Niedziela

Czytania

(Pwt 6,2-6)
Mojżesz tak powiedział do ludu: „Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć. Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód. Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga twojego, z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci nakazuję”.

(Ps 18,2-3a.3bc-4. 47 i 51ab)
REFREN: Miłuję Ciebie, Panie, mocy moja

Miłuję Cię, Panie,
mocy moja,
Panie, Opoko moja i twierdzo,
mój wybawicielu.

Boże, skało moja, na którą się chronię,
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały,
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.

Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka.
Niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dajesz wielkie zwycięstwo królowi
i okazujesz łaskę Twemu pomazańcowi.

(Hbr 7,23-28)
Bracia: Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Jezus, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego zbliżają się do Boga, bo zawsze żyje, aby się wstawiać za nimi. Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest obowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia Syna doskonałego na wieki.

(J 14,23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.

(Mk 12,28b-34)
Jeden z uczonych w Piśmie zbliżył się do Jezusa i zapytał Go: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?” Jezus odpowiedział: „Pierwsze jest: "Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, Pan jest jedyny. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą". Drugie jest to: "Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego". Nie ma innego przykazania większego od tych”. Rzekł Mu uczony w Piśmie: „Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary”. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: „Niedaleko jesteś od królestwa Bożego”. I już nikt więcej nie odważył się Go pytać.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

ks. Wenancjusz Zmuda

Patroni dnia:

Święty Marcin de Porres, zakonnik
urodził się 9 grudnia 1569 r. w Limie, w Peru. Gdy miał 15 lat zgłosił się do dominikańskiego klasztoru w Limie. Spotkał go jednak zawód: był mulatem, a jego ojciec był nieznany, dlatego dominikanie według ówczesnego zwyczaju nie mogli go przyjąć. Został więc tercjarzem dominikańskim. Dominikanie widząc w nim tak wielki skarb, przyjęli go wreszcie do zakonu w charakterze brata zakonnego i pozwolili mu złożyć śluby. Uroczystą profesję złożył 2 czerwca 1603 r., gdy miał 24 lata. Marcin wyróżniał się nie tylko pokorą i posłuszeństwem zakonnym, ale również niezwykłą pobożnością. Pan Bóg obdarzył go także darem proroctwa, czytania w sercach i w sumieniach, a nawet rzadkim darem bilokacji. Głównym zajęciem brata Marcina był szpitalik klasztorny. Jego żywot wspomina o kilku cudownych uleczeniach za jego przyczyną. Zmarł na malarię 3 listopada 1639 r. w wieku 70 lat

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Księga Powtórzonego Prawa to ostatnia z ksiąg Tory. Zawarte w niej przepisy prawne są uważane za przekształcone w duch deuteronomistycznej teologii przymierza rozbudowane i uzupełnione wersje praw zawartych w innych miejscach Pięcioksięgu. Dzisiejsza perykopa stanowi właśnie jeden ze sztandarowych przykładów charakteryzujących to właśnie rozumienie relacji Boga – Jahwe z wybranym przez Niego narodem – Izraelem. Wierni przymierzu mają więc za zadanie nie tylko przestrzegać wspomnianych w innym miejscu tej samej księgi zasad dekalogu, ale także cechować się wynikającą z bojaźni Bożej wiernością wszystkim innym przepisom prawa religijnego. Co więcej do obowiązków ‘starszych’, czyli ojców rodzin i przywódców rodów należy także przekazywanie tradycji religijnej następnym pokoleniom, co zapewnić ma w konsekwencji opiekę Jahwe nad tak postępującymi ludźmi, a poprzez to doczesne powodzenie tak indywidualnych osób jak i całej tworzącej Naród Wybrany społeczności religijnej. Choć nie wynika to wprost ze słów dzisiejszej lekcji przy takim spojrzeniu na przymierze oczywiste staje się także i to, że niewierność Bogu zostanie ‘tu i teraz’ ukarana. Warto jednak zauważyć także i wątek bardziej uniwersalny – skierowane do Izraelitów wezwanie ‘będziesz miłował’ jest tak samo ważne i dla nas chrześcijan.

