Niedziela
Czytania
(Syr 15, 15-20)
Jeżeli zechcesz, zachowasz przykazania, a dochowanie wierności zależy od Jego upodobania. Położył przed tobą ogień i wodę, po co zechcesz, wyciągniesz rękę. Przed ludźmi życie i śmierć, co ci się spodoba, to będzie ci dane. Ponieważ wielka jest mądrość Pana, ma ogromną władzę i widzi wszystko. Oczy Jego patrzą na tych, co się Go boją – On sam poznaje każdy czyn człowieka. Nikomu On nie przykazał być bezbożnym i nikomu nie zezwolił grzeszyć.
(Ps 119 (118), 1-2. 4-5. 17-18. 33-34)
REFREN: Błogosławieni słuchający Pana
Błogosławieni, których droga nieskalana,
którzy postępują zgodnie z Prawem Pańskim.
Błogosławieni, którzy zachowują Jego napomnienia
i szukają Go całym sercem.
Ty po to dałeś swoje przykazania,
aby przestrzegano ich pilnie.
Oby niezawodnie zmierzały moje drogi
ku przestrzeganiu Twych ustaw.
Czyń dobrze swemu słudze, Panie,
aby żył i przestrzegał słów Twoich.
Otwórz moje oczy,
abym podziwiał Twoje Prawo.
Naucz mnie, Panie, drogi Twoich ustaw,
bym ich przestrzegał do końca.
Ucz mnie, bym przestrzegał Twego Prawa
i zachowywał je całym sercem.
(1 Kor 2, 6-10)
Bracia: Głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, zresztą przemijających. Lecz głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały; lecz właśnie nauczamy, jak zostało napisane: "Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują". Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego.
Aklamacja (Mt 11, 25)
Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.
(Mt 5, 17-37)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem, powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: „Raka”, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj. Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza. Słyszeliście, że powiedziano: „Nie cudzołóż”. A Ja wam powiadam: Każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa. Jeśli więc prawe twoje oko jest ci powodem do grzechu, wyłup je i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało być wrzucone do piekła. I jeśli prawa twoja ręka jest ci powodem do grzechu, odetnij ją i odrzuć od siebie. Lepiej bowiem jest dla ciebie, gdy zginie jeden z twoich członków, niż żeby całe twoje ciało miało iść do piekła. Powiedziano też: „Jeśli ktoś chce oddalić swoją żonę, niech jej da list rozwodowy”. A Ja wam powiadam: Każdy, kto oddala swoją żonę – poza wypadkiem nierządu – naraża ją na cudzołóstwo; a kto by oddaloną wziął za żonę, dopuszcza się cudzołóstwa. Słyszeliście również, że powiedziano przodkom: „Nie będziesz fałszywie przysięgał, lecz dotrzymasz Panu swej przysięgi”. A Ja wam powiadam: Wcale nie przysięgajcie – ani na niebo, bo jest tronem Boga; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego; ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nawet jednego włosa nie możesz uczynić białym albo czarnym. Niech wasza mowa będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Chrystus jest tajemnicą Boga, tajemnicą mądrości Bożej. Chrystus ukrzyżowany jest mocą Bożą i mądrością Bożą zbawiającą każdego, kto wierzy w Niego. W Nim odsłonięta została tajemnica wielkiego zamysłu Bożego, powziętego zanim świat powstał, aby przez Jego śmierć na krzyżu, doprowadzić nas do wiecznej chwały w Królestwie Niebieskim. Bóg posłał swojego Ducha do serc naszych, aby objawił te cudowne rzeczy tym, którzy Go kochają.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Błogosławiony Reginald z Orleanu, prezbiter
urodził się około 1183 r. w Saint-Gilles we Francji. Otrzymał wykształcenie na uniwersytecie w Paryżu i od 1206 do 1211 r. wykładał tam prawo kanoniczne. Jako bardzo gorliwy człowiek, Reginald nie był zadowolony z życia, jakie prowadził; pragnął jeszcze więcej. Wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej, aby rozeznać swoje powołanie. Reginald postanowił wstąpić do nowo powstałego zakonu św. Dominika. Bardzo szybko jednak poważnie zachorował, jego życie było zagrożone. Dominik, będąc pod wrażeniem mądrości i oddania Reginalda, gorliwie modlił się o jego uzdrowienie. Jego modlitwa była jak zwykle skuteczna. Reginald był pierwszym, który nosił dominikański szkaplerz - i pierwszym, który w nim zmarł w niecałe dwa lata po obłóczynach w 1220 r.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Bóg powołał człowieka do wolności. Jak podaje Katechizm, „wolność jest zakorzenioną w rozumie i woli władzą działania lub niedziałania” (KKK 1731). Z jednej strony jest wielkim darem, ale wiąże się z równie wielką odpowiedzialnością. Oznacza to, że Bóg traktuje nas naprawdę poważnie. Nie jesteśmy marionetkami, które tylko pozornie żyją, a tak naprawdę są sterowane przez kogoś innego. Jednakże, postępowanie w wolności oznacza także przyjmowanie jej konsekwencji. W dzisiejszym czytaniu jasno obrazują to dwa przykłady: ogień i woda, śmierć i życie. Chociaż można wybrać pomiędzy dwoma opcjami, to jednak tylko jedna będzie dla człowieka korzystna. Nie jest to ograniczenie wolności, ponieważ jej istotą jest wybór dobra. Bardziej wolnym jest człowiek, który zna tabliczkę mnożenia, ponieważ spośród stu wyników wybiera jeden, niż taki, który ma sto możliwości, a nie zna dobrego wyniku. Bóg wzywa człowieka do wzniosłej wizji wolności, która będzie utwierdzona w ostatecznym wybraniu dobra, którym jest sam Bóg (por. KKK 1732). A ponad tą wolnością stanie miłość będąca definitywnym zwieńczeniem wolności.
Komentarz do psalmu
Wolność człowieka od popełnienia grzechu pierworodnego została bardzo zraniona. Przez złe pragnienia i grzechy istnieje w człowieku konflikt między wolą a rozumem. Św. Paweł powie: Nie rozumiem bowiem tego, co czynię, bo nie czynię tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę - to właśnie czynię (Rz 7,15). Chociaż człowiek chce czynić dobro, to przez złe usposobienie wybiera zło.
Dzisiejszy psalm to pieśń pochwalna na temat Prawa Pańskiego. Prawo nadane przez Boga ma pomóc człowiekowi w przezwyciężeniu złych skłonności i wyborze dobra. Prawo ma nie być ograniczeniem, a psalmista wzywa nawet do podziwiania go. Jednakże, Prawo jest wymagające i nie zawsze łatwo je wypełniać. W drugiej zwrotce słyszymy Oby niezawodnie zmierzały moje drogi ku przestrzeganiu Twych ustaw. Aby Prawo stało się bliskie, należy je przyjąć jako swoje. Należy swoje drogi nakierować na Boże drogi. Jak pisał ks. Tadeusz Styczeń, należy z polecenia „powinieneś!” przejść do polecenia „powinienem!”. Wtedy łatwiej będzie podziwiać Boże prawo i „zachowywać je cały sercem”.
Komentarz do drugiego czytania
Św. Paweł w Liście do Koryntian zestawia dwa rozumienia pojęcia „mądrość”. Pierwsza to „mądrość tego świata”, która ogranicza perspektywę życia jedynie do sukcesów ziemskich. Natomiast druga, to „mądrość Boża”, która jest pewną tajemnicą – misterium. Nie chodzi jednak o jakąś tajemną wiedzę, ale o sposób ukazywania się tej mądrości. Po pierwsze, mądrość Boża jest pomysłem, odwiecznym planem dla każdego człowieka. Wraz z biegiem historii mądrość Boża ukazywała się na różne sposoby, o czym szczególnie można przeczytać w Księdze Mądrości. Jednak wszystkie zapowiedzi były przygotowaniem na objawienie Bożej mądrości, która ukazała się w Jezusie Chrystusie, a szczególnie w Jego śmierci i zmartwychwstaniu. Ostatnim etapem ukazania się mądrości jest nasza odpowiedź na osobę Jezusa. Mądrość jedynie tego świata doprowadziła do ukrzyżowania Jezusa, ponieważ była zamknięta na Boże objawienie. Każdy z nas przez Chrzest Święty jest wprowadzony w tajemnicę Bożej mądrości i przez obecność Ducha Świętego jesteśmy uzdolnieni do relacji z Jezusem Chrystusem, który jest wcieloną Mądrością Bożą.
