Środa

Czytania

(Mi 5, 1-4a)
Tak mówi Pan: "A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich. Z ciebie Mi wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności. Przeto Pan wyda ich aż do czasu, kiedy porodzi mająca porodzić. Wtedy reszta braci Jego powróci do synów Izraela. I powstanie i będzie ich pasterzem mocą Pana, przez majestat imienia Pana Boga swego. Będą żyli bezpiecznie, bo Jego władza rozciągnie się aż do krańców ziemi. A On będzie pokojem".

(Ps 13, 6)
REFREN: Raduj się, duszo, w Bogu, Zbawcy moim

Ja zaś zaufałem Twemu miłosierdziu,
niech się moje serce cieszy z Twej pomocy.
Będę śpiewać Panu,
który mnie obdarzył dobrem.

Aklamacja
Szczęśliwa jesteś, Najświętsza Panno Maryjo, i godna wszelkiej chwały, bo z Ciebie narodziło się słońce sprawiedliwości, Chrystus, który jest naszym Bogiem.

(Mt 1, 1-16. 18-23)
Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama. Abraham był ojcem Izaaka; Izaak ojcem Jakuba; Jakub ojcem Judy i jego braci; Juda zaś był ojcem Faresa i Zary, których matką była Tamar. Fares był ojcem Ezrona; Ezron ojcem Arama; Aram ojcem Aminadaba; Aminadab ojcem Naassona; Naasson ojcem Salmona; Salmon ojcem Booza, a matką była Rachab. Booz był ojcem Obeda, a matką była Rut. Obed był ojcem Jessego, a Jesse ojcem króla Dawida. Dawid był ojcem Salomona, a matką była dawna żona Uriasza. Salomon był ojcem Roboama; Roboam ojcem Abiasza; Abiasz ojcem Asy; Asa ojcem Jozafata; Jozafat ojcem Jorama; Joram ojcem Ozjasza; Ozjasz ojcem Joatama; Joatam ojcem Achaza; Achaz ojcem Ezechiasza; Ezechiasz ojcem Manassesa; Manasses ojcem Amosa; Amos ojcem Jozjasza; Jozjasz ojcem Jechoniasza i jego braci w czasie przesiedlenia babilońskiego. Po przesiedleniu babilońskim Jechoniasz był ojcem Salatiela; Salatiel ojcem Zorobabela; Zorobabel ojcem Abiuda; Abiud ojcem Eliakima; Eliakim ojcem Azora; Azor ojcem Sadoka; Sadok ojcem Achima; Achim ojcem Eliuda; Eliud ojcem Eleazara; Eleazar ojcem Mattana; Mattan ojcem Jakuba; Jakub ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem. Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: "Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów". A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: "Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel", to znaczy: "Bóg z nami".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Bóg jest z tymi, którzy Go słuchają i miłują. Wtedy wszystko, co nas spotyka, działa z Jego woli na naszą korzyść i dla naszego dobra. Bóg rzeczywiście kieruje wszystkim tak, aby obracało się to na korzyść tych, którzy Go kochają. On bowiem miłuje tych, którzy według postanowienia Jego są powołani. Zanim świat powstał, Bóg znał tych, których przeznaczył, aby się stali podobni do Jego Syna. I jest napisane, że tych, których przeznaczył, tych przywołał do siebie, uniewinnił i otoczył swoją chwałą. Bóg zbawił nas z powodu swojego miłosierdzia, abyśmy usprawiedliwieni łaską Jego, mieli udział w Jego wiecznej chwale.
Marek Ristau

