ABC bioetyki

Po raz pierwszy słowa bioetyka użył Van Rensselaer Potter w artykule z roku 1970 pt. Bioethics: The Science of Survival (Bioetyka: nauka o przeżyciu). Temat poruszony w tym artykule, został następnie pogłębiony przez tego samego autora w 1971 roku, w książce pt. Bioethics: Bridge to the Future (Bioetyka: most ku przyszłości).

Wizja bioetyki jaką przedstawił Potter składa się z trzech fundamentalnych elementów:

1) interdyscyplinarność - idea bioetyki jako mostu pomiędzy różnymi dyscyplinami wiedzy;

2) spojrzenie w przyszłość - bioetyka jako nauka, która bardziej zajmuje się przyszłością niż teraźniejszością; następstwa współczesnej biomedycyny dla przyszłych pokoleń;

3) nauka globalna - bioetyka jako nauka syntezy; nie tylko problemy życia i zdrowia, ale porusza się pośród wszystkich aspektów rzeczywistości; interakcje pomiędzy człowiekiem a środowiskiem, życie przyszłych pokoleń, jakość życia etc. ²⁵

W tym samym okresie, gdy Potter publikuje swoje studia dotyczące bioetyki, D. Callahan zakłada w Nowym Jorku Institute of Society, Ethics and the Life Sciences, znany szerzej jako Hasting Center. Od 1971 roku Hasting Center publikuje przegląd Hasting's Center Report, który stał się punktem odniesienia dla tej nowej dyscypliny wiedzy.

Drugą instytucją o światowej sławie, zajmującą się bioetyką na poziomie akademickim jest Kennedy Institute, założona przez ginekologa A. Hellegers'a, członka Papieskiej Komisji, która zajmowała się problemami związanymi z ludzką prokreacją. "Rozczarowany" pozycją Papieża Pawła VI odnośnie antykoncepcji (Encyklika Humanae Vitae) związał się z protestanckim teologiem P. Ramsey'em, w celu kontynuowania studiów interdyscyplinarnych. Na bazie Fundacji Kennedy'ego zakłada w 1971 roku The Joseph and Rose Kennedy Institute for the Study of Human Reproduction and Bioethics w Georgetown University, w Waszyngtonie. Zasługą Kennedy Institute było wydanie pierwszej Encyklopedii bioetyki, dzieła liczącego pięć tomów ²⁶.

Termin bioetyka po raz pierwszy pojawił się w Europie w 1973 roku; użył go Boné w artykule opublikowanym na łamach Revue Théologique de Louvain (s. 340 - 356). Pierwszym zaś centrum bioetyki europejskiej stała się w 1975 roku Barcelona. W ramach Fakultetu Teologicznego, powołano do istnienia Instituto Borja de Bioetica. Z czasem Instytut ten oddzielił się od Fakultetu Teologicznego w Barcelonie, i dzisiaj stanowi autonomiczny ośrodek naukowy.

Debata wokół bioetyki z Hiszpanii dotarła szybko do Francji a następnie do Włoch, gdzie założyciel Instituto Borja de Bioetica, O. M. Cuyas S. J., wykładał deontologię medyczną i bioetykę na Uniwersytecie Gregoriańskim, oraz w Akademii św. Alfonsa Liguori (obydwie uczelnie znajdują się w Rzymie).

W Wielkiej Brytanii debata bioetyczna była obecna już od 1962 roku za sprawą London Medical Group, która następnie przerodziła się w Institute of Medical Ethics. W 1975 roku, tenże Instytut rozpoczął wydawanie Journal of Medical Ethics, a od 1985 roku - Bulletin of Medical Ethics. Z inicjatywy biskupów katolickich powstały Joint Committee on Bioethical Issues oraz Roman Catholic Linacre Center ²⁷.

We Francji takie czasopisma jak Laennec i Etudes, oraz studia G. Ottois i G. Versperien na temat filozofii techniki, przyczyniły się do uwrażliwienia społeczeństwa na problemy związane z bioetyką. W latach osiemdziesiątych powstają centra bioetyki w Lille, Lyon i Paryżu. Szczególny rozgłos uzyskał Comité Consultatif national d'Ethique pod przewodnictwem J. Bernard ²⁸.