Komentarz do Ewangelii
Dzisiejszy fragment z Ewangelii według św. Mateusza to fragment Kazania na Górze. Nauka głoszona przez Jezusa w rozdziałach 5-7 wyznacza główne założenia moralności chrześcijanina. Jezus przedstawia ideę nowej sprawiedliwości, która wypełnia i przekracza sprawiedliwość starotestamentalną. W judaizmie człowiek sprawiedliwy to taki, który wypełnia Prawo nadane przez Boga. Pan Jezus ucina domysły, twierdzące, że od Jego przyjścia Prawo zostaje zawieszone czy zniesione. Nowa sprawiedliwość chrześcijańska przekracza Starym Testament, bo skupia się wokół osoby Jezusa, który sam staje się Nowym Prawem, Nową Torą.
Wypełnienie Prawa przez Chrystusa można rozumieć trojako. Po pierwsze, wszystkie zapowiedzi i proroctwa mesjańskie spełniły się w Chrystusie. Po drugie, Jezus doskonale wypełnił wolę Ojca zawartą w przykazaniach. Po trzecie, Stare Prawo zostaje dopełnione i udoskonalone. W tym rozumieniu należy spojrzeć na poszczególne nakazy zawarte w dzisiejszym fragmencie. Przykazania z Dekalogu były oparte na negatywnych nakazach „nie będziesz…”. Natomiast Jezus ukazuje pozytywny nakaz: „a ja wam powiadam…” - będziesz!. Chrześcijanin ma spełniać przykazania oparte na zakazach, ale jest jednocześnie wezwany do wznioślejszej moralności, która wynika z miłości Boga i bliźniego, nawet wroga. Nowa sprawiedliwość to droga, która upodabnia do Chrystusa.
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
5-minutowe gry umysłowe dla małych geniuszy
Ten oryginalny i opatrzony zabawnymi ilustracjami tomik zawiera 101 gier umysłowych skierowanych do wszystkich małych bystrzaków (10-latków i starszych).
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
13 lutego 2023
Poniedziałek
Poniedziałek VI tygodnia okresu zwykłego
Czytania
(Rdz 4, 1-15. 25)
Adam zbliżył się do swej żony, Ewy. A ona poczęła i urodziła Kaina, i rzekła: "Otrzymałam mężczyznę od Pana". A potem urodziła jeszcze Abla, jego brata. Abel był pasterzem trzód, a Kain uprawiał rolę. Gdy po jakimś czasie Kain składał Panu w ofierze płody roli, i również Abel składał pierwociny z drobnego bydła i z jego tłuszczu, Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę; na Kaina zaś i na jego ofiarę nie chciał patrzeć. Smuciło to Kaina bardzo i chodził z ponurą twarzą. Pan zapytał Kaina: "Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? Przecież, gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty masz nad nim panować". Kain zwrócił się do swego brata, Abla: "Chodźmy na pole". A gdy byli na polu, Kain rzucił się na swego brata, Abla, i zabił go. Wtedy Bóg zapytał Kaina: "Gdzie jest brat twój, Abel?" On odpowiedział: "Nie wiem. Czyż jestem stróżem brata mego?" Rzekł Bóg: "Cóż uczyniłeś? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi! Bądź więc teraz przeklęty na tej roli, która rozwarła swą paszczę, aby wchłonąć krew brata twego, przelaną przez ciebie. Gdy rolę tę będziesz uprawiał, nie da ci już ona więcej plonu. Tułaczem i zbiegiem będziesz na ziemi!" Kain rzekł do Pana: "Zbyt wielka jest kara moja, abym mógł ją znieść. Skoro mnie teraz wypędzasz z tej roli i mam się ukrywać przed Tobą, i być tułaczem i zbiegiem na ziemi, każdy, kto mnie spotka, będzie mógł mnie zabić!" Ale Pan mu powiedział: "O, nie! Ktokolwiek by zabił Kaina, siedmiokrotnej pomsty doświadczy!" Dał też Pan znamię Kainowi, aby go nie zabił nikt, kto go spotka. Adam raz jeszcze zbliżył się do swej żony i ta urodziła mu syna, któremu dała imię Set, "gdyż – jak mówiła – dał i Bóg innego potomka w zamian za Abla, którego zabił Kain".
(Ps 50 (49), 1bcd i 8. 16b-17. 20-21)
REFREN: Składajcie Bogu dziękczynną ofiarę
Przemówił Pan, Bóg nad bogami,
i wezwał ziemię od wschodu do zachodu słońca.
"Nie oskarżam cię za twoje ofiary,
bo twe całopalenia zawsze są przede Mną".
"Czemu wymieniasz moje przykazania
i na ustach masz moje przymierze?
Ty, co nienawidzisz karności,
a słowa moje odrzuciłeś za siebie?"
"Zasiadłszy, przemawiasz przeciw bratu,
znieważasz syna swej matki.
Ty tak postępujesz, a Ja mam milczeć?
Czy myślisz, że jestem podobny do ciebie?
Skarcę ciebie i postawię ci to przed oczy".
(J 14, 6)
Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.
(Mk 8, 11-13)
Faryzeusze zaczęli rozprawiać z Jezusem, a chcąc wystawić Go na próbę, domagali się od Niego znaku. On zaś westchnął w głębi duszy i rzekł: "Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę, powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu". A zostawiwszy ich, wsiadł z powrotem do łodzi i odpłynął na drugą stronę.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Chrystus przyszedł do swojej własności, ale swoi Go nie przyjęli. Chociaż uczynił przed nimi tak wielkie znaki, nie uwierzyli w Niego... Kto nie uwierzy w Chrystusa, pomrze w grzechach swoich. Straszną rzeczą jest odrzucić Chrystusa, w którym jedynie jest zbawienie.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Błogosławiony Jordan z Saksonii zakonnik
urodził się pod koniec XII w. w Borberge (Niemcy). Studiował w Paryżu. Kiedy do stolicy Francji przybył św. Dominik Guzman, wywarł na Jordanie tak silne wrażenie, że ten odbył przed nim spowiedź z całego życia i 12 lutego 1220 r. przyjął z rąk bł. Reginalda z Orleanu habit zakonny. W rok potem pożegnał ziemię św. Dominik (1221) i kapituła generalna w 1222 r. wybrała Jordana przełożonym generalnym całego zakonu. W rządzeniu zakonem był zatem pierwszym następcą św. Dominika, z którym łączyły go serdeczne stosunki. Przez 15 lat służył braciom i siostrom słowem, przykładem, listami i częstymi wizytacjami. W całej pełni ukazał się talent organizacyjny Jordana. Zredagował i opublikował konstytucje zakonne. Jordan kierował zakonem z wielką łagodnością, a dzięki świętości swojego życia i szczególnemu darowi słowa, ogromnie go rozszerzył. Podczas podróży z wizytacji klasztorów w Prowincji Ziemi Świętej okręt, którym płynął, rozbił się na wybrzeżu syryjskim, w zatoce Pamfilii w Małej Azji. Jordan utonął 12 lub 13 lutego 1237 roku.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Historia Kaina i Abla jest nam dobrze znana od dzieciństwa. Uczyliśmy się o niej na katechezie czy nieraz słuchaliśmy w liturgii. Jednakże nieustannie nurtujące pozostaje pytanie, dlaczego Pan Bóg odrzucił ofiarę Kaina, a przyjął ofiarę Abla. Na przestrzeni wieków powstawało wiele odpowiedzi, próbujących wyjaśnić tę zagadkę. Jedni ukazywali, że ofiary ze zwierząt były bardziej wartościowe niż z roślin, a jeszcze inni, że zawód pasterza był ważniejszy od zawodu rolnika. Niemniej, każdy z tych pomysłów można zanegować czy przedstawić przeciwną mu tezę. Natomiast można spojrzeć na to wydarzenie w jeszcze inny sposób. Wybór ofiary Abla przez Boga mógł być podyktowany wyłącznie Bożym wyborem, który nie musiał być dla człowieka zrozumiały. Takie „po ludzku” niezrozumiałe wybory były często podejmowane przez Boga w historiach biblijnych. Dawid został wybrany na króla, mimo że był najmłodszy. Podobnie, Jakub otrzymał błogosławieństwo ojca, a nie jego starszy brat Ezaw.
