Niedziela
Czytania
(Iz 2,1-5)
Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jerozolimy: Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pana
stanie mocno na wierzchu gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną:
”Chodźcie, wstąpmy na górę Pana, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami.
Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Pana z Jeruzalem”. On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pana!
(Ps 122,1-2.4-5.6-7.8-9)
REFREN: Idźmy z radością na spotkanie Pana
Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
”Pójdziemy do domu Pana”.
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.
Tam wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.
Proście o pokój dla Jeruzalem:
Niech żyją w pokoju, którzy cię miłują.
Niech pokój panuje w twych murach,
a pomyślność w twoich pałacach.
Ze względu na braci moich i przyjaciół
będę wołał: ”Pokój z tobą”.
Ze względu na dom Pana, Boga naszego,
modlę się o dobro dla ciebie.
(Rz 13,11-14)
Bracia: Rozumiejcie chwilę obecną: teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas niż wtedy, gdyśmy uwierzyli. Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła. Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości. Ale przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom.
Aklamacja (Ps 85,8)
Okaż nam, Panie, łaskę swoją, i daj nam swoje zbawienie.
(Mt 24,37-44)
Jezus powiedział do swoich uczniów: ”Jak było za dni Noego, tak będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Albowiem jak w czasie przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki, i nie spostrzegli się, że przyszedł potop i pochłonął wszystkich, tak również będzie z przyjściem Syna Człowieczego. Wtedy dwóch będzie w polu: jeden będzie wzięty, drugi zostawiony. Dwie będą mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, druga zostawiona. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie. A to rozumiejcie: Gdyby gospodarz wiedział, o której porze nocy złodziej ma przyjść, na pewno by czuwał i nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Dlatego i wy bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Każdy człowiek żyjący na tej ziemi, musi mieć swoją godzinę powstania ze snu niewiary i potępienia. Słowo Boże mówi: Obudź się, który śpisz i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus. Tylko przyobleczeni w Chrystusa, chodzimy w światłości, ubrani w zbroję światła, nie troszcząc się już o sprawy ciała i świata, ale o sprawy Pańskie. Jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść i nie będzie zwlekał.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Wirgiliusz, biskup
urodził się w Irlandii. Był benedyktynem. Około 740 r. opuścił ojczyznę, aby dotrzeć do Ziemi Świętej. Zarządzał biskupstwem w Salzburgu i był opatem klasztoru św. Piotra. W 755 r. przyjął sakrę biskupią. Irlandzki misjonarz zmarł między 781 a 784 rokiem w Salzburgu. Jest patronem Salzburga i Austrii.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Obraz Syjonu, odmalowany przez proroka Izajasza, ma głęboki, duchowy wymiar. Oto pojawia się Góra Syjon, jako chwalebne i dostojne miejsce, gdzie ludzie z całego świata przybywają, by poznać i czcić Jedynego Boga. Jak zrozumieć ten fragment? W świetle Nowego Testamentu i historii widać, że Górą Świątyni Pańskiej jest Kościół Chrystusowy. Święty Hieronim, jeden z Ojców Kościoła, pięknie wyjaśnił ten fragment, że Kościół opiera się na apostołach i prorokach, którzy są niczym góry i pagórki. Do Kościoła tego od dwóch tysięcy lat płyną różne narody z całego świata. Dlaczego prorok użył obrazu płynięcia? W sensie duchowym zwrot ten pokazuje, że ludzie nawracający się zrywają z grzechem, który jest jak wzburzone morze i odradzają się w wodach Chrztu świętego. We wspólnocie kościelnej jest udzielany pokój, czyli pojednanie z Bogiem. Sam Pan Jezus w Ewangelii świętego Jana mówi: pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Ten pokój prowadzi do pojednania z ludźmi, a to stanowi świadectwo i znak dla wszystkich. Naśladowcy Chrystusa nie odpłacają złem za zło, ale miłują swoich nieprzyjaciół, czyli przekuwają włócznie na lemiesze. Zatem chodźmy, postępujmy w światłości Pana, czyli żyjmy zgodnie z Ewangelią.
Komentarz do psalmu
Psalm 122 jest jednym z tak zwanych psalmów stopni śpiewanych przez Izraelitów podczas pielgrzymek do Jerozolimy. Spójrzmy na ten psalm w sposób duchowy. Święty Paweł w Liście do Galatów pisał: Górne Jeruzalem cieszy się wolnością i Ono jest naszą Matką. Jerozolima, do której pielgrzymujemy, to jest Niebo, gdzie będziemy przebywać w bezpośredniej bliskości Najwyższego. Słowa: Już stoją nasze stopy w twoich bramach, Jeruzalem oznaczają chrześcijańską nadzieję, która sprawia, że możemy podejmować trudy i znosić cierpienia, bo jesteśmy przekonani, że Bóg nas poprowadzi tam, gdzie On przebywa. W psalmie tym znajduje się ciekawy fragment, mianowicie, że w Jerozolimie są ustanowione trony domu Dawida. Faktycznie, w historycznej Jerozolimie, w bramach tego miasta znajdowały się pomieszczenia, gdzie przedstawiciele rodu Dawida dokonywali przewodów sądowych. Co kryje się pod tym obrazem? Pan Jezus jest w pełni synem Dawida-Mesjaszem, natomiast apostołowie, którzy zostali posłani przez Niego, wykonywali sądy w Jego Imieniu. Jakie sądy? Sądy Miłosierdzia. Głosili Ewangelię i udzielali przebaczenia w Imię Jezusa. Trony domu Dawida to, zatem, konfesjonały, które stoją we wszystkich kościołach. Tam Pan Bóg osądza nas jako godnych Jego Miłosierdzia.
Komentarz do drugiego czytania
Dlaczego Adwent powtarza się co roku? Abyśmy co roku przeżywali tajemnicę Narodzenia Chrystusa i byli coraz lepiej przygotowani na spotkanie z Nim. Dlatego właśnie Święty Paweł pisał, że: noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Jaka noc? Jaki dzień? Noc grzechu i dzień ujrzenia Jezusa Chrystusa. Każdy kolejny Adwent jest przybliżaniem się do tego momentu. Apostoł Narodów mówi, że środkiem tego przygotowania jest odzianie się w zbroję światła. Pan Jezus mówił, że On jest światłem świata, dlatego zbroja światła to jest nikt inny jak sam Jezus Chrystus, z którym złączyliśmy się na Chrzcie Świętym. W innym miejscu Nowego Testamentu, w Pierwszym Liście do Tesaloniczan, Święty Paweł daje też konkretne wskazania, jak ta zbroja wygląda: My zaś, którzy do dnia należymy, bądźmy trzeźwi przy ocenie, wpadłem przeżyciami w pancerz wiary i miłości oraz hełm nadziei zbawienia.
Warto przypomnieć, że omawiany tekst odegrał ważną rolę w nawróceniu świętego Augustyna. Podczas nocnej modlitwy, w 386 roku, przyszły święty usłyszał głos dziecka: bierz i czytaj. Wtedy sięgnął po Pismo Święte i odnalazł te słowa Listu do Rzymian. Łaska wstąpiła do jego serca i niedługo potem przyjął Chrzest. Poszukajmy na ten Adwent fragmentu Biblii, który będzie nam towarzyszył.
