Środa

Czytania

(Iz 7, 10-14)
Pan przemówił do Achaza tymi słowami: „Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Otchłani, czy to wysoko w górze”. Lecz Achaz odpowiedział: „Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę”. Wtedy rzekł Izajasz: „Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel, albowiem Bóg z nami”.

(Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6)
REFREN: Przybądź, o Panie, Tyś jest Królem chwały

Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia,
świat cały i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził
i utwierdził ponad rzekami.

Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?v Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
którego dusza nie lgnęła do marności.

On otrzyma błogosławieństwo od Pana
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, którzy Go szukają,
którzy szukają oblicza Boga Jakuba.

Aklamacja
Kluczu Dawida, który otwierasz bramy wiecznego królestwa, przyjdź i wyprowadź z więzienia jeńca siedzącego w ciemnościach.

(Łk 1, 26-38)
Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Bóg zawsze przychodzi z mocą. On jest wszechmogącym Panem, dla którego nie ma nic niemożliwego. Jezus chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich od chorób i cierpień, i od złych duchów, bo była w Nim moc Pańska, która wychodziła z Niego i uzdrawiała wszystkich. Błogosławiony jest ten, kto wierzy w Niego, ponieważ doświadczy Jego mocy ku zbawieniu, uzdrowieniu, uwolnieniu i zostanie przeniesiony do Królestwa światłości i miłości.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święty Jan od Krzyża,prezbiter i doktor Kościoła
urodził się w 1542 roku w Fontiveros (Hiszpania). Jego ojciec zmarł gdy miał 2 i pół roku. Jan został oddany do przytułku. Potem pracował w szpitalu, by następnie próbować różnych zawodów u kolejnych majstrów: w tkactwie, krawiectwie, snycerstwie, jako malarz, jako zakrystian, wreszcie jako pielęgniarz. W roku 1563, mając 21 lat, wstąpił do karmelitów. W 25. roku życia otrzymał święcenia kapłańskie. W dniu swojej Mszy prymicyjnej spotkał św. Teresę z Avila, która podjęła się dzieła reformy żeńskiej gałęzi Karmelu. Te dwie bratnie dusze zrozumiały się i postanowiły wytężyć wszystkie siły dla reformy obu rodzin karmelitańskich. W następnym roku św. Teresa namówiła pewnego szlachcica, żeby ofiarował dom w Duruelo na założenie pierwszej fundacji reformy. Tam przeniósł się Jan wraz z dwoma przyjaciółmi, których pozyskał dla reformy. 28 listopada 1568 r. złożyli ślub zachowania pierwotnej reguły. W postępowaniu Jana przełożeni dopatrzyli się niesubordynacji. Obawiali się rozkładu zakonu. Posypały się napomnienia i nakazy. Jan został aresztowany w Avila w nocy z dnia 2 na 3 grudnia 1577 roku i siłą zabrany do Toledo. Wtrącony do więzienia klasztornego, był nie tylko pozbawiony wolności, ale skazany na głód i częstą chłostę. 15 sierpnia 1578 roku udało mu się uciec z zakonnego więzienia. W roku następnym (1579) otworzył nowy dom reformy, w Baeza, gdzie pozostał jako przełożony do 1582 r. W roku 1581 z domów zreformowanych karmelitów utworzona została osobna prowincja. Zezwolił na to papież Grzegorz XIII specjalnym breve z 22 lipca 1580 roku. Najbardziej sławny stał się Jan od Krzyża dzięki swoim pismom. Kiedy liczba zreformowanych klasztorów zaczęła rosnąć i powstawały nowe prowincje, papież Sykstus V zezwolił na wybór osobnego wikariusza generalnego dla prowincji zreformowanych, ale generał miał być jeszcze wspólny dla obu rodzin karmelu. Papież miał bowiem nadzieję, że niebawem cały zakon przyjmie reformę. W roku 1588 odbyła się pierwsza kapituła generalna prowincji zreformowanych. Jednak stronnictwo złagodzonej reguły wzięło górę. Jan został usunięty ze wszystkich urzędów i jako zwykły zakonnik zakończył niebawem życie w klasztorze w Ubedzie 14 grudnia 1591 roku w wieku zaledwie 49 lat. Umierał zupełnie osamotniony.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

