Niedziela

Czytania

(Jr 31,31-34)
Pan mówi: „Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą, mówi Pan. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach, mówi Pan: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem. I nie będą się musieli wzajemnie pouczać mówiąc jeden do drugiego: "Poznajcie Pana". Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie, mówi Pan, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał”.

(Ps 51,3-4.12-13.14-15)
REFREN: Stwórz, o mój Boże, we mnie serce czyste

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Przywróć mi radość z Twojego zbawienia
i wzmocnij mnie duchem ofiarnym.
Będę nieprawych nauczał dróg Twoich
i wrócą do Ciebie grzesznicy.

(Hbr 5,7-9)
Bracia: Chrystus głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił gorące prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości. A chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. A gdy wszystko wykonał, stał się sprawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy Go słuchają.

Aklamacja (J 12,26)
Kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną; a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

(J 12,20-33)
Wśród tych, którzy przybyli, aby oddać pokłon Bogu w czasie święta, byli też niektórzy Grecy. Oni więc przystąpili do Filipa, pochodzącego z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go, mówiąc: „Panie, chcemy ujrzeć Jezusa”. Filip poszedł i powiedział Andrzejowi. Z kolei Andrzej i Filip poszli i powiedzieli Jezusowi. A Jezus dał im taką odpowiedź: „Nadeszła godzina, aby został uwielbiony Syn Człowieczy. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec. Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Nie, właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, uwielbij imię Twoje”. Wtem rozległ się głos z nieba: „I uwielbiłem, i znowu uwielbię”. Tłum stojący usłyszał to i mówił: „Zagrzmiało!” Inni mówili: „Anioł przemówił do Niego”. Na to rzekł Jezus: „Głos ten rozległ się nie ze względu na Mnie, ale ze względu na was. Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie”. To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Jezus poprzez swoje posłuszeństwo Ojcu, stał się dawcą zbawienia wiecznego dla wszystkich, którzy są Mu posłuszni. On cierpiał, umarł, został pogrzebany i zmartwychwstał! Uczestniczymy w Jego zmartwychwstaniu, gdy z Nim współcierpimy i z Nim umieramy. Jeśli miłujemy swoje życie bardziej niż Jezusa, nie jesteśmy Go godni, nie możemy być Jego uczniami i będziemy bezowocni. Jeżeli jednak idziemy za Nim i służymy Mu, płacąc całą cenę uczniostwa, to Bóg uczci nas i będziemy zbawieni.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święty Patryk, biskup
urodził się w Brytanii w 385 rok. Kiedy miał 16 lat, korsarze porwali go do Irlandii. Przez 6 lat był tam pasterzem owiec. W tym czasie nauczył się języka irlandzkiego. Na przypadkowym statku udało mu się zbiec do północnej Francji. Tam kształcił się w dwóch najgłośniejszych wówczas szkołach misyjnych: w Erinsi i w Auxerre. Podjął studium przygotowujące go do pracy na misjach. Był uczniem św. Germana z Auxerre. Gdy w Irlandii zmarł biskup św. Palladiusz postanowiono na jego miejsce wysłać Patryka. Został wyświęcony na biskupa w roku 432 i wysłany do Irlandii. Patryk zastał tam małe grupy chrześcijan, ale stanowiły one wyspy w morzu pogaństwa. Krajem rządzili naczelnicy szczepów i znakomitych rodzin. Kapłani pogańscy zażywali wielkiej powagi. Patryk swoim umiarem i podarkami zdołał większość z nich pozyskać dla wiary. Obchodził poszczególne rejony Zielonej Wyspy, wstępując najpierw do ich władców i prosząc o zezwolenie na głoszenie Ewangelii. Do nawrócenia całej wyspy św. Patryk potrzebował wielu ludzi. Misjonarze na jego apele zgłaszali się tłumnie. Największą wszakże pomocą byli dla niego mnisi. Ostatnie dni swojego życia spędził Patryk w zaciszu klasztornym, oddany modlitwie i ascezie. Utrudzony pracą apostolską, oddał duszę Panu 17 marca 461 w Armagh

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Piąta niedziela Wielkiego Postu rozpoczyna czas bezpośredniego przygotowania do wydarzeń paschalnych. Po czterech tygodniach ukierunkowanych na nasze nawrócenie i pokutę za grzechy, od dziś liturgia będzie nas prowadzić ku Osobie Jezusa cierpiącego, a potem Zmartwychwstałego. Chodzić będzie o rozpoznanie, kim jest Jezus, a następnie o osobisty wybór: za lub przeciw Niemu.
Pierwszy zadany nam tekst rozpoczyna się słowami: „Pan mówi: Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze”. Wobec niewierności narodu wybranego w obu królestwach (północnym - Izrael i południowym - Juda), niewierności przymierzu zawartemu na Synaju po wyjściu z Egiptu, prorok Jeremiasz zapowiada nowe przymierze, oparte już nie na literze prawa, ale na miłości, na rozpoznaniu obecności Pana we własnym sercu. Przymierze to dotyczy każdego Izraelity osobiście.
Znakiem rozpoznawczym obecności Pana będzie odpuszczenie grzechów. Tych właśnie, za które pokutowaliśmy w pierwszej części Wielkiego Postu. Czyli własne sumienie każdego człowieka powie mu: to jest Pan! Sumienie – to właśnie miejsce, w którym dziś, po czterech tygodniach poświęconych refleksji nad sobą i pokucie, możemy odnaleźć Pana.
Dziś trzeba nam usłyszeć te słowa: oto nadchodzą dni Świąt Paschalnych. Oto Jezus w naszym imieniu będzie pił kielich nowego i wiecznego przymierza, a my będziemy świętować Jego Paschę.