Komentarz do Ewangelii
Pan Jezus posługuje się przykładem ze Starego Testamentu, aby przybliżyć swoim słuchaczom prawdę o swojej Paruzji. Mówi, że za dni Noego ludzie przeżywali swoje życie i niespodziewanie spadł na nich potop. Jednakże trzeba powiedzieć, że była grupka ludzi, którzy spodziewali się go, mianowicie Noe, jego żona, trzej synowie i ich żony. Oni wiedzieli, dzięki objawieniu danemu Noemu, że przyjdzie katastrofa, przygotowywali się do niej i dlatego zarówno oni jak i natura przetrwali.
Podobnie jest i dzisiaj. My przecież wiemy, że Pan Jezus kiedyś przyjdzie. Kiedy? To jest wiadome tylko Bogu samemu, dlatego musimy czuwać, aby ten dzień nie przyszedł na nas nagle. Co to znaczy czuwać? Pan Jezus często o tym mówił: Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. Czuwać to znaczy mieć czyste sumienie, spełniać swoje obowiązki i modlić się gorliwie.
Święty Dominik Savio kiedyś został zapytany przez świętego Jana Bosko, swojego wychowawcę: Dominiku, grasz teraz w piłkę, a co byś zrobił, gdybyś wiedział, że za chwilę przyjdzie Pan Jezus? Ten chłopak odpowiedział z niezwykłą szczerością: Grałbym dalej w piłkę. Powiedział tak, ponieważ miał czyste sumienie i mógł bez lęku stanąć przed Panem Jezusem. Zatem i my czuwajmy, bo zarówno Paruzja jak i dzień naszej śmierci przychodzą nagle.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
Mocarz. Opowieść o św. Andrzeju Boboli
Doświadczony kapłan walczy o życie wieczne swoich owiec, a także z własnymi słabościami i wadami. W tle wschodnie rubieże Rzeczpospolitej, a na nich religijnie i moralnie zaniedbani mieszkańcy, wojny kozackie, szwedzkie, najazd na Wilno i… śluby Jana Kazimierza.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
28 listopada 2022
Poniedziałek
Poniedziałek I tygodnia adwentu
Czytania
(Iz 2, 1-5)
Widzenie Izajasza, syna Amosa, dotyczące Judy i Jerozolimy: Stanie się na końcu czasów, że góra świątyni Pańskiej stać będzie mocno na szczycie gór i wystrzeli ponad pagórki. Wszystkie narody do niej popłyną, mnogie ludy pójdą i rzekną: "Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami. Bo Prawo pochodzi z Syjonu i słowo Pańskie – z Jeruzalem". On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i sędzią dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!
(Ps 122,1-2,4-5,6-7,8-9)
REFREN: Idźmy z radością na spotkanie Pana
Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
„Pójdziemy do domu Pana”.
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.
Tam wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.
Proście o pokój dla Jeruzalem:
Niech żyją w pokoju, którzy cię miłują.
Niech pokój panuje w twych murach,
a pomyślność w twoich pałacach.
Ze względu na braci moich i przyjaciół
będę wołał: „Pokój z tobą.
Ze względu na dom Pana, Boga naszego,
modlę się o dobro dla ciebie.
Aklamacja (Ps 80,4)
Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić, okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni.
(Mt 8,5-11)
Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: „Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi”. Rzekł mu Jezus: „Przyjdę i uzdrowię go”. Lecz setnik odpowiedział: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: "Idź", a idzie; drugiemu: "Chodź tu", a przychodzi; a słudze: "Zrób to", a robi”. Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się i rzekł do tych, którzy szli za Nim: „Zaprawdę powiadam wam: U nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. Lecz powiadam wam: Wielu przyjdzie ze Wschodu i Zachodu i zasiądą do stołu z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jezus powiedział: Jeśli wierzycie, że stanie się to, co mówicie - spełni się wam, cokolwiek powiecie. Jezus pochwalił wielką wiarę setnika, który rzekł do Niego: Panie, powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Stefan Młodszy, męczennik
urodził się w Konstantynopolu między rokiem 713 a 715. W młodym wieku wstąpił do klasztoru. Został przełozonym mnichów na górze św. Auksencjusza. Podczas sporów o cześć świętych obrazów opowiedział się po stronie obrońców dotychczasowego kultu. Tym samym naraził się na prześladowanie przez cesarza Konstantyna V Kopronima. W czerwcu 762 r. zażądano od niego podpisania dokumentów nielegalnego synodu, który zebrał się w 754 r. w Hieria, by potępić oddawanie czci obrazom. Gdy odmówił, zamknięto go w klasztorze, a następnie zesłano na wygnanie. Po 2 latach przewieziono go do więzienia w Konstantynopolu. Spędził tam 11 miesięcy. Zmarł w więzieniu w 764 r., dotkliwie pobity przez pochlebców cesarza.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Kolejny raz rozważamy fragment Księgi Izajasza, mówiący o Górze Syjon, która odznacza się chwałą i przyciąga ludy z całej kuli ziemskiej. Już wcześniej, w niedzielę, rozważaliśmy ten tekst. Jednakże Biblia jest tak bogata, że ma więcej niż jedną interpretację, bowiem Duch Święty nieustannie przemawia przez słowa i obrazy, które ukazują się w Świętym Tekście. Ojcowie Kościoła zauważyli, że obraz góry wskazuje nie tylko na Kościół Chrystusowy, ale też na samego Chrystusa. On jest tą Górą, na co zresztą wskazuje również proroctwo z Księgi Daniela, mówiące o kamieniu, który został odłamany, mimo że nie dotknęła go ręka ludzka, który urósł bardzo i wypełnił całą ziemię. Obraz góry przedstawia nam Chrystusa, który jest majestatyczny, silny, wieczny, ale jednocześnie Tego, który zstąpił z góry na dół, do ludzi, aby mógł stać się osobą bliską, pasterzem, który oddaje życie za swoje owce. Człowiek może na tę miłość odpowiedzieć, podejmując ruch wstępujący ku Górze, mianowicie porzucenie swoich grzechów i ćwiczenie się w doskonałościach i radach ewangelicznych. W tej wspinaczce można spaść, ale ważne, że się podnosi i idzie coraz dalej i dalej, ku szczytowi, gdzie, jak uczy Święty Jan od Krzyża w swojej Drodze na Górę Karmel, jest tylko Boża Chwała i Boże Uwielbienie.
Komentarz do psalmu
Jedną z bardzo promowanych form pobożności, występującą w chrześcijaństwie, jest pielgrzymka do miejsc świętych, która ma wzmocnić wiarę, wyostrzyć nadzieję i rozpalić na nowo miłość. Autor Psalmu 122 odczuwał wielką radość w pielgrzymowaniu do Jerozolimy, radość, która zmobilizowała go, aby regularnie modlił się o pokój dla Świętego Miasta, przy czym pamiętajmy, że po hebrajsku pokój, szalom, oznacza wszelkie błogosławieństwo i dobrobyt.
