Niedziela
Czytania
(Ez 2, 2-5)
Wstąpił we mnie duch, gdy do mnie mówił, i postawił mnie na nogi; potem słuchałem Tego, który do mnie mówił. Powiedział mi: "Synu człowieczy, posyłam cię do synów Izraela, do ludu buntowników, którzy Mi się sprzeciwili. Oni i przodkowie ich występowali przeciwko Mnie aż do dnia dzisiejszego. To ludzie o bezczelnych twarzach i zatwardziałych sercach; posyłam cię do nich, abyś im powiedział: Tak mówi Pan Bóg. A oni, czy będą słuchać, czy też zaprzestaną – są bowiem ludem opornym – przecież będą wiedzieli, że prorok jest wśród nich".
(Ps 123 (122), 1b-2. 3-4)
REFREN: Do Ciebie, Boże, wznoszę moje oczy
Do Ciebie wznoszę oczy, który mieszkasz w niebie.
Jak oczy sług są zwrócone na ręce ich panów,
jak oczy służebnicy na ręce jej pani,
tak oczy nasze ku Panu, Bogu naszemu,
dopóki się nie zmiłuje nad nami.
Zmiłuj się nad nami, zmiłuj się, Panie,
bo mamy już dosyć pogardy.
Ponad miarę nasza dusza jest nasycona
szyderstwem zarozumialców i pysznych pogardą.
(2 Kor 12, 7-10)
Bracia: Aby nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik Szatana, aby mnie policzkował – żebym się nie unosił pychą. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz mi powiedział: "Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali". Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Dlatego mam upodobanie w moich słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny.
Aklamacja (Łk 4, 18)
Pan posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.
(Mk 6, 1-6)
Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy zaś nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze; a wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: "Skąd to u Niego? I co to za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce! Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?" I powątpiewali o Nim. A Jezus mówił im: "Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony". I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Bez Jezusa nic nie możemy uczynić dla Królestwa Bożego. On nas wybrał i przeznaczył, abyśmy mocą Jego Ducha przynosili owoc dla sprawy zbawienia. Moc Boża przejawia się przez nas, gdy uznajemy, że to nie naszą siłą, ale dzięki Duchowi Świętemu wykona się wola Boga. Właśnie wtedy jesteśmy mocni z powodu Chrystusa, gdy jesteśmy słabi i bezsilni.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Błogosławiony Benedykt XI, papież
Mikołaj Boccasini urodził się w 1240 r. w Trevisio. Młodzieniec w 1254 r. wstąpił do dominikanów i wybił się szybko zaletami umysłu i ducha. Szybko został przeorem klasztoru, a potem prowincjałem dominikanów. Następnie został wybrany generałem zakonu. W 1303 r. Mikołaj został wybrany papieżem. Niezbyt często się zdarza, żeby wybór został dokonany - jak w tym przypadku - już w pierwszym głosowaniu. Postanowił wtedy doprowadzić do zgody między potężnym rodem Colonnów a nie mniej potężnym i ambitnym Filipem Pięknym. Odwołał wszystkie klątwy rzucone na Filipa przez poprzednika. Zdjął także ekskomunikę nałożoną przez Bonifacego VIII na dwóch kardynałów z rodu Colonna. Nie przywrócił im jednak godności kardynalskiej ani skonfiskowanych posiadłości, czego się spodziewali, co w konsekwencji doprowadziło do rozruchów w Rzymie. Rzym rozdzierany walkami między rodami nie zapewnił papieżowi bezpieczeństwa i spokoju. Benedykt XI w kwietniu 1304 r. przeniósł się więc do Perugii. W czasie swego pontyfikatu wzmocnił rolę kolegium kardynalskiego, którego rady zasięgał. Na Stolicy Apostolskiej zasiadał niecały rok (od 27 października 1303 roku do 7 lipca 1304 roku). Jego ciało znajduje się w pięknym grobowcu w kościele św. Dominika w Perugii.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Ezechiel (hebr. Jechezeel – Bóg mocny, Bóg czyni mocnym) należy do tzw. grupy proroków większych. Pochodził z rodu kapłańskiego i pełnił urząd kapłana, o czym świadczy język kapłański księgi. Razem z królem Jechoniaszem został deportowany do Babilonii. Sytuacja Izraela na wygnaniu była trudna, bowiem był to czas niewoli. Problemem było dochowanie wierności Bogu i Przymierzu. W tej sytuacji Bóg zleca Ezechielowi misję przekazywania Swego słowa ludowi, który – jak czytamy – jest zatwardziały w swoim nieposłuszeństwie wobec Boga, nie otwiera swego serca na Boże przesłanie, co więcej, będzie się sprzeciwiał Bożemu posłańcowi i będzie go traktował jak śmiertelnego wroga. Mimo takiej sytuacji, takiej postawy prorok Ezechiel jest zobowiązany do głoszenia Bożego orędzia i nawoływania Izraela do przyjęcia go oraz do wierności Bogu i Jego przymierzu. Przyjęcie Bożego orędzia jest warunkiem nie tylko uzdrowienia serca, ale także drogą do zachowania duchowej tożsamości i jedności z Bogiem. Misja Ezechiela jest wielkim świadectwem miłości Boga oraz tego, jak bardzo Bogu zależy na człowieku i jego zbawieniu. Od nas jednak zależy, czy to orędzie przyjmiemy. Jak jest w moim życiu?
Komentarz do psalmu
Psalm 123 to pieśń, modlitwa ufności, w której psalmista modli się za swoich rodaków doznających pogardy od wrogów. Autor psalmu zasmucony trudną sytuacją narodu nie ulega pesymizmowi, ale wierzy w łaskawość Boga.
Komentarz do drugiego czytania
W tym fragmencie Drugiego Listu do Koryntian apostoł mówi o swoich duchowych zmaganiach, które prowadzą do uznania Bożej mocy. Wysłannicy szatana to prawdopodobnie przeciwnicy przepowiadania apostoła. Mimo trudnej sytuacji Paweł nie zraża się trudnościami, które stają się dla niego powodem do pokładania nadziei w Bogu i Jego łaskawości.
