pobierz z Google Play
luty 2021
21 Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu (Rdz 9,8-15); (Ps 25,4-5.6-7bc.8-9); (1 P 3,18-22); Aklamacja (Mt 4,4b); (Mk 1,12-15);
22 Poniedziałek - Święto katedry św. Piotra Apostoła (1 P 5, 1-4);(Ps 23, 1-2a. 2b-3. 4. 5. 6);Aklamacja (Mt 16, 18);(Mt 16, 13-19);
23 Wtorek I Tygodnia Wielkiego Postu (Iz 55, 10-11);(Ps 34 (33), 4-5. 6-7. 16-17. 18-19);Aklamacja (Mt 4, 4b);(Mt 6, 7-15);
24 Środa I Tygodnia Wielkiego Postu (Jon 3, 1-10);(Ps 51 (50), 3-4. 12-13. 18-19);Aklamacja (Jl 2, 13bc);(Łk 11, 29-32);
25 Czwartek I Tygodnia Wielkiego Postu (Est 4, 17k. l-m. r-u);(Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 7e-8);Aklamacja (Ps 51 (50), 12a. 14a);(Mt 7, 7-12);
26 Piątek I Tygodnia Wielkiego Postu (Ez 18, 21-28);(Ps 130 (129), 1b-2. 3-4. 5-7a. 7b-8);Aklmacja (Ez 18, 31ac);(Mt 5, 20-26);
27 Sobota I Tygodnia Wielkiego Postu (Pwt 26, 16-19);(Ps 119 (118), 1-2. 4-5. 7-8);Aklamacja (2 Kor 6, 2b);(Mt 5, 43-48);

21 lutego 2021

Niedziela

Pierwsza Niedziela Wielkiego Postu

Czytania

(Rdz 9,8-15)
Tak rzekł Bóg do Noego i do jego synów: „Oto Ja zawieram przymierze z wami i z waszym potomstwem, które po was będzie; z wszelką istotą żywą, która jest z wami: z ptactwem, ze zwierzętami domowymi i polnymi, jakie są przy was, ze wszystkimi, które wyszły z arki, z wszelkim zwierzęciem na ziemi. Zawieram z wami przymierze tak, iż nigdy już nie zostanie zgładzona żadna istota żywa wodami potopu i już nigdy nie będzie potopu niszczącego ziemię”. Po czym Bóg dodał: „A to jest znak przymierza, które Ja zawieram z wami i każdą istotą żywą, jaka jest z wami, na wieczne czasy: Łuk mój kładę na obłoki, aby był znakiem przymierza między Mną i ziemią. A gdy rozciągnę obłoki nad ziemią i gdy ukaże się ten łuk na obłokach, wtedy wspomnę na moje przymierze, które zawarłem z wami i z wszelką istotą żywą, z każdym człowiekiem; i nie będzie już nigdy wód potopu na zniszczenie jakiegokolwiek jestestwa”.

(Ps 25,4-5.6-7bc.8-9)
REFREN: Drogi Twe, Panie, to łaska i wierność

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Wspomnij na swe miłosierdzie, Panie,
na swoją miłość, która trwa na wieki.
Tylko o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu,
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
uczy pokornych dróg swoich..

(1 P 3,18-22)
Najdrożsi: Chrystus raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł nawet ogłosić zbawienie duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali aniołowie i Moce, i Potęgi.

Aklamacja (Mt 4,4b)
Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

(Mk 1,12-15)
Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana. Żył tam wśród zwierząt, aniołowie zaś Mu usługiwali. Po uwięzieniu Jana przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Musimy narodzić się na nowo z wody i z Ducha. Musimy też zostać ochrzczeni Duchem Świętym i mocą. W Duchu Świętym nadeszło Królestwo Boże w mocy i prawdzie. Kto porzuci grzechy i uwierzy w dobrą nowinę, staje się prawdziwie wolnym uczestnikiem Królestwa Chrystusowego. Ewangelia Boża o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym to jedyny ratunek dla upadłego i zgubionego świata. Chrystus doznał cierpień i zapłacił za wszystkie grzechy. Jedyny prawy i sprawiedliwy, cierpiał za winnych i nieprawych - tak pojednał nas z Bogiem na wieki.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Piotr Damiani, biskup i doktor Kościoła
urodził się w 1007 roku w Rawennie. Wychowywał się u starszego brata Damiana (jego rodzice wcześnie zmarli). Gdy Damian zauważył, że Piotr jest bardzo zdolny oddał go na studia do Rawenny, a następnie do Faenzy i Parmy. Po przyjęciu święceń kapłańskich Piotr został wykładowcą w jednej ze szkół parafialnych. Po jakimś czasie udał się na pustkowie, a potem do klasztoru benedyktynów-eremitów. Został mnichem, a następnie w 1043 r. opatem eremu kamedulskiego w Fonte Avellana. Piotr tał się doradcą wielu klasztorów i kierownikiem duchowym wielu uczniów, którzy garnęli się do niego. Piotr Damiani był przyjacielem kolejnych cesarzy: Ottona III i Henryka IV, doradcą papieży: Klemensa II, Damazego II, Leona IX i Stefana II. Ten ostatni mianował go w 1057 r. biskupem Ostii i kardynałem. W 1067 r. otrzymał pozwolenie na powrót do Fonte Avellana i zrzekł się diecezji Ostii. Jednak nadal w razie konieczności służył papieżowi pomocą. W drodze powrotnej z Monte Cassino zachorował i w nocy z 22 na 23 lutego 1072 r. zmarł niespodziewanie w klasztorze benedyktynów w Faenzy i w ich kościele został pochowany.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszymy o zawarciu pierwszego przymierza między Bogiem a człowiekiem. Po opadnięciu wód potopu Noe wraz z rodziną i zwierzętami opuścił arkę, zbudował ołtarz i złożył Bogu ofiarę. Wówczas Bóg postanowił, że już nigdy więcej nie będzie złorzeczył ziemi. To też stało się treścią przymierza między Bogiem a Noem, które od jego imienia nazywamy noachickim. Dotyczyło ono jednak całej ludzkości, a właściwie całej ziemi, nie tylko samego Noego. Kolejne przymierza, np. z Abrahamem czy Mojżeszem, będą miały znacznie już węższy zakres. W tym pierwszym przymierzu widzimy niejako zapowiedź ostatniego przymierza – przymierza, w którym Bóg ofiarował swojego Jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa, dla naszego zbawienia, dla zbawienia całej ludzkości, wszystkich tych, którzy to zbawienie zechcą przyjąć. Widzimy tu pewne ramy: powszechne przymierze Boga z ludzkością znajdujemy bowiem na początku Starego Testamentu i na końcu Ewangelii, które są sercem Nowego Testamentu. To „obramowanie” pokazuje nam, że Bóg od samego początku pragnął dobra swojego najdoskonalszego stworzenia, jakim jest człowiek, i od samego początku realizował swój zbawczy plan.
Znakiem przymierza, które Bóg zawiera przez Noego z całą ludzkością i każdą istotą żywą, jest „łuk na obłokach”, słusznie utożsamiany z tęczą. To piękne zjawisko naturalne, utożsamiane dziś często niestety z antywartościami, pojawia się, gdy po deszczu czy burzy zaświeci słońce. Dla ludzi ma być znakiem, że Bóg już nigdy nie zniszczy ziemi, dla Boga natomiast ma być „przypomnieniem” tego przymierza i tej obietnicy. Człowiek bowiem będzie ciągle upadał i wystawiał Boga na próbę, będzie łamał wszelkie przymierza zawarte z Bogiem. On jednak pozostanie wierny obietnicom danym człowiekowi, gdyż łatwiej Mu powstrzymać gniew, niż miłosierdzie.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm jest w pewnym sensie kontynuacją treści z pierwszego czytania. Bóg, jako wierny przymierzu zawartemu z człowiekiem, jest Tym, w którym człowiek może bezwzględnie pokładać nadzieję. Na pomoc Bożą wobec niebezpieczeństw może liczyć szczególnie ten człowiek, który także pozostaje wiernym przymierzu i przestrzega przykazań. Bóg także spośród tych, którzy się Go boją, wybiera tych, z którymi zawiera przymierze, którzy stają się jego przekazicielami.