Pielgrzymka z natury rzeczy wymaga trudu i samozaparcia, ale też sprawia, że można zostawić swoje codzienne sprawy oraz spojrzeć głębiej, z pewnym dystansem na swoje życie. Iluż to ludzi odkryło swoje powołanie życiowe na pielgrzymkach, ilu spotkało osoby, z którymi zawarło sakrament małżeństwa, albo też ile osób wróciło odmienionych, gdyż odbyli szczerą i gruntowną spowiedź. Nie wszyscy mają czas i możliwość na odbycie długich pielgrzymek do licznych sanktuariów na całym świecie. Można natomiast zorganizować sobie osobistą pielgrzymkę do kościołów i miejsc, które są w pobliżu, w naszym zasięgu. Nie ilość kilometrów, ale stopień zaangażowania ma znaczenie! Rzecz w tym, by wydostać się z marazmu duchowego, żeby wstać z naszej duchowej kanapy, jak to określił papież Franciszek. Nawet w małej podróży może być udzielona wielka Łaska.
Komentarz do Ewangelii
Świadectwo wiary setnika z Kafarnaum było tak niezwykłe, że zadziwiło samego Pana Jezusa i dlatego Kościół postanowił, z pewnymi modyfikacjami, włączyć jego słowa do liturgii Mszy świętej. Co właściwie ten człowiek powiedział? Porównał władzę Pana Jezusa nad chorobami do władzy, jaką on miał nad żołnierzami. Tak jak dowódca rozkazuje podwładnym i oni wykonują jego rozkazy, tak on uwierzył, że Pan Jezus może rozkazać chorobie, a ona ustąpi. Setnik tak naprawdę wyznał wiarę w bóstwo Chrystusa. Warto podkreślić, że według relacji świętego Łukasza, to nie on sam poprosił Pana Jezusa o interwencję, ale jego przyjaciele, których wysłał. Wielki przykład pokory! Pamiętajmy, że współcześni Panu Jezusowi Żydzi generalnie pogardzali poganami. Ewangelia pokazuje nam, że ludzie, na których nie zwracamy uwagi, mogą mieć więcej wiary niż my, wiary, która zadziwia samego Boga.
W spektaklu Teatru Telewizji pod tytułem Braciszek, który opowiada o bracie Alojzym Kosibku, pojawia się pod koniec niezwykła scena, kiedy na grób tytułowego bohatera przychodzi pewna kobieta, która znała go i mówi takie słowa: Jak to możliwe? Znałam świętego. Chodził tu… taki zwyczajny. Wiara i pokora to nie nadzwyczajne rzeczy, ale proste i codzienne.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
Szczęście jest bliżej, niż myślisz
Wszyscy go szukamy. Nie wszyscy tam, gdzie trzeba. Szczęście odmieniamy w ciągu swojego życia przez wszystkie przypadki. Szukamy go, dążymy do niego, życzymy go sobie nawzajem, czasami nawet go sobie zazdrościmy.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
29 listopada 2022
Wtorek
Wtorek I tygodnia adwentu
Czytania
(Iz 11,1-10)
Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się Odrośl z jego korzenia. I spocznie na niej Duch Pana, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Pana. Upodoba sobie w bojaźni Pana. Nie będzie sądził z pozorów
ni wyrokował według pogłosek; raczej rozsądzi biednych sprawiedliwie i pokornym w kraju wyda słuszny wyrok. Rózgą swoich ust uderzy gwałtownika, tchnieniem swoich warg uśmierci bezbożnego. Sprawiedliwość będzie mu pasem na biodrach,
a wierność przepasaniem lędźwi. Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na norze kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii. Zła czynić nie będą ani zgubnie działać po całej świętej mej górze, bo kraj się napełni znajomością Pana na kształt wód, które przepełniają morze. Owego dnia to się stanie: Korzeń Jessego stać będzie na znak dla narodów. Do niego ludy przyjdą z modlitwą, i sławne będzie miejsce jego spoczynku.
(Ps 72,1-2,7-8,12-13,17)
REFREN: Pokój zakwitnie, kiedy Pan przybędzie
Boże, przekaż Twój sąd Królowi,
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie
i ubogimi według prawa.
Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość
i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza,
od Rzeki aż po krańce ziemi.
Wyzwoli bowiem biedaka, który Go wzywa,
i ubogiego, co nie ma opieki.
Zmiłuje się nad biednym i ubogim,
nędzarza ocali od śmierci.
Niech Jego imię trwa na wieki,
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią,
niech wszystkie narody ziemi życzą Mu szczęścia.
Aklamacja
Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci oczy sług swoich.
(Łk 10,21-24)
Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Radujemy się w Duchu Świętym, ponieważ Ojciec objawił nam Syna swego, a Syn objawił nam Ojca. Ojciec objawia Syna temu, komu chce i Syn objawia Ojca temu, komu zechce, bo tak upodobało się Ojcu i tak upodobało się Synowi. O głębokości mądrości i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki Boże i nie do wyśledzenia drogi Jego!
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Saturnin, biskup
był biskupem Tuluzy po 200 roku. Kiedy wybuchło prześladowanie za cesarza Decjusza, poganie wywlekli biskupa na szczyt ratusza i zrzucili go na dół. Działo się to w 250 roku. Już w wieku V na miejscu męczeństwa św. Saturnina był wystawiony ku jego czci kościół. Jego żywot napisał św. Grzegorz z Tours. Jest czczony jako patron od bólu i od chorób głowy.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do - czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Prorok Izajasz zapowiada, że z pnia Jessego wyrośnie Odrośl, a w niektórych tłumaczeniach gałązka, której kwiatem będzie Mesjasz. Jest to niezwykłe, że Mesjasz został zapowiedziany nie z wywyższonego rodu Dawida, którym był w okresie Salomona i później, ale ze ściętego drzewa Dawida, czyli rodu Dawida upokorzonego, ubogiego i pokornego, jakim stał się po Niewoli Babilońskiej. Według interpretacji Ojców Kościoła ową Odroślą-Gałązką była Matka Najświętsza, a kwiatem Pan Jezus, który z Niej się narodził. W Panu Jezusie, w Jego Człowieczeństwie, zamieszkiwał Duch Święty, nie tak jak wcześniej u proroków, królów i sędziów, na chwilę, ale na stałe. Duch Święty obdarzał Pana Jezusa, w Jego człowieczej naturze, wszystkimi swoimi Darami. Również my, którzy należymy do Pana Jezusa, którzy otrzymaliśmy Chrzest i Bierzmowanie, również się nimi cieszymy. Jednakże nie mogą się one ujawnić w człowieku pysznym i nadętym, który wszystko przypisuje samemu sobie. Wtedy Duch Święty jest jakby uśpiony. Z kolei, gdy pokornie zwracamy się do Boga, prosząc o Jego działanie, Duch Święty uaktywnia się w nas. Jednym z owoców tej aktywności jest znajomość Pana Boga, tak jak to określił Izajasz: Kraj się napełni znajomością Pana na kształt wód, które wypełniają kraj.
Komentarz do psalmu
Psalm 72 mówi o królewskiej władzy Mesjasza, którą otrzymał od Boga. Jako chrześcijanie wierzymy, że psalm ten opisuje panowanie Jezusa Chrystusa. Na czym polega owo panowanie? Tę władzę Pana Jezusa można rozumieć dwojako, mianowicie, Pan Jezus jest sędzią naszych uczynków poprzez głos sumienia i poprzez ukazane w Kazaniu na Górze i w swoim Życiu prawo miłości, nowe przykazanie: Miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem. Zatem Ewangelia osądza nasze czyny i postawy, ale nie po to, żeby wpędzać nas w rozpacz, ale po to, abyśmy zobaczyli nasze grzechy i mogli z nich powstać, z Łaską Bożą. Jednocześnie władza sędziowska Pana Jezusa w sposób tajemniczy objawia się w Krzyżu, ponieważ na Krzyżu Pan Jezus osądził wszystkie nasze grzechy, biorąc je na Siebie i gładząc.
