Środa

Czytania

(Ef 2,19-22)
Bracia: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.

(Ps 117,1-2)
REFREN: Idźcie i głoście światu Ewangelię

Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.

Aklamacja (J 20,29)
Uwierzyłeś Tomaszu, bo Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

(J 20,24-29)
Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: „Widzieliśmy Pana”. Ale on rzekł do nich: „Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i nie włożę ręki mojej do boku Jego, nie uwierzę”. A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł mimo drzwi zamkniętych, stanął pośrodku i rzekł: „Pokój wam!” Następnie rzekł do Tomasza: „Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż ją do mego boku, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym”. Tomasz Mu odpowiedział: „Pan mój i Bóg mój!” Powiedział mu Jezus: „Uwierzyłeś dlatego, ponieważ Mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Wiara jest pewnością tego, czego nie widzimy. To bowiem, co widzialne, jest doczesne, to zaś, co niewidzialne, jest wieczne. Wierzymy w Wiekuistego Boga i Jego wieczne Królestwo. Błogosławieni są wszyscy, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu, bo ten, kto przychodzi do Boga, musi wierzyć, że On jest. Nikt, kto uwierzy, że Bóg istnieje, nie będzie nigdy zawiedziony.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święty Tomasz Apostoł
zwany także Didymos (tzn. bliźniak), należał do ścisłego grona Dwunastu Apostołów. Osobą św. Tomasza Apostoła wyjątkowo zainteresowała się tradycja chrześcijańska. Według tradycji św. Tomasz miał głosić Ewangelię najpierw Partom (obecny Iran), a następnie w Indiach, gdzie miał ponieść śmierć męczeńską w Calamina w 67 r. O zainteresowaniu osobą św. Tomasza Apostoła świadczą także liczne apokryfy: Historia Abgara, Apokalipsa Tomasza, Dzieje Tomasza i Ewangelia Tomasza. Interesujący i oryginalny jest apokryf - Dzieje Tomasza. Powstał on dopiero w wieku IV/V. Opisuje on podróż św. Tomasza do Indii w roli architekta na zaproszenie tamtejszego króla Gondafora. Zamiast jednak budować pałac królewski, św. Tomasz głosił Ewangelię, a pieniądze przeznaczone na budowę pałacu wydawał na ubogich. Na skutek jego nauk i cudów nawrócił się król i jego rodzina. Św. Tomasz jest patronem Indii, Portugalii, Urbino, Parmy, Rygi, Zamościa; architektów, budowniczych, cieśli, geodetów, kamieniarzy, murarzy, stolarzy, małżeństw i teologów.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Ten fragment ukazuje głęboką prawdę o wspólnocie chrześcijańskiej i naszej tożsamości jako członków Ciała Chrystusa. Apostoł Paweł, adresując swoje słowa do wspólnoty w Efezie, zachęca do zrozumienia swojego nowego statusu jako dzieci Bożych i współobywateli królestwa Bożego.
Paweł używa obrazowego języka, aby opisać relację między członkami wspólnoty chrześcijańskiej a Jezusem. Porównuje ich do budynku, który jest zbudowany na fundamencie apostołów i proroków, gdzie sam Chrystus jest kamieniem węgielnym. To znaczy, że cała wspólnota chrześcijańska leży na fundamentach, które zostały położone przez apostołów i proroków i jest zespolona przez Jezusa Chrystusa.
Paweł kontynuuje, mówiąc, że w Jezusie cała budowla, czyli wspólnota wierzących, rośnie na świętą w Panu świątynię. Jest to obraz dynamicznego rozwoju i wzrostu duchowego, gdzie każdy chrześcijanin odgrywa swoją rolę we wspólnym budowaniu Kościoła. Wszyscy posługując darami duchowymi współpracują z Bogiem przez Ducha Świętego, aby stworzyć miejsce, w którym Bóg może zamieszkać.
Widzimy tu ścisłą relację między wiarą w Jezusa a naszym udziałem w budowanie Kościoła. Jesteśmy wezwani do współpracy z Bogiem i z innymi w budowaniu wspólnoty chrześcijańskiej, która jest miejscem, gdzie Bóg zamieszkuje przez Ducha Świętego. To również wezwanie do zrozumienia naszej nowej tożsamości jako dzieci Bożych i współobywateli królestwa Bożego, co musi zrodzić w nas pytanie o nasz udział w budowaniu Kościoła i o to, czy poznaliśmy już swoje dary duchowe i czy nimi służymy.

