JACEK POZNAŃSKI SJ
Wprowadzenie: Każdy czytany w niedziele fragment z Pisma św. może być pomocą do osobistej modlitwy (ok. 15 min) w ciągu czterech dni tygodnia. Zaczynamy znakiem krzyża i przeczytaniem danego czytania. Kończymy rozmową z Bogiem o tym, co mi ten tekst mówi oraz modlitwą Ojcze nasz.
(Dz 6,1-7): „Gdy liczba uczniów wzrastała, zaczęli helleniści szemrać przeciwko Hebrajczykom, że przy codziennym rozdawaniu jałmużny zaniedbywano ich wdowy. „ Czasami i nam zdarza się „szemrać”, że coś źle idzie w Kościele, że proboszcz, albo jakiś inny ksiądz jest taki albo taki, robi to, a nie robi owego. Ale być może sprawy tak wyglądają, gdyż ja nie chcę, czy nie umiem zaangażować się w życie mojej wspólnoty, nie wykorzystuję mojego charyzmatu, mojego daru w służbę mojej wspólnocie, i być może ksiądz musi robić rzeczy, do których nie koniecznie jest powołany. Dzieje Apostolskie mówią, że po tym jak siedmiu mężów odkryło swój charyzmat i zlecono im służbę, „słowo Boże rozszerzało się i wzrastała też bardzo liczba uczniów”. Zaangażowanie swoich darów prowadzi do nowej owocności słowa Bożego.
(Ps 33): „Bo słowo Pana jest prawe, a każde Jego dzieło godne zaufania.” Słowa Boga nigdy nie chcą doprowadzić człowieka do zła, do upadku, do nieszczęścia. Przeciwnie od tego wszystkiego chcą go przestrzec i uchronić, przede wszystkim uchronić od śmierci. To, co Bóg czyni w życiu człowieka, nigdy mu nie zaszkodzi, nigdy nie zamknie przed nim szczęścia. Dokładnie przeciwnie. Dlatego warto mieć zaufanie do słów i dzieł Boga, otworzyć się na nie, bo pomimo, iż może czasem wydają się trudne, to w ostateczności chcą mi dać wolność i pomóc mi pełniej żyć.
(1 P 2,4-9): „Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa.”. Całe nasze życie może stać się modlitwą. Prawdziwą Świątynię dla Boga stanowimy my sami, żywi ludzie. Prawdziwą czcią Boga jest nasze życie, które mu składamy przez Jezusa i z Jezusem i w Jezusie. Jesteśmy jakby kapłanami naszego życia, bo możemy je zawsze ofiarowywać Bogu wraz z sobą samym (-ą).
(J 14,1-12): „Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca”. Nie chodzi tutaj przede wszystkim o dzieła w sensie cudów i znaków. Raczej chodzi o wielkie dzieła duchowe. Jezus dokonał przede wszystkim dzieł duchowych, przez pokorę Wcielenia, przez posłuszeństwo Ojcu, przez znoszenie cierpienia, przez przebaczenie złoczyńcom, przez pokonanie Złego i śmierci. I tych wielkich dzieł może każdy z nas dokonywać. Jak wielkie są to dzieła może przekonać się ten, kto choć raz starał się być pokornym, przebaczać, znosić cierpienie…
o. Jacek Poznański SJ, Dublin
www.jezuici.pl/dublin
© 1996–2008 www.mateusz.pl/mt/jp