Komentarz do Ewangelii
Fragment dzisiejszej Ewangelii ukazuje nam odrzucenie Jezusa przez mieszkańców Nazaretu, przez swoich, gdzie się wychował. Dostrzegli oni mądrość Jezusa, Jego żywą relację z Bogiem, rozpoznali w Nim proroka, a mimo to nie otworzyli się na Jego nauczanie. Nie przyjęli Go jako proroka. Jezus podsumował ich zachowanie słowami dobrze znanego w tamtym czasie w Palestynie przysłowia o lekceważeniu proroka w swojej ojczyźnie. Niewiara i niechęć to główne postawy „Nazaretu”. Jaka jest moja postawa? Czy przyjmuję łaskę wiary?
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Książka na dziś
Carlo Acutis. Prawdziwy fan Eucharystii
Oto historia zwykłego chłopca, który swoje niedługo życie wypełnił dobrem. Jak to zrobił? I skąd brało się jego zaangażowanie , wierność wyznaczonym celom i nowe pomysły? Carlo Acutis żył zaledwie piętnaście lat, ale od wczesnego dzieciństwa wyróżniała go wielka ciekawość świata, bystrość i liczne zainteresowania.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
08 lipca 2024
Poniedziałek
Poniedziałek XIV tydzień zwykły
Czytania
(Oz 2,16.17b-18.21-22)
To mówi Pan: Chcę przynęcić niewierną oblubienicę, na pustynię ją wyprowadzić i mówić do jej serca i będzie Mi tam uległa jak za dni swej młodości, gdy wychodziła z egipskiego kraju. I stanie się w owym dniu - wyrocznia Pana - że nazwie Mnie: Mąż mój, a już nie powie: Mój Baal. I poślubię cię sobie [znowu] na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana.
(Ps 145,2-9)
REFREN: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia
Każdego dnia będę Ciebie błogosławił
i na wieki wysławiał Twoje imię.
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,
a wielkość Jego niezgłębiona.
Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła
i zwiastuje Twoje potężne czyny.
Głoszą wspaniałą chwałę Twego majestatu
i rozpowiadają Twoje cuda.
Mówią o potędze Twoich dzieł straszliwych
i głoszą Twoją wielkość.
Przekazują pamięć o Twej wielkiej dobroci
i cieszą się Twą sprawiedliwością.
Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
(2 Tm 1,10b)
Naszego Zbawiciel, Jezus Chrystus śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię
(Mt 9,18-26)
Gdy Jezus mówił, pewien zwierzchnik synagogi przyszedł do Niego i, oddając pokłon, prosił: Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie . Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim. Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Bo sobie mówiła: żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa. Jezus obrócił się, i widząc ją, rzekł: Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła. I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: Usuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi. A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, pewnością tego, czego nie widzimy. Dzięki wierze otrzymujemy od Boga wszystko, o co Go poprosimy. W Chrystusie wykonało się doskonałe Boże odkupienie, które przynosi wieczne zbawienie dla wszystkich wierzących w Ewangelię. W Chrystusie mamy życie wieczne, wszelkie uzdrowienie, całkowitą wolność, obfitość łaski i daru usprawiedliwienia, abyśmy królowali w życiu z powodu Jezusa Chrystusa. Dla wierzącego wszystko jest możliwe.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Jan z Dukli, prezbiter
urodził się w Dukli około roku 1414. Według miejscowej tradycji Jan miał już od młodości prowadzić życie pustelnicze w pobliskich lasach u stóp góry zwanej Cergową. Nie znamy przyczyn, dla których Jan opuścił pustelnię i wstąpił do franciszkanów konwentualnych, zapewne w pobliskim Krośnie, w latach 1434-1440. Po skońćzeniu studiów został powołany na urząd kaznodziei, oraz przełożonego klasztoru: w Krośnie i we Lwowie. Jan z Dukli obserwował życie bernardynów i umacniał się ich gorliwością. Postanowił do nich wstąpić. Do roku 1517 franciszkanie konwentualni i obserwanci mieli wspólnego przełożonego generalnego. Jednak przejście z jednego zakonu do drugiego poczytywano zawsze za rodzaj dezercji. Ojciec Jan musiał więc być dobrze znany, skoro przyjęto go bez wahania. Chociaż o. Jan był wtedy już starszy, przeżył u obserwantów jeszcze 21 lat. Krótki czas przebywał w Poznaniu, by następnie powrócić do ukochanego Lwowa i tam spędzić resztę życia. Tu powierzono mu funkcję kaznodziei i spowiednika. Jan oddał Bogu ducha w konwencie lwowskim 29 września 1484 roku.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Ozeasz został powołany na proroka za czasów panowania króla Jeroboama II, który zapewnił państwu dobrobyt i rozkwit. Niestety, był to też okres, kiedy Izrael zupełnie odwrócił się od kultu jedynego i prawdziwego Boga. Wyblakło wspomnienie Boga, który wyprowadził lud wybrany silną ręka z niewoli egipskiej. Kult obcych bogów, a zwłaszcza kult Baala, był wspierany przez władców Królestwa Izraela. W tej trudnej sytuacji upadku religijno-moralnego Izraela działalność proroka skupiała się na piętnowaniu dawnej i obecnej niewierności wobec Boga i wskazywaniu na Jego przebaczającą miłość. Sam Ozeasz był postacią kontrowersyjną. Ożenił się bowiem z prostytutką Gomer, którą nakazał mu poślubić Bóg. Po zawarciu małżeństwa Gomer urodziła syna imieniem Jizreel. Nie była jednak przykładną matką, żoną i wróciła do swego dawnego życia. Podobnie jest z Izraelem, którego Bóg wybrał, pokochał. Niestety, Izrael zachowywał się jak Gomer. Odchodził od swej miłości – od jedynego i prawdziwego Boga, i oddawał swe serce obcym bożkom. Dlatego Bóg – Mąż, wzywa swą oblubienicę – Izrael, do powrotu. Małżeństwo Ozeasza obrazuje miłość Boga wobec niewiernego ludu Izraela. Bóg kocha Izraela mimo jego licznych zdrad, nie czeka aż zrozumie on swoją winę i wyrazi skruchę, wystarczy Mu, aby powrócił do Niego.