Nieraz trudno nam zrozumieć pewne wydarzenia. Co więcej, często nie mamy na nie wpływu, ale mamy wpływ na decyzję, jaką wobec nich podejmiemy. Kain wybrał, że dokona zemsty na swoim bracie, co spowodowało okrutne zło. Chcąc nieustannie się nawracać, powinniśmy prosić o wytrwałą wiarę, która pomoże w trudnych sytuacjach zachować wierność Bożym planom.
Komentarz do psalmu
Psalm 50 jest Bożą lamentacją nad życiem człowieka. Gdy rozmawiamy o modlitwie, często opowiadamy o swoich odczuciach, emocjach czy przemyśleniach. Modlitwa jest rozmową z Bogiem, więc uczestniczą w niej dwie osoby – Bóg i człowiek. Dzisiejszy psalm chce pokazać, co może odczuwać Bóg, gdy podejmuje z nami rozmowę, czyli modlitwę. Nie chodzi o to, by sprowadzić Pana Boga do pozycji człowieka, ale Psalm 50 pozwala głębiej zrozumieć istotę i sens modlitwy.
Treść „skargi” Boga na ludzi dotyczy rozdźwięku między składanymi ofiarami a postępowaniem. Również nasza modlitwa może być bardzo staranna i regularna, ale gdy jest daleka od czynów, staje się pustosłowiem.
Komentarz do Ewangelii
Żądanie znaku przez faryzeuszów, którzy chcieli wystawić Jezusa na próbę, ukazało ich absolutne niezrozumienie działania Pana Boga. Dla Narodu Wybranego jednym z największych świadków wiary był Abraham. Istotą jego postępowania było bezgraniczne zaufanie Panu Bogu. Szczególnie ujawniło się to w dwóch momentach próby. Pierwszym z nich było wezwanie do opuszczenia swojego kraju rodzinnego i pójścia w nieznane. Drugim była próba na górze Moria, kiedy miał zabić swojego syna. W obydwu sytuacjach Abraham nie miał jasnego znaku od Boga, ale opierał się na Bożej obietnicy i decyzji o pójściu w nieznane. Jeżeli faryzeusze domagali się znaku, który miałby potwierdzić Boskość Jezusa, to przeczyli jednemu z najważniejszych aspektów wiary – zaufaniu do pójścia w nieznane. Wiara, która jest oparta na materialnych dowodach, przestaje być wiarą, ale staje się pewnością. Jeżeli coś jest pewnością, to decyzja wejścia w to jest po prostu wyborem pewnej drogi. Nie można wtedy mówić o wierze jako takiej.
Bóg pragnie od nas decyzji o naszej wierze, ponieważ chce by była ona oparta na wolności. Oczywiście wiara nie jest pozbawiona całkowicie znaków. Są nimi chociażby sakramenty czy Pismo Święte. Należy je jednak traktować jako drogowskazy, które nie mogą być odłączone od osobistej decyzji.
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
Nabożeństwo pierwszych czwartków miesiąca jest Ci bliskie? Sięgnij po książeczkę “Jezu, jestem przy Tobie”, w której znajdziesz sześć propozycji adoracji na pierwsze czwartki miesiąca według duchowości bł. Alexandriny Marii da Costy.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
Wtorek
Czytania
(Dz 13, 46-49)
Paweł i Barnaba powiedzieli do Żydów: „Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: "Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi”. Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju.
(Ps 117, 1-2)
REFREN: Idźcie i głoście światu Ewangelię
Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.
Aklamacja (Łk 4, 18)
Pan mnie posłał, abym ubogim głosił dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.
(Łk 10, 1-9)
Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: "Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: „Pokój temu domowi!” Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę.Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: „Przybliżyło się do was królestwo Boże”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Pan posyła nas, abyśmy rozgłaszali Jego słowo zbawienia i uzdrowienia, bo żniwo jest wielkie, ale robotników mało, czas zaś krótki i zły. Świat hałaśliwie głosi swoją mądrość, która jest głupstwem w oczach Boga. My natomiast mamy rozgłaszać na wszelkie sposoby Jezusa ukrzyżowanego, który jest mądrością Bożą i mocą Bożą zbawiającą każdego, kto w Niego uwierzy. Uwierzą zaś wszyscy przeznaczeni do życia wiecznego.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święci Cyryl, mnich, i Metody
św. Cyryl urodził się w Tesalonikach w 826 r. Po studiach w Konstantynopolu został bibliotekarzem przy kościele Hagia Sophia. Z czasem podjął w szkole cesarskiej wykłady z filozofii. Wkrótce potem, w 855 r. udał się na górę Olimp do klasztoru w Bitynii, gdzie przebywał już jego starszy brat - św. Metody. Na żądanie cesarza Michała III obaj wyruszyli do kraju Chazarów na Krym, aby rozwiązać spory religijne między chrześcijanami, Żydami i Saracenami. Po udanej misji został wysłany z bratem przez patriarchę św. Ignacego, aby nieść chrześcijaństwo Bułgarom, potem udali się ma Morawy. Tam wprowadzili do liturgii język słowiański pisany alfabetem greckim (głagolicę). Potem jeden z uczniów św. Metodego wprowadził do tego pisma majuskuły (duże litery) alfabetu greckiego. Pismo to nazwano cyrylicą. Cyryl przetłumaczył Pismo Święte na język starocerkiewno-słowiański. Potem bracia wyjechali do Wenecji by uzyskać święcenia kapłańskie dla swoich uczniów. Ale im odmówiono i oskarżono niemal o herezję. Udali się więc do papieża Hadriana II, który kazał wyświęcić ich uczniów na kapłanów, a ich słowiańskie księgi liturgiczne kazał uroczyście złożyć na ołtarzu w kościele Matki Bożej. Cyryl wstąpił do jednego z greckich klasztorów, gdzie zmarł na rękach swego brata 14 lutego 869 r. Św. Metody urodził się między 815 a 820 r. Wstąpił do klasztoru w Bitynii, gdzie został przełożonym. Po śmierci Cyryla (w 869 r.) Hadrian II konsekrował Metodego na arcybiskupa Moraw i Panonii (Węgier). Umarł w Welehradzie 6 kwietnia 885 r.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do - czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Św. Paweł nazywany jest Apostołem Narodów. Jego misja rozpoczęła się od niesienia dobrej nowiny Żydom, którzy oczekiwali zapowiadanego przez proroków Mesjasza. Pierwsze doświadczenia misyjne św. Pawła i jego towarzyszy bywały niestety bardzo trudne. W wielu miastach, gdzie nauczali w synagogach, byli odrzucani przez Żydów. Często było to spowodowane zazdrością ze strony przywódców żydowskich, którzy tracili popularność na rzecz chrześcijan. Paweł, doświadczony trudnościami w niesieniu dobrej nowiny do Żydów, kieruje swoje nauczanie także do pogan. To ukazuje, że Ewangelia nie jest zastrzeżona dla Narodu Wybranego, ale ma być głoszona wszystkim narodom, co jest nakazem samego Jezusa danym uczniom (Mt 18, 19n).
W dzisiejszej liturgii obchodzimy święto Cyryla i Metoda – apostołów Słowian. Szczególną zasługą bizantyjskich misjonarzy było tłumaczenie Pisma Świętego i tekstów liturgicznych, które przybliżyły dobrą nowinę poganom zamieszkującym tereny morawskie. Święci patroni rozpoznali znaki czasu i na wzór świętego Pawła pozwolili poznać poganom Jezusa Chrystusa.