Komentarz do psalmu

Ten krótki tekst zawiera mocne i klarowne wezwanie do działania oraz pochwałę Boga za Jego łaskę i wierność. Jest to zachęta do misyjnego podejścia do życia oraz uznania wielkości i dobroci Boga.
Refren: "Idźcie i głoście światu Ewangelię" jest nakazem misyjnym Pana Jezusa do uczniów, aby wyjść i przekazać światu dobrą nowinę o zbawieniu w Nim. To wezwanie dotyczy nie tylko apostołów, ale każdego chrześcijanina, który jest powołany do dzielenia się Ewangelią z innymi i szerzenia królestwa Bożego na ziemi. Wielkie rozesłanie misyjne trwa już prawie 2000 lat, trwamy w czasie Wielkiej Nowenny przygotowującej do Wielkiego Jubileuszu Odkupienia, który będziemy celebrować w roku 2033. Czy zatem wszystkie narody chwalą już Pana?
Psalm ten jest hymnem wychwalającym wielkość Boga i Jego miłosierdzie. Pochwała Pana nie jest skierowana jedynie do jednego narodu czy jednej grupy ludzi, ale do wszystkich narodów i wszystkich ludów. Wysławianie Boga ma być powszechne i uniwersalne, ponieważ Jego łaska jest potężna i Jego wierność trwa na wieki.
Ten tekst przypomina nam, że jako chrześcijanie mamy misję głoszenia Ewangelii oraz chwalenia Boga za Jego wielkość i dobroć. Jest to wezwanie do zaangażowania się w dzieło ewangelizacji, szerzenia miłości i miłosierdzia Pana Jezusa na całym świecie oraz uznania Jego wspaniałości i wierności.

Komentarz do Ewangelii

Ten fragment ewangeliczny opisuje ważne wydarzenie z życia Tomasza, który jest powszechnie znany jako „niedowiarek”, ze względu na jego wątpliwości dotyczące zmartwychwstania Jezusa. Opowieść ta stanowi nie tylko ukazanie osobistej interakcji Jezusa z jednym z Jego uczniów, ale również przynosi ważne przesłanie dotyczące wiary dla każdego z nas.
Tomasz, będąc poza grupą uczniów, nie uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa na podstawie słów innych apostołów. Wymagał osobistego dowodu w postaci dotknięcia ran Jezusa. Jego postawa ilustruje ludzką potrzebę fizycznego doświadczenia, aby uwierzyć w coś nadzwyczajnego. Jednakże Jezus, który znał serce Tomasza, przychodzi do niego w momencie, gdy wrócił do wspólnoty i jest z innymi uczniami. Jego słowa do Tomasza są zarówno pokrzepiające, jak i pouczające, gdy zachęca go do uwierzenia bez potrzeby fizycznego dowodu.
Reakcja Tomasza na spotkanie z żywym Jezusem jest pełna wiary i oddania. Jego słowa: "Pan mój i Bóg mój!" wyrażają pełne uznanie boskiej tożsamości Jezusa oraz akceptację Go jako swego Pana. Jezus podkreśla jednak, że prawdziwa wiara nie wymaga bezpośredniego zobaczenia, ale opiera się na ufności w Jego słowo.
To dla nas ważne przesłanie o znaczeniu wiary. Wiara, która wykracza poza dowody fizyczne, jest błogosławiona. Jest to wezwanie do uwierzenia w Pana Jezusa, nawet jeśli nie możemy Go zobaczyć fizycznie, bo tylko prawdziwa wiara prowadzi do zbawienia.

Komentarze zostały przygotowane przez s. Tomaszę Potrzebowską CSC

Książka na dziś

Zraniony świat. Odnaleźć Boga, gdy życie nie ma sensu

Michael Schmitz

To książka, która pomaga odzyskać wiarę w to, że życie każdego człowieka ma sens, bez względu na to, co się w nim wydarzyło. Jak wskazuje ks. Michael Schmitz, warto zaufać, że tak właśnie jest i że naszym celem nie jest bycie takimi, jakimi powinniśmy lub chcielibyśmy być, ale – jakimi właśnie jesteśmy. To może doprowadzić do odnalezienia prawdziwego szczęścia w tym niedoskonałym świecie.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.