Piątek

Czytania

(Pwt 4, 32-40)
Mojżesz tak powiedział do ludu: "Zapytaj dawnych czasów, które były przed tobą, zaczynając od dnia, w którym Bóg stworzył człowieka na ziemi, zapytaj od jednego krańca niebios do drugiego, czy nastąpiło tak wielkie wydarzenie jak to lub czy słyszano o czymś podobnym? Czy słyszał jakiś naród głos Boży z ognia, jak ty słyszałeś, i pozostał żywy? Czy usiłował Bóg przyjść i wybrać sobie jeden naród spośród innych narodów przez doświadczenia, znaki, cuda i wojny, ręką mocną i wyciągniętym ramieniem, dziełami przerażającymi, jak to wszystko, co tobie uczynił Pan, Bóg twój, w Egipcie na twoich oczach? Widziałeś to wszystko, byś poznał, że Pan jest Bogiem, a poza Nim nie ma innego. Z niebios pozwolił ci słyszeć swój głos, aby cię pouczyć. Na ziemi dał ci zobaczyć swój ogień ogromny i słyszeć swoje słowa spośród ognia. Ponieważ umiłował twych przodków, wybrał po nich ich potomstwo i wyprowadził cię z Egiptu sam ogromną swoją potęgą. Na twoich oczach, ze względu na ciebie wydziedziczył obce narody, większe i silniejsze od ciebie, by cię wprowadzić w posiadanie ich ziemi, jak to jest dzisiaj. Poznaj dzisiaj i rozważ w swym sercu, że Pan jest Bogiem, a na niebie wysoko i na ziemi nisko nie ma innego. Strzeż Jego praw i nakazów, które ja dziś polecam tobie wypełniać; by dobrze ci się wiodło i twym synom po tobie; byś przedłużył swe dni na ziemi, którą na zawsze daje ci Pan, Bóg twój".

(Ps 77 (76), 12-13. 14-15. 16 i 21)
REFREN: Wspominam, Panie, dawne Twoje cuda

Wspominam dzieła Pana,
oto wspominam Twoje dawne cuda.
Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach
i czyny Twoje wspominam.

Boże, Twoja droga jest święta,
który z bogów dorówna wielkością naszemu Bogu?
Ty jesteś Bogiem działającym cuda,
ludziom objawiłeś swą potęgę.

Ramieniem swoim Twój lud wybawiłeś,
synów Jakuba i Józefa.
Wiodłeś Twój lud jak trzodę
ręką Mojżesza i Aarona.

Aklamacja (Mt 5, 10)
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

(Mt 16, 24-28)
Jezus rzekł do swoich uczniów: "Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi i wtedy odda każdemu według jego postępowania. Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w królestwie swoim".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Jeżeli z Chrystusem jesteśmy ukrzyżowani, to umarliśmy, a żyje w nas Chrystus. Duch Chrystusa wypełnia nas i nie żyjemy już według ciała, ale żyjemy według Ducha. W Chrystusie ukrzyżowaliśmy swoje ciało z jego namiętnościami i żądzami, a świat stał się dla nas ukrzyżowany, a my dla świata.
Marek Ristau

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Mojżesz woła do swoich rodaków, by zwrócili uwagę na działanie Boga w życiu narodu wybranego. Przypomina, że Izrael dostąpił ogromnego wyróżnienia. Wylicza, że Bóg do niego przemawiał, że ukazywał się mu w ogniu, wywiódł z niewoli i dał mu do zamieszkania Ziemię Obiecaną. To zaangażowanie Boga w losy narodu wybranego domaga się odpowiedzi ze strony Izraela. Mojżesz zachęca swoich rodaków, by uznali Boga i byli Mu posłuszni.
Ta odezwa jest aktualna także dla nas. My też jesteśmy wezwani do tego, by dostrzegać obecność Boga w swoim życiu. Czyż nie jesteśmy wyróżnieni i wybrani jak Izrael? Czy jest drugi taki bóg, który zszedł z nieba na ziemię i stał się człowiekiem? Czy jakikolwiek inny bóg dał nam swego syna, który wywiódł nas z niewoli grzechu i swoją śmiercią wysłużył nam obiecane zbawienie? Mając świadomość własnego obdarowania, jesteśmy wezwani do głoszenia prawdy o istnieniu Boga, o Jego miłości i miłosierdziu. Mojżesz wołał: Strzeż Jego praw i nakazów. Tym samym wskazywał, że mamy je nie tylko wypełniać, lecz także strzec ich przed tymi, którzy chcą je znieść, odrzucić i wykpić. Uczyńmy je swoimi własnymi kierunkowskazami na drodze do nieba. Skoro zostały nam dane przez Boga, to nie wolno ich nam odrzucać.

