Czwartek

Czytania

(Flp 2,6-11)
Chrystus Jezus, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci, i to śmierci krzyżowej. Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich, i podziemnych, i aby wszelki język wyznał, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca.

(Ps 78,1-2.34-35.36-37.38)
REFREN: Wielkich dzieł Boga nie zapominajmy

Słuchaj, mój ludu, nauki mojej,
nakłońcie wasze uszy na słowa ust moich,
Do przypowieści otworzę me usta,
wyjawię tajemnice zamierzchłego czasu.

Gdy ich zabijał, wtedy Go szukali,
nawróceni garnęli się do Boga.
Przypominali sobie, że Bóg jest ich opoką,
że Bóg najwyższy jest ich Zbawicielem.

Lecz oszukiwali Go swymi ustami
i kłamali Mu swoim językiem.
Ich serce nie było Mu wierne,
w przymierzu z Nim nie byli stali.

On jednak będąc miłosierny
odpuszczał im winę i nie zatracał,
gniew swój często powściągał
i powstrzymywał swoje wzburzenie.

Aklamacja
Uwielbiamy Cię, Chryste, i błogosławimy Ciebie, bo przez Krzyż Twój święty świat odkupiłeś.

(J 3,13-17)
Jezus powiedział do Nikodema: „Nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił, Syna Człowieczego. A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Nasz ratunek od wiecznego oddzielenia od Boga, zstąpił z nieba, a Jego imię to Chrystus Jezus, Syn Boży i Syn Człowieczy. W nikim innym nie ma zbawienia, nie ma żadnego innego imienia pod niebem, przez które moglibyśmy być zbawieni. Jezus Chrystus ukrzyżowany to jedyne nasze ocalenie od piekła. Każdy, kto w Niego wierzy, nie zginie w piekle, ale będzie żył na wieki w Królestwie Niebieskim.
Marek Ristau

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W języku teologii dzisiejsze czytanie nosi nazwę Hymnu o kenozie. Jest to poemat o wszechmocy Bożej, która wyraża się w pokorze. To pewien absurd albo wysublimowana ironia, ponieważ nauczeni jesteśmy, że wszechmoc dotyczy siły i mocy, natomiast dzisiejsze czytanie pokazuje, że być wszechmocnym znaczy umieć uniżyć się. Schowanie swojej mocy w celu lepszego jej wyrażenia.
Chrystus uniżył samego siebie i przyjął postać człowieka. Bóg stał się człowiekiem, jednym z nas. Niekiedy się wydaje, że jest to dla nas wyrażenie, z którego nie zdajemy sobie sprawy, nie rozumiemy, co wyraża. Tymczasem Jezus poprzez swoje uniżenie dokonał rzeczy, która nas uratowała – zbawił nas. Co więcej, Jego uniżenie nie dotyczyło jedynie stania się człowiekiem. Chrystus zdecydował się zrównać z najmniejszymi z najmniejszych i przyjął najbardziej haniebną formę śmierci – ukrzyżowanie, które było zarezerwowane dla bandytów.
Kolejnym aspektem kenozy jest służba. Bóg, który może wszystko, staje się posłusznym. W „normalnej” relacji króla do poddanego jest odwrotnie. To ten drugi ma oddawać homagium swojemu panu.
Chrystus realizuje plan Królestwa nie z tego świata. Dla Niego być posłusznym, to znaczy okazywać moc i to do samej śmierci.

Komentarz do psalmu

Czytając Pięcioksiąg, możemy zadawać sobie pytanie: dlaczego Naród Wybrany był tak uparty, tzn., dlaczego miał tak twarde karki? (por. Wj 33, 3-5). To samo widzimy w dzisiejszym psalmie. Przedstawia on kondycję Izraela, a co za tym idzie - nas. W chwilach, gdy nam trudno, przypominamy sobie o Bogu, gdy wszystko idzie dobrze, to udajemy, że możemy sobie bez Niego poradzić. Nic nowego nie odkrywamy w duchowości człowieka, ale odkrywamy co innego. To zdziwienie postawą Izraelitów złączone z naszą poranioną naturą staje się lekcją pokory. Odkrywamy, że nasze zachowanie jest takie jak Izraelitów, a co za tym idzie, widzimy, że to pytanie zadane na początku możemy zadać także i sobie. Dlaczego jestem tak uparty?

Komentarz do Ewangelii

Św. Jan jako ambasador miłości Jezusa (był Jego umiłowanym uczniem) zapisuje jedne z najbardziej znanych słów z Ewangelii. Bóg z miłości dał swojego Syna na świat, aby nas zbawić.
Możemy zadawać sobie pytanie, dlaczego Bóg tak poprowadził nas – ludzi – aby Jego Syn musiał umrzeć na krzyżu. Bóg stwarzając człowieka musiał wiedzieć o grzechu – jest wszechmogący i wszechwiedzący. Słowem klucz jest miłość. Jej odcieniami są radość i dobroć, ale także trud i łzy. Miłość jest także sprzężona z wolnością. Jeśli kocham, to muszę dać wolność drugiemu, bo inaczej moja miłość przeistacza się w uciemiężenie. Ten, którego kocham, staje się niewolnikiem. Bóg nie chce niewoli. Stworzył nas z miłości, więc dał nam także wolność. Grzech ludzi był wolnym wyborem dokonanym przez nas, w żaden sposób niezdeterminowany. Tu pojawia się ten smutniejszy odcień miłości. Cios w Boga wymierzony przez nas został przezwyciężony poprzez kolejny akt miłości. Bóg nie odwrócił się od nas, co więcej, dał nam swojego Syna, by każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.
Krzyż łączy w sobie wszystkie odcienie miłości. Niezrozumieniem byłoby poprzestanie jedynie na smutku i rozpaczy, ponieważ z krzyża wychodzi błysk Zmartwychwstania. Błędem jest również udawanie, że krzyża nie ma, że jest tylko dobro i miłe chwile. Wpatrywanie się w krzyż daje nam pełnię życia. Zarówno tego ziemskiego jak i tego przyszłego.

Komentarze zostały przygotowane przez kk. Pawła Klefasa

Książka na dziś

Pierwszy i Drugi List św. Piotra, List św. Judy. Katolicki Komentarz do Pisma Świętego

Daniel Keating

Pierwszy List św. Piotra ma wiele do przekazania naszemu pokoleniu. Podobnie do chrześcijan z I wieku, również my potrzebujemy na nowo odkryć naszą tożsamość jako członków Bożego domu oraz żyć w sposób odmienny od ludzi nas otaczających (1 P 1,14). Również my jesteśmy powołani do prowadzenia sprawiedliwego życia oraz bycia przykładem dla innych, tak by bardziej ochoczo przyjmowali oni Ewangelię (1 P 2,12).

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.