Komentarz do drugiego czytania

Dzisiejsze drugie czytanie to ostatni z trzech hymnów pasyjnych zamieszczonych w Pierwszym Liście św. Piotra, obok 1,18-21 i 2,21-25. Tekst ten jest wyznaniem wiary pierwotnego Kościoła w zmartwychwstanie Chrystusa, choć treść jego zasadniczo wskazuje na śmierć Jezusa, przez którą Syn prowadzi nas do Ojca. W 20 wprost wiąże ten hymn z poprzednimi dzisiejszymi tekstami liturgii słowa. Wskazuje on na Bożą cierpliwość, która pozwoliła Noemu wybudować arkę, w której miał się schronić wraz z całą rodziną – łącznie było to osiem osób (por. Rdz 6,18). Uratowanie „przez wodę” należy rozumieć w kontekście kolejnego wersetu, który mówi o chrzcie. Chrzest ma moc zbawczą dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa. Wody potopu stają się tu niejako typem wody chrztu, który ratuje duszę człowieka przez obmycie z grzechu pierworodnego. Chrzest jest także zanurzeniem w śmierć Jezusa, a jednocześnie udziałem w Jego zmartwychwstaniu. Można tu zatem porównać na zasadzie analogii ocalenie Noego i jego rodziny podczas potopu oraz ocalenie chrześcijan przez chrzest. Jezus Chrystus przez swe posłuszeństwo woli Ojca zostanie wywyższony i zasiądzie po Jego prawicy, co ma obudzić w chrześcijanach nadzieję na uczestnictwo z Chrystusem w Jego chwale.


Komentarz do Ewangelii

Jezus, po chrzcie z rąk Jana Chrzciciela i przed podjęciem publicznej działalności, udaje się na pustynię, aby tam modlić się i pościć przez czterdzieści dni. W ten sposób, obcując jedynie z Ojcem, przygotowuje się do tego, by spełnić jak najlepiej misję, którą od Niego otrzymał. Wiemy dobrze, że podczas tego postu szatan próbował swoich sił, chcąc złamać Syna Bożego, jednak poniósł klęskę. Marek w swym opisie 40-dniowego postu Jezusa zwraca jednak uwagę na pewien istotny szczegół. Pisze bowiem, że Jezus był na pustyni „ze zwierzętami”. Chodzi tu zapewne o dzikie zwierzęta zamieszkujące pustynię. Jezus swoim pojawieniem się, przyjęciem misji zbawczej, przywraca równowagę w świecie przyrody i w jego relacji z człowiekiem. Ta pierwotna harmonia została zaburzona już w raju przez grzech pierworodny. Jak ważne jest życie człowieka w zgodzie z naturą pokazał również Bóg, każąc Noemu zabrać na arkę po parze z każdego gatunku zwierząt, aby mogły na nowo zapełnić odnowioną przez potop ziemię. Ewangelista wzmiankuje także, że podczas tego pobytu na pustyni Jezusowi usługiwali aniołowie. Fakt ten nie powinien nas dziwić, gdyż wynika to naturalnie z pochodzenia Jezusa. Ponadto, w takich okolicznościach przyrody, jakie stanowiła pustynia, istniało małe prawdopodobieństwo pojawienia się jakichkolwiek świadków i wyjścia na jaw sekretu mesjańskiego.
Po czterdziestu dniach postu Jezus wrócił do Galilei. Było to już po uwięzieniu Jana Chrzciciela. Jezus jakby automatycznie podejmuje jego działania, czyli zaczyna wzywać do nawrócenia ze względu na zbliżające się królestwo Boże; Jan bowiem wcześniej udzielał tzw. chrztu nawrócenia. Jezus wskazuje od razu dalszą drogę po nawróceniu: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (1,15).

