JACEK POZNAŃSKI SJ
Wprowadzenie: Każdy czytany w niedziele fragment z Pisma św. może być pomocą do osobistej modlitwy (ok. 15 min) w ciągu czterech dni tygodnia. Zaczynamy znakiem krzyża i przeczytaniem danego czytania. Kończymy rozmową z Bogiem o tym, co mi ten tekst mówi oraz modlitwą Ojcze nasz.
(Iz 52,7-10): „O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: Twój Bóg zaczął królować.” Z narodzeniem Jezusa Chrystusa, Bóg rozpoczął królowanie pośrodku swojego stworzenia. On pragnie królować z wnętrza, nie chce być królem narzucającym swoje panowanie z zewnątrz. Czy Bóg zaczął już królować w twoim wnętrzu, czy raczej dalej odczuwasz Go jako arbitralną zewnętrzną instancję, która jest tylko źródłem niepokoju? Przychodząc z wewnątrz, On chce dać ci pokój pośród całego twego niepokoju i zamieszania, obdarzyć szczęściem, którego namiastki chwytasz na prawo i lewo, dać zbawienie, wybawić cię, uratować od wessania w materialność, zmysłowość i zło. Pełne wdzięku są nogi Zwiastuna tej dobrej nowiny, nogi małego Dziecka…
(Ps 98,1-6): „Śpiewajcie Panu pieśń nową, albowiem uczynił cuda.” Czasami nasza modlitwa nudzi nam się gdyż ciągle powtarzamy te same słowa, przychodzą te same rozproszenia, brak skupienia – wciąż te same problemy. Jakoś łatwo zastygamy w schematach i nie umiemy z nich wyjść inaczej jak tylko rezygnując z modlitwy. To może być sygnał, że nasza relacja z Bogiem prawdopodobnie się urwała, zamarła i wymaga odnowienia, wymaga nowego impulsu. U Żłóbka jakoś łatwiej może się ten proces dokonać, serce łatwiej rusza, gdy się kontempluje Dziecię. Bóg jest żywy i czyni cuda każdego dnia (przede wszystkim dając nowe życie), każdego więc dnia na nowo mogę podjąć z Nim dialog o tym, co czyni w moim życiu; każdego dnia mogę śpiewać mu nową pieśń o moim życiu: pieśń radości albo żałoby, pieśń dziękczynienia albo prośby. To wymaga zaangażowania, uważności i dostrzegania, że każdy dzień gdzieś głęboko przynosi wiele nowości i jest cudem.
(Hbr 1,1-6): „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.” Jak Bóg przemawia do ciebie? Czy już nauczyłeś (-aś) się języka Boga w twoim życiu? Czy zauważasz, ile razy do ciebie podchodził i to na różne sposoby? Czy rozpoznajesz jego posłańców, ludzi, których stawiał na twojej drodze, by obudzili w tobie serce, duchowe pragnienia? Cała liturgia Słowa podczas Adwentu miała za cel dać nam wskazówki, jak podejść do tych pytań oraz dać nam okazję, by już teraz na nie znajdować odpowiedzi w żywym doświadczeniu. Być może wymaga ono pogłębienia w twoim dalszym życiu. Niech czytanie Pisma Świętego stanie się dla ciebie nauką języka Boga, pedagogiką serca i wrażliwości, zapalaniem pochodni pragnień i ducha.
(J 1,1-18): „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało.” Narodzenie Jezusa to nowy początek: nowy początek dla całego stworzenia, i szansa początku tak dla każdej ludzkiej społeczności, jak i indywidualnego człowieka. Stworzyciel, Ten spoza stworzenia, wchodzi w sam jego środek, by pogmatwane stworzenie stworzyć na nowo. Wiele osób i rodzin czerpie z tej stwórczej mocy, gdy w wigilijny wieczór przyłącza się, poprzez wzajemne otwarcie oraz pragnienie dawania i przyjmowania przebaczania, do Bożego dzieła odnowy ludzkich więzi, odnowy miłości i nadziei – stwarzania nowej ziemi i nowego nieba, miasta świętego, niebieskiego Jeruzalem. Święta Bożego Narodzenia stają się wtedy rzeczywiście radosnym świętowaniem nadziei. Czy takimi są Święta i dla ciebie?
o. Jacek Poznański SJ, Dublin
www.jezuici.pl/dublin
© 1996–2008 www.mateusz.pl/mt/jp