Ilekroć przystępujemy do spowiedzi, to przystępujemy do Trybunału Miłosierdzia, który jest możliwy dzięki doskonałej Ofierze naszego Pana. Jednocześnie wierzymy, że Pan Jezus przyjdzie na końcu czasów, aby dokonać Sądu Ostatecznego. Ludzie zostaną osądzeni według tego, czy przyjęli ofiarowany dar zbawienia, czy też nie. Jeśli ktoś z własnej woli nie przyjmuje tego daru, to Pan Jezus uszanuje jego wolność i osądzi go według sprawiedliwości. Korzystajmy, zatem, z Miłosierdzia Bożego, póki trwa Czas Miłosierdzia.
Komentarz do Ewangelii
Z czasów ziemskiego życia Pana Jezusa znamy kilka Jego modlitw. W dzisiejszej Ewangelii została zacytowana modlitwa radości Jezusa. Nasz Pan rozradował się z tego, że pokorni i pogardzani przez pysznych słyszą i rozumieją Ewangelię i to oni dostąpią zbawienia. Pan Jezus, w swoim Człowieczeństwie, raduje się, że tajemniczy Boży Plan się wypełnia. Ten fragment każe nam się zastanowić, czy ja potrafię radować się z tego, że Kościół głosi Ewangelię, że ludzie się spowiadają, przyjmują Komunię Świętą, że się modlą. Czy to wzbudza moją radość? Przecież, gdy rodzina rozwija się i panuje pokój oraz zgoda, to zwykle wywołuje to naszą satysfakcję. Czy zatem tym bardziej nie powinno to dotyczyć naszej wielkiej rodziny, Kościoła Świętego?
Pan Jezus zwraca nam również uwagę, że tajemnica Trójcy Świętej, tajemniczego Życia Boga, jest niepojęta dla rozumu człowieka i tylko ten, komu Syn Boży zechce objawić, może poznać, że Bóg jest Ojcem i Synem i Duchem Świętym. Kolejne pytanie: czy interesuje mnie ta tajemnica? Czy ja chcę czytać na ten temat, zgłębiać ją? Czy chcę klękać do modlitwy, prosząc Pana Jezusa, aby udzielił mi poznania tego wielkiego sekretu?
A zatem podejmujmy ten wysiłek, aby ucieszyć się w Duchu Świętym i aby zgłębiać niepojęte Życie Boga.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
8 grudnia, godzina 12.00 - to Maryja wskazała tę datę i godzinę, prosząc by w tym czasie wierni w szczególny sposób oddawali się pod Jej matczyną opiekę. Matka Boża zostawiła nam obietnicę: „Dzięki modlitwie w tej godzinie ześlę wiele łask dla duszy i ciała”.
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
Środa
Czytania
(Iz 49, 1-6)
Wyspy, posłuchajcie Mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał Mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki Mnie ukrył. Uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: "Tyś Sługą moim, w tobie się rozsławię". Ja zaś mówiłem: "Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą". A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego Sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził Mu Izraela. I rzekł mi: "To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi".
(Ps 19,2-3.4-5ab)
REFREN: Po całej ziemi ich głos się rozchodzi
Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi,
noc nocy przekazuje wiadomość.
Nie są to słowa ani nie jest to mowa,
których by dźwięku nie usłyszano:
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi,
ich słowa aż po krańce świata.
(Rz 10, 9-18)
Jeżeli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami do zbawienia. Wszak mówi Pismo: "Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony". Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają. "Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony". Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: "Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę". Ale nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: "Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał?" Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa. Pytam więc: Czy może nie słyszeli? Ależ tak: "Po całej ziemi rozszedł się ich głos, aż na krańce świata ich słowa."
Aklamacja (Mt 4,19)
Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi.
(Mt 4,18-22)
Gdy Jezus przechodził obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał dwóch braci, Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi”. Oni natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. A gdy poszedł stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci, Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Apostołowie zostawili wszystko i poszli za Jezusem, a On uczynił ich rybakami ludzi. Kto daje posłuch Ewangelii, będzie zbawiony, bo wiara rodzi się ze słuchania, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa. Jeżeli zatem ustami swoimi wyznamy, że Jezus jest Panem i w sercu swoim uwierzymy, że Bóg wskrzesił Go z martwych, będziemy zbawieni.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Andrzej, Apostoł
pochodził z Betsaidy nad Jeziorem Galilejskim. Mieszkał ze św. Piotrem, swoim starszym bratem i jego teściową w Kafarnaum. Andrzej był rybakiem. Początkowo był uczniem Jana Chrzciciela. Pod jego wpływem poszedł za Chrystusem, gdy Ten przyjmował chrzest w Jordanie. Andrzej nie tylko sam przystąpił do Chrystusa; to on przyprowadził do Niego Piotra. W tradycji usiłowano wybadać ślady jego apostolskiej działalności po Zesłaniu Ducha Świętego. Orygenes (+ 254) wyraża opinię, że św. Andrzej pracował w Scytii, w kraju leżącym pomiędzy Dunajem a Donem. Byłby to zatem Apostoł Słowian, których tu właśnie miały być pierwotne siedziby. Według św. Hieronima (+ 421) św. Andrzej miał także pracować w Poncie, w Kapadocji i w Bitynii, skąd udał się do Achai. Według tradycji został ukrzyżowany głową w dół na krzyżu w kształcie litery X około roku 65.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Święty Paweł w tym fragmencie, który omawiamy, podkreśla rolę wiary w zbawieniu człowieka, mianowicie wiara w śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, przyjęta w sercu i wyznawana ustami, prowadzi do usprawiedliwienia. Apostoł mówi o początku zbawienia, które dokonuje się w człowieku, bowiem człowiek nie może wyznać tego, w co jeszcze nie uwierzył, nie może prowadzić życia moralnego, jeśli nie wie, Kto jest źródłem tego moralnego życia. Zatem świętość zaczyna się od przyjęcia Dobrej Nowiny i wyznawania jej publicznie. Cała reszta: dobre życie - wypływa z tego wszystkiego, jak rzeka wypływa ze źródła.
Na podobnej zasadzie, gdy popadamy w grzechy, to nasze nawrócenie również zaczyna się od tego aktu wiary, przypomnienia sobie fundamentu, że Chrystus umarł za moje grzechy i zmartwychwstał dla mojego usprawiedliwienia. Ta ufność, kierująca nas do Sakramentu Pokuty i Pojednania, jest jakby nowym początkiem dla nas. Nie lekceważmy tego wymiaru wewnętrznego, ale też nie poprzestawajmy na nim, gdyż, jak to ujął Święty Jakub w swoim liście: wiara bez uczynków jest martwa. To prawda, ale również uczynki bez wiary nie mają tego wymiaru zasługującego.
Wszystkie te rzeczy są ważne dla chrześcijanina.
