Święci miesiąca

Ziemia hiszpańska przypomina nam nowego swojego syna w osobie św. Izydora, biskupa. 97% Hiszpanów dzisiaj jeszcze uważa się za katolików. W roku 1977 było w tym kraju: 79 biskupów, 24 000 kapłanów diecezjalnych, 22 000 zakonników i 63 000 sióstr zakonnych. Nadto na misjach pracowało: 8442 zakonników i 98442 siostry.

Pod imieniem Izydora wykazy hagiograficzne znają; 15 świętych i 2 święte. Nasz Święty był biskupem w Sewilli. Od wieku V była tu stolica arcybiskupstwa. W katedrze sewilskiej można oglądać grobowiec Krzysztofa Kolumba. Miasto stare, bogate w zabytki. W wieku XVI i XVII początkowy i końcowy punkt na szlaku podróży i handlu Hiszpanii z Ameryką Południową i z całym światem.

Legenda głosi, że przy narodzinach dziecka rój pszczół osiadł na jego ustach i zostawił na nich słodki miód. Miała to być zapowiedź daru niezwykłej wymowy, jaką szczycił Święty.

Podobnie jak rodziny św. Grzegorza z Nazjanzu, tak i rodzina św. Izydora dała Kościołowi kilku świętych: św. Leandra i św. Fulgencjusza -- braci św. Izydora, oraz św. Florentynę -- ich siostrę. Wśród nich wszystkich najwięcej wsławił się św. Izydor. Pisano o nim, że: polotem dorównywał Platanowi, wiedzą- Arystotelesowi, wymową -- Cyceronowi, wszechstronnością -- Dydymowi, erudycją- Orygenesowi, powagą -- św. Hieronimowi, nauką- św. Augustynowi, a świętością- św. Grzegorzowi I Wielkiemu, który był współczesny św. Izydorowi. Św. Grzegorz, czytając dnia pewnego jeden z jego listów, miał zawołać: "Oto drugi Daniel. On przewyższył samego Salomona!".

Według podania św. Izydor miał pochodzić z Nowej Kartaginy, w prowincji Murcji, ze znakomitej rodziny rzymskiej i hiszpańskiej. W czasie najazdu na Hiszpanię cesarza wschodnio- rzymskiego jego ojciec, Sewerian, miał z żoną i dziećmi uciec do Sewilli w roku 554, gdzie w tym samym roku miał mu się urodzić św. Izydor. Po rychłej śmierci rodziców wychowaniem młodszego rodzeństwa zajął się najstarszy brat, św. Leander, który był wówczas arcybiskupem w Sewilli. Przy boku brata miał Święty okazje przypatrzeć się z bliska burzliwym wydarzeniom, jakie przeżywała Hiszpania: podróży św. Leandra aż do Konstantylopa dla uzyskania pomocy cesarza, kiedy to ariański król Wizygotów, Leowigild, zamordował św. Hermenegilda, swojego syna (585), tylko dlatego, że przeszedł na wiarę katolicką. Tenże król skazał też na wygnanie św. Leandra (584), samowolnie pozbawiając go stolicy biskupiej. Przeżywał tak że św. Izydor oblężenie przez Leowigilda Sewilli (583-584). Doczekał się jednak chwili nawrócenia Wizygotów po śmierci Leowigilda.

Po śmierci św. Leandra (599) św. Izydor został wybrany na jego miejsce metropolitą Sewilli. Przez 37 lat rządził archidiecezją mądrze i gorliwie. Wyróżnił się jako dobry pasterz, dzielny administrator i ojciec dla swoich wiernych. Zawołał kilka synodów, na których uchwalano prawa, dotyczące karności religijnej i życia kościelnego. I tak na synodzie narodowym w Toledo (633) ułożono symbol wiary, który przez długie wieki był odmawiany w liturgii nie tylko w Hiszpanii, ale poza jej granicami. Ustalono również dla całego państwa jednolitą liturgię i wyznaczono stałe terminy dla synodów.

Jak piękne było życie tego męża stanu, tak niemniej wzruszająca była jego śmierć. Kazał zanieść się do katedry i w obecności biskupów sufraganów (pomocniczych), kapłanów i ludu zdjął swoje szaty biskupie, a wdział pokutny wór, głowę posypał popiołem i zalany łzami odbył spowiedź publiczną. Błagał, by mu odpuszczono jego przewiny i zaniedbania , i by się za niego modlono. Potem przyjął Komunię świętą pod dwoma postaciami i pożegnał się ze wszystkimi pocałunkiem pokoju. Zaniesiony do swojej izby po 4 dniach oddał Bogu ducha 4 kwietnia 636 roku, gdy miał 82 lata. Pochowano go obok św. Leandra i św. Florentyny. W roku 1063 jego śmiertelne szczątki przeniesiono do Leonu, gdzie spoczywają dotąd. Kononizacja formalna św. Izydora z Sewilli odbyła się dopiero w 1598 roku Papież Innocety XIII ogłosił św. Izydora doktorem Kościoła (1722). Św. Izydor z Sewilli jest najwybitniejszym z biskupów- świętych, jakich wydała Hiszpania.

Święty nasz zostawił także trwały ślad w literaturze kościelnej. Św. Bralion, jego uczeń i sekretarz, wymienia 20 zostawionych przez św. Izydora dzieł. Zwalczał w nich arianizm, zostawił wykład prawd wiary i moralności, pisał o dziejach Gotów i Wandali, którzy opanowali jego święty kraj. Największym wszakże dziełem, jakie zostawił, to Codex etimologiarum -- próba pierwszej naukowej encyklopedii ogólne, syntezy wiedzy, jaka za jego czasów posiadano. Wielka szkoda, że zaginęły listy Świętego, które by rzuciły snop światła na warunki etniczne, kulturalne, religijne i polityczne Hiszpanii na przestrzeni prawie 100 lat, w których wypadało żyć i działać św. Izydorowi.

Imię św. Izydora spotyka się także w Polsce, chociaż rzadziej. Zachowały się przysłowia ludowe z dniem jego dorocznego wspomnienia związane: "Na Izydora -- pusta komora"; "Na św. Izydora, bywa często chłodna pora"; "Na św. Izydora -- na bociana pora",

Ks. Wincenty Zaleski SDB

Święci na każdy dzień, Wydawnictwo Salezjańskie, Warszawa 1998