Komentarz do psalmu
Chociaż Psalm 117 jest najkrótszy w całym psałterzu, to jego treść streszcza istotę życia człowieka. Św. Ignacy z Loyoli w „Ćwiczeniach Duchownych” stwierdza, że pierwszą zasadą ludzkiego istnienia jest to, „aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił duszę swoją” (ĆD 23). Chociaż nie można Panu Bogu dodać więcej chwały, to jest ona potrzebna nam samym. Chwalenie Boga całym swoim życiem przybliża do Niego. Psalmista dalej zauważa, że zachętą do chwalenia jest pewność łaskawości i wierności Boga. Świadomość życia w łasce Bożej pozwala oderwać się od opierania życia wyłącznie na sobie. Natomiast wierność Boża wzbudza pewność, że Bóg nigdy się od nas nie odwróci mimo naszych niewierności.
Komentarz do Ewangelii
Słowa posłania uczniów przez Jezusa streszczają powołanie każdego chrześcijanina. Przede wszystkim pokazują, że osoba wierząca w Jezusa Chrystusa powinna zgadzać się na życie w drodze. Mentalność trwania na drodze ukazuje dwa ważne aspekty. Po pierwsze, zmierzanie naprzód wiąże się z celem podróży. Chrześcijanin jest ukierunkowany na życie celowe. Jego destynacją jest życie wieczne. Jednakże trwanie na drodze oznacza, że nie ma ostatecznie miejsca, w którym mógłby się zatrzymać. Słowa z dzisiejszej Ewangelii wzywają do trwania w niezależności od czynników zewnętrznych. Uczeń Chrystusa nie może przywiązywać się nadto do rzeczy ziemskich. Jednak nie oznacza to, że należy żyć w wyższości ponad innymi. Słowa Jezusa nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą (Łk 10, 7n) wzywają do hojnego wchodzenia w relacje międzyludzkie. Bycie uczniem Chrystusa wzywa do pełnego zaangażowania swojego życia tu i teraz. Obszar naszej ewangelizacji nie musi być odległy. Co prawda nie powtórzymy misji świętych Cyryla i Metodego, ale w naszym środowisku życia czy w rodzinie, możemy zaświadczyć o Jezusie. Pierwszym krokiem będzie wejście i próba zrozumienia drugiego. Święci misjonarze nauczyli się języka Słowian, by móc bliżej ich poznać. Także i my powinniśmy wejść w życie drugiego, by je lepiej poznać, zrozumieć i zaświadczyć w nim o miłości Bożej.
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
Dzieła wszystkie, t. 43, Objaśnienie „Polityki”
Poprzez powstające kompletne wydanie dzieł Tomasza z Akwinu w języku polskim polscy czytelnicy, nie tylko teolodzy i filozofowie, ale wszyscy zainteresowani kulturą, otrzymują właśnie bezpośredni dostęp zarówno do myśli Akwinaty, jak również do jego rzetelnej metody dyskursywnego dochodzenia do prawdy
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
15 lutego 2023
Środa
Środa VI tygodnia okresu zwykłego
Czytania
(Rdz 8, 6-13. 20-22)
Po czterdziestu dniach Noe, otworzywszy okno arki, które przedtem uczynił, wypuścił kruka; ale ten wylatywał i zaraz wracał, dopóki nie wyschła woda na ziemi. Potem wypuścił z arki gołębicę, aby się przekonać, czy ustąpiły wody z powierzchni ziemi. Gołębica, nie znalazłszy miejsca, gdzie by mogła usiąść, wróciła do arki, bo jeszcze była woda na całej powierzchni ziemi; Noe, wyciągnąwszy rękę, schwytał ją i zabrał do arki. Przeczekawszy zaś jeszcze siedem dni, znów wypuścił z arki gołębicę i ta wróciła do niego pod wieczór, niosąc w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego. Poznał więc Noe, że woda na ziemi opadła. I czekał jeszcze siedem dni, po czym wypuścił znów gołębicę, ale ona już nie powróciła do niego. W sześćset pierwszym roku, w miesiącu pierwszym, w pierwszym dniu miesiąca wody wyschły na ziemi, i Noe, zdjąwszy dach arki, zobaczył, że powierzchnia ziemi jest już prawie sucha. Noe zbudował ołtarz dla Pana i wziąwszy ze wszystkich zwierząt czystych i z ptaków czystych, złożył je w ofierze całopalnej na tym ołtarzu. Gdy Pan poczuł miłą woń, rzekł do siebie: "Nie będę już więcej złorzeczył ziemi ze względu na ludzi, bo usposobienie człowieka jest złe już od młodości. Przeto już nigdy nie zgładzę wszystkiego, co żyje, jak to uczyniłem. Będą zatem istniały, jak długo trwać będzie ziemia: siew i żniwo, mróz i upał, lato i zima, dzień i noc".
(Ps 116B (115), 12-13. 14-15. 18-19)
REFREN: Złożę Ci, Boże, ofiarę pochwalną
Czym się Panu odpłacę
za wszystko, co mi wyświadczył?
Podniosę kielich zbawienia
i wezwę imienia Pana.
Wypełnię me śluby dla Pana
przed całym Jego ludem.
Cenna jest w oczach Pana
śmierć Jego wyznawców.
Wypełnię me śluby dla Pana
przed całym Jego ludem.
W dziedzińcach Pańskiego domu,
pośrodku ciebie, Jeruzalem.
(Ef 1, 17-18)
Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.
(Mk 8, 22-26)
Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś. Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: "Czy coś widzisz?" A gdy ten przejrzał, powiedział: "Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa". Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie. Jezus odesłał go do domu ze słowami: "Tylko do wsi nie wstępuj!"
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jezus jest jedyną nadzieją dla świata. On przyszedł zbawić nas od grzechów naszych, uwolnić od diabła i dać nam życie i zdrowie w obfitości. Gdzie Jezus, tam chwała Boża. On jest jedyną światłością świata. Kto wierzy w Niego, ma udział w Jego boskiej naturze. Bóg posłał swojego Syna, bo pragnie, aby wszyscy ludzie byli zbawieni, usprawiedliwieni, uzdrowieni i obdarzeni chwałą.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Klaudiusz de la Colombiere, prezbiter
urodził się 2 lutego 1641 r. we Francji. Kiedy miał lat 18, wstąpił do Towarzystwa Jezusowego. Studia teologiczne odbył w Paryżu w latach 1666-1670. Zaraz po święceniach kapłańskich przełożeni powierzyli Klaudiuszowi odpowiedzialny obowiązek kaznodziei w Lyonie. Zyskał sławę jako mówca i wychowawca. W roku 1674 odbył tak zwaną trzecią probację, czyli próbę, po której został wyznaczony na superiora, czyli przełożonego domu jezuickiego w Paray-le-Monial. Miał wówczas 33 lata. Równocześnie pełnił obowiązki zwyczajnego spowiednika w pobliskim klasztorze sióstr wizytek. Tu właśnie zetknął się ze św. Małgorzatą Marią Alacoque, apostołką kultu Najświętszego Serca Jezusowego. Podjął się rozeznania objawień św. Małgorzaty. Pod koniec września 1676 roku o. Klaudiusz został mianowany przez przełożonych kaznodzieją i spowiednikiem księżnej Yorku, Marii Beatrycze d"Este, przyszłej królowej Anglii. Musiał więc opuścić rodzinną Francję. Ponieważ Klaudiusz nawrócił księcia Yorku i kilku anglikanów, został wtrącony w 1679 r. do lochów więzienia Kings Bench. Po pięciu tygodniach aresztu, gdzie zapadł na nieuleczalną chorobę, został zwolniony z więzienia i skazany na wygnanie. Zmarł 15 lutego 1682 r. w Paray-le-Monial.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Jako chrześcijanie głęboko wierzymy, że Stary Testament zapowiadał przyjście i dzieło zbawcze Jezusa Chrystusa. Poszczególne postacie Starego Testamentu podkreślały różne cechy Jezusa czy też prorokowały wydarzenia z Jego życia.