Komentarz do psalmu
Psalm 19 jest wielką pochwałą Pana Boga, która dokonuje się przez rzeczywistość stworzoną. Psalmista widząc i kontemplując oszałamiające piękno przyrody, uznaje je za świadectwo, że Bóg Wszechmocny stworzył świat. Dlaczego, zatem, Kościół umieścił ten psalm w święto apostoła Andrzeja? Tutaj z pomocą przychodzi jeden z pisarzy wczesnochrześcijańskich, Orygenes. Badał on Pismo Święte, szukając sensu duchowego, alegorycznego. On też dał ciekawą interpretację, jakie duchowe znaczenie kryje się za niebem fizycznym, wzmiankowanym w tekście psalmu. W swym Komentarzu do Psalmów pisze mianowicie, że niebo może być alegorią człowieka wierzącego. Ten, kto przyjmuje Chrystusa do swego serca i żyje Nim, sam staje się niebem. Niebiosa głoszą chwałę Boga znaczy, że ci, którzy wierzą, głoszą chwałę Boga, w tym również i apostołowie i że oni przekazują swoją wiadomość o Panu Jezusie, czyli ewangelizują po całym świecie.
Nie każdy ma powołanie misyjne, natomiast my, jako ludzie wierzący, możemy świadczyć o Panu Jezusie słowami, ale przede wszystkim radością z wiary w Pana Boga, radością i satysfakcją z uczciwego życia, z tego spokoju, który daje chrześcijańska nadzieja.
Komentarz do Ewangelii
Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam Pana Jezusa, który powołuje apostołów, którzy z kolei porzucają swoje dotychczasowe życie, aby iść za Nim. Nasz Mistrz powołuje nie pojedynczo, ale dwójkami. Razem z Andrzejem wezwał jego brata, Piotra. Dlaczego tak się dzieje? Pan Jezus chciał, aby nie wbili się w pychę, aby nie skupili się na sobie, ale żeby zwracali uwagę na inne osoby. Apostoł Andrzej jest też opisany w Ewangelii św. Jana jako ten, który przyprowadził Piotra do Pana Jezusa. Zatem potrzebujemy siebie nawzajem, aby się wspierać i kierować w dobrą stronę. Andrzej i Piotr porzucają swoje sieci, natomiast Jakub i Jan zostawiają swego ojca, łódź i robotników w łodzi. Te szczegóły mają duchowy sens, mianowicie sieci mogą oznaczać wszystkie grzechy i pokusy, to, co nas ogranicza. Zostawienie swoich sieci to tak naprawdę zostawienie swoich grzechów i rozpoczęcie nowego życia. Co zatem powiedzieć o zostawieniu ojca i robotników w łodzi? Może ono oznaczać chrześcijański dystans wobec relacji rodzinnych, pracy zawodowej i stanu posiadania. Nie oznacza to obojętności wobec nich, tylko nie stawianie ich na pierwszym miejscu. Pozostawienie sieci i łodzi to tak naprawdę wypełnienie pierwszego przykazania Dekalogu: Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
Jak być kobietą pełną Bożego życia? Skąd czerpać wiedzę o swojej tożsamości? Jak odnaleźć prawdziwą świadomość siebie w kontekście Bożych prawd? Magdalena Wołochowicz, odwołując się do własnych przeżyć i przemyśleń, przedstawia 10 prawd na temat kobiecej tożsamości w Bogu oraz
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
01 grudnia 2022
Czwartek
Czwartek I tygodnia adwentu
Czytania
(Iz 26,1-6)
W ów dzień śpiewać będą tę pieśń w ziemi judzkiej: „Miasto mamy potężne; On jako środek ocalenia sprawił mury i przedmurze. Otwórzcie bramy! Niech wejdzie naród sprawiedliwy, dochowujący wierności; jego charakter stateczny Ty kształtujesz w pokoju, w pokoju, bo Tobie zaufał. Złóżcie nadzieję w Panu na zawsze, bo Pan jest wiekuistą Skałą! Bo On poniżył przebywających na szczytach, upokorzył miasto niedostępne, upokorzył je aż do ziemi, sprawił, że w proch runęło. Podepcą je nogi, nogi biednych i stopy ubogich”.
(Ps 118,1 i 8-9,19-21,25-27a)
REFREN: Błogosławiony, idący od Pana
Wysławiajcie Pana, bo jest dobry,
bo łaska Jego trwa na wieki.
Lepiej się uciec do Pana,
niż pokładać ufność w człowieku.
Lepiej się uciec do Pana,
niż pokładać ufność w książętach.
Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości,
wejdę przez nie i podziękuję Panu.
Oto jest brama Pana,
przez nią wejdą sprawiedliwi.
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał
i stałeś się moim Zbawcą.
O Panie, Ty nas wybaw,
O Panie, daj nam pomyślność.
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie,
błogosławimy was z Pańskiego domu.
Pan jest Bogiem !
I daje nam światło.
Aklamacja: (Iz 55,6)
Szukajcie Pana, gdy Go można znaleźć, wzywajcie Go, gdy jest blisko.
(Mt 7,21.24-27)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Wolą Bożą jest uświęcenie nasze, bez którego nikt nie ujrzy Pana. Mamy przemieniać się przez odnowienie umysłu swego i żyć słowem Chrystusa. Iść za Jezusem to porzucić starego człowieka z jego poprzednim postępowaniem i przyoblec się w nowego człowieka, który ma nową naturę, pochodzącą od Boga. Kto nie postępuje według nauki Chrystusa, ten nie wykonuje woli Ojca.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Eligiusz, biskup
urodził się w Chaptelat ok. 588-590. Wybrał sobie zawód mennika i złotnika. Król francuski Chlotar II zamówił u niego złoty tron. Sława Eligiusza jako złotnika była tak wielka, że zgłaszano się do niego zewsząd z zamówieniami. To on właśnie miał wykonać grób św. Marcina w Tours i mauzoleum św. Dionizego w Paryżu. Tą drogą Eligiusz doszedł do wielkiego majątku. Żył jednak bardzo skromnie, a swoje dochody poświęcał na cele charytatywne i kościelne. Około roku 632 ufundował opactwo w Solignac, na którego czele stanął św. Remaclus. W roku 633 ufundował podobny klasztor żeński w Paryżu, którego prowadzenia podjęła się św. Aurea. W roku 639 wstąpił do klasztoru, mając już ponad 40 lat. Po dwóch latach nastąpił wakat na urzędzie biskupim w Noyon-Tournai. Zmarł w roku 660.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Pismo Święte często posługuje się symbolami, aby ukazać prawdy duchowe. W Starym Testamencie, zwłaszcza w Księdze Proroka Izajasza, Jerozolima jawi się jako wspólnota Wybranych, wspólnota świętych, ubogich i pokornych, wspólnota ochraniana przez Pana Boga, który buduje dla niej mury i przedmurza. Jednocześnie pojawia się inne miasto, które jest wspólnotą pysznych, grzeszników, ludzi rozmiłowanych w bogactwie, nieczystości i przemocy. Nazwa tego miasta to Babilon. Oznacza ona Babilon historyczny, ale w sensie duchowym - wszystkich ludzi, którzy odrzucają Boga i Jego Królestwo. Święty Augustyn w swojej teologii ujął ten temat w postaci nauki o Państwie Bożym i Państwie Ziemskim. W pierwszym ludzie kochają Boga aż do pogardy siebie, w drugim ludzie kochają siebie, aż do pogardy Boga. W historii ludzkości oba te państwa istnieją obok siebie, ale przyjdzie moment, kiedy zostaną one rozdzielone. Państwo Boże otrzyma chwałę, a Państwo Ziemskie ulegnie wiecznemu potępieniu.