Podobnie jest z nami. Bóg czeka na nasz powrót. Czy porzucę drogę Gomer i wejdę na drogę prawdziwej miłości?
Komentarz do psalmu
Psalm jest radosnym oddaniem chwały Bogu, który wysławiany jest jako pełen miłości i czuły władca, troszczący się o swoje stworzenia. Dzięki tej obecności i miłości Boga człowiek nie jest osamotniony i staje się uczestnikiem dzieła potężnego i kochającego Boga, który panuje w swym królestwie, królestwie opartym na miłości, dobroci, sprawiedliwości i łasce.
Komentarz do Ewangelii
Fragment dzisiejszej Ewangelii pokazuje nam, że Jezus posiada władzę nad prawami natury i chorobą. Wydaje się tylko, że władza wymyka Mu się z rąk, kiedy ktoś przychodzi do Niego z ogromną wiarą i dotyka się chociażby Jego szat. Wtedy mimowolnie uzdrawia, tak jak uzdrowił kobietę cierpiącą na krwotok, bo był „bezbronny” wobec jej wiary. Cud uzdrowienia, cud wskrzeszenia wymaga, tylko i aż, wiary proszącego o pomoc. Bóg może zmienić bieg życia człowieka, który oczekuje z wiarą na Jego działanie z mocą.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Książka na dziś
Bóg zaskakuje, nieraz tak bardzo, że aż trudno nam wyjść poza nasze myślowe schematy i przyjąć Go takim, jakim jest naprawdę. A wystarczy tylko wsłuchać się w Jego opowieść o Sobie. Każda karta Biblii to kolejna odsłona Bożego autoportretu. Autor książki, dzięki swej erudycji i prostemu, a jednocześnie barwnemu językowi, którym się posługuje, jest w budowaniu portretu Boga doskonałym przewodnikiem
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
09 lipca 2024
Wtorek
Wtorek XIV tydzień zwykły
Czytania
(Oz 8,4-7.11-13)
To mówi Pan: Synowie Izraela ustanawiali sobie królów, lecz wbrew mojej woli. Książąt mianowali - też bez mojej wiedzy. Czynili posągi ze srebra swego i złota - na własną zagładę. Odrzucam cielca twojego, Samario, gniew mój się przeciw niemu zapala; jak długo jeszcze nie będą mogli być uniewinnieni synowie Izraela? Wykonał go rzemieślnik, lecz nie jest on bogiem; w kawałki się rozleci cielec samaryjski. Oni wiatr sieją, zbierać będą burzę. Zboże bez kłosów nie dostarczy mąki, jeśliby nawet dało, zabierze ją obcy. Wiele ołtarzy Efraim zbudował, ale mu służą jedynie do grzechu. Wypisałem im moje liczne prawa, lecz je przyjęli jako coś obcego. Lubią ofiary krwawe i chętnie je składają, lubią też mięso, które wówczas jedzą, lecz Pan nie ma w tym upodobania. Wspominam wtedy na ich przewinienia i karzę ich za grzechy - niech wrócą znów do Egiptu!
(Ps 115,3-10)
REFREN: Naród wybrany ufa swemu Panu
Nasz Bóg jest w niebie,
czyni wszystko, co zechce.
Ich bożki są ze srebra i złota,
dzieło rąk ludzkich.
Mają usta, ale nie mówią;
mają oczy, ale nie widzą.
Mają uszy, ale nie słyszą;
mają nozdrza, ale nie czują zapachu.
Mają ręce pozbawione dotyku
nogi mają, ale nie chodzą.
Do nich będą podobni ci, którzy je robią,
i każdy, który im ufa.
Ale dom Izraela pokłada ufność w Panu,
On jest ich pomocą i tarczą.
Dom Aarona pokłada ufność w Panu,
On jest ich pomocą i tarczą.
(Mt 4,23)
Jezus głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszelkie choroby wśród ludu.
