Sobota

Czytania

(Ef 4, 7-16)
Bracia: Każdemu z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego mówi Pismo: «Wstąpiwszy na wysokości, wziął do niewoli jeńców, rozdał ludziom dary». Słowo zaś „wstąpił” cóż oznacza, jeśli nie to, że również zstąpił do niższych części ziemi? Ten, który zstąpił, jest i Tym, który wstąpił ponad wszystkie niebiosa, aby wszystko napełnić. On też ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami, aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast, żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową – ku Chrystusowi. Od Niego poczynając, całe Ciało – zespalane i utrzymywane w łączności więzią umacniającą każdy z członków stosownie do jego miary – przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.

(Ps 122 (121), 1b-2. 4-5)
REFREN: Idźmy z radością na spotkanie Pana

Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano:
"Pójdziemy do domu Pana".
Już stoją nasze stopy
w twoich bramach, Jeruzalem.

Do niego wstępują pokolenia Pańskie,
aby zgodnie z prawem Izraela wielbić imię Pana.
Tam ustawiono trony sędziowskie,
trony domu Dawida.

Aklamacja (Ez 33, 11)
Pan mówi: Nie chcę śmierci grzesznika, lecz pragnę, aby się nawrócił i miał życie.

(Łk 13, 1-9)
W tym czasie przyszli jacyś ludzie i donieśli Jezusowi o Galilejczykach, których krew Piłat zmieszał z krwią ich ofiar. Jezus im odpowiedział: "Czyż myślicie, że ci Galilejczycy byli większymi grzesznikami niż inni mieszkańcy Galilei, iż to ucierpieli? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy podobnie zginiecie. Albo myślicie, że owych osiemnastu, na których zwaliła się wieża w Siloam i zabiła ich, było większymi winowajcami niż inni mieszkańcy Jeruzalem? Bynajmniej, powiadam wam; lecz jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie". I opowiedział im następującą przypowieść: "Pewien człowiek miał zasadzony w swojej winnicy figowiec; przyszedł i szukał na nim owoców, ale nie znalazł. Rzekł więc do ogrodnika: „Oto już trzy lata, odkąd przychodzę i szukam owocu na tym figowcu, a nie znajduję. Wytnij go, po co jeszcze ziemię wyjaławia?” Lecz on mu odpowiedział: „Panie, jeszcze na ten rok go pozostaw, aż okopię go i obłożę nawozem; i może wyda owoc. A jeśli nie, w przyszłości możesz go wyciąć”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Jezus wzywa do nawrócenia i wiary w Ewangelię. Kto nie odwróci się od grzechów swoich i nie uwierzy w Chrystusa, pomrze w grzechach swoich i zginie na wieki. Musimy narodzić się na nowo, aby wejść do Królestwa Bożego. W Chrystusie staliśmy się sprawiedliwością Bożą, nowym stworzeniem, uczestnikami Boskiej natury. Teraz wydajemy dobre owoce godne nawrócenia, bo każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święty Jan Paweł II, papież
Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach. 13 kwietnia 1929 r. zmarła matka Karola, a trzy lata później, w 1932 r., w wieku 26 lat, zmarł na szkarlatynę brat Edmund. 14 maja 1938 r. Karol zakończył naukę w gimnazjum, następnie wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 18 lutego 1941 r. po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. Karol podjął pracę jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay, początkowo w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim. W 1942 r. wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, nie przerywając pracy. 1 listopada 1946 r. kard. Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola na księdza. W lipcu 1948 r. na okres 7 miesięcy ks. Karol został skierowany do pracy w parafii Niegowić. W Krakowie otrzymał w 1948 roku tytuł doktora teologii. W roku 1956 objął za to katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1958 r. Karol Wojtyła został mianowany biskupem pomocniczym. 30 grudnia 1963 r. Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. 16 października 1978 roku kardynał Karol Wojtyła został wybrany papieżem. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie papież został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę. W pierwszą rocznicę zamachu na Placu świętego Piotra, 13 maja 1982 r., papież udał się z dziękczynną pielgrzymką do Fatimy. Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. 2 kwietnia 2005 roku zmarł.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W kolejnych wersetach czwartego rozdziału Listu do Efezjan Paweł przechodzi do wskazania, że cechą Kościoła jest różnorodność darów. Są dane przez Chrystusa każdemu człowiekowi w indywidualny sposób. Rodzaj i wielkość otrzymanych darów duchowych czyni nas osobami niepowtarzalnymi i niezbędnymi we wspólnocie. Lista darów, którą wymienia w tym miejscu Paweł, ma wąski zakres i dotyczy pewnego rodzaju służby. Koncentruje się na głoszących Słowo Boże i przywódcach przygotowujących chrześcijan do wykonywania wszelkiego rodzaju posług, między innymi: zaspokajania potrzeb ubogich, głoszenia Słowa, nauczania etc.
Istotą posług w Kościele nie jest wykonywanie zadań, a komunia, budowanie pełnych miłości relacji między ludźmi. Rolą osób, wymienianych przez Pawła, które dzisiaj nazywamy mentorami, formatorami, czy kierownikami duchowymi, jest rozpoznawanie i rozwijanie charyzmatów w celu doprowadzenia Kościoła do dojrzałości, a nie zaspokajania potrzeb wspólnoty.
Malejąca liczba duchownych i osób konsekrowanych, którzy niejako z urzędu byli tymi, którzy pełnili rolę, o której pisze Paweł, jest znakiem dla współczesnych świeckich, żeby wziąć większą odpowiedzialność na siebie, a tym samym za dalsze losy Kościoła.

Komentarz do psalmu

Dla Izraela Psalm 122 był pieśnią pielgrzymkową na powitanie lub pożegnanie Jerozolimy. Do miasta ściągali pielgrzymi z całego kraju nie tylko w celach religijnych, ale również w sprawach sądowych. Miasto było symbolem jedności między pokoleniami Izraela i Bogiem.
Modląc się tym psalmem, dzisiaj odczytujemy tajemnicę nowej, niebieskiej Jerozolimy, która jest celem naszej ziemskiej pielgrzymki. Z radością oczekujmy wejścia w jej bramy.

Komentarz do Ewangelii

Jezus wykorzystuje bieżące wydarzenia, aby głosić naukę, że wszystko jest okazją do nawrócenia, aby nie zginąć na zawsze.
Bóg wychowuje człowieka w sposób, jakiego bardzo nie lubimy. Cierpliwie troszczy się, daje delikatnie znać, że robimy coś niewłaściwie, a w końcu dopuszcza upadek. Pozwala doświadczyć konsekwencji podjętych decyzji. Kiedy grzeszymy, to umieramy. Przestajemy istnieć! Wyjaławiamy ziemię, na której mogłyby rosnąć drzewa przynoszące owoce. W takim położeniu często prosimy Boga o interwencje. Zapominamy, że Bóg zainterweniował, okazując swoją miłość na Krzyżu, i tylko tam możemy szukać pomocy.
Rzeczywiste „upadki” życiowe są efektem słabości duchowej. Mają wzmocnić zaufanie i wiarę w Boga. Pomóc w radykalnej zmianie postępowania. Bóg nie chce naszej śmierci, pragnie abyśmy żyli naprawdę.

Komentarze zostały przygotowane przez Klementynę Pawłowicz-Kot

Książka na dziś

Czy naukowiec może wierzyć w cuda?

Ian Hutchinson

Czy nauka jest wrogiem wiary? Czy istnieją sprawy, których nauka nie potrafi wyjaśnić? Czy istnienie Boga to zagadnienie naukowe? Czy teoria ewolucji obaliła biblijny opis stworzenia?

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.