Sobota

Czytania

(1 Tm 1, 15-17)
Nauka to godna wiary i zasługująca na całkowite uznanie, że Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy. Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego wierzyć będą na życie wieczne. A Królowi wieków, nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, Bogu samemu – cześć i chwała na wieki wieków. Amen.

(Ps 113 (112), 1b-2. 3-4. 5a i 6-7)
REFREN: Niech imię Pana będzie pochwalone

Chwalcie, słudzy Pańscy,
chwalcie imię Pana.
Niech imię Pana będzie błogosławione
teraz i na wieki.

Od wschodu aż do zachodu słońca
niech będzie pochwalone imię Pana.
Pan jest wywyższony ponad wszystkie ludy,
ponad niebiosa sięga Jego chwała.

Kto jest jak nasz Pan Bóg,
co w dół spogląda na niebo i na ziemię?
Podnosi z prochu nędzarza
i dźwiga z gnoju ubogiego.

Aklamacja (J 14, 23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

(Łk 6, 43-49)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie ma drzewa dobrego, które by wydawało zły owoc, ani też drzewa złego, które by dobry owoc wydawało. Po własnym owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia, ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta. Czemu to wzywacie Mnie: „Panie, Panie!”, a nie czynicie tego, co mówię? Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je. Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, wezbrana rzeka uderzyła w ten dom, ale nie zdołała go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany. Lecz ten, kto usłyszał, a nie wypełnił, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. Gdy rzeka uderzyła w niego, od razu runął, a ruina owego domu była wielka".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników. Wiara w Niego przynosi uniewinnienie z wszystkich grzechów naszych. Jest to wiara ku życiu wiecznemu. Bóg bowiem przez wiarę w Chrystusa oczyścił serca nasze i uczynił nas nienagannymi przed swoim obliczem, abyśmy byli uwielbieniem Jego chwały i majestatu na wieki. W Chrystusie staliśmy się sprawiedliwością Bożą i czcicielami Tego, który jest Królem wieków, nieśmiertelnym, niewidzialnym, jedynym Bogiem.
Marek Ristau

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Św. Paweł pokazuje nam dzisiaj wzór zdrowej dynamiki życia duchowego. Zaświadcza, że jest on pierwszym – największym – z grzeszników. Rzeczywiście, przeszłość św. Pawła nie należała do najświętszych. Był wzorowym faryzeuszem i mordował chrześcijan. Po nawróceniu przeszedł radykalną zmianę z tym jednak, że miał świadomość swojej przeszłości.
Zdrowa postawa Apostoła polega na tym, że wie on, iż mimo swojej grzeszności, jest nadal umiłowanym dzieckiem Boga. Wie, że także za jego zło Chrystus umarł na krzyżu.
Jako chrześcijanie, w naszym życiu duchowym, możemy popaść w dwie skrajności, które są niebezpieczne. Możemy przyjąć postawę największego grzesznika, który nie widzi dla siebie szansy odkupienia lub poprzestać na usprawiedliwieniu i nie widzieć konsekwencji swojego grzesznego życia. Obie postawy są niepokojące, ponieważ pierwsza, jak gdyby nie daje szansy Bogu na wprowadzenie usprawiedliwienia w życie człowieka, a druga liczy tylko na odpuszczenie grzechów i nie przejmuje się konsekwencjami swoich czynów.
Nauka Chrystusa jest inna. On chce raczej miłosierdzia niż ofiary. Musimy jednak pamiętać, że miłość bez sprawiedliwości jest naiwna, a sprawiedliwość bez miłości jest sucha, a prawda przekazywana bez miłości potrafi zabić. Prawdziwe miłosierdzie niesie w sobie sprawiedliwość i miłość.

Komentarz do pierwszego psalmu

Któż jak nasz Pan Bóg,/ co siedzibę ma w górze,/ co w dół spogląda/ na niebo i na ziemię.
Bóg nas nie zostawi. Dzisiejszy psalm pięknie to wyjaśnia. Rozpoczyna się od nakazu wychwalania Pana w nieskończoność, czyli w wymiarze czasowym (odtąd i aż na wieki). Potem pojawia się nakaz dotyczący przestrzeni (od wschodu słońca aż po zachód jego). Od jednego krańca ziemi aż po drugi jej kraniec.
Psalmista zadaje pytanie o Boga. Pyta, czy jest coś lub ktoś jak Bóg. Dzisiaj wiele rzeczy chce nam „robić za bożka” – możemy bałwochwalczo czcić pieniądze, sławę w mediach społecznościowych, postępy w karierze zawodowej. Jednak różnica między Bogiem a bożkiem jest taka, że ten drugi nigdy nie patrzy. On jedynie przyciąga wzrok na siebie i nie prowadzi nigdzie głębiej. Bóg prowadzi dalej, odkrywa miejsca, które wymagają uleczenia lub też docenienia. Nie tylko przyciąga wzrok, ale zerka także na nas.

Komentarz do Ewangelii

Mówić z obfitości serca to wydobywać ze skarbca swojego serca najlepsze, co się posiada. To wymaga dużej pracy; jest niczym innym jak bogaceniem się. W jaki sposób może się bogacić nasze serce? Pierwsza rzecz to autentyzm; w innym wypadku jesteśmy drzewem złym i nigdy nie przynosimy dobrych owoców. Druga rzecz to cisza. W ciszy mówi Bóg. Aby móc czynić dobro, trzeba wpierw słuchać. Doskonałym przykładem jest Matka Boża, która zachowywała wszystkie słowa Jezusa w swoim sercu. Taką praktykę przyjmujemy również na rekolekcjach ignacjańskich lub lectio divina. Cisza i słuchanie Boga prowadzi do zachwytu, tak jak w ostatnim etapie lectio divina, czyli contemplatio, gdzie nic nie jest już potrzebne, tylko podziwianie Boga.
Jeszcze jednym błędem, który możemy popełnić na naszej drodze wzrostu duchowego jest ostrzeżenie w późniejszej części dzisiejszej Ewangelii. Jezus mówi o domu zbudowanym na fundamencie ze skały i piasku. W pierwszej chwili myślimy nad dualizmem Bóg – bożki, to znaczy, że rozmyślamy nad tym, czy mam Boga w sercu, czy coś innego jest moim fundamentem, na którym chcę budować. Tymczasem Jezus może być i skałą, i piaskiem. Zobaczmy przypowieść o siewcy (por. Mt 13, 1-9. 18-23). Tam jest ziarno, które pada między ciernie – jest to człowiek, który słucha, zachwyca się, ale troski doczesne i ułuda bogactwa zagłuszają słowo… Możemy budować swój dom z imieniem Jezusa na ustach, ale nadal może to być piach. Wiara wymaga radykalnego opowiedzenia się za Tym, za którym chcę iść przez życie.
Gdy nasz fundament jest rzeczywiście skalny, to wtedy z naszego serca wychodzi pieśń dobra. Nasze serce jest skarbcem, z którego możemy brać i dawać innym. To jednak wymaga pracy i słuchania Pana.

Komentarze zostały przygotowane przez kk. Pawła Klefasa

Książka na dziś

Powrót. Co robić, gdy dzieci odchodzą z Kościoła

Brandon Vogt

Liczba młodych ludzi odwracających się od Kościoła jest niepokojąca. Konsekwencją ponurych statystyk są przejmujące historie zranionych rodzin. Rodzice tęsknią za powrotem swoich dzieci do Kościoła, pytając: „Gdzie popełniliśmy błąd?”. Nie powinniśmy ze spokojem podchodzić do problemu i czekać na zmianę sytuacji. Potrzebujemy nowej strategii

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.