(Mt 9,32-38)
Przyprowadzono do Jezusa niemowę opętanego. Po wyrzuceniu złego ducha niemy odzyskał mowę, a tłumy pełne podziwu wołały: Jeszcze się nigdy nic podobnego nie pojawiło w Izraelu! Lecz faryzeusze mówili: Wyrzuca złe duchy mocą ich przywódcy . Tak Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jezus przeszedł dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod władzą diabła. On leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. On objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła. Swoją krwią uwolnił nas od naszych grzechów, a Jego ranami zostaliśmy uzdrowieni. Jego ranami już jesteśmy uzdrowieni. Kto uwierzy, będzie uzdrowiony, ponieważ już jest uzdrowiony.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święta Weronika Giuliani, dziewica
urodziła się 27 grudnia 1660 r. w Mercatello, w zamożnej rodzinie Mancini. Kiedy miała zaledwie 5 lat, umarła jej matka. Pragnąc oddać się Panu Jezusowi całkowicie na służbę jako żertwa ofiarna za grzechy ludzkie, wbrew woli ojca wstąpiła do kapucynek w Citta di Castello (1677). W klasztorze przeszła wszystkie stopnie w hierarchii: od furtianki, kucharki, szatniarki, piekarki, zakrystianki, mistrzyni nowicjuszek aż po urząd ksieni. W kontakcie z siostrami była życzliwa, wobec siebie - wymagająca i surowa. urowa dla siebie, była delikatna i zatroskana o siostry, zwłaszcza chore. Umiała rozbudzić tak wielkiego ducha gorliwości, że siostry rywalizowały ze sobą w obserwancji zakonnej. Cierpiała wiele nie tylko z powodu zadawanych sobie pokut, ale z powodu często nawiedzających ją dolegliwości i chorób. Do tych jednak fizycznych cierpień doszły o wiele boleśniejsze cierpienia duchowe: oschłości, stany opuszczenia i osamotnienia duchowego. W 1694 roku Weronika przeżyła mistyczne zaręczyny i zaślubiny z Chrystusem. Dnia 5 kwietnia 1697 roku, w Wielki Piątek, otrzymała dar stygmatów. Po długiej i bardzo bolesnej chorobie Weronika zmarła 9 lipca 1727 r. w 67. roku życia.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Kontynuujemy lekturę Księgi proroka Ozeasza. Widzimy, jak prorok Ozeasz podejmuje ostrą walkę z bałwochwalstwem. Kult niewidzialnego i jedynego Boga stawał się dla wielu Izraelitów mniej atrakcyjny niż kult obcych bożków, zrobionych przez człowieka i wyobrażających jego pragnienia. Bałwochwalstwo dawało złudne zadowolenie i rodziło słuszny gniew Boga. Ten grzech Izraela i gniew Boga nie zdarzyły się po raz pierwszy. Wystarczy sięgnąć do Księgi Wyjścia i wspomnieć zachowanie ludu, który na pustyni uczynił sobie złotego cielca, oczekując na powrót Mojżesza. Wtedy doskwierał im głód, niepewność, lęk, zmęczenie, kilka wieków później przyczyną ich upadku był dobrobyt. Izraelici zapomnieli o Bogu, Jego woli, odstąpili od przykazań i zlekceważyli Przymierze z Nim. Sami odłączyli się od Bożej miłości, co skutkowało coraz większą rozpustą, anarchią, wojnami domowymi, skrytobójstwami i nieuchronnie zbliżającą się klęską, czyli nową niewolą, tym razem asyryjską. Ozeasz bardzo dobrze znał historię narodu wybranego, wypowiadane przez niego groźby nie były czczymi pogróżkami, lecz prawdziwą zapowiedzią upadku, prawdziwym głosem Boga. Z nieposłuszeństwa Bogu Przymierza, urządzania sobie życia według własnych planów, płynęły nieszczęścia dotykające nie tylko poszczególnych ludzi, lecz cały naród.
Pokusa bałwochwalstwa pojawia się ciągle w życiu człowieka, choć przybiera różne formy. Materializm w relacji z Bogiem może zastąpić spotkanie osoby człowieka z Osobą Boga.
Komentarz do psalmu
Bóg działa. Nasz Bóg jest Bogiem czynu. Jest wszechmocny. Swoimi czynami pokazuje nam, że jest nie tylko w niebie, ale także z nami na ziemi. Ciągle daje nam łaskę i jest wierny w swojej łaskawości.
Komentarz do Ewangelii
W tym fragmencie Ewangelii znajdujemy opowiadanie o uzdrowieniu opętanego przez ducha niemego. Wyrzucenie złego ducha i w konsekwencji odzyskanie mowy przez uzdrowionego z jednej strony budzi podziw, a z drugiej strony zazdrość i nienawiść uczestników „zajścia”. Jezus naucza i leczy wszystkie choroby pomimo oskarżeń i przeciwności. Widząc tłumy, które przychodziły do Niego z swoimi problemami, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce bez pasterza. Stąd Jezus zaleca prosić Boga o pasterzy, dzięki którym owce nie zginą.
Panie, daj nam pasterzy według serca Twego!
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Książka na dziś
Niniejsza książka to wybór najważniejszych zapisków z dziennika duchowego Luizy Piccarrety, włoskiej mistyczki i stygmatyczki.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
10 lipca 2024
Środa
Środa XIV tydzień zwykły
Czytania
(Oz 10,1-3.7-8.12)
Izrael był jak dorodny krzew winny, przynoszący wiele owoców: lecz gdy owoc jego się mnożył, wzrastała liczba ołtarzy; im lepiej działo się w kraju, tym wspanialsze budowano stele. Ich serce jest obłudne, muszą pokutować! On ich ołtarze rozwali i stele powywraca. Powiedzą wtedy: My nie mamy króla, bośmy się Pana nie bali - zresztą, cóż nam król pomoże? Upadnie Samaria, a król jej jest niby piana na powierzchni wody. Zniszczone będą wyżyny Bet-Awen - grzech Izraela. Ciernie i osty wyrosną na ich ołtarzach. Wtedy powiedzą górom: Przykryjcie nas! a wzgórzom: Padnijcie na nas! Posiejcie sobie sprawiedliwość, a zbierzecie miłość; karczujcie nowe ziemie! Nadszedł czas, by szukać Pana, aż przyjdzie, by sprawiedliwości was nauczyć.
(Ps 105,2-7)
REFREN: Zawsze szukajcie Bożego oblicza
Śpiewajcie i grajcie Mu psalmy,
rozsławiajcie wszystkie Jego cuda.
Szczyćcie się Jego świętym imieniem,
niech się weseli serce szukających Pana.
Rozważajcie o Panu i Jego potędze;
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.
Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
On, Pan, jest naszym Bogiem;
Jego wyroki obejmują świat cały.
(Mk 1,15)
Bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.
(Mt 10,1-7)
Jezus przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Przedziwny jest nasz Bóg: nie chce ofiar, ołtarzy, całopaleń. Objawił nam siebie, stając się człowiekiem w Jezusie Chrystusie. On także dziś nam zwiastuje: "Bliskie jest królestwo Boże". Nie jest ono podobne do królestw ziemskich, lecz jakie jest? Jezus, ukazując nam oblicze Boga, odkrywa przed nami, czym jest przestrzeń Bożego życia. Nowina o niebie - Bożym królestwie - jest nowiną o pełni miłości i dobra. Drogę do niego otwiera nam jedyna ofiara złożona przez Jezusa, którą uobecniamy podczas tej Eucharystii.