Jedną z pierwszych osób przygotowujących na przyjście Mesjasza była postać patriarchy Noego. Jego sprawiedliwość pozwoliła przetrwać całej ludzkości. Potop był wyrazem Bożego gniewu na człowieka, który zapomniał o Bogu. Chociaż przez czterdzieści dni padał deszcz, nikt poza Noem nie przygotował się na zbliżający się potop. Noe stał się znakiem sprzeciwu wobec całej ówczesnej mentalności człowieka. Było to jednak możliwe dzięki jego prawemu życiu i współpracy z Bogiem. Dzisiejszy fragment Księgi Rodzaju opowiada o końcu jego misji uratowania ludzkości. Noe po wyjściu z arki nie traktuje tego wydarzenia jako osobistego sukcesu. Pierwsze co robi, to składa ofiarę Panu Bogu. Uznaje, że Boże działanie jest pierwsze. Bożą pomoc pięknie obrazuje gołębica przynosząca gałązkę, w której możemy rozpoznawać symbol Ducha Świętego.
Noe staje się zapowiedzią Chrystusa, który także będzie otrzymywał łaski od Boga Ojca i pomoc od Ducha Świętego.
Komentarz do psalmu
Psalm 116 należy do zbioru psalmów radosnych, które wyrażają pochwałę dla Boga i dziękczynienie. Słowa psalmu są częścią żydowskiego Hallelu (Psalmy 113-118), który był śpiewany w trakcie wieczerzy paschalnej. Treść psalmu powstała po powrocie ludu izraelskiego z niewoli i jest wyrażeniem wdzięczności za Bożą interwencję. Słowa „podniosę kielich zbawienia” możemy odnieść także do przebiegu Mszy św. Podczas przygotowywania darów kapłan unosi kielich mówiąc: Błogosławiony jesteś, Panie Boże wszechświata, bo dzięki Twojej hojności otrzymaliśmy wino, które jest owocem winnego krzewu i pracy rąk ludzkich; Tobie je przynosimy, aby stało się dla nas napojem duchowym. W ten moment możemy również włączyć nasze podziękowania za otrzymane od Boga łaski. Psalm także wskazuje na kolejny, dużo trudniejszy krok dziękczynienia Bogu. Słowa Cenna jest w oczach Pana śmierć Jego wyznawców jasno odnoszą się do męczenników. Ich świadectwa, którzy na wzór Chrystusa złożyli ofiarę z całego swojego życia, najmocniej ukazują dziękczynienie Bogu.
Komentarz do Ewangelii
Opowieść o uzdrowieniu niewidomego pokazuje wiele ważnych aspektów odzyskiwania wzroku przede wszystkim w rozumieniu duchowym.
Betsaida, do której przybywa Jezus, znajduje się na północnym brzegu Jeziora Galilejskiego, gdzie działalność Jezusa była bardzo intensywna. To w tych okolicach dokonywał licznych uzdrowień, cudownych rozmnożeń oraz wygłosił Kazanie na Górze. Jezus jest tam znany, więc jest to jeden z powodów, dlaczego uzdrowienie ma się dokonać poza Betsaidą. Świadczy o tym także koniec dzisiejszego fragmentu, kiedy Pan Jezus nakazuje uzdrowionemu, by nie wracał z powrotem. Także rozwój duchowy człowieka nie może mieć na celu wzbudzenia zachwytu u innych. Oczywiście, każdy nasz wzrost jest okazją do dawania świadectwa, ale nie może w nim zakrólować pycha.
Przejmujący jest także szczegół, że to Jezus chwycił niewidomego za rękę. Chwycenie, ujęcie czy też dotknięcie przez Jezusa w innych miejscach Ewangelii zawsze wiązało się z ważnym wydarzeniem. Jezus chwyta tonącego Piotra, któremu brakuje wiary (Mt 14,31) czy też bierze dziecko, by wskazać uczniom, co to znaczy być wielkim (Łk 9,46-48). Gest Jezusa jest uprzedni wobec działania człowieka. Ostatecznie, Jezus jest pierwszym przewodnikiem naszego życia duchowego. On wskazuje, On wspiera, On podnosi.
Stopniowe przywracanie wzroku wskazuje na to, że wzrost duchowy człowieka jest procesem, który nie dokonuje się momentalnie. Gdy człowiek wychodzi z długotrwałych ciemności, jego oczy nie są przyzwyczajone do światła. Musi stopniowo przyjmować światło, by od niego nie oślepnąć. Życie duchowe człowieka potrzebuje czasu na wzrost, ponieważ Pan Bóg chce od nas świadomego i trwałego wznoszenia się w wierze.
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
List apostolski Totum amoris est
List apostolski Totum amoris est ukazał się w czterechsetną rocznicę śmierci świętego Franciszka Salezego.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
16 lutego 2023
Czwartek
Czwartek VI tygodnia okresu zwykłego
Czytania
(Rdz 9, 1-13)
Bóg pobłogosławił Noego i jego synów, mówiąc do nich: "Bądźcie płodni i mnóżcie się, abyście zaludnili ziemię. Wszelkie zaś zwierzę na ziemi i wszelkie ptactwo podniebne niechaj się was boi i lęka. Wszystko, co się porusza na ziemi, i wszystkie ryby morskie zostały oddane wam we władanie. Wszystko, co się porusza i żyje, jest przeznaczone dla was na pokarm, tak jak rośliny zielone, daję wam wszystko. Nie wolno wam tylko jeść mięsa z krwią życia. Upomnę się o waszą krew przez wzgląd na wasze życie – upomnę się o nią u każdego zwierzęcia. Upomnę się też u człowieka o życie człowieka i u każdego – o życie brata. Jeśli ktoś przeleje krew ludzką, przez ludzi ma być przelana krew jego, bo człowiek został stworzony na obraz Boga. Wy zaś bądźcie płodni i mnóżcie się; zaludniajcie ziemię i miejcie nad nią władzę". Potem Bóg tak rzekł do Noego i do jego synów: "Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze, tak iż nigdy już nie zostanie zgładzona wodami potopu żadna istota żywa i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię". Po czym Bóg dodał: "A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną a ziemią".
(Ps 102 (101), 16-17. 18-19. 20-21. 29 i 22-23)
REFREN: Bóg z wyżyn nieba spogląda na ziemię
Poganie będą się bali imienia Pana,
a Twej chwały wszyscy królowie ziemi,
bo Pan odbuduje Syjon
i ukaże się w swym majestacie.
Pan przychyli się ku modlitwie opuszczonych
i nie odrzuci ich modłów.
Należy to zapisać dla przyszłych pokoleń,
lud, który się narodzi, niech wychwala Pana.
Spojrzał Pan z wysokości swego przybytku,
popatrzył z nieba na ziemię,
aby usłyszeć jęki uwięzionych,
aby skazanych na śmierć uwolnić.
Synowie sług Twoich bezpiecznie mieszkać będą,
a ich potomstwo będzie trwało w Twej obecności.
Aby imię Pana głoszono na Syjonie
i w Jeruzalem Jego chwałę,
kiedy zgromadzą się razem narody i królestwa,
aby służyć Panu.
(J 6, 63c. 68c)
Słowa Twoje, Panie, są duchem i życiem. Ty masz słowa życia wiecznego.