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

33-dniowe przygotowanie do zawierzenia się w duchową niewolę Maryi

o. Frederic W. Faber

33-dniowe przygotowanie do zawierzenia się w duchową niewolę Maryi. Według św. Ludwika de Montforta Ks. Frederick William Faber, konwertyta z anglikanizmu, po dziś dzień chętnie cytowany mistrz teologii mistycznej, autor wielu poczytnych książek z dziedziny duchowości, przetłumaczył na język angielski klasyczne dzieło

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.

22 lutego 2021

Poniedziałek

Święto katedry św. Piotra Apostoła

Czytania

(1 P 5, 1-4)
Najmilsi: Starszych, którzy są wśród was, proszę ja, również starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić: paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.

(Ps 23, 1-2a. 2b-3. 4. 5. 6)
REFREN: Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Pan jest moim pasterzem,
niczego mi nie braknie.
Pozwala mi leżeć
na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska
są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów. Namaszczasz mi głowę olejkiem,
a kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni mego życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.

Aklamacja (Mt 16, 18)
Ty jesteś Piotr - Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą.

(Mt 16, 13-19)
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?” A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków”. Jezus zapytał ich: „A wy za kogo Mnie uważacie?” Odpowiedział Szymon Piotr: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Na to Jezus mu rzekł: „Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem ciało i krew nie objawiły ci tego, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr – Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Pan jest Dobrym Pasterzem, dlatego niczego nam nie brakuje... Jego jarzmo jest miłe, a brzemię lekkie. Jego przykazania nie są ciężkie. Daje nam swój pokój, niebiański pokój i nie lękamy się, bo On zwyciężył świat. Pan jest z nami każdego dnia aż do skończenia świata. Zawsze pociesza i pokrzepia, działa tak, że wszystko możemy w Nim, który nas umacnia. W Jego obecności, napełnieni Jego Duchem nie lękamy się żadnych przeciwności, ucisków i utrapień - wiemy bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić. Nasz Dobry Pasterz zapewnia wszystko, czego potrzebujemy do życia i pobożności i zawsze wystarcza nam Jego łaski. W Nim mamy pełnię Bożą, skarby nieba, radość wieczną.
Marek Ristau


Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Dziś, w święto Katedry św. Piotra Apostoła, pierwsze czytanie zostało zaczerpnięte z pierwszego z dwóch listów przypisywanych właśnie św. Piotrowi. Zwraca się on w tym fragmencie do „starszych”, czyli do biskupów i kapłanów, najpewniej przełożonych gmin chrześcijańskich. Przedstawia się jako jeden z nich, stał bowiem na czele grona Dwunastu i to jemu Pan Jezus powierzył prymat. Ponadto, mówi o sobie: „świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić” (5,1). Przypominając sobie Mękę Pańską, zobaczymy Piotra, który chce być blisko Mistrza, ale ostatecznie zapiera się Go i odchodzi jak inni. Jednak niezaprzeczalnie był świadkiem Jego męki, a także zmartwychwstania, gdyż jako pierwszy z Apostołów wszedł do pustego grobu. Nakazuje zatem zwierzchnikom wspólnot chrześcijańskich, aby byli prawdziwymi dobrymi pasterzami dla „stada Bożego”. Ich wzorem ma zatem być Jezus Chrystus, który sam siebie nazywał Dobrym Pasterzem, znającym swoje owce. Mają więc strzec powierzonych sobie wierzących nie dlatego, że tak trzeba, ale z własnej woli, kierując się zapewne przykazaniem miłości, które Jezus uznał za największe. Mają być im oddani i dawać dobry przykład, w przeciwieństwie do zwierzchników innych wspólnot, jak choćby żydowskiej, którzy przejawiają cechy złych pasterzy, nakładając na wiernych zbytni rygor w przestrzeganiu przepisów Prawa czy czerpiąc zyski ze swojej pozycji. Zapowiada też objawienie się Najwyższego Pasterza, który wynagrodzi wszystkie ich trudy i starania nagrodą wieczną.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm ukazuje Boga jako pasterza; psalmista natomiast przedstawia się jako jedna z owiec z Jego stada. Sam nie musi się o nic troszczyć, gdyż to Pasterz zatroszczy się o wszystkie jego potrzeby, od tych najbardziej podstawowych aż po bezpieczeństwo w obliczu zagrożenia. Bóg także okazuje swą łaskawość i względy psalmiście na oczach tych, którzy mają go za nic, czy nawet jego wrogów. Jak pasterz nie opuszcza swego stada, tak Bóg swoich owiec, co więcej, mogą one liczyć na wieczne mieszkanie w Jego domu.


Komentarz do Ewangelii

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa i Jego uczniów pod Cezareą Filipową, gdzie Jezus zadaje im pytania: najpierw, za kogo ludzie Go uważają, a następnie takie samo pytanie, za kogo oni Go uważają. Padają różne odpowiedzi zasłyszane wśród ludzi, natomiast w imieniu Apostołów głos zabiera Piotr i wyznaje: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego” (16,16). Piotr wypowiada to wyznanie nie do końca świadomie, gdyż to właśnie Apostołom najwięcej czasu zabierze uwierzenie w fakt, że Jezus jest obiecanym przez Boga Mesjaszem, to oni opuszczą Go w momencie próby, to oni nie będą chcieli uwierzyć w Jego zmartwychwstanie, właśnie oni – ci, którzy od początku Jego publicznej działalności byli tak blisko, widzieli i słyszeli więcej, niż inni. Niemniej jednak w tej chwili to wyznanie mesjańskie Piotra ma wielkie znaczenie, zwłaszcza dla dalszych wydarzeń dotyczących jego osoby. Jezus bowiem wypowiada pod adresem księcia Apostołów błogosławieństwo; Piotr otrzymuje prymat, czyli staje się widzialną głową Chrystusowego Kościoła. „Ty jesteś Piotr [czyli Opoka] i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” – z całą pewnością również tych słów Piotr jeszcze w tej chwili nie pojmuje, choć z pewnością zdaje sobie sprawę ze swojej wyjątkowej pozycji w gronie Dwunastu. Dopiero wydarzenia paschalne i spotkanie z Chrystusem zmartwychwstałym zmienią go w dojrzałego wyznawcę Mesjasza, dzięki czemu dziś możemy obchodzić święto Katedry św. Piotra Apostoła.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

Terapia chorób duchowych (CD-MP3 audiobook)

Piotr Słabek

Choroby duchowe to wynik oddziaływania na ludzką psychikę wielu namiętnych myśli i głębokich, często ukrytych motywacji.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


23 lutego 2021

Wtorek

Wtorek I Tygodnia Wielkiego Postu

Czytania

(Iz 55, 10-11)
Tak mówi Pan Bóg: "Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa".