Małgorzata Konarska, "Oremus" lipiec 2004, s. 32
Patroni dnia:
Święty Antoni Peczerski, opat
Pochodził z grodu Lubecz nad Dnieprem, leżącego na północ od Kijowa. Urodził się w roku 963 (lub 983). Jako młody człowiek zapoznał się z życiem zakonnym na górze Athos. Tam złożył śluby zakonne i przyjął imię Antoni. Po powrocie na Ruś zajął pieczarę w pobliżu Kijowa, w której wiódł surowe życie pustelnika. Mnich stał się sławny w okolicy. Po pewnym czasie zaczęli gromadzić się wokół niego uczniowie. Z ich pomocą powiększył pieczarę i urządził w niej cerkiew. Dał tym samym początek Ławrze Pieczerskiej (Peczorskiej), najsłynniejszemu klasztorowi na Rusi. Kiedy życie wspólnoty było w miarę zorganizowane, mianował igumena, a sam usunął się do osobnej groty, której nie opuszczał przez 40 lat. Po radę przychodzili tam nie tylko mnisi, ale przybywała licznie także ludność ziem ruskich, prosząc o modlitwę, dzięki której chorzy odzyskiwali zdrowie. Za wstawiennictwem Antoniego działy się liczne cuda. Zmarł 10 lipca (lub 27 maja) 1073, mając prawdopodobnie 90 lat.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Prorok w dalszym ciągu objawia skutki, jakie spotkają niewierny lud. Wytyka grzech w Baal-Peor i Gilgal nie po to by potępić, ale by stanięcie w prawdzie stało się pierwszym krokiem do nawrócenia. Przyznać się do swojego grzechu jest bolesną sprawą, ale tylko wyznanie grzechu zapoczątkuje drogę powrotną.
Im obfitszy owoc bujnej winorośli, tym liczniejsze ołtarze, wspaniałe stele, ale nie dla Boga tylko ku czci martwym bożkom. Stele były to kamienne słupy wznoszone na cześć bożka i upamiętniające jakieś wydarzenie, a Bóg w swojej bezkresnej miłości wznosi krzyż ze swoim Synem za zbawienie świata. Czy stoję pod stelą czy krzyżem? W kogo moje oczy się wpatrują i do kogo lgnie moje serce? Czy bardziej pielęgnuję w swoim sercu stele zguby i zatracenia, czy Krzyż – ratunek dla mnie i świata całego? Wielcy tego świata na pewno nie zaproponują wyboru krzyża, jak i w czasach Izraela ówczesne potęgi odrzucały kult Jedynego Boga, gdyż wiązał się on z uporządkowaniem swojego serca.
Jednak prorok nie traci nadziei, która brzmi: czas szukać Pana.
Komentarz do psalmu
Psalm jest pieśnią o wierności Pana. Jeśli skupimy się tylko na naszej niewierności i na nieprawości innych, możemy popaść w rozpacz. Człowiek jest słaby, ale dzięki wiernej miłości Boga może pokonać wszystko, co chce go od Stwórcy oddzielić. Musimy każdego dnia skupiać się na niezawodnej obietnicy. W przeszłości była to ziemia Kanaanu dla Abrahama – ziemia obiecana, dla nas jest to niebo, do którego dążymy.
Komentarz do Ewangelii
W każdej życiowej decyzji najlepiej oprzeć się na Bożym zamyśle. Jezus doskonale ukazuje różnicę między prawem boskim, a przepisem ludzkim, który powstał na skutek twardych serc. Podkreślił fizyczną i duchową jedność w małżeństwie, jako fundament relacji. Podobnie i w relacji z Bogiem fizyczna jedność poprzez komunię świętą i duchowa poprzez przenikające mą duszę Słowo żywe jest fundamentem.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Książka na dziś
Arcybiskup Fulton J. Sheen był jednym z najsłynniejszych kapłanów XX stulecia. Napisał około szcześćdziesiąt książek, a jego programy radiowe i telewizyjne gromadziły około trzydziestu milionów słuchaczy.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
Czwartek
Czytania
(Prz 2,1-9)
Synu, jeśli przyjmiesz moje nauki i zachowasz u siebie wskazania; ku mądrości nachylisz swe ucho, ku roztropności swe serce; jeśli wezwiesz rozsądek, przywołasz donośnie rozwagę, jeśli szukać jej poczniesz jak srebra i pożądać jej będziesz jak skarbów, to bojaźń Pana zrozumiesz, osiągniesz znajomość Boga. Bo Pan udziela mądrości, z ust Jego wychodzą wiedza i roztropność; dla prawych On chowa swą pomoc, On jest tarczą dla żyjących uczciwie. On strzeże ścieżek prawości, ochrania drogi pobożnych. Wtedy sprawiedliwość pojmiesz i prawość, i rzetelność i każdą dobrą ścieżkę.
(Ps 34 (33), 2-3. 4-5. 6-7. 8-9. 10-11)
REFREN: Wszyscy zobaczcie, jak nasz Pan jest dobry
Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.
Wysławiajcie razem ze mną Pana,
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.
Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością,
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał,
i uwolnił od wszelkiego ucisku.
Anioł Pański otacza szańcem bogobojnych,
aby ich ocalić.
Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry,
szczęśliwy człowiek, który znajduje w Nim ucieczkę.
Bójcie się Pana, wszyscy Jego święci,
gdyż bogobojni nie zaznają biedy.
Bogacze zubożeli i zaznali głodu,
szukającym Pana niczego nie zabraknie.
(Dz 4,32-35)
Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę.
Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby.
Aklamacja (Mt 19,29)
Kto porzuci wszystko dla Ewangelii, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy.
(Mt 19,27-29)
Piotr powiedział do Jezusa: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” Jezus zaś rzekł do nich: „Zaprawdę, powiadam wam: Przy odrodzeniu, gdy Syn Człowieczy zasiądzie na swym tronie chwały, wy, którzy poszliście za Mną, zasiądziecie również na dwunastu tronach i będziecie sądzić dwanaście pokoleń Izraela. I każdy, kto dla mego imienia opuści dom, braci lub siostry, ojca lub matkę, dzieci lub pole, stokroć tyle otrzyma i życie wieczne odziedziczy”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Uwierzyliśmy w Jezusa, wyrzekliśmy się tego świata i idziemy za Nim, bo On wybrał nas sobie ze świata, abyśmy szli i wydawali owoc dla chwały Jego imienia. Kto opuści i porzuci wszystko dla Chrystusa, otrzyma od Niego stokroć więcej i odziedziczy życie wieczne. Wyrzekamy się wszystkiego i miłujemy Jezusa ponad wszystko, inaczej bowiem nie będziemy Go godni i nie będziemy mogli być Jego uczniami.
