JACEK POZNAŃSKI SJ
Wprowadzenie: Każdy czytany w niedziele fragment z Pisma św. może być pomocą do osobistej modlitwy (ok. 15 min) w ciągu czterech dni tygodnia. Zaczynamy znakiem krzyża i przeczytaniem danego czytania. Kończymy rozmową z Bogiem o tym, co mi ten tekst mówi oraz modlitwą Ojcze nasz.
(Iz 60,1-6): „Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą. I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu.” Wielu chrześcijan nie dostrzega światła, które otrzymuje, nie umie w nim chodzić, żyje w ciemnościach i gęstym mroku. Wielu zachowuje się, jak ludzie zdezorientowani, którzy nie potrafią rozróżnić Światła i Blasku pośród setek światełek i migotań, chaotycznie rzucają się na wszystkie strony. Nie idą do Światła, nie podążają do blasku Wschodzącego Słońca. „Ponad tobą jaśnieje Pan”. Nie możemy zapominać, że trzeba trochę wyżej podnieść wzrok, przyzwyczaić oczy do tego szczególnego blasku Jego chwały, która rozbłyska w codziennym życiu. Jak można coś widzieć, gdy człowiek nie nauczył się podnosić wzroku i nie potrafi patrzeć?
(Ps 72): „Za dni jego zakwitnie sprawiedliwość, i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie. Będzie panował od morza do morza, od Rzeki aż po krańce ziemi.” Wielki pokój i sprawiedliwość to owoce Objawienia Boga między nami. Ale aby mogły się one pojawić, potrzeba jeszcze czegoś, mianowicie: oddania Mu pokłonu i czci, ofiarowania się Jemu, pragnienia służenia Jemu. Te postawy ukazują nam Trzej Królowie. Dzięki nim stali się oni otwarci na bezpośrednią Bożą interwencję w ich sercach, która wskazała im drogę. Pokłon, ofiarowanie się, służba dają wielki pokój w sercu, bo wszystko inne nagle i wyraźnie się relatywizuje, i z łatwością przychodzi dostrzegać istotę sprawiedliwości, tzn. co komu się należy, i to mu/jej oddawać.
(Ef 3,2-3a.5-6): „Przecież słyszeliście o udzieleniu przez Boga łaski danej mi dla was, że mianowicie przez objawienie oznajmiona mi została ta tajemnica.” Każde zrozumienie spraw duchowych, jest Bożą łaską, czyli czymś danym za darmo, bez żadnych zasług otrzymującego. Jest to łaska dana tak naprawdę nie tylko dla osoby, która ją otrzymuje, ale i dla wspólnoty, w której ta osoba żyje. Jeśli nawet prawdy zrozumiane w ten sposób nie dotyczą innych osób, to sam fakt objawienia jest dla innych ważnym świadectwem działania Boga, i Jego troski o każdego człowieka, który jest mu oddany. Dlatego jesteśmy zaproszeni, by dzielić się naszym doświadczeniem wiary, rozumieniem Bożych tajemnic, które zostało nam dane. W ten sposób możemy budować wspólnotę posiadającą prawdziwie duchowy wymiar.
(Mt 2, 1-12): „Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać mu pokłon. Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima.” Dla wielu z nas narodzenie Jezusa na pewno nie kojarzymy z przerażeniem. Raczej jest to miłe i trochę sentymentalne Święto. I może w ten sposób zostało ona tak naprawdę zneutralizowane. Bo w rzeczywistości narodziny Boga pośród ludzi powinny nas szokować, powinny wprawiać nas w osłupienie, powinniśmy być przerażeni, my, którzy tak bardzo żyjemy skoncentrowani na sobie, tak bardzo sami siebie stawiamy w centrum kultu. Gdyby rzeczywiście narodził się Bóg-Król, jako człowiek w Jezusie, musielibyśmy przecież oderwać się od siebie, i całą naszą energię i życie skoncentrować na Jezusie. Pojawienie się Boga na ziemi, oznacza dla człowieka konieczność przeniesienie centrum uwagi z siebie na Boga, zrelatywizowania własnej pozycji we wszechświecie. Może dlatego ludzkość od dawna starała się na różne sposoby zneutralizować wydarzenie Narodzenia Boga w historii.
Jacek Poznański SJ, Dublin
www.jezuici.pl/dublin
© 1996–2009 www.mateusz.pl/mt/jp