Komentarz do psalmu

‘Boże, skało moja, na którą się chronię!’ - to skierowane do swego Stwórcy, pochodzące z dzisiejszego psalmu, zawołanie oranta w sposób oczywisty odwołuje się do oczywistego, tak dla ówczesnego jak i dzisiejszego człowieka, obrazu tego, co w świecie natury wydaje się być trwałe, niezmienne i odporne na wszelkie przeciwności żywiołów. Pochodzi ono z utworu o charakterze dziękczynnym przypisywanego wychwalającemu Boga królowi Dawidowi. Skoro pochwały i deklaracje miłości stają się tu konsekwencją właśnie co odniesionego militarnego sukcesu w słowach autora można by doszukiwać się więc i pewnej interesowności. Dokładniejsza weryfikacja chronologii opisanych w całym utworze zdarzeń wskazuje jednak na to, że dzisiejsza pieśń uwielbienia jest jednak tylko i aż kontynuacją wznoszonej wcześniej modlitwy prośby zanoszonej ufnie na przekór przeciwnościom i niebezpieczeństwom.

Komentarz do drugiego czytania

Dzisiejsze czytanie pochodzi z Listu do Hebrajczyków formalnie tylko zaliczanego do Dzieł Pawłowych, a tak naprawdę anonimowego. Dotyka ono ważnej dla chrześcijan wywodzących się z kręgów judaistycznych kwestii arcykapłańskiej godności Jezusa Chrystusa. Wraz z narastającym konfliktem ideowym starego i nowego porządku religijnego konieczne było wyjaśnienie wywodzącym się z tego środowiska wiernym, że to właśnie Mesjasz Jezus stał się dla nich jedynym i odtąd już na wieki ustanowionym arcykapłanem sprawującym ‘tam’ w niebie funkcje i liturgiczne, i wstawiennicze. Perykopa wyjaśnia także i to, że taka właśnie nieprzemijająca rola Jezusa wynika zarówno z Jego bosko-ludzkiej nieskalanej nigdy grzechem i nieposłuszeństwem natury jak też jest skutkiem dobrowolnej ofiary jaką złożył on sam z Siebie dla zbawienia świata na ołtarzu Krzyża.

Komentarz do Ewangelii

Dzisiejsza perykopa przywołuje jedną z jakże częstych na kartach Ewangelii scen rozmowy Jezusa ze Swymi oponentami - faryzeuszami. Ci ostatni to, wbrew dzisiejszej obiegowej opinii, nie tyle sceptycy-ateiści, co w sumie bliscy duchowo Mesjaszowi gorliwi wyznawcy judaizmu. To co stanowi oś ich sporu z Chrystusem, to nie sama wiara w Boga, zmartwychwstanie, czy istnienie aniołów, a kwestie sposobu sprawowania codziennego kultu religijnego podlegającego w myśl przekonań faryzeuszy nie tylko zawartym w Torze regulacjom Prawa Mojżeszowego, ale i obrośniętym do granic skostnienia licznymi przepisami tradycji religijnej. Właśnie o hierarchię tych 613 norm zwyczajowych zwanych micwot zadaje podchwytliwe pytanie rozmówca Jezusa. Opowiedzenie się przez oponenta za którąkolwiek z nich wplątywałoby go automatycznie w liczne w tym środowisku spory doktrynalne i zawsze przysporzyłby mu jakichś wrogów. Jezus świetnie to rozumiejąc odwołuje się do norm dużo starszych i dużo ważniejszych. Przywołana przez Jezusa, a zaczynająca się od słów: ‘słuchaj Izraelu’ codzienna modlitwa to słowa pochodzące nie od ludzi, a bezpośrednio od Boga. Także i dziś wzywa ona, tak samo jak ponad trzy tysiące lat temu, do codziennej miłości i wierności Bogu Jedynemu oraz wypływającej z niej miłości wobec innych ludzi – bliźnich.

Komentarze zostały przygotowany przez Macieja Siekierskiego

Książka na dziś

Wolni do świętości - Free To Be Holy

Matt Lozano

Czy wiesz, że droga do ŚWIĘTOŚCI to przygoda, to bycie w bliskiej relacji z Bogiem i podejmowanie decyzji w WOLNOŚCI?

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.