(Ps 34 (33), 4-5. 6-7. 16-17. 18-19)
REFREN: Bóg sprawiedliwych wyzwala z niedoli

Wysławiajcie razem ze mną Pana,
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością,
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto zawołał biedak i Pan go usłyszał,
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

Oczy Pana zwrócone na sprawiedliwych,
uszy Jego otwarte na ich wołanie.
Pan zwraca swe oblicze przeciw zło czyniącym,
by pamięć o nich wymazać z ziemi.

Pan słyszy wołających o pomoc
i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu,
ocala upadłych na duchu.

Aklamacja (Mt 4, 4b)
Pan mówi: Nie chcę śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i miał życie.

(Mt 6, 7-15)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Modląc się, nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, zanim jeszcze Go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci Twoje imię! Niech przyjdzie Twoje królestwo; niech Twoja wola się spełnia na ziemi, tak jak w niebie. Naszego chleba powszedniego daj nam dzisiaj; i przebacz nam nasze winy, tak jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego. Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, Ojciec wasz nie przebaczy wam także waszych przewinień".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Nie samym chlebem żyje człowiek, ale każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Słowo, które wychodzi z Jego ust nie wraca puste, lecz wykonuje wolę Pana i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłał. Słowo Pańskie bowiem jest jak młot kruszący skały i jak miecz obosieczny przenikający wszystko. Trwając w Słowie Bożym, poznajemy prawdę, która nas wyzwala do wolności dzieci Bożych. Gdzie Słowo Boże i Duch Pański, tam wolność nie z tego świata.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Polikarp, biskup i męczennik
urodził się około 69-82 roku. Według św. Ireneusza, Polikarp był uczniem św. Jana Ewangelisty. Tertulian i św. Hieronim przekazali nam informację, że św. Jan Apostoł ustanowił swojego ucznia, Polikarpa, biskupem w Smyrnie. Około roku 107 św. Ignacy z Antiochii napisał piękny list do Polikarpa, kiedy był wieziony okrętem do Rzymu, by tam ponieść śmierć męczeńską. W liście tym Ignacy oddaje Polikarpowi najwyższe pochwały, kiedy go nazywa dobrym pasterzem, niezłomnym w wierze i mężnym atletą Chrystusa. Takim przedstawiają go wszystkie świadectwa. Wiemy, że ok. 155 r. Polikarp przybył do Rzymu, by z papieżem Anicetem prowadzić rozmowy ustalające termin obchodzenia Wielkanocy. Gdy miał ponad 86 lat, kiedy oskarżono go o lekceważenie pogańskiej religii i jej obrzędów. Namiestnik rzymski skazał Polikarpa na śmierć przez spalenie na stosie. Gdy zaś płomienie nie chciały się imać męczennika, zginął od pchnięcia puginałem. Działo się to na stadionie w Smyrnie 22 lutego, najprawdopodobniej w 156 r.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Pierwsze czytanie z Księgi Proroka Izajasza dotyczy skuteczności słowa Bożego. Główną myśl poprzedza obszerne porównanie do deszczu i śniegu spadających z nieba. Prorok twierdzi, iż żaden z tych opadów nie wraca do nieba, dopóki nie spełni zadania, jakie ma do wykonania, czyli nawodnienia ziemi, która dzięki temu zdolna jest wydać plony, czyli m.in. nasiona dla siewcy, a w dalszej kolejności – chleb dla wszystkich. Podobnie jest ze słowem wypowiedzianym przez Boga. Wraca do Niego dopiero wówczas, gdy wypełni powierzone przez Boga zadanie i pomyślnie spełni swe posłannictwo. Trudno oprzeć się przekonaniu, iż jest to opis Jezusa Chrystusa, Logosu, Słowa Boga. Słowo Boże jest tak prawdziwe i skuteczne, iż staje się rzeczywistością, co możemy obserwować podczas stwarzania przez Boga świata: Bóg rzekł – i stało się (zob. np. Rdz 1,6.7). Jednak ta prawdziwość i skuteczność Bożego słowa objawiła się przede wszystkim we Wcieleniu, gdyż to wtedy „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1,14). Słowo Boże – Syn Boży został posłany na świat z wielką misją, aby doprowadzić do końca zbawczy plan swego Ojca. Zatem Słowo posłane przez Boga na świat wraca do Niego dopiero po pomyślnie wykonanej misji, po swojej zbawczej męce, śmierci i zmartwychwstaniu wstępuje do nieba, by zasiąść ponownie po prawicy Boga Ojca. A owoce Jego działalności będą trwały aż do skończenia świata.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm jest pieśnią dziękczynną za to wszystko, co Bóg robi dla tych, którzy potrzebują Jego pomocy i okazują bojaźń przed Nim. Biedni znajdują u Niego szczególną pomoc: „Oto biedak zawołał, a Pan go usłyszał i wybawił od wszystkich ucisków” (34,7). Psalmista również ze swojej perspektywy opiewa dobroć Bożą: „Szukałem Pana, a On mnie wysłuchał i uwolnił od wszelkiej trwogi” (34,5). Wzywa do wspólnego wychwalania Boga najpierw ze względu na to, czego sam doświadcza, a później odwołuje się również do przykładów innych ludzi, dla których Bóg jest łaskawy i miłosierny.