Zastanówmy się, jakie jest moje środowisko? Wśród jakich ludzi ja się obracam? Z kim żartuję, z kim wiążę nadzieję? Czy jest to środowisko wiary czy też niewiary? Miłości czy też pogardy? Przyszłości czy też zagłady?
Komentarz do psalmu
Psalm 118 opisuje radość pielgrzymów, którzy odwiedzali Święte Miasto, Jerozolimę i składali hołd Bogu w Świątyni. Dlatego też padają słowa: otwórzcie bramę sprawiedliwości; oto jest brama Pana, przez nią wejdą sprawiedliwi, błogosławiony ten, który przychodzi w Imię Pańskie. W Osobie Jezusa Chrystusa psalm ten nabrał nowego znaczenia. Sam Pan Jezus mówił w Ewangelii św. Jana, że On jest bramą owiec; kto wejdzie przez Niego, ten znajdzie pastwiska, wejdzie i wyjdzie, i dozna zbawienia. Przejść przez Chrystusa to znaczy uwierzyć, to znaczy przyjąć Chrzest, to znaczy naśladować Pana Jezusa, to znaczy zaprzeć się samego siebie i wziąć swój krzyż. Kto tego dokona, ten znajdzie pastwiska nauki, sakramentów, życia wiecznego. W Starym Testamencie wyrażenie Błogosławiony, który idzie w Imię Pańskie oznaczało pielgrzymów, natomiast w Nowym Testamencie oznacza Chrystusa, Tego, który przyszedł dwa tysiące lat temu, który przychodzi dziś w sakramentach, a zwłaszcza w Eucharystii oraz Tego, który przyjdzie na końcu czasów na Sąd Ostateczny.
Zastanówmy się nad tą przedziwną obecnością Pana Jezusa - ukrytą, ale rzeczywistą, niedostrzegalną zmysłami, ale doświadczalną dla serca i umysłu tego, który wierzy.
Komentarz do Ewangelii
Słowa, które usłyszeliśmy w Ewangelii, kończą wielkie Kazanie na Górze naszego Pana. Chrystus mówi, że ten, kto słucha Jego słowa i wypełnia je, jest jak człowiek, który buduje trwały dom na skale, a ten, kto słucha, a nie wypełnia, jakby budował nietrwały dom na piasku. Nasze doświadczenia życiowe zdają się jakby przeczyć słowom naszego Mistrza. Obserwujemy, że ludzie, którzy poważnie traktują swoją wiarę, często doświadczają trudności, nie osiągają wielkiego sukcesu, są wyśmiewani i doświadczają różnych trudności, związanych ze swoją uczciwością. Natomiast ci, którzy posługują się nieufnością, kłamstwem i oszustwem, robią kariery, triumfują, są sławni.
Słowa Pana Jezusa mają głębsze duchowe znaczenie, mianowicie, że kto Mu ufa i spełnia Jego nakazy, tego nie dosięgną pokusy, tego nie zwalczą demony, ten ostanie się wobec Boga. Natomiast ten, kto odrzuca przesłanie Pana Jezusa, staje się tak naprawdę łupem grzechów, łupem pokus, łupem złych duchów. Mimo że na ziemi triumfował, to po śmierci poniósł klęskę.
Zatem nie lękajmy się wypełniać słów Pana Jezusa. Są one trudne, ale czy życie bez duchowej walki, bez dążenia do celu, bez wysiłku duchowego nie byłoby mdłe, bez smaku?
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
Jak mistyk sznuruje buty? Ślady duchowości w codziennym życiu
W poszukiwaniu śladów duchowości w konkretnym życiu autor zabiera nas w fascynującą podróż. Mając za przewodników chrześcijańskich myślicieli, filozofów, żydowskich kaznodziei i mnichów z Dalekiego Wschodu, wyrusza… do kuchni, supermarketu
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
02 grudnia 2022
Piątek
Piątek I tygodnia adwentu
Czytania
(Iz 29,17-24)
To mówi Pan Bóg: „Czyż nie w krótkim już czasie Liban zamieni się w ogród, a ogród za bór zostanie uznany? W ów dzień głusi usłyszą słowa księgi, a oczy niewidomych, wolne od mroku i od ciemności, będą widzieć. Pokorni wzmogą swą radość w Panu, i najubożsi rozweselą się w Świętym Izraela, bo nie stanie ciemięzcy, z szydercą koniec będzie, i wycięci będą wszyscy, co za złem gonią: którzy słowem przywodzą drugiego do grzechu, którzy w bramie stawiają sidła na sędziów i powodują odprawę sprawiedliwego z niczym. Dlatego tak mówi Bóg domu Jakuba, który odkupił Abrahama: "Odtąd Jakub nie będzie się rumienił ani oblicze jego już nie przyblednie, bo gdy ujrzy swe dzieci, dzieło mych rąk, wśród siebie, ogłosi imię moje jako święte. Wtedy czcić będą Świętego Jakubowego i z bojaźnią szanować Boga Izraela». Duchem zbłąkani poznają mądrość, a szemrzący zdobędą pouczenie”.
(Ps 27,1,4,13-14)
REFREN: Pan moim światłem i zbawieniem moim
Pan moim światłem i zbawieniem moim,
kogo miałbym się lękać?
Pan obrońcą mego życia,
przed kim miałbym czuć trwogę?
O jedno tylko proszę Pana, o to zabiegam,
żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu
przez wszystkie dni życia,
Abym kosztował słodyczy Pana,
stale się radował Jego świątynią.
Wierzę, że będę oglądał dobra Pana
w krainie żyjących.
Oczekuj Pana, bądź mężny,
nabierz odwagi i oczekuj Pana.
Aklamacja
Oto nasz Pan przyjdzie z mocą i oświeci oczy sług swoich.
(Mt 9,27-31)
Gdy Jezus przechodził, szli za Nim dwaj niewidomi, którzy głośno wołali: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida”. Gdy wszedł do domu, niewidomi przystąpili do Niego, a Jezus ich zapytał: „Wierzycie, że mogę to uczynić”? Oni odpowiedzieli Mu: „Tak, Panie”. Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: „Według wiary waszej niech się wam stanie”. I otworzyły się ich oczy, a Jezus surowo im przykazał: „Uważajcie, niech się nikt o tym nie dowie”. Oni jednak, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtejszej okolicy.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Jeśli wierzymy, że Jezus może nas uzdrowić, to stanie się nam według wiary naszej. Jezus chce i może uzdrowić każdego chorego. Wiemy to, ponieważ On poniósł wszystkie nasze choroby na krzyż i krwią Jego ran zostaliśmy uzdrowieni. Jezus wziął na siebie nasze choroby, a my przez wiarę bierzemy Jego zdrowie.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Błogosławiony Karol de Foucauld, prezbiter
urodził się 15 IX 1858 r. w katolickiej, arystokratycznej rodzinie w Strasburgu. 6 lat później umarła Jego matka, a pięć miesięcy później ojciec. Wychowaniem Karola i jego młodszej siostry zajmował się dziadek Karol Morlet, pułkownik w stanie spoczynku. W sierpniu 1874 roku zdał maturę. Wstąpił do szkoły jezuitów w Paryżu. Odszedł od religii, sprawiał problemy w szkole, z której został usunięty po 2 latach. 3 lutego 1878 roku umarł jego dziadek i opiekun. Wstąpił do szkoły kawalerii w Saumur.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Po raz kolejny prorok Izajasz roztacza wielkie obrazy, które mają symboliczne znaczenie. Mówi mianowicie o Libanie, który w krótkim czasie zamieni się w ogród, a ten ogród stanie się borem, mówi o głuchych i niewidomych, którzy usłyszą i przejrzą, o wielkiej płodności domu Jakuba, o tym, że Imię Boga jest Święte. Słowa te odnosiły się do historycznego Izraela, odnoszą się do Kościoła Świętego, ale też do każdego chrześcijanina. Człowiek wierzący przeżywa bowiem rozwój życia duchowego, które zaczyna się na Chrzcie Świętym i które następnie wydaje owoce: małe, dziecięce, później młodzieńcze, a później następuje pełnia życia chrześcijańskiego, gdzie są liczne dobre uczynki, pełnia wiary, nadziei i miłości. Równocześnie w tym życiu czasami stajemy się głusi i ślepi, bo nie słyszymy głosu Boga i nie dostrzegamy Jego miłości. Sakrament Pokuty i Pojednania sprawia, że duchowo zostajemy uzdrowieni. Co natomiast znaczą słowa, że Jakub zobaczy swoje dzieci, dzieło swych rąk, wśród siebie i ogłosi Boga jako Świętego? Można to interpretować w taki sposób, że człowiek wierzący, gdy stanie po śmierci przed obliczem Boga, zobaczy wszystkie swoje dobre uczynki, dokonane dzięki łasce Pana Boga i będzie Go wiecznie chwalił. Nie ustawajmy, zatem, w naszej duchowej drodze.
