Wtorek

Czytania

(Iz 11,1-10)
Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się Odrośl z jego korzenia. I spocznie na niej Duch Pana, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana. Upodoba sobie w bojaźni Pana. Nie będzie sądził z pozorów ni wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego. Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach, a wierność przepasaniem lędźwi. Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana na kształt wód, które przepełniają morze. Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdą z modlitwą, i sławne będzie miejsce jego spoczynku.

(Ps 72,1-2,7-8,12-13,17)
REFREN: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie

Boże, przekaż Twój sąd Królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.

Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość
i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza,
od Rzeki aż po krańce ziemi.

Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.

Niech Jego imię trwa na wieki,
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
niech wszystkie narody ziemi życzą Mu szczęścia.

Aklamacja
Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci oczy sług swoich.

(Łk 10,21-24)
Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli”.

Rozważania do czytań

Oremus

Droga, na którą Bóg posłał św. Franciszka Ksawerego (1506-1552), sięgała poza horyzont świata dostępnego wówczas dla Ewangelii. Żniwo misyjnej pracy św. Franciszka poraża swym ogromem. Znękane owce bez pasterza odnajdywał w miejscach, o których inni bali się nawet pomyśleć. Z żarliwością i poświęceniem apostołował w Indiach i jako pierwszy misjonarz głosił Ewangelię w Japonii. Przynaglany troską o zbawienie dusz, wyruszył w stronę Chin. Zmarł w drodze, w nocy z 2 na 3 grudnia 1552 roku. Jest współzałożycielem zakonu jezuitów i głównym patronem misji katolickich.

Ks. Michał Kozak MIC, "Oremus" grudzień 2011, s. 34

Patroni dnia:

Święty Franciszek Ksawery, prezbiter
urodził się 7 kwietnia 1506 r. na zamku Xavier (Hiszpania). Jego ojciec był doktorem uniwersytetu w Bolonii, prezydentem Rady Królewskiej Navarry. Po uzyskaniu stopnia magistra przez jakiś czas wykładał w College Domans-Beauvais, gdzie zapoznał się z św. Piotrem Faberem (1526), zaś w kilka lat potem (1529) ze św. Ignacym Loyolą. Niebawem zamieszkali w jednej celi. Dnia 15 sierpnia 1534 roku na Montmartre w kaplicy Męczenników wszyscy trzej przyjaciele oraz czterej inni towarzysze złożyli śluby zakonne, poprzedzone ćwiczeniami duchowymi pod kierunkiem św. Ignacego. O trzymał święcenia kapłańskie 24 czerwca 1537 roku. Franciszek Ksawery wyjechał do Portugalii w celach ewangelizacyjnych. 7 kwietnia 1541 roku, zaopatrzony w królewskie pełnomocnictwa oraz mandat legata papieskiego, wyruszył na misje do Indii. W 1547 roku Franciszek zdecydował się na podróż do Japonii. Potem powrócił do Indii (1551). Potem ruszył do Chin jednak utrudzony podróżą i zabójczym klimatem zmarł w nocy z 2 na 3 grudnia 1552 na wyspie Sancian.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Wilk, który zamieszka z barankiem? To bardziej utopia niż nadzieja na nowy, wspaniały świat. Dziecko, które włoży rękę do kryjówki żmii i nie skończy się to wizytą u chirurga. Czytając dzisiejszą liturgię słowa możemy przecierać oczy ze zdumienia. To niemożliwe. A jednak! Gdy zakwitnie Sprawiedliwość, powrócimy do pierwotnie stworzonego świata, w którym panować będzie harmonia. Człowiek powołany do panowania nad światem będzie starał się sprostać temu zadaniu, bez lęku, że wąż zmiażdży mu piętę.
Nowa rzeczywistość, przywrócony Raj, nastanie wówczas, gdy cały kraj napełni się znajomością Pana. Tym krajem, o którym pisze Prorok Izajasz, ma być moje serce. Jeśli będzie na sto procent napełnione obecnością Pana Boga, żadne przykazania (w pewnym sensie) nie będą mi potrzebne, ponieważ będę szukał drogi wiodącej do pokoju, metod do podejmowania jałmużny i czynów miłosierdzia, przez które będę zdejmował ciężary z barków moich braci. Im więcej prób aktualizacji Ewangelii w moje życie, tym konkretniej zbliżam się do wspaniałego świata, który utraciliśmy na skutek grzechu pierworodnego.

Komentarz do psalmu

Każdy z nas zapewne zgodzi się z faktem, że doświadczenie obecności Boga wiąże się z poczuciem pokoju. Nie: świętego spokoju, lecz pokoju, poczucia bezpieczeństwa. Panowanie pokoju to druga obietnica Boga, gdy świat faktycznie przywrócony zostanie do „ustawień fabrycznych”. Pokój niejednokrotnie wymaga wysiłku, jak choćby wyjścia ze swojej strefy komfortu czy wyciągnięcia ręki na drodze ku pojednaniu.
Wyzwala biedaka, który go wzywa. Prosimy o pokój, a jednak nie jest łatwo wyjść z tej strefy komfortu. Pan Bóg nieraz nas popycha, abyśmy zrobili to, co trudne, tak po ludzku. On wyzwala mnie z więzienia stereotypowego myślenia, do którego przyzwyczaiłem się już bardzo. To takie schrony, w których czuję się pozornie bezpieczny.
Bóg wzmacnia każdego z nas, abyśmy chcieli od życia czegoś więcej i tak łatwo nie odpuszczali.

Komentarz do Ewangelii

Doświadczenie nowej rzeczywistości, na którą czekamy, wiąże się z przeżywaną radością. Nie chodzi o chwilową wesołkowatość, ale stan wewnętrznej radości, że „łączenie kropek” rozmaitych wydarzeń, prowadzi do mocnego przekonania w realną obecność Jezusa w codzienności. Taki stan nie da się ukryć ani przemilczeć.
W sercach wielu katolików pojawia się wtedy znak STOP: pokornie należy przypuszczać, że bycie pokornym oznacza rezygnację z siebie i stwierdzenie, że smutek prowadzi do upokorzenia potrzeb doczesnych na korzyść wartości niebiańskich.
Może właśnie dzisiaj zrobisz krok do stanu, w którym przymnożysz dobro? Pokora powinna Cię motywować do deklaracji: warto chcieć od życia czegoś więcej, spróbuj!

Komentarze zostały przygotowany przez ks. Kamila Falkowskiego

Książka na dziś

Modlę się. Nie przeszkadzać

Matthieu Aine

Lektura tej książki jest jak wstąpienie do szkoły modlitwy. Autor, zainspirowany własnym doświadczeniem duszpasterskim, podąża śladami postaci biblijnych i mistrzów duchowości karmelitańskiej. Pokazuje, że w modlitwie nie chodzi o obowiązek, lecz o spotkanie, relację z Bogiem, życie z Nim i dla Niego – o miłosny dialog

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.