Komentarz do psalmu

Psalm 51, odczytany w świetle zapowiedzi nowego przymierza, prowadzi nas ku jasnej, nowej rzeczywistości, niejako wychyla się ku niej. Zwróćmy uwagę na nagromadzenie próśb: obmyj mnie, oczyść mnie, stwórz we mnie czyste serce, odnów we mnie moc ducha, przywróć mi radość ze zbawienia, wzmocnij mnie. Są to słowa pełne nadziei, wyrażające pragnienie nowego życia, życia w wolności dziecka Bożego. Dopóki jest w nas takie wołanie, możemy być pewni, że prowadzi nas Duch Święty. Żaden grzech nie ma nad nami większej władzy niż Duch Jezusa.
Jeżeli trudno nam się modlić, prośmy o dar samej modlitwy, czyli właśnie o Ducha Świętego, Ducha Stworzyciela. To On jest Stwórcą czystych serc. On nas uświęca.

Komentarz do drugiego czytania

Głośne wołanie i płacz Chrystusa, wyrażające Jego ludzki lęk przed cierpieniem i śmiercią, widzimy w Ewangeliach synoptycznych w Ogrodzie Oliwnym, a w Ewangelii świętego Jana w dialogu z uczniami, gdy Jezus mówi: „Teraz dusza moja doznała lęku i cóż mam powiedzieć? Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny. Ależ właśnie dlatego przyszedłem na tę godzinę. Ojcze, wsław imię Twoje!” (J 12, 27-28a).
Jezus w swym cierpieniu prawdziwie uczył się posłuszeństwa. Nie w tym sensie, jakoby wcześniej nie potrafił go pełnić, ale w tym, że nigdy jeszcze nie pełnił go w tak skrajnych przeciwnościach, tak bardzo wbrew zarówno swej ludzkiej, jak i Boskiej naturze. Bóg jest samym życiem, człowiek został stworzony do życia i ma udział w życiu Boga. Zarówno jako Bóg, jak i jako Człowiek, pragnienie i pełnię życia Jezus nosił w sobie, natomiast w swym posłuszeństwie odwrócił się niejako od tej pełni, od tego, kim z natury jest, by uwielbić i wypełnić wolę Ojca. Tylko takie posłuszeństwo mogło odkupić pychę człowieka, czyli radykalny zwrot w przeciwnym kierunku: od woli Ojca ku sobie.
Jezus przeżywał opór ludzkiej natury. Każdy mój wewnętrzny opór pozwala mi lepiej zrozumieć Jezusa i docenić wagę jego ofiary. Jezus nie cofnął się mimo wewnętrznego oporu. Poczujmy się zaproszeni do adoracji posłuszeństwa Jezusa. Dzięki niemu żyjemy.

Komentarz do Ewangelii

Grecy, czyli ówcześni poganie, osoby spoza narodu wybranego, pragną ujrzeć Jezusa. Zbliża się czas Kościoła powszechnego. Aby jednak mógł się on narodzić, potrzeba, by Jezus umarł i zmartwychwstał. Kościół rodzi się z przebitego boku Zbawiciela, to stamtąd płyną Woda i Krew, dar chrztu i Eucharystii. W pragnieniu pogan Jezus rozpoznaje swoją godzinę, godzinę chwały i czci otrzymanej od Ojca.
Wywyższenie Jezusa dokona się na krzyżu. To tutaj poganie ujrzą Jezusa i w osobie setnika uczynią wyznanie: „Prawdziwie ten był Synem Bożym” (Mk 15, 39). To Jezus ukrzyżowany będzie odtąd przyciągał wszystkich, także i nas. To stąd wypłynie nasze życie wieczne. Czy Grecy mogli przewidzieć, o co proszą, gdy zwrócili się do Filipa? A my, którzy już to wiemy, czy podtrzymamy prośbę? Dziś w naszych kościołach zasłaniamy krzyże. Czynimy to, by zatęsknić za ukrzyżowanym Jezusem, by zapragnąć Go ujrzeć. Niech to pragnienie rozszerzy nasze serca, aby głębiej wybrzmiała w nich adoracja Ukrzyżowanego, gdy kapłan ukaże Go nam w Wielki Piątek.

Komentarze zostały przygotowane przez s. Marię Agnieszkę od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD

Książka na dziś

Wybrani przez Boga

ks. prof. dr hab. Mariusz Rosik

Poznaj prawdziwe historie Wybranych, ludzi, którzy spotkali Jezusa i otrzymali misję opowiadania o tym na całym świecie.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.