Marek Ristau
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Nie po raz pierwszy słowa Pisma Świętego wzywają do posłuszeństwa Bogu, do zaufania Jego mądrości, dzięki czemu zdobywa się bojaźń Pańską. A jest ona najczęściej początkiem głębokiej wiary w Boga, wyrażającej się niezmiennym szacunkiem człowieka wobec Stwórcy. Nieustannym konfrontowaniem swojej woli z wolą Pana, rozważaniem Jego nauki, przykazań i co najważniejsze, wypełnianiem ich w codziennym życiu z miłości do Niego,a nie z lęku przed Jego karą. Mądrość, którą Bóg chce się dzielić z człowiekiem, chroni człowieka przed licznymi zagrożeniami i przed tym największym zagrożeniem, którym jest oddzielenie od miłości Boga spowodowane grzechem, co może prowadzić nawet do utraty życia wiecznego. Człowiek podążający za wskazaniami Boga żyje w obecności Najwyższego, doświadcza Jego opieki oraz błogosławieństwa. Codziennie zawierza się Bogu i podejmując różne decyzje, drobne albo poważne, potwierdza wybór Bożych wskazań. Pozwala, aby Bóg prowadził, ponieważ przekonał się, że jest On jedynym niezawodnym przewodnikiem i nauczycielem życia. Człowiek, który zrozumiał, że mądrość Boża jest cenniejsza niż wszystkie ziemskie bogactwa, troszczy się tylko o to, by tę relację z Bogiem umacniać, oddając Mu każdego dnia należną cześć i chwałę.
Księga Przysłów jest szczególną księgą Starego Testamentu, powinni do niej zaglądać rodzice, nauczyciele, wychowawcy i… młodzież, szukająca dróg do szczęścia. Nie trzeba siedzieć nad nią godzinami, wystarczy raz w tygodniu przeczytać dosłownie kilka wersetów, aby zastanowić się, czy zabiegając o szczęśliwe życie, rzeczywiście dokonujemy właściwych wyborów.
Komentarz do psalmu
W pierwszym czytaniu to mędrzec zachęcał do poznania bojaźni Bożej, wyliczając przy tym łaski, jakimi Bóg obdarzy człowieka żyjącego według niej. Teraz zaś psalmista, który podążył tą drogą, daje świadectwo o łaskach otrzymanych od Pana. Jego radosne wyznanie połączone z uwielbieniem Boga jest skierowane do wspólnoty, aby i jej członkowie „skosztowali i zobaczyli, jak dobry jest Pan”. Oprócz pouczeń, zachęty do wspólnego oddawania chwały Bogu, psalmista wskazuje bezpośrednio na Najwyższego, bo tylko w Jego obecności człowiek odzyskuje radość i świętość.
Komentarz do Ewangelii
Czy w kontekście pierwszego czytania i psalmu może nas dziwić pytanie Piotra? Może. Ułomność natury ludzkiej w spotkaniu z Bogiem-Człowiekiem, Jezusem Chrystusem, daje o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie. A Jezus wykorzystał pytanie Piotra, aby przypomnieć zapowiedzi proroków o odnowie w czasach mesjańskich, o nowej ziemi, nowym niebie, nowym ludzie Bożym, którego On będzie królem. Tak wiele wydarzyło się w tak krótkim czasie w życiu apostołów, i w historii zbawienia, że zapomnieli oni o nauczaniu proroków i pogubili się w swoich priorytetach. Najważniejsze wydarzenia są wciąż przed nimi. Dopiero gdy wypełnią się wszystkie proroctwa o Mesjaszu, zaczną rozumieć i docenią obietnicę życia wiecznego z Jezusem.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Książka na dziś
Święty Bazyli Wielki (ok. 329–379 r.) urodził w głęboko religijnej rodzinie w Cezarei Kapadockiej. Trójka jego rodzeństwa (Grzegorz z Nyssy, Piotr z Sebasty i Makaryna Młodsza) również została wyniesiona na ołtarze. Od młodych lat kształcił się w zakresie filozofii oraz retoryki i przez pięć lub sześć lat studiował w Atenach.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
12 lipca 2024
Piątek
Piątek XIV tydzień zwykły
Czytania
(Oz 14,2-10)
To mówi Pan: Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną twą winę. Zabierzcie ze sobą słowa i nawróćcie się do Pana! Mówcie do Niego: Przebacz nam całą naszą winę, w ten sposób otrzymamy dobro za owoc naszych warg. Asyria nie może nas zbawić - nie chcemy już wsiadać na konie ani też mówić "nasz Boże" do dzieła rąk naszych. U Ciebie bowiem znajdzie litość sierota. Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich. Stanę się jakby rosą dla Izraela, tak że rozkwitnie jak lilia i jak topola rozpuści korzenie. Rozwiną się jego latorośle, będzie wspaniały jak drzewo oliwne, woń jego będzie jak woń Libanu. I wrócą znowu, by usiąść w mym cieniu, i zboża uprawiać będą, winnice sadzić, których sława będzie tak wielka, jak wina libańskiego. Co ma jeszcze Efraim wspólnego z bożkami? Ja go wysłuchuję i Ja nań spoglądam, Ja jestem jak cyprys zielony i Mnie zawdzięcza swój owoc. Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył? Bo drogi Pańskie są proste: kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy.
(Ps 51,3-4.8-9.12-13.17)
REFREN: Usta me będą głosić Twoją chwałę
Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.
A Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie,
naucz mnie tajemnicy mądrości.
Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty,
obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję.
Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Przywróć mi radość z Twojego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Panie, otwórz wargi moje,
a usta moje będą głosić Twoją chwałę.
(J 14,26)
Duch Święty was wszystkiego nauczy, przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
(Mt 10,16-23)
Jezus powiedział do swoich apostołów: Oto Ja was posyłam jak owce między wilki. Bądźcie więc roztropni jak węże, a nieskazitelni jak gołębie! Miejcie się na baczności przed ludźmi! Będą was wydawać sądom i w swych synagogach będą was biczować. Nawet przed namiestników i królów będą was wodzić z mego powodu, na świadectwo im i poganom. Kiedy was wydadzą, nie martwcie się o to, jak ani co macie mówić. W owej bowiem godzinie będzie wam poddane, co macie mówić, gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was. Brat wyda brata na śmierć i ojciec syna; dzieci powstaną przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią. Będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mego imienia. Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. Gdy was prześladować będą w tym mieście, uciekajcie do innego. Zaprawdę, powiadam wam: Nie zdążycie obejść miast Izraela, nim przyjdzie Syn Człowieczy.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
W tym fragmencie Księgi Ozeasza Bóg wzywa do nawrócenia, do wejścia na właściwa drogę. Bóg chce przyjąć niewiernego Izraela, nie pognębia go, ale daje mu obietnicę uzdrowienia i nowej miłości. Bóg chce być Panem całego życia. Taka jest Jego miłość. Naturalnie Bóg nazywa rzeczy po imieniu: nieprawość jest nieprawością, grzech grzechem. Uznanie faktu grzechu nie powinno budzić strachu zamykającego na Boga. Bóg pragnie nawrócenia człowieka. Ma litość dla sieroty. To wreszcie Bóg uzdrawiający z niewierności i miłujący z całego serca. Bóg staje się rosą ożywczą, cieniem, w którym znajdzie ulgę Izrael.
Trudno powiedzieć, czy to żarliwe wezwanie proroka do nawrócenia jest zapowiedzią Nowego Przymierza (por. 2,20), czy raczej odnowieniem tego, które było już zawarte na Synaju. Jozue po wkroczeniu do Ziemi Obiecanej zorganizował przypomnienie pierwszego Przymierza, aby w ten sposób podkreślić jego znaczenie i włączyć w nie tych Izraelitów, którzy go nie znali. Ozeasz na pewno nadaje Przymierzu nowe rysy, akcentuje w nim miłość, miłosierdzie, wierność. Przestrzeganie przepisów Prawa jest ważne, ale ważniejsza jest postawa serca człowieka. Sednem Przymierza ma być jedność człowieka z Bogiem, z tym jedynym, prawdziwym Dawcą życia w obfitości.
Komentarz do psalmu
Psalm 51 to jeden z najpiękniejszych i chyba najczęściej odmawianych psalmów pokutnych. Pokorna modlitwa psalmisty wzywającego litości Boga i prośba o uwolnienie z przewiny oraz o dar nowego serca i nowego ducha wyraża szczerą skruchę winowajcy i pragnienie powrotu do życia w jedności z Bogiem.
Komentarz do Ewangelii
Jezus zapowiada prześladowania swoich uczniów. Nie może być inaczej. Mistrza prześladowano – prześladować będą także i uczniów. Słowa Jezusa nie są łatwe, dobitnie potwierdzają proroctwa o losie Mesjasza, o Jego misji i jej owocach. Zapewne budzą one lęk wśród apostołów lub nawet chęć opuszczenia Mistrza. Apostołowie nie odchodzą, może liczą, że to nigdy nie nastąpi. Przecież tyle razy byli już świadkami cudów dokonanych przez Jezusa. A On traktuje swoich uczniów bardzo poważnie, nie ukrywa przed nimi ani swojej tożsamości ani prawdy o przeciwnościach, o drodze, na którą musi wejść każdy Jego uczeń. Kto wytrwa prześladowania – zostanie zbawiony.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Patroni dnia:
Święty Brunon Bonifacy z Kwerfurtu, biskup
urodził się w 974 r. w rodzinie grafów niemieckich w Kwerfurcie. W roku 995 został mianowany kanonikiem katedralnym w Magdeburgu. W roku 997 wraz z cesarzem Ottonem III udał się do Rzymu. Tu w roku następnym (998) wdział habit benedyktyńskiego mnicha. W roku 999 złożył śluby zakonne. W tym samym czasie zaprzyjaźnił się ze św. Romualdem, który miał już sławę świętego męża i ojca nowej rodziny zakonnej. W roku 1001 Bonifacy znalazł się wśród jego synów duchowych w eremie Pereum koło Rawenny. W tym samym roku jesienią udała się do Polski pierwsza grupa kamedułów z Pereum: Św. Jan i św. Benedykt. Misję tę zorganizował św. Romuald na prośbę cesarza Ottona III i króla polskiego. Do nich to miał się dołączyć Brunon. Dla wyjednania misji odpowiednich przywilejów papieskich, św. Romuald wysłał go do Rzymu. Papież Sylwester II chętnie udzielił wszystkich potrzebnych dla misjonarzy indultów. Brunon otrzymał także od papieża paliusz, a więc tym samym nominację na metropolitę misyjnego. Złożona sytuacja polityczna na terenie Polski sprawiła, że Brunon zatrzymał się we Włoszech, a potem na dworze cesarza. W 1005 r. udał się na Węgry, aby tam szukać pola dla swojej działalności. W roku 1006 był w Polsce. W 1009 roku udał się do Jaćwieży z wyraźnym zamiarem rozpoczęcia tam misji. Niestety, nie było mu dane dokończyć pomyślnie rozpoczętego dzieła. Według podania miał nawrócić nad Bugiem jednego z książąt jaćwieskich, Nothimera. Rywale księcia wykorzystali ten moment i pozbawili go władzy. Brunon zaś, z 18 towarzyszami, miał zginąć z ich ręki 9 marca 1009 roku, gdzieś w okolicach Pojezierza Suwalskiego.