Komentarz do psalmu
Psalm 27 wyraża wielką ufność psalmisty wobec Pana Boga, jego gorące pragnienie bycia blisko Niego, szczególnie słowa: O jedno tylko proszę Pana, żebym mógł zawsze przebywać w Jego domu, przez wszystkie dni mego życia. Te słowa, wypowiadane przez człowieka wierzącego, mogą znaczyć dosłownie, że powinniśmy przebywać w Świątyniach Pańskich, ponieważ tam są sakramenty. Nie ma udziału w sakramentach bez tak zwanego chodzenia do kościoła. Modląc się o przebywanie w Domu Pańskim, tak naprawdę prosimy o regularną praktykę sakramentalną, o spotkanie się ze wspólnotą podczas Najświętszej Ofiary. Jednocześnie słowa te wyrażają w sensie duchowym gorące pragnienie przebywania tam, gdzie Bóg, czyli w Niebie. Wśród różnorodnych spraw, problemów, których doświadczamy, nadzieja może nadać nam kierunek i cel naszego życia.
Psalmista wypowiada też niesamowite słowa: Nabierz odwagi i oczekuj Pana. Do kogo to mówi? Do samego siebie. Jest w tym prawda duchowa, że czasami musimy zdystansować się od naszych lęków, wątpliwości i sami przemówić do siebie. Dokona się to szczególnie wtedy, kiedy damy sobie chwilę wytchnienia, bez Internetu i komórki, kiedy możemy usłyszeć nasze myśli oraz skonfrontować je ze Słowem Bożym.
Komentarz do Ewangelii
Zachowanie Pana Jezusa wobec dwóch niewidomych może zaskakiwać. Dlaczego nasz Pan nie uzdrowił ich od razu? Odpowiedź jest zaskakująca: aby zwiększyć ich wiarę! Można sobie wyobrazić, że ci niewidomi, którzy idą za Panem Jezusem, przebywają pewną drogę duchową. Powtarzając modlitwę: Ulituj się nad nami, Synu Dawida, zwiększają swoją wiarę, krok za krokiem. Są oni wytrwali, dlatego, gdy wchodzą do domu, Pan Jezus pyta, czy wierzą, że może uzdrowić ich wzrok i odpowiadają: Tak, Panie. Pamiętajmy, że użyte tu słowo Kyrios, znaczy Boga Najwyższego. Wierzą, zatem, w Chrystusa jako Boga i wtedy odzyskują wzrok. Taki jest sens naszych pozornie niewysłuchanych modlitw.
Często nasze modlitwy nie są wysłuchiwane od razu. Pan Bóg zwleka, aby pokazać nam, czego my tak naprawdę chcemy, bowiem czasami jesteśmy kapryśni w naszych modlitwach, chcemy rzeczy materialnych, które wcale nie przynoszą pożytku duchowego. Pan Jezus rozmawiając z Siostrą Faustyną powiedział niezwykłą rzecz, że ludzie często proszą Go o rzeczy niepotrzebne. Najpierw takie dusze upomina, a później daje ostateczną nauczkę, mianowicie dając im, to, co chcą. Jednakże nie cieszy ich to, ponieważ oczekiwania rozminęły się z rzeczywistością. Bądźmy, zatem, wytrwali i roztropni w naszych modlitwach.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
Wygnanie Melchizedeka. W jaki sposób Kościół katolicki może odzyskać zgubione sacrum
Chrystus – Melchizedek. To zestawienie brzmi osobliwie w uszach dzisiejszych katolików. Jeszcze niedawno większość katolików mogłaby odnaleźć imię Melchizedeka w tekście modlitw Kanonu rzymskiego. W modlitwie tej Kościół wspomina trzy imiona ofiarników: Abla, Abrahama i właśnie Melchizedeka
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
03 grudnia 2022
Sobota
Sobota I tygodnia adwentu
Czytania
(Iz 30,19-21.23-26)
To mówi Pan Bóg, Święty Izraela: Zaiste, o ludu, który zamieszkujesz Syjon w Jerozolimie, nie będziesz gorzko płakał. Rychło Bóg okaże ci łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci. Choćby ci dał Pan chleb ucisku i wodę utrapienia, twój nauczyciel już nie odstąpi, ale oczy twoje patrzeć będą na twego mistrza. Twoje uszy usłyszą słowa rozlegające się za tobą: „To jest droga, idźcie nią!”, gdybyś zboczył na prawo lub na lewo. On użyczy deszczu na twoje zboże, którym obsiejesz rolę, a chleb z urodzajów gleby będzie soczysty i pożywny. Twoja trzoda będzie się pasła w owym czasie na rozległych łąkach. Woły i osły obrabiające rolę żreć będą paszę dobrze przyprawioną, która została przewiana opałką i siedlaczką. Przyjdzie do tego, iż po wszystkich wysokich górach i po wszystkich wzniesionych pagórkach znajdą się strumienie płynących wód na czas wielkiej rzezi, gdy upadną warownie. Wówczas światło księżyca będzie jak światło słoneczne, a światło słońca stanie się siedmiokrotne, jakby światło siedmiu dni, w dniu, gdy Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce po razach.
(Ps 147,1-2,3-4,5-6)
REFREN: Szczęśliwi wszyscy, co ufają Panu
Chwalcie Pana, bo dobrze jest śpiewać psalmy Bogu
słodko jest Go wychwalać.
Pan buduje Jeruzalem,
gromadzi rozproszonych z Izraela.
On leczy złamanych na duchu
i przewiązuje im rany.
On liczy wszystkie gwiazdy
i każdej nadaje imię.
Nasz Pan jest wielki i potężny,
a Jego mądrość niewypowiedziana.
Pan dźwiga pokornych,
karki grzeszników zgina do ziemi.