Komentarz do Ewangelii

Dzisiejszy fragment Mateuszowej Ewangelii dotyczy Modlitwy Pańskiej. Jezus uczy swoich uczniów zwracania się do Boga z dziecięcą ufnością: „Ojcze nasz”. Zanim jednak rozpocznie tę modlitwę, podaje kilka praktycznych wskazówek dotyczącej praktyki modlitwy. Zaleca więc, aby nie stosować wielomówstwa. To jest raczej domeną pogan, którym wydaje się, że im więcej powiedzą, tym pewniej będą wysłuchani. W przypadku modlitwy do Boga jest to błędne myślenie, ponieważ Bóg zna nasze potrzeby, zanim jeszcze je przed Nim wyartykułujemy. Jest naszym Ojcem i jak każdy ojciec – najlepiej zna swoje dzieci. Dlatego też Pan Jezus zaleca modlitwę „Ojcze nasz”, w której najpierw prosimy o uświęcenie imienia Bożego. Następnie zwracamy się z prośbą, aby zakrólował wśród nas, aby przybliżyło się do nas Jego królestwo, które na ziemi zapoczątkował już Jezus Chrystus. Kolejna prośba jest trudna, ponieważ prosimy o to, by spełniała się wola Boża. Nie nasza, lecz Jego, czyli rezygnujemy z własnych wyobrażeń tego, co dla nas jest dobre, zdając się całkowicie na naszego niebieskiego Ojca. Często jednak bezmyślnie wypowiadamy tę prośbę, a i tak robimy po swojemu. Następna prośba dotyczy chleba powszedniego. Chleb jest podstawowym pokarmem człowieka. Jeśli mamy nawet sam chleb, nie umrzemy z głodu. Możemy tu powiedzieć, że obowiązkiem każdego ojca jest zapewnić chleb swoim dzieciom. Jednak możemy popatrzeć także z innej perspektywy. Bóg jest Stwórcą wszystkiego, wszelkiej roślinności, zbóż, z których otrzymujemy mąkę na chleb, a zatem chleb jest Jego darem, za który nieustannie powinniśmy Mu dziękować. Wreszcie prosimy naszego Ojca o przebaczenie, dodając, że chcemy, aby było takie, jakim my darzymy tych, którzy nam zawinili. W tym miejscu powinniśmy się dobrze zastanowić, czy nie podpisujemy tą prośbą wyroku na siebie, jeśli nie potrafimy przebaczać i chętnie chowamy w sercu urazy. Zresztą, również Pan Jezus podkreśla dodatkowo tę sprawę zaraz po skończeniu modlitwy Pańskiej (6,14-15). Ostatnia prośba jest o to, aby Bóg dał nam silną wolę, abyśmy mogli oprzeć się pokusom oraz o to, aby zachował nas od złego. Czyli nie tyle od jakiegoś grożącego nam niebezpieczeństwa, ile raczej od złego ducha, szatana, który tylko czyha na naszą słabość. Modlitwę Pańską, przekazaną nam przez samego Jezusa, możemy uznać za doskonałą.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

ABC psychologii komunikacji

Elżbieta Sujak

Zadbaj o dobre relacje w codziennym życiu. Pragniemy, by nasze znajomości były wartościowe – zarówno w pracy, jak i prywatnie. Zależy nam na kontaktach pełnych przyjaźni i zaufania. A jednak bardzo często mierzymy się z sytuacjami takimi jak brak akceptacji, umiejętnego słuchania czy okazywania uczuć

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


24 lutego 2021

Środa

Środa I Tygodnia Wielkiego Postu

Czytania

(Jon 3, 1-10)
Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: "Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam". Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak powiedział Pan. Niniwa była miastem bardzo rozległym – na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: "Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona". I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i przyoblekli się w wory od najstarszego do najmłodszego. Doszła ta sprawa do króla Niniwy. Powstał więc z tronu, zdjął z siebie płaszcz, przyoblókł się w wór i usiadł na popiele. Z rozkazu króla i jego dostojników zarządzono i ogłoszono w Niniwie, co następuje: "Ludzie i zwierzęta, bydło i trzoda niech nic nie jedzą, niech się nie pasą i wody nie piją. Ludzie i zwierzęta niech przyobleką się w wory. Niech żarliwie wołają do Boga! Niechaj każdy odwróci się od swojego złego postępowania i od nieprawości, którą popełnia swoimi rękami. Kto wie, może się zwróci i ulituje Bóg, odstąpi od zapalczywości swego gniewu, i nie zginiemy? " Zobaczył Bóg ich czyny, że odwrócili się od złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej.

(Ps 51 (50), 3-4. 12-13. 18-19)
REFREN: Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Stwórz, Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz,
a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.
Boże, moją ofiarą jest duch skruszony,
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.

Aklamacja (Jl 2, 13bc)
Nawróćcie się do Boga waszego, On bowiem jest łaskawy i miłosierny.

