodzie mógł udzielać tylko biskup, oddzielono od chrztu i Eucharystii. Udzielano go wtedy, gdy była możliwość kontaktu z biskupem. Jednak obowiązywała zasada, że należy je przyjąć jak najwcześniej po chrzcie, zwykle ok. 7 roku, kiedy także można było przyjąć Komunie św.

Dopiero od XVIII/XIX wieku nastąpiło przesunięcie wieku kandydatów (14-16 lat), aby ich dobrze przygotować do tego sakramentu, który zaczęto uważać za sakrament dojrzałości chrześcijańskiej. Tak jest do dzisiaj.

Jednak dokumenty Kościoła w dalszym ciągu mówią, że w Kościele łacińskim udziela się bierzmowania około 7 roku życia. Konferencje Biskupów, z racji pastoralnych mogą ustalić inny wiek kandydatów. W Polsce Synod Plenarny określił, że jest to trzecia klasa gimnazjum. Natomiast dorośli i dzieci już uczęszczające na katechezę, jeśli przyjmują chrzest, powinni otrzymać także bierzmowanie i Eucharystię.

W praktyce udział tylko ochrzczonych i ochrzczonych i bierzmowanych nie ma wpływu na ich udział w Eucharystii. Bierzmowani dorośli powinni jednak bardziej czynnie włączać się w liturgię mszalną przez podejmowanie posług i funkcji przewidzianych przez Kościół dla świeckich.

Ks. Czesław Krakowiak