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Obok „Bożego Narodzenia” Jezusa, jeszcze tylko dwie osoby czcimy świętem dedykowanym specjalnie ich narodzeniu: Jana Chrzciciela (w czerwcu) oraz Maryję (dzisiaj). Jest tak, ponieważ ich życie zostało całkowicie podporządkowane tajemnicy wcielenia i odkupienia; niepodobna mówić o „własnym” życiu Jana ani Maryi – oni są jak księżyc albo ikona, które odnoszą się wciąż do innego, boskiego światła, oraz innej, boskiej rzeczywistości. W tym kontekście, pierwsze czytanie uzmysławia nam, że ta „księżycowatość” oraz „ikoniczność” to również cechy naszego życia: także nas Bóg poznał, przeznaczył, powołał, usprawiedliwił i obdarzył chwałą – abyśmy się stali na wzór obrazu, czyli właśnie ikony (gr. eikón), Jego Syna. Gdy jednak słyszymy o „przeznaczeniu”, możemy się zawahać, pomni na błędne teorie predestynacji, czyli odgórnego przeznaczenia (na zasadzie „przydziału”) do zbawienia lub potępienia. Ale tak nie jest! Bóg nie przeznacza nikogo do piekła – dokonuje się to przez trwanie w grzechu śmiertelnym aż do śmierci; przeciwnie zaś, Bóg przeznaczył stworzenie do ostatecznej doskonałości, którą dopiero ma osiągnąć; a człowieka Bóg wzywa do osobowej relacji z Nim (por. KKK 1037, 302, 299). Spróbuj określić dzisiaj, jaki procent twojego życia ma związek z Jezusem – w jakim stopniu jesteś „księżycem w pełni”, a w jakim „księżycem zaćmionym”; pomyśl też, jaką ikoną twojego ostatecznego przeznaczenia jesteś – czytelną i błyszczącą czy obdrapaną i podniszczoną. Co możesz z tym zrobić?

Komentarz do psalmu

Liturgia wkłada ten psalm w usta nowonarodzonej Maryi: Niech się moje serce cieszy z Twej pomocy – śpiewa Niepokalana, zachowana od wewnętrznego rozregulowania grzechu pierworodnego a obdarowana pełnią łaski; Pan obdarzył mnie dobrem – śpiewa przyszła Matka Boża, wdzięczna za swoje życiowe powołanie. Możemy dołączyć do tej pieśni nasze zwrotki: będzie nimi rozbudzona na nowo świadomość chrztu, który czyni nas rodzeństwem Maryi w porządku łaski, oraz modlitwa o rozpoznanie lub utwierdzenie w naszym życiowym powołaniu – nie tyle „funkcji społecznej” bądź „roli do odegrania w teatrzyku Boga”, ile formie, w jakiej pielgrzymujemy ku Niemu i w jakiej spełnia się już „tu i teraz” nasze ostateczne przeznaczenie.

Komentarz do Ewangelii

Przekonywaliśmy się dotąd, że przeznaczenie jest nieodłączną konsekwencją stworzenia – Bóg stworzył świat w całości i w szczegółach jako uporządkowany, z wpisaną w niego celowością. Obecna Ewangelia, do stworzenia i przeznaczenia dołącza trzeci element – opatrzność. Zestawmy ten długi, dla niektórych nieco nużący, opis rodowodu Jezusa Chrystusa z końcowym zdaniem: A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie! Okaże się wtedy, że opatrzność to nieodłączny element Dobrej Nowiny. Ale czy – podobnie do przeznaczenia – właściwie ją rozumiemy? „Opatrznością nazywamy zrządzenia, przez które Bóg prowadzi swoje stworzenie do ostatecznej doskonałości… Troska Opatrzności Bożej jest konkretna i bezpośrednia; obejmuje sobą wszystko, od rzeczy najmniejszych aż do wielkich wydarzeń świata i historii… Bóg działa we wszelkim działaniu swoich stworzeń; On jest pierwszą przyczyną, która działa w przyczynach wtórnych i przez nie…” (por. KKK 302, 303 i 307).

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Błażeja Węgrzyna

Książka na dziś

Oremus - teksty liturgii Mszy Świętej - październik 2021

W każdym numerze ROZWAŻANIA NA KAŻDY DZIEŃ

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.