(Łk 11, 29-32)
Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: "To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz stał się znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia. Królowa z południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi ich; ponieważ ona z krańców ziemi przybyła słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Kto słucha i wykonuje naukę Chrystusa, pełni wolę Ojca. Bez wiary w Jezusa, która działa przez miłość, nie można podobać się Bogu. Wierzący w Chrystusa postępuje tak, jak On postępował, czyni to, co On czynił. Pan rzekł: Nie każdy, kto do Mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Bożego, lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca. Kto słucha słów Jezusa i wykonuje je, buduje na skale. Kto zaś słucha tych słów, lecz nie wykonuje ich, buduje na piasku i straci wszystko.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Marek Marconi, zakonnik
urodził się w Mantui w 1480 roku. Wcześnie zetknął się z życiem pustelniczym, które w pobliżu jego rodzinnych stron wiedli dwaj hieronimici. Pociągnięty ich przykładem, w wieku zaledwie 16 lat, wstąpił do klasztoru pod wezwaniem św. Mateusza w Migliarino. Prawdopodobnie z czasem przyjął święcenia kapłańskie. Zasłynął z życia pobożnego i daru prorokowania. Zmarł mając zaledwie 30 lat, 24 lutego 1510 r. w Mantui.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejsze pierwsze czytanie przedstawia Jonasza, którego Bóg wzywa do pójścia do Niniwy w celu nawrócenia jej mieszkańców. Choć za pierwszym razem Jonasz nie posłuchał Boga i próbował przed Nim uciekać do Tarszisz, to jednak tym razem decyduje się wypełnić Boże polecenie. Rozgłaszał po mieście, iż za czterdzieści dni zostanie ono zburzone. Jest rzeczą dość zaskakującą, że mieszkańcy Niniwy od razu uwierzyli słowom proroka, zmienili swą odzież na pokutną, do postu włączyli nie tylko siebie, ale i zwierzęta, które także nie miały jeść, paść się ani pić. Gdy usłyszał to król Niniwy, również i on bez wahania założył włosiennicę i usiadł w popiele. Ludzie ci byli pełni nadziei, że jeśli Bóg teraz zobaczy ich dobre czyny pokutne, to nie zgładzi ich z powierzchni ziemi. I rzeczywiście, gdy Bóg zobaczył to wszystko, ulitował się nad nimi i nie zesłał zamierzonej kary. Pokuta przejednywa Boga, jeśli ktoś podchodzi do niej uczciwie i z nadzieją. Wielki Post jest takim szczególnym czasem, zwłaszcza u progu jego trwania, kiedy powinniśmy podejmować z jednej strony postanowienia, a z drugiej - pokutę. Wydaje nam się często, że nie mamy grzechu, więc po co sakrament pokuty i pojednania, a tym bardziej nawrócenie, skoro jesteśmy wierzącymi. Jesteśmy ciągle wzywani do nawrócenia, gdyż nie jesteśmy doskonali i w naszym życiu zawsze coś będzie wymagało „naprawy”.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm jest jednym z najpiękniejszych. Jest to psalm pokutny przypisywany królowi Dawidowi pokutującemu za grzech z Batszebą i zlecenie zabójstwa jej męża, Uriasza. Psalmista przyznaje się do swoich grzechów, uznaje swą grzeszność od poczęcia i błaga Boga o zmiłowanie i oczyszczenie ze wszystkich grzechów. Zdaniem psalmisty o Bożej sprawiedliwości będzie świadczył fakt ukarania za grzechy. Ma jednak nadzieję, że nawet w tej sytuacji Bóg nie pogardzi jego sercem szczerze skruszonym i z pewnością nie zawiedzie się w tej kwestii.


Komentarz do Ewangelii

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Łukasz tematycznie nawiązuje do pierwszego czytania. Jezus bowiem nauczając, robi wyrzuty przewrotnemu pokoleniu, które żąda znaku, choć widzi, co Jezus czyni. Ludzie ci oczekują zapewne czegoś bardziej spektakularnego. Jezus zapowiada więc, że nie otrzymają innego znaku poza znakiem Jonasza – jak on stał się znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak Jezus będzie znakiem dla tego pokolenia. Jonasz wzywał do nawrócenia miasto, które przez swe liczne grzechy zostałoby doszczętnie zburzone. Jezus także wzywa do nawrócenia, zwłaszcza tych, którzy nie przyjmują Go jako Mesjasza, a skądinąd uważają się za najwierniejszych czcicieli Boga. Na sądzie natomiast nawet królowa z południa (zapewne królowa Saby) wystąpi przeciw temu plemieniu, gdyż ona przebyła daleką drogę, by móc słuchać mądrości Salomona, jednak w tej chwili ma do czynienia z większą jeszcze Mądrością i Mocą. Podobnie powstaną na sądzie mieszkańcy Niniwy, którzy uwierzyli napomnieniom Jonasza, podczas gdy, w tej chwili, w osobie Jezusa, jawi się Ktoś znacznie potężniejszy. Ci, którym nie dane było spotkać samego Jezusa, a mieli do czynienia tylko z wybrańcami Boga, którym uwierzyli, mogą stawiać zarzuty tym, którzy spotkali Syna Bożego i nie uwierzyli Mu, a nawet odrzucili i zamordowali.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

Dzieje Apostolskie. Katolicki Komentarz do Pisma Świętego

William Kurz

Dzieje Apostolskie spełniają w Nowym Testamencie niepowtarzalną rolę. Dlaczego? Ponieważ zostały napisane przez autora Ewangelii według św. Łukasza, jako jej dalszy ciąg, stanowią więc jej kontynuację. Dają obraz tego, jak uczniowie Jezusa Chrystusa kontynuowali Jego misję.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


25 lutego 2021

Czwartek

Czwartek I Tygodnia Wielkiego Postu

Czytania

(Est 4, 17k. l-m. r-u)
Królowa Estera zwróciła się do Pana, przejęta niebezpieczeństwem śmierci. I błagała Pana, Boga Izraela, mówiąc: "Panie mój, Królu nasz, Ty jesteś jedyny, wspomóż mnie samotną, niemającą poza Tobą wspomożyciela, bo niebezpieczeństwo jest niejako w mojej ręce. Słyszałam od młodości mojej w pokoleniu moim ojczystym, że Ty, Panie, wybrałeś Izraela spośród wszystkich narodów i ojców naszych ze wszystkich ich przodków na wieczyste dziedzictwo i uczyniłeś im wszystko, co zapowiedziałeś. Wspomnij, Panie, daj się rozpoznać w chwili naszego udręczenia i dodaj mi odwagi, Królu bogów i Władco nad wszystkimi władcami. Włóż stosowną mowę w moje usta przed obliczem lwa i zwróć jego serce ku nienawiści do wroga naszego, aby zginął on sam i ci, którzy są z nim jednej myśli. Wybaw nas ręką Twoją i wspomóż mnie opuszczoną i niemającą nikogo poza Tobą, Panie, który wiesz wszystko".

(Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 7e-8)
REFREN: Pan mnie wysłuchał, kiedy Go wzywałem

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca,
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów,
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność Twoją,
bo ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię i obietnicę.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem,
pomnożyłeś moc mojej duszy.

Wybawia mnie Twoja prawica.
Pan za mnie wszystkiego dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki,
nie porzucaj dzieła rąk swoich.

Aklamacja (Ps 51 (50), 12a. 14a)
Stwórz, Boże, we mnie serce czyste i przywróć mi radość Twojego zbawienia.

(Mt 7, 7-12)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Gdy któregoś z was syn prosi o chleb, czy jest taki, który poda mu kamień? Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec wasz, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą. Wszystko więc, co chcielibyście, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie. Albowiem to jest istota Prawa i Proroków".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Jezus rzekł: Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Jeśli my umiemy dawać dobre dary, to o ileż bardziej jedyny dobry, Ojciec, który jest w niebie, da to, co dobre, tym, którzy Go proszą. Napisane jest: Nie macie, bo nie prosicie. Wytrwałości i wiary nam potrzeba, jesteśmy bowiem wezwani, by prosić i nie ustawać.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Cezary z Nazjanzu, pustelnik
urodził się w 330 r. w Azjanzos w pobliżu Nazjanzu (Kapadocja) i pochodził z rodziny świętych: ojciec - św. Grzegorz Starszy z Nazjanzu, matka - św. Nona, siostra - św. Gorgonia, brat - św. Grzegorz z Nazjanzu. Po ukończeniu miejscowych szkół udał się na dalsze studia do Aleksandrii. Powrócił do Konstantynopola i pełnił na dworze cesarskim urząd lekarza. Powierzono mu opiekę nad zdrowiem cesarzy Juliana Apostaty i Walensa. Cieszył się więc sławą wybitnego lekarza. Ówczesnym zwyczajem Cezary nie przyjął chrztu jako człowiek młody, ale dopiero po dojrzałym namyśle i przygotowaniu. Musiał prowadzić życie naprawdę budujące, skoro jego brat, św. Grzegorz z Nazjanzu, w swoich pismach nie szczędził mu pochwał. W roku 368 cesarz Walens mianował Cezarego kwestorem nad prowincją Bitynii. Oddał mu w zarząd wszystkie dobra i finanse. Święty wszakże niedługo pozostał na tym zaszczytnym urzędzie, gdyż rok później (369 r.) umarł.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Królową Esterę spotykamy, gdy przyjmuje postawę i wygląd pokutny, by tak zwrócić się do Boga. Wspomina, jak wybrał On Izraela, ale po odstępstwie wydał w ręce jego wrogów, jak właśnie teraz – w ręce Persów. Popełniony został grzech bałwochwalstwa i Izraelici trafili do niewoli. Estera widzi w tym jednak przejaw Bożej sprawiedliwości. Skarży się Bogu, że ciemiężycielom nie wystarczyła niewola Izraelitów, postanowili też wykorzenić religię żydowską i zastąpić ją wierzeniami pogańskimi, a w miejsce kultu Jahwe wprowadzić kult swoich bożków. Prosi więc Boga, aby nie dopuścił do wprowadzenia religii pogańskiej, a także dodał odwagi tym, którzy w Niego wierzą, by mogli podjąć skuteczną i słuszną walkę. Estera modli się również o to, by wiedziała, jakimi słowami może przekonać męża, aby wsparł ją w zdemaskowaniu podstępu i ukaraniu sprawcy stojącego za próbą zagłady narodu żydowskiego i jego religii. Królowa prosi o wsparcie dla swojego ludu, o wybawienie z niecnych knowań pogańskich wrogów. Uznaje Boga za Króla i wszechmocnego wspomożyciela, który nie opuszcza słabych, opuszczonych i potrzebujących pomocy. Taka ufna postawa względem Boga powinna cechować wszystkich wierzących, którzy w największych nawet strapieniach powinni zwracać się do swojego Boga, a nie popadać w rozpacz czy ulegać zniechęceniu.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm jest pieśnią pochwalno-dziękczynną. Psalmista zamierza sławić Boga, mimo – zapewne ogólnie panującego – kultu bożków pogańskich. Będzie kierował swe pokłony w kierunku, gdzie znajdowała się świątynia i dziękował Bogu za to, że zawsze go wysłuchiwał, zawsze działał na rzecz potrzebującego, a nie oglądał się na panujący w danym momencie ustrój czy zwyczaj. Bóg bowiem jest Tym, który patrzy przychylnie na pokornych, natomiast brzydzi się pysznymi.


Komentarz do Ewangelii

Dzisiejszy fragment Mateuszowej Ewangelii traktuje o wytrwałości w modlitwie. Pan Jezus zachęca, abyśmy prosili, szukali i kołatali, a każdy otrzyma to, na czym mu zależy. Aby to zobrazować, posługuje się przykładem ojca ziemskiego, który proszącemu dziecku nie odmówi tego, o co prosi: jeśli prosi o chleb, nie da mu kamienia, albo gdy o rybę, nie da mu węża, a jeśli o jajko, nie da mu skorpiona. To są bardzo wymowne obrazy, gdyż dziecko prosi o coś, co zapewni mu dalsze życie, o pokarm, dzięki któremu jesteśmy w stanie utrzymać nasze życie. Natomiast jako niemożliwą alternatywę Jezus ukazuje coś, co to życie może nam odebrać: kamień, którego uderzenie może być śmiertelne, węża, którego ukąszenie może zabić i skorpiona, którego kolec jadowy także zabija. Nie ma możliwości, aby ojciec dał dziecku coś, co je zabije, zamiast czegoś, co podtrzyma jego życie. Skoro więc ojcowie ziemscy dają swoim dzieciom dobre dary, to tym bardziej Ojciec niebieski zatroszczy się o wszelkie potrzeby swoich dzieci, zwłaszcza, gdy będą Go o to prosić. Bóg jest dobry, nie może zatem dawać złych darów, a tylko dobre.
Pan Jezus podaje jeszcze na koniec tzw. Złotą zasadę postępowania: „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie”. Wiadomo, że każdy chce, aby mu dobrze czyniono, ale już nie zawsze ma ochotę odwzajemnić się tym samym drugiemu człowiekowi. Trudno się jednak spodziewać, żeby wszyscy chętnie pomagali komuś, kto zawsze odmawia pomocy innym. Poza tym, kiedyś będziemy rozliczeni z tego, ile dobrego uczyniliśmy, a ile zaniechaliśmy. Pan Jezus dodaje, iż ta właśnie zasada jest istotą Prawa i Proroków, czyli Starego Testamentu. Na straży czynienia dobra drugiemu człowiekowi stoi m.in. Dekalog.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