(Mk 8, 27-33)
Jezus udał się ze swoimi uczniami do wiosek pod Cezareą Filipową. W drodze pytał uczniów: "Za kogo uważają Mnie ludzie?" Oni Mu odpowiedzieli: "Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za jednego z proroków". On ich zapytał: "A wy za kogo Mnie uważacie?" Odpowiedział Mu Piotr: "Ty jesteś Mesjasz". Wtedy surowo im przykazał, żeby nikomu o Nim nie mówili. I zaczął ich pouczać, że Syn Człowieczy wiele musi wycierpieć, że będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie; że zostanie zabity, ale po trzech dniach zmartwychwstanie. A mówił zupełnie otwarcie te słowa. Wtedy Piotr wziął Go na bok i zaczął Go upominać. Lecz On obrócił się i patrząc na swych uczniów, zgromił Piotra słowami: "Zejdź Mi z oczu, szatanie, bo nie myślisz po Bożemu, lecz po ludzku".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jezus jest jedyną nadzieją dla świata. On przyszedł zbawić nas od grzechów naszych, uwolnić od diabła i dać nam życie i zdrowie w obfitości. Gdzie Jezus, tam chwała Boża. On jest jedyną światłością świata. Kto wierzy w Niego, ma udział w Jego boskiej naturze. Bóg posłał swojego Syna, bo pragnie, aby wszyscy ludzie byli zbawieni, usprawiedliwieni, uzdrowieni i obdarzeni chwałą.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Daniel, męczennik
nie znamy daty narodzin św. Daniela. Z potrzeby serca z Eliaszem, Izaakiem, Jeremiaszem i Samuelem towarzyszył chrześcijanom, skazanym za wyznawanie wiary na przymusowe roboty w kamieniołomach Cylicji. Gdy wracali stamtąd, zatrzymano ich i u bram Cezarei poddano przesłuchaniom. Jako swoje imiona podali imiona starotestamentowych proroków, a jako miejsce zamieszkania - Jeruzalem niebieskie. W ten sposób chcieli podkreślić, że są nowym Izraelem, narodem wybranym. Gdy poddano ich torturom, aby wydobyć kolejne informacje, odmówili zeznań. Po bezskutecznych namowach, aby wyparli się wiary w Chrystusa, na rozkaz namiestnika Cezarei Palestyńskiej, Firmiliana, zostali ścięci 16 lutego 309 r.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Relacja z Bogiem Narodu Wybranego była naznaczona wieloma upadkami i powrotami do Boga. Gdy Izraelici oddalali się od Boga, doznawali trudności, ale ostatecznie zawsze Pan Bóg ich przyjmował i odnawiał z nimi Przymierze. Pierwsze Przymierze Boga z ludźmi rozpoczęło się w ogrodzie Eden. Dzisiejszy fragment Księgi Rodzaju opowiada o odnowieniu tego Przymierza, które dokonuje się między Bogiem a Noem. Treściowo jest bardzo podobne do Bożych słów w Edenie, jednak zamiast zakazu spożywania owoców z drzewa poznania Bóg zakazuje spożywania krwi. Krew w rozumieniu biblijnym jest warunkiem i zasileniem życia. Krew jest święta, bo niejako sama jest życiem, a życie należy jedynie do Boga. Jej spożycie sprzeciwiałoby się Bogu. Podobnie w Edenie, poznanie dobra i zła było zastrzeżone dla Boga. Przymierze z Noem stało się podstawą dla zachowywania czystości spożywanych potraw i składanych ofiar przez Żydów.
Nakazy nadawane przez Pana Boga miały na celu z jednej strony ochronić świętość samego Boga, ale również podkreślały godność człowieka. Szacunek wobec krwi, czyli życia, miał uwydatnić, że człowiek jest stworzony na obraz Boży. Istotą Bożych praw jest zawsze pragnienie Boga, by człowiek do Niego się zbliżał.
Komentarz do psalmu
Psalm 102 powstał, gdy Izrael był wygnany ze swojej ojczyzny. Opuszczonemu narodowi bliskie były myśli, że Bóg jest z dala od nich. Jednakże treść psalmu wskazuje na aktywny udział Boga w wydarzeniach życia. Dzięki plastycznej metaforze Boga królującego na wyżynach psalmista jest pełen ufności, że Bóg dobrze widzi i wie, co się dzieje z człowiekiem. Bóg nie jest głuchy na wołanie wygnanego ludu.
W naszych czasach możemy często spotkać się z poglądem, że Bóg stworzył świat, ale nie interesuje się jego dalszymi losami. Boże działanie jest porównywane do czynności zegarmistrza, który nastawił godzinę w zegarku i zostawił go, by żył swoim życiem. Nie jest to pogląd chrześcijański, ponieważ Boża Opatrzność aktywnie bierze udział w historii życia każdego człowieka. Bóg, który jest Osobą, zaprasza do relacji, która już na ziemi jest zapowiedzią nieskończonego trwania w Bogu.
Komentarz do Ewangelii
Jezus, udając się z uczniami nieopodal Cezarei Filipowej, chce wyprowadzić ich poza miasta, w których nauczał i czynił cuda. Dopiero na osobności zadaje bardzo ważne pytanie o Niego samego. Pytanie Jezusa ma ujawnić, jak postrzegają Go uczniowie. Pierwsza odpowiedź, którą przytaczają, jest poprawna, bo ukazuje ciągłość osoby Jezusa z poprzedzającymi Go prorokami. Jednakże jest to bardzo powierzchowne stwierdzenie, które jest tylko powtórzeniem tego, co uważają ludzie. Piotr, odpowiadając w imieniu uczniów, również poprawnie odpowiada. Stwierdza, że Jezus jest oczekiwanym Mesjaszem, który ma wyzwolić Izraela. Natomiast sam Chrystus udziela jeszcze głębszej odpowiedzi. Jego misja nie będzie polegała na politycznym wyzwoleniu państwa spod okupacji, ale prawdziwe wyzwolenie dokona się przez mękę i śmierć i doprowadzi do zmartwychwstania.
Piotr nie jest w stanie pojąć takiego obrazu Jezusa. Możliwe, że oczekiwał, podobnie jak większość Żydów, że Mesjasz dokona politycznego wyzwolenia. Także po udzieleniu poprawnej odpowiedzi mógł poczuć się odpowiedzialny za Jezusa i nie chciał dopuścić do Jego śmierci. Droga męki i śmieci Jezusa wykracza poza jego obraz Mesjasza. Radykalne określenie „szatanie”, które tłumacząc dosłownie znaczy „przeciwniku”, daje Piotrowi do zrozumienia, że nie może sprzeciwiać się planom Bożym.
W wielu sytuacjach wydaje nam się, że Pan Bóg powinien postąpić tak, jak my chcemy i co więcej, jesteśmy przekonani, że jest to obiektywnie dobre. Jednakże, jeśli wierzymy, że Bóg jest naszym Stwórcą, to również powinniśmy Mu zaufać, że to On najlepiej wie, jak ma postępować. Historia Piotra uczy, że większą korzyścią jest odkrywanie Bożych planów wobec swojego życia niż naginanie ich według własnej woli.
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
Dzieci poznają Komunię Świętą. Nasza wspólnota
Ta książeczka objaśnia małym chrześcijanom istotę Komunii Świętej. Zaznajamia dzieci z podstawowymi pojęciami i zaprasza je do karmienia się Ciałem Chrystusa.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
17 lutego 2023
Piątek
Piątek VI tygodnia okresu zwykłego
Czytania
(Rdz 11, 1-9)
Mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa. A gdy wędrowali ze wschodu, napotkali równinę w kraju Szinear i tam zamieszkali. I mówili jeden do drugiego: "Chodźcie, wyrabiajmy cegłę i wypalmy ją w ogniu». A gdy już mieli cegłę zamiast kamieni i smołę zamiast zaprawy murarskiej, rzekli: «Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób zdobędziemy sobie imię, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi". A Pan zstąpił z nieba, by zobaczyć to miasto i wieżę, które budowali ludzie, i rzekł: "Są oni jednym ludem i wszyscy mają jedną mowę, i to jest przyczyną, że zaczęli budować. A zatem w przyszłości nic nie będzie dla nich niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić. Zejdźmy więc i pomieszajmy tam ich język, aby jeden nie rozumiał drugiego!" W ten sposób Pan rozproszył ich stamtąd po całej powierzchni ziemi, i tak nie dokończyli budowy tego miasta. Dlatego to nazwano je Babel, tam bowiem Pan pomieszał mowę mieszkańców całej ziemi. Stamtąd też Pan rozproszył ich po całej powierzchni ziemi.