Komentarz do psalmu

Psalmista rozważa o działaniu Boga w życiu Izraela. Rozpamiętuje przeszłość, by mądrze trwać w wierze w teraźniejszości. Uznaje wielkość i potęgę Najwyższego, chwali Jego opatrzność i świętość. Warto pójść w jego ślady i cofnąć się pamięcią do lat, które już przeżyliśmy. Z perspektywy czasu łatwiej jest zobaczyć to, czego nie dostrzegamy na bieżąco. Dystans daje nam pełniejszy obraz. Pomyślmy dziś, jakich dzieł dokonał Bóg w naszym osobistym życiu, w naszych parafiach, ojczyźnie i w świecie. Wspomnijmy o wydarzeniach, które po ludzku nie miały nawet prawa się wydarzyć. Rozważmy, co otrzymaliśmy z ręki Boga. To wspominanie nie ma nic wspólnego z sentymentalnością. Ono ma nas prowadzić do modlitwy i uwielbienia, pomaga też kształtować w nas wdzięczność względem Pana. Żyjmy tu i teraz, ale też wracajmy do tego, co było. Czyńmy tak szczególnie wtedy, gdy czujemy się przytłoczeni, osamotnieni i bezradni. Skoro Najwyższy był z nami w przeszłości, to jest i będzie z nami także i teraz. Niech łaski i dobrodziejstwa, otrzymane dotychczas z Jego ręki, motywują nas do jeszcze większej ufności i zawierzenia w Jego opatrzność i mądrość, która kieruje całym światem.

Komentarz do Ewangelii

Błogosławiony Carlo Acutis z szeroko otwartymi oczami, pełnymi zdziwienia, wielokrotnie pytał swoją mamę: „Dlaczego ludzie nie troszczą się o swoją duszę tak, jak o ciało?”. Dzisiejsza ewangelia bardzo zapadła mu w serce. Trzeba przyznać, że ten włoski nastolatek miał świetną intuicję. Niestety, nam bardzo często jej brakuje. Nie chcemy ponosić straty na ciele, na majątku, na opinii o sobie, ale duszę traktujemy po macoszemu. Nie liczymy się z jej potrzebami, nie troszczymy się o jej czystość i rozwój. Tylko, co powiemy potem na sądzie ostatecznym, gdy staniemy przed Bogiem twarzą w twarz? Nasza dusza jest czymś tak drogocennym, że niczego innego nie możemy ofiarować w zamian. Wielu z nas wręcz zapomniało, że ją posiada, że ona jest darem od samego Boga.
Jezus nie ukrywa, że podążanie za Nim łączy się z trudem. Zaparcie się siebie, branie krzyża i naśladowanie Chrystusa nie przychodzą łatwo i bezproblemowo. Naiwnie myślimy, że odchodząc od Boga, wiele zyskujemy. To pomyłka, która mami ludzi od początku świata. Ten, kto rezygnuje z trwania przy Panu, wszystko traci. Widzimy to na własnym i cudzym przykładzie. Zyskuje ten, kto godzi się na wolę Boga, kto przyjmuje codzienne krzyże i kto pragnie być we wszystkim taki jak Jezus. Chrystus nie obiecuje swoim uczniom, że tu na ziemi zyskają spokój i bogactwo, nie zapewnia, że uwolni ich od życiowych trudności i niepowodzeń. Nagroda będzie dopiero w niebie, ale najpierw trzeba na nią zasłużyć na ziemi. Pomyślmy dziś o swoim postępowaniu. Czy jest ono godne dziecka Bożego? Czy to, jak teraz żyjemy, podoba się Bogu? Po śmierci będziemy sądzeni z miłości i z miłością. Tam zetkniemy się z najpełniejszą prawdą o sobie. Zobaczymy siebie oczami Boga. Tam wszystko jest zapisane, każde nasze dobro i każde zło.

Komentarze zostały przygotowane przez Agnieszkę Wawryniuk

Książka na dziś

Harfa miłości Boga

Jakub Przybylski OCD

Serce człowieka jest niczym harfa o dziesięciu strunach, z której Bóg wydobywa najszlachetniejsze melodie (por. Ps 33). Dziesięć strun to dziesięć Boskich tchnień, które nadają strukturę ludzkiemu wnętrzu. Niezrozumiały staje się człowiek bez miłości Boga, rozsypuje się i supła niczym zerwane struny, a jeśli próbuje nadać sobie tożsamość, staje się karykaturą samego siebie

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.