Aklamacja (Iz 33,22)
Pan naszym sędzią, Pan naszym prawodawcą, Pan naszym królem, On nas zbawi.
(Mt 9,35-10,1.5.6-8)
Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. A widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce nie mające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszelkie choroby i wszelkie słabości. Tych to Dwunastu wysłał Jezus, dając im następujące wskazania: „Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Marek Ristau
Chrystus powiedział, że kto wierzy w Niego, będzie czynił to samo, co On czynił. On zaś wszędzie nauczał i głosił Królestwo Boże, wypędzał demony i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelką niemoc. Mamy zatem iść i głosić, że przybliżyło się Królestwo Niebieskie, uzdrawiać chorych, wskrzeszać umarłych i wyganiać złe duchy. Królestwo Boże nie polega bowiem na słowie, ale na mocy. Nie polega na czczej pobożności pozbawionej mocy, ale na potężnym działaniu Ducha Świętego.
Marek Ristau
Patroni dnia:
Święty Franciszek Ksawery, prezbiter
urodził się 7 kwietnia 1506 r. na zamku Xavier (Hiszpania). Jego ojciec był doktorem uniwersytetu w Bolonii, prezydentem Rady Królewskiej Navarry. Po uzyskaniu stopnia magistra przez jakiś czas wykładał w College Domans-Beauvais, gdzie zapoznał się z św. Piotrem Faberem (1526), zaś w kilka lat potem (1529) ze św. Ignacym Loyolą. Niebawem zamieszkali w jednej celi. Dnia 15 sierpnia 1534 roku na Montmartre w kaplicy Męczenników wszyscy trzej przyjaciele oraz czterej inni towarzysze złożyli śluby zakonne, poprzedzone ćwiczeniami duchowymi pod kierunkiem św. Ignacego. O trzymał święcenia kapłańskie 24 czerwca 1537 roku. Franciszek Ksawery wyjechał do Portugalii w celach ewangelizacyjnych. 7 kwietnia 1541 roku, zaopatrzony w królewskie pełnomocnictwa oraz mandat legata papieskiego, wyruszył na misje do Indii. W 1547 roku Franciszek zdecydował się na podróż do Japonii. Potem powrócił do Indii (1551). Potem ruszył do Chin jednak utrudzony podróżą i zabójczym klimatem zmarł w nocy z 2 na 3 grudnia 1552 na wyspie Sancian.
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Prorok Izajasz zapowiada, że Pan Bóg zlituje się nad Izraelem i pocieszy go po utrapieniach, jakich doznał od obcych narodów. Można te słowa odnieść do odbudowy, jaka nastąpiła w Królestwie Judy po niszczącym najeździe Asyryjczyków w 701 roku, bądź do powrotu z Niewoli Babilońskiej, która nastąpiła po dekrecie króla Cyrusa w 538 roku przed Chrystusem. W takim wypadku prorok mógłby albo komentować współczesne sobie wydarzenia, albo też przepowiadać wydarzenia przyszłe. Spójrzmy natomiast na te obrazy w odniesieniu do naszego życia wewnętrznego. Nie zawsze jest cukierkowo, nie zawsze jesteśmy „w skowronkach”, czasami przychodzą grzechy, pokusy, upadki, zniechęcenie oraz poważne kłopoty. Dlaczego Pan Bóg dopuszcza je na nas? Dlaczego nie jest to prosta linia, od dobrego ku lepszemu? Pan Bóg nas doświadcza, ale po to, abyśmy ujrzeli prawdę o sobie, abyśmy nie wpadli w pychę i nie uznali się za twórców naszego własnego dobra. Takie doświadczenia sprawiają, że możemy nawiązać prawdziwą relację z Panem Bogiem, tak jak biblijny Hiob, który w swoim cierpieniu poznał swego Stwórcę, zobaczył Jego Mądrość i Wszechmoc. Spójrzmy, zatem, na nasze skomplikowane doświadczenia oczami wiary.
Komentarz do psalmu
Psalmista ujawnia tajemnicę swego serca, mianowicie, że: Dobrze jest śpiewać psalmy Bogu, słodko jest Go wychwalać. Autor mówi o szczególnym rodzaju modlitwy, mianowicie o modlitwie uwielbienia. Różni się ona od modlitwy prośby i od modlitwy wstawienniczej, gdyż nie prosimy w niej Boga o działania, lecz rozważamy Jego Przymioty i chwalimy Boga nie za to, co czyni, ale za to, że ON JEST, po prostu JEST. Taka modlitwa, która często w rzeczywistości Kościoła odbywa się na tak zwanych wieczorach uwielbienia, ma kierunek nie tylko jednostronny, od człowieka do Boga, ale też od Boga do człowieka. Gdy bowiem my uwielbiamy Boga, Bóg w przedziwny sposób uwielbia również nas, jako Swoje Dzieci odkupione Krwią Jezusa Chrystusa, które są absolutnie wdzięczne Jemu za sam fakt Jego istnienia. To jest tak, jakby Pan Bóg przyglądał się Sobie w ludziach, którzy są Jego stworzeniami oraz dziećmi.
Pan Jezus w Kazaniu na Górze zapewnia nas, że Bóg Ojciec wie, jakie są nasze potrzeby i zachęca nas, abyśmy przede wszystkim szukali Królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości, a reszta będzie nam zapewniona.
Szukajmy, zatem, Boga dla Niego Samego, Boga Miłosiernego, Sprawiedliwego, Wszechmogącego.
Komentarz do Ewangelii
W dzisiejszej Ewangelii widzimy Pana Jezusa, który odwiedza wszystkie miasta i wioski. Wszędzie chciał dotrzeć do ludzi, aby głosić im Ewangelię. Jest to znak dla nas, byśmy nie myśleli o abstrakcyjnych ludziach, ale skupili się na tych żyjących obok nas, na naszych przyjaciołach, sąsiadach, a nawet tych, których widzimy przelotnie. Z tego będziemy rozliczani przez Boga: co zrobiliśmy dla rzeczywistych ludzi, z którymi się spotykaliśmy? W Opatrzności Bożej nic nie jest przypadkowe, także to, że znalazłem się w takim, a nie innym czasie, wśród takich, a nie innych ludzi. Pan Jezus litował się nad ludźmi, bo byli znękani i porzuceni jak owce nie mające pasterza. Czy ja potrafię litować się nad nędzą duchową, pochylić się nad tą nędzą i szukać rozwiązania? Pod koniec dzisiejszego fragmentu słyszymy słynne zdanie: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników na swoje żniwo.
Święty Grzegorz Wielki, papież i Ojciec Kościoła, dał piękny komentarz do tych słów, mianowicie, że kapłanów na świecie jest wielu, ale robotników mało, ponieważ wielu kapłanów nie pracuje gorliwie, tylko ospale. Prośba, aby Bóg wyprawił robotników na swoje żniwo, znaczy ni mniej, ni więcej, tylko, aby kapłani byli sumienni w swojej posłudze, aby po prostu zabrali się do pracy.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego
Książka na dziś
Robert A. Larmer w książce Wiarygodność cudu w błyskotliwy i przekonujący sposób uzasadnia twierdzenie, że filozoficzne odrzucenie a priori wiary w cuda to poważny błąd. Cud powinien - według Autora - zajmować centralne miejsce we współczesnych dyskusjach na temat Bożej sprawczości i działania w świecie
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.