(Ps 33 (32), 10-11. 12-13. 14-15)
REFREN: Szczęśliwy naród wybrany przez Pana
Pan udaremnia zamiary narodów,
wniwecz obraca zamysły ludów.
Zamiary Pana trwają na wieki,
zamysły Jego serca przez pokolenia.
Błogosławiony lud, którego Pan jest Bogiem,
naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie.
Pan spogląda z nieba,
widzi wszystkich ludzi.
Patrzy z miejsca, gdzie przebywa,
na wszystkich mieszkańców ziemi.
On, który serca wszystkich ukształtował,
który zważa na wszystkie ich czyny.
Aklamacja (J 15, 15b)
Nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.
(Mk 8, 34 – 9, 1)
Jezus przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: "Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę? Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi". Mówił im także: "Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą królestwo Boże przychodzące w mocy".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jeśli oddamy swoje życie Chrystusowi, będziemy mogli iść za Nim i żyć dla Niego i dla Ewangelii. On jest Panem naszego życia, wyrzekamy się zatem wszelkich praw do własnego życia i zgadzamy się, aby On żył w nas i przez nas. Nie wstydzimy się Pana i Jego Ewangelii, ale wierzymy w Niego i żyjemy Jego nauką. Kto zaś wstydzi się Chrystusa i Jego słów, do tego człowieka nie przyzna się Pan, gdy przyjdzie powtórnie w chwale Ojca swego...
Marek Ristau
Patroni dnia:
Siedmiu Świętych Założycieli Zakonu Serwitów NMP
Do grona czczonych dziś Założycieli należeli: Aleksy Falconieri, Bartłomiej Amidei, Benedykt Antella, Buonfiglio Monaldi, Gerardino Sostegni, Hugo Lippi-Uguccioni oraz Jan Buonagiunta Monetti.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Opowieść o budowie wieży Babel, podobnie jak historie o grzechu pierworodnym, zabójstwie Abla i potopie, opisuje mechanizmy zła popełnianego przez człowieka. Pierwsze jedenaście rozdziałów Księgi Rodzaju odpowiada na pytania o początki ludzkości i źródła grzechów.
Historia wieży Babel zwraca uwagę na grzechy wspólnotowe. Przejmujący jest opis dynamicznego postępu zjednoczonych ludzi w budowie wieży. Niezwykła jest moc wspólnie podjętej pracy, którą nawet sam Bóg się zachwyca Jednakże błąd i grzech budowniczych polega na złej intencji. Teologia moralna Kościoła wyróżnia, że w każdym podejmowanym czynie należy zwracać uwagę na przedmiot, intencję i okoliczności. Chociaż sama budowa wieży jako wspólnego dzieła była dobra, to cel był przeciwny Bogu. Ludzi poczuli tak ogromną własną moc, że chcieli „zdobyć sobie imię, aby nie rozproszyć się po całej ziemi” (por. w. 4). Jednak jednoczyć całą ludzkość może jedynie Bóg, a dokonuje się to przez osobę Jezusa Chrystusa, jak powiedział św. Piotr w mowie przed Sanhedrynem: I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni (Dz 4,12). Piękniejszą i lepszą drogą jest podjęcie współpracy z Bogiem niż wymyślanie i tworzenie swoich ścieżek.
Komentarz do psalmu
W pierwszym czytaniu interwencja Boga „siedzącego na niebiosach” wybiła ze swoich planów ludzi, którzy chcieli być więksi niż On. Jednakże Boska interwencja jest potwierdzeniem, że Pan Bóg interesuje się życiem ludzkim, nie pozostawia człowieka samego. W Psalmie 33 jest również przedstawiona wizja Boga spoglądającego na człowieka. Chociaż w historii z wieżą Babel podkreślona jest interwencja hamująca działanie człowieka, to w dzisiejszym psalmie zawarta jest szeroka rzeczywistość Bożych interwencji. Katechizm, opierając się na świadectwach biblijnych naucza, że troska Opatrzności Bożej jest konkretna i bezpośrednia; obejmuje sobą wszystko, od rzeczy najmniejszych aż do wielkich wydarzeń świata i historii (KKK 303). Nie należy jednak traktować tej troski jako zniewolenia i ograniczenia działania, ale zachęty do współpracy z Bogiem, ponieważ „On ukształtował serce człowieka” (por. w. 15) i to, co On proponuje, jest zawsze najlepszym rozwiązaniem.
Komentarz do Ewangelii
Współczesny świat nieustannie wzywa do stawiania siebie na pierwszym miejscu. Celem życia człowieka ma być ujawnienie swojego „ja” i życie według tego, co mi się podoba, co jest dla mnie przyjemne, co pozwala mi być „sobą”.
Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii także zaprasza do realizowania siebie. Zachęca do bycia prawdziwie „sobą”. Jednakże prawdziwe „ja” człowieka jest dużo głębsze niż odczucia czy przyjemności. Elementem definiującym człowieka jest jego dusza. Gdy jest jej pozbawiony, nie można powiedzieć, że jest on w pełni człowiekiem. Dusza najbardziej ukazuje, kim jest człowiek. Ona ujawnia najpełniej ludzkie „ja”.
Wymienione w Ewangelii słowa „życie” i „dusza” w oryginalnym brzmieniu stanowią jedno słowo – psyche. Tracąc swoją duszę, traci się także życie i swoją najgłębszą osobowość. Jezus przedstawia jednak najlepszy sposób na realizowanie „siebie”. Drogą do pełnego poznania siebie jest … pełne oddanie siebie. Przyjęcie krzyża na wzór Chrystusa prawdziwie uwalnia, ponieważ oddaje panowanie nad sobą Temu, który zna mnie najlepiej. Można paradoksalnie powiedzieć, że życie w perspektywie krzyża jest najbardziej „egoistyczne”, ponieważ jest zgodą na najlepszą metodę bycia „sobą”. Ten pozorny „egoizm” tak naprawdę w pełni otwiera człowieka na Boga i innych. Podjęcie krzyża zmienia kompletnie postrzeganie świata. Pozwala znaleźć głębszy sens trudnych wydarzeń, a także odnaleźć siłę wobec spraw po ludzku beznadziejnych. Chociaż krzyż jest znakiem śmierci, to dzięki Chrystusowi stał się znakiem pełnego, prawdziwego życia. Przez oddanie siebie dokonuje się ostateczna realizacja siebie. O krzyżu, jako znaku nadziei, słyszymy w antyfonie ze Święta Podwyższenie Krzyża, zaczerpniętej z Listu do Galatów: Chlubimy się krzyżem naszego Pana Jezusa Chrystusa. * W Nim jest nasze zbawienie, życie i zmartwychwstanie, * przez Niego jesteśmy zbawieni i oswobodzeni (por. Ga 6, 14).
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
Jezu, Ty się tym zajmij. Całkowite zawierzenie
Całkowite zawierzenie. Jezu, Ty się tym zajmij to modlitewnik inspirowany stworzonym przez o. Dolindo aktem zawierzenia. Ta mała książeczka pomaga zrozumieć, że wszystko to, wobec czego jesteśmy bezsilni, jest okazją do wypowiedzenia słów" Jezu, Ty się tym zajmij"
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
18 lutego 2023
Sobota
Sobota VI tygodnia okresu zwykłego
Czytania
(Hbr 11, 1-7)
Bracia: Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. To dzięki niej przodkowie otrzymali świadectwo. Przez wiarę poznajemy, że słowem Boga wszechświat został tak stworzony, iż to, co widzimy, powstało nie z rzeczy widzialnych. Dzięki wierze Abel złożył Bogu cenniejszą niż Kain ofiarę, za co otrzymał świadectwo, iż jest sprawiedliwy. Bóg bowiem zaświadczył o jego darach, toteż choć umarł, przez nią jeszcze przemawia. Przez wiarę Henoch został uniesiony, aby nie oglądał śmierci. I nie znaleziono go, ponieważ Bóg go zabrał. Przed zabraniem bowiem otrzymał świadectwo, iż podobał się Bogu. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że Bóg jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają. Przez wiarę Noe został pouczony cudownie o tym, czego jeszcze nie można było ujrzeć, i pełen bojaźni zbudował arkę, aby ocalić swą rodzinę. Przez wiarę też potępił świat i stał się dziedzicem sprawiedliwości, którą otrzymuje się dzięki wierze.