Książka na dziś
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
13 lipca 2024
Sobota
Sobota XIV tydzień zwykły
Czytania
(Iz 6, 1-8)
W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: "Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały". Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I powiedziałem: "Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!" Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: "Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech". I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: "Oto ja, poślij mnie!"
(Ps 93 (92), 1. 2 i 5)
REFREN: Pan Bóg króluje, pełen majestatu
Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan wdział potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził,
że się nie zachwieje.
Twój tron niewzruszony na wieki,
istniejesz od wieków, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary;
Twojemu domowi świętość przystoi
po wszystkie dni, o Panie.
Aklamacja (1 P 4, 14)
Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem Duch Boży na was spoczywa
(Mt 10, 24-33)
Jezus powiedział do swoich apostołów: "Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa – jak jego pan. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, to o ileż bardziej nazwą tak jego domowników. Nie bójcie się więc ich! Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie w świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież bez woli Ojca waszego żaden z nich nie spadnie na ziemię. U was zaś policzone są nawet wszystkie włosy na głowie. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Święty, Święty, Święty Pan, Bóg zastępów. Taki jest Bóg Izraela, Bóg działający i niedotykalny, z dystansu objawił się Mojżeszowi na górze Synaj. Święty Pan, Bóg zastępów. Jego świętość jest poza wszelką dostępną człowiekowi możliwością poznania i pojmowania, nie można jej skopiować ani z czymkolwiek porównać. Jego świętość jest obrażana przez zło powszechnie obecne w ludzie, który On sobie wybrał na szczególną własność. Potrójne qadosz wyraża najwyższy poziom świętości, nieporównywalną intensywność Jego świętości. On jest Święty, jedyny i nie ma Mu równych, bo On jest Stwórcą wszystkiego.
Powołanie Izajasza na proroka jest jednym z najbardziej niezwykłych i dynamicznych obrazów Starego Testamentu. Wszystko wydarzyło się tak niespodziewanie, że Izajasz nie mógł się do tego przygotować. Wydaje się, że jest zaskoczony nie tylko wizją Świętości Boga, lecz i sposobem wybrania go na proroka. Przerażony spodziewa się śmierci, bo przecież nikt nie może widzieć Boga, a on nie zdążył zakryć twarzy. Dopiero kiedy jeden z Serafinów dotknął jego ust rozżarzonym węglem wziętym z ołtarza, przemienia się jego serca, jego wina została zmazana, więc bez wahania odpowiada: „Oto jestem! Poślij mnie”.
Izajasz przez czterdzieści lat był prorokiem i cokolwiek głosił, zawsze był w tym obecny wątek świętości Boga, który przychodzi do swojego ludu z oczyszczeniem, by mógł on dostrzec Jego świętość.
Komentarz do pierwszego psalmu
Psalm 93 jest pieśnią pochwalną na cześć Boga Króla. Uwielbienie Boga jako Króla całej ziemi, Jego potęgi oraz stałości panowania nad światem jest dla psalmisty naturalnym wyrazem zaufania do Stwórcy. Dzieła Boga świadczą o Jego wierności, zasługują na wiarę ludu, z którym On związał się przymierzem i niezmiennie je wypełnia.
Komentarz do Ewangelii
Dzisiejszej perykopa to dalszy ciąg mowy misyjnej Jezusa, który przekonuje uczniów, że to Jego osoba jest źródłem i fundamentem ich misji. Być uczniem Jezusa, to dzielić Jego losi tak jak On poddać się prowadzeniu Boga Ojca, bezgranicznie zaufać w Jego opiekę i wyzwolić się z lęku przed utratą życia, bo groźniejsza dla człowieka jest utrata duszy, a nie mają do niej dostępu złoczyńcy – przeciwnicy Boga. Uczniowie, tak jak ich Nauczyciel, wezwani są do publicznego głoszenia królestwa Bożego, a dokładniej tego, czego On ich nauczał na osobności. Jezus zaś podkreśla, że Jego misja oparta jest na wyjątkowej, jedynej i niepowtarzalnej więzi z Ojcem, który przebywa w niebie. Silna więź z Jezusem otwiera uczniom drogę do Jego Ojca w niebie.
Zaparcie się Jezusa w codziennym życiu – spowoduje, że On nie przyzna się do nas przed Ojcem.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Krzysztofa Wojtynię
Patroni dnia:
Święta Teresa od Jezusa de Los Andes, dziewica
urodziła się 13 lipca 1900 r. w Santiago w pobożnej, dobrze sytuowanej rodzinie. Począwszy od szóstego roku życia, codziennie uczęszczała wraz ze swoją mamą na Mszę świętą. Uważała, że Pan Jezus chce posiąść jej serce na wyłączną własność i dlatego pragnęła wcześnie przystąpić do Komunii św., ale stało się to dopiero, gdy miała 10 lat. Juana była początkowo porywcza i uparta. Postanowiła pracować nad sobą. Niemałym kosztem zwyciężyła pychę i próżność. Od 14. roku życia odczuwała w głębi swej duszy powołanie do Karmelu, z którego zwierzyła się w internacie matce Rios - zakonnicy Najświętszego Serca. W wieku 15 lat złożyła ślub czystości.Pod wpływem lektury dzieł karmelitańskich, a zwłaszcza Teresy od Dzieciątka Jezus, odkryła w sobie powołanie zakonne. Wreszcie, gdy miała 19 lat, w maju 1919 r., uzyskała pozwolenie ojca i przekroczyła próg klasztoru karmelitanek bosych w Los Andes. 14 października rozpoczęła nowicjat i otrzymała habit. W kwietniu 1920 r. zachorowała na tyfus. W obliczu zbliżającej się śmierci złożyła profesję zakonną. Po kilku dniach choroby, 12 kwietnia 1920 r. zmarła w opinii świętości, przeżywszy w klasztorze jedynie 11 miesięcy.
Książka na dziś
Sakrament pojednania. Medytacje (CD-MP3-audiobook)
Medytacje
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.