„Ja jestem Panem i nie ma innego” – to słowa, które w dzisiejszym czytaniu wybrzmią kilkakrotnie. Popatrzmy na nie z perspektywy czasów starożytnych, kiedy kwitły religie pogańskie i nawet Izrael skłaniał się ku nim. W tym fragmencie Księgi Izajasza Bóg walczy o należną Mu cześć. Upomina się o nią. Kiedy jest mowa o tym, by obłoki wylały z deszczem sprawiedliwość, by sprawiedliwość zakwitła, możemy to wołanie odnieść do sytuacji, w której człowiek uzna Boże panowanie i będzie to sprawiedliwe wobec Boga, to znaczy, że Bogu uznanie i cześć z naszej strony po prostu się należą. Z jednej strony czytamy, że Bóg jest Panem, a z drugiej zauważamy, że nie jest nim w sensie uznania przez człowieka. Wskazuje na to werset 21b, gdzie Pan broni sam Siebie i przekonuje, że nie ma sprawiedliwego i zbawiającego Boga poza Nim, że tylko On jest Panem i Bogiem. Werset 22 jest prośbą, wołaniem Boga: Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, bo Ja jestem Bogiem i nikt inny!
Jak zrozumieć słowa, że Bóg chce być Panem mojego i twojego życia? Jedną z możliwych odpowiedzi jest ta, że być Panem w praktyce oznacza panować, decydować, mieć wpływ. Uznanie Boga, jako Pana, wszystko zmienia w naszym życiu. Poddajemy Mu swoją wolę, swoją teraźniejszość i przyszłość. Dobrowolnie zgadzamy się na Jego panowanie, a On w wersecie 24 zapewnia, że u Niego jest sprawiedliwość i moc. Warto zastanowić się nad tym, na ile chcemy, by Bóg był sprawiedliwy względem nas. W jakich obszarach zgadzamy się na Jego sprawiedliwość, a w jakich sami chcemy o niej stanowić. Werset 8 podpowiada nam, że sprawiedliwość Boga jest związana ze zbawieniem, tworzą one parę: „niechaj zbawienie wyda owoc i razem wzejdzie sprawiedliwość”.
Jak zrozumieć słowa, że zbawienie ma wydać owoc? Chodzi o nas, jak ono ma wydać owoc w nas, w tobie i we mnie? Różne będą odpowiedzi, jedna z nich może być taka, że zbawienie jest potrzebne grzesznikom. Jeśli potrzebujemy zbawienia, to uznajemy, że jesteśmy grzeszni i zgadzamy się na Bożą sprawiedliwość względem nas. A Bóg w dzisiejszym słowie pokazuje nam, że Jego sprawiedliwością jest zbawienie człowieka. Jest to zbawienie, które Bóg nam ofiarowuje, obdarza nas nim. I nie jest to takie całkiem bezwarunkowe. Jak wynika z tego tekstu, warunkiem jest takie nawrócenie, jakiego oczekuje od nas Bóg. On mówi: „Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić”. Takie tłumaczenie podaje Biblia Tysiąclecia, a Biblia Paulistów: „Zwróćcie się do Mnie, aby się zbawić”. W tak brzmiących słowach warto zauważyć, że to oczekiwanie Boga względem nas jest ściśle określone i chodzi o to, byśmy wrócili do Boga, przyszli do Niego, uznali Go jako swojego Pana i Zbawiciela, zgodzili się na to, że to On decyduje o nas, a my przyjmujemy wszystko, co On daje.
Możemy dziś powtarzać słowa prawdy: Panie, przychodzę do Ciebie, bo potrzebuję zbawienia, które Ty dajesz.

Komentarz do psalmu

Psalm koresponduje z pierwszym czytaniem w kwestii zbawienia, którym obdarza Bóg. Tekst w 14 wersecie łączy Bożą sprawiedliwość ze zbawieniem i zbawienie jest tu określone jako ślad Boga.
Psalm w naszym fragmencie zaczyna się do słów: „Chciałbym słuchać tego, co mówi Pan Bóg” (Biblia Tysiąclecia), „Posłucham, co mówi Pan Bóg” (Biblia Paulistów). Jak widzimy, w centrum jest chęć słuchania Pana Boga. Słuchania, w znaczeniu słucham i słyszę, przyjmuję, co On mówi do mnie. Sporządźmy listę wiadomości od Boga: ogłasza pokój, Jego zbawienie jest blisko, ma w darze łaskawość i wierność oraz sprawiedliwość i szczęście. Dla kogo? Dla tych, którzy się Go boją, w znaczeniu mają do Niego szacunek i respekt, liczą się z Nim, tworzą Jego lud. W Biblii Paulistów czytamy w tym miejscu: „tych, którzy Mu ufają”. Ufać Bogu to przyjąć Go jako Pana i Zbawiciela, pozwolić Mu kierować naszym życiem. Ufność, zaufanie okazywane Bogu ma duże znaczenie dla naszego życia, otwiera przestrzeń Bogu, by miał naszą zgodę na działanie w naszym życiu. Pan chce obdarzyć nas szczęściem, chce, by, jak mówi o tym werset 10, Jego chwała zamieszkała wśród nas. Konkluzja sprowadza się do tego, żeby Bóg był przez nas przyjęty.

Komentarz do Ewangelii

Ponownie czytamy perykopę związaną z osobą Jana Chrzciciela. Tym razem czytamy ją w narracji Łukasza. To, co zwraca naszą uwagę, to determinacja Jana Chrzciciela w poszukiwaniu prawdy o Jezusie. Jan czekał na Jego przyjście i z zaangażowaniem przygotowywał ludzi na przyjęcie Jezusa, i zapłacił za to najwyższą cenę, którą było jego własne życie. Będąc już uwięzionym, Jan nie poddaje się i wysyła uczniów do Jezusa z zapytaniem, czy Jezus jest Tym posłanym przez Boga, obiecanym i wyczekiwanym czy nie. Jezus nie udziela jednoznacznej odpowiedzi TAK – NIE. Podaje fakty: niewidomi odzyskują wzrok, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczani, a głusi słyszą, umarli wracają do życia, a ubogim (ptochoi) głoszona jest Ewangelia. Na podstawie tych faktów Jan sam znajduje odpowiedź na swoje pytanie o Jezusa. Warto mieć na uwadze, że taki sposób odpowiedzi Jezus może stosować także wobec nas, że nie daje nam gotowych odpowiedzi, ale daje nam rozum, który jest zdolny odkrywać Boga w otaczającym nas świecie i w zdarzeniach, które przeżywamy. Na końcu wypowiedzi Jezus docenia wiarę i wytrwałość w niej. Słowa: „Błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi” mogą być wskazówką dla nas, że nasza wiara, nasz stosunek do wiary są dla Jezusa ważne, mają znaczenie.

Komentarze zostały przygotowane przez s. dr Karmelę Katarzynę Sługocką OP

Książka na dziś

Pakiet Benedykt XVI - komplet 12 tytułów

Benedykt XVI

Odkryj bogactwo myśli i wiary Josepha Ratzingera. Poznaj poruszające refleksje i wnikliwe diagnozy jednego z najwybitniejszych teologów naszych czasów.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.