(Ps 145 (144), 2-3. 4-5. 10-11)
REFREN: Będę wysławiał imię Twe na wieki
Każdego dnia będę błogosławił Ciebie
i na wieki wysławiał Twoje imię.
Wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,
a wielkość Jego niezgłębiona.
Pokolenie pokoleniu głosi Twoje dzieła
i zwiastuje Twe potężne czyny.
Głoszą wspaniałą chwałę Twego majestatu
i rozpowiadają Twoje cuda.
Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.
(Mk 9, 7)
Otwarło się niebo i zabrzmiał głos ojca: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie".
(Mk 9, 2-13)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam się przemienił wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe, tak jak żaden na ziemi folusznik wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Nie wiedział bowiem, co powiedzieć, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy „powstać z martwych”. I pytali Go: "Czemu uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz?" A On im rzekł: "Istotnie, Eliasz przyjdzie najpierw i wszystko naprawi. Ale jak jest napisane o Synu Człowieczym? Ma On wiele cierpieć i być wzgardzony. Otóż mówię wam: Eliasz już przyszedł i postąpili z nim tak, jak chcieli, jak o nim jest napisane".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Każdy, kto słucha Jezusa Chrystusa, będzie zbawiony. Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy i czego nie widzimy. Bez wiary nie można podobać się Bogu, nie można osiągnąć zbawienia, nie można od Boga niczego otrzymać, bowiem wszystko od Niego otrzymujemy tylko z łaski i tylko przez wiarę.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Teotoniusz, zakonnik
urodził się ok. 1080 r. w Ganfei w Hiszpanii. Był siostrzeńcem
biskupa Kresconiusza z Coimbry w Portugalii. Tam też zdobył
wykształcenie i został archiprezbiterem Viseu. Okazał się być zdolnym kaznodzieją, wiodącym życie święte i surowe. Porzucił godność archiprezbitera, aby móc udać się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Po powrocie na nowo podjął pracę w Viseu. W każdy piątek Teotoniusz miał zwyczaj odprawiać uroczystą Mszę w intencji dusz cierpiących w czyśćcu. Po Mszy odbywała się procesja na cmentarz, w której brało udział bardzo wielu mieszkańców; zbierane w tym czasie jałmużny Teotoniusz przeznaczał na pomoc ubogim. Po powrocie z powtórnej pielgrzymki do Ziemi Świętej przyłączył się do Tellusa, który w Coimbrze ufundował nowy klasztor augustianów. Teotoniusz został jego przeorem. Orędownictwu Teotoniusza król przypisywał zwycięstwo nad wrogami i powrót do zdrowia; w ramach wdzięczności zgodził się na prośbę Teotoniusza i uwolnił wszystkich uwięzionych przez siebie chrześcijan mozarabskich.
Teotoniusz zmarł w 1166 r.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Przyczyną powstania Listu było ukazanie Hebrajczykom, że cel historii Narodu Wybranego to przygotowanie ludzi na przyjście Jezusa. Prawo Mojżeszowe stało się zbyt trudne dla człowieka skażonego grzechem pierworodnym, dlatego został posłany Chrystus, który przyniósł prawo ewangeliczne.
Istotą nauczania Jezusa jest cnota wiary, dzięki której człowiek otwiera się na Bożą obietnicę wobec swojego życia. Dzisiejszy fragment przypomina historie Abla, Henocha i Noego, którzy nie znając Jezusa, a nawet nie znając Prawa Mojżeszowego, byli świadkami wiary. Są oni wzorami realizacji planu zbawienia, który nie ogranicza się jedynie do Narodu Wybranego. Ich historie zapowiadały przyszłe powstanie Kościoła powszechnego.
Wiara w Jezusa Chrystusa jest najważniejszym i podstawowym zadaniem chrześcijanina. Zmarły niedawno papież senior Benedykt XVI w swoim testamencie duchowym napisał: Mówię teraz do wszystkich w Kościele powierzonych mojej służbie: trwajcie mocno w wierze! Nie dajcie się zwieść! Wiara daje pewność życiu chrześcijanina i pozwala ukierunkować całe życie na „rzeczywistości, których [jeszcze] nie widzimy, (…) [ale] których się spodziewamy” (por. w.11).
Komentarz do psalmu
Św. Augustyn napisał o Psalmie 145, że jest doskonałym uwielbieniem Chrystusa, modlitwą na wszystkie okoliczności i zdarzenia życia. Rzeczywiście, dzisiejszy psalm opisuje wszechmocną chwałę Boga, która jest obecna w każdym dziele stworzenia.
Psalm ma charakter uwielbienia i dziękczynienia. Czy jednak jest modlitwą na każde okoliczności życia, jak pisał św. Augustyn? Co, gdy towarzyszy mi cierpienie czy niezrozumienie?
Psalmy odpowiadają na ludzkie uczucia. Są psalmy błagalne, dziękczynne, pochwalne, wspólnotowe, indywidualne etc. Jednak to, co słyszę czy śpiewam, nie zawsze odpowiada stanowi mojej duszy. W Liturgii Godzin – codziennej modlitwie Kościoła, Psalm 145 jest śpiewany co cztery tygodnie w niedzielę. Każda niedziela jest przypomnieniem o radości ze zmartwychwstania Jezusa. Nawet trwając w smutku i trudnościach, jestem zaproszony do uczestnictwa w Liturgii Kościoła, ponieważ pozwala skierować naszą myśl i serce ku Bogu, dając nadzieję wobec przeciwności.
Komentarz do Ewangelii
Według tradycji Przemienienie Jezusa dokonało się na górze Tabor w Dolnej Galilei. Chociaż ma ona niespełna 600 metrów wysokości, to oglądając ją z daleka, ma się wrażenie, że jest dużo wyższa, ponieważ jest samotnym wzniesieniem.
Symbolika góry zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie jest bardzo szczególna. Góra Synaj, góra Moria, góra Hermon czy Golgota to miejsca wielu kluczowych wydarzeń w historii zbawienia. Wspinanie się na górę jest także symboliką wzrastania człowieka. Natomiast szczególne położenie góry Tabor ukazuje jeszcze inny wymiar górskiej symboliki. Górski krajobraz pozwala oderwać się na chwilę od codzienności, spojrzeć niejako z lotu ptaka na swoje życie i zachwycić się rozciągającym się widokiem.
Przemienienie dokonało się mniej więcej w połowie publicznej działalności Jezusa. Uczniowie towarzyszący Jezusowi mogli być już znużeni czy zmęczeni wymagającą wędrówką. Wśród trudu mogli utracić cel pielgrzymowania. Wydarzenie na Górze miało na celu przypomnieć im, o co naprawdę chodzi w podążaniu za Jezusem. Rozmowa z Mojżeszem i Eliaszem potwierdziła, że Jezus jest zapowiadanym Mesjaszem, a głos Boga Ojca podkreślił Boską godność Jezusa. Ukazanie się Jezusa w białych, lśniących szatach zapowiadało Jego uwielbione ciało po zmartwychwstaniu.
Wiara uczniów została na nowo umocniona w wydarzeniu Przemienienia. Gdy jest nam trudno, warto prosić Pana o „wyprowadzenie” na Górę Tabor. Gdy On się wobec nas przemienia, my także zostajemy przemienieni.
Komentarze zostały przygotowane przez dk. Jakuba Zinkowa WMSD w Warszawie
Książka na dziś
"Warsztat świętego Józefa" jest zapisem dziewięciomiesięcznych rekolekcji, które zostały przeprowadzone w roku św. Józefa. Książka ta poprowadzi Cię przez proces rozeznawania, krok po kroku aż do podjęcia decyzji.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.