Biblijny przewodnik po Ćwiczeniach Duchowych św. Ignacego Loyoli

ks. Henryk Dziadosz SJ

Przygotowując wydanie Ćwiczeń Duchowych św. Ignacy postanowił je wzbogacić i dołączył do nich swoisty dodatek biblijny, który nazwał „Tajemnice Życia Chrystusa, Naszego Pana” (numery od 261 do 312). Niniejszy Biblijny przewodnik po Ćwiczeniach Duchowych św. Ignacego Loyoli jest

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


26 lutego 2021

Piątek

Piątek I Tygodnia Wielkiego Postu

Czytania

(Ez 18, 21-28)
Tak mówi Pan Bóg: "Jeśliby występny porzucił wszystkie swoje grzechy, które popełniał, a strzegłby wszystkich moich ustaw i postępował według prawa i sprawiedliwości, żyć będzie, a nie umrze: nie będą mu policzone żadne grzechy, jakie popełnił, lecz będzie żył dzięki sprawiedliwości, z jaką postępował. Czyż tak bardzo miałoby mi zależeć na śmierci występnego – mówi Pan Bóg – a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył? A gdyby sprawiedliwy odstąpił od swej sprawiedliwości i popełniał zło, naśladując wszystkie obrzydliwości, którym się oddaje występny, czy taki będzie żył? Żaden z wykonanych czynów sprawiedliwych nie będzie mu policzony, ale umrze on z powodu nieprawości, której się dopuszczał, i grzechu, który popełnił. Wy mówicie: „Sposób postępowania Pana nie jest słuszny”. Słuchaj jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowania jest niesłuszny, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne? Jeśli sprawiedliwy odstąpił od sprawiedliwości, dopuszczał się grzechu i umarł, to umarł z powodu grzechów, które popełnił. A jeśli bezbożny odstąpił od bezbożności, której się oddawał, i postępuje według prawa i sprawiedliwości, to zachowa duszę swoją przy życiu. Zastanowił się i odstąpił od wszystkich swoich grzechów, które popełniał, i dlatego na pewno żyć będzie, a nie umrze".

(Ps 130 (129), 1b-2. 3-4. 5-7a. 7b-8)
REFREN: Gdy grzechy wspomnisz, któż się z nas ostoi?

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,
Panie, wysłuchaj głosu mego.
Nachyl swe ucho
na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby Ci służono z bojaźnią.

Pokładam nadzieję w Panu,
dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie,
dusza moja oczekuje Pana.
Bardziej niż strażnicy poranka
niech Izrael wygląda Pana.

U Pana jest bowiem łaska,
u Niego obfite odkupienie.
On odkupi Izraela
ze wszystkich jego grzechów.

Aklmacja (Ez 18, 31ac)
Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy i uczyńcie sobie nowe serce i nowego ducha.

(Mt 5, 20-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj!”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: „Raka”, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj. Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Nad naszym gniewem niech nie zachodzi słońce - przebaczajmy chętnie i szybko, nie dając miejsca diabłu. Mamy być nieskorzy do gniewu, gniew bowiem nie sprawuje tego, co podoba się Bogu. Jezus powiedział: Uczcie się ode Mnie łagodności i cichości. Mądrość z nieba miłuje pokój i zgodę, jest łagodna i pełna miłości. Zamiast się gniewać, przebaczajmy jako i nam przebaczono.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Aleksander, biskup
urodził się w 250 r. Był biskupem Aleksandrii. Największą zasługą Aleksandra było to, że jako pierwszy rozpoznał błędy Ariusza i z całą stanowczością je zwalczał. Gdyby biskupi Kościoła na Wschodzie poszli jego śladem, herezja Ariusza nie wyrządziłaby Kościołowi Chrystusowemu tyle krzywdy, zaoszczędziłaby mu wielu ran. Aleksander zwołał synod, na którym nauka Ariusza została potępiona (320). Naukę tę potępił również pierwszy sobór powszechny, zebrany w Nicei w roku 325. Aleksander wyróżnił się nie tylko jako żarliwy obrońca czystości wiary, ale również jako doskonały administrator i duszpasterz. Aleksander pożegnał ziemię dla nieba 18 kwietnia 326 roku.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejsze pierwsze czytanie z Księgi Ezechiela ukazuje nam pewne różnice między sprawiedliwym a bezbożnym. Bóg uważa, iż żadnemu z nawróconych nie będą policzone jego wcześniejsze grzechy, lecz ten czas, od którego porzucił on swoją bezbożność i zaczął żyć sprawiedliwie, wybierając tym samym życie, a nie śmierć. Bogu nie zależy na śmierci bezbożnego, bo wówczas nie ma on już możliwości nawrócenia. Gdy się jednak nawróci, może jeszcze zdziałać wiele dobrego. Gdyby natomiast sprawiedliwy zszedł w jakiejś chwili z drogi cnoty i zaczął popełniać zło, to z kolei podlegać będzie on śmierci na równi z tymi, którzy hołdowali złu przez całe życie. To właśnie będzie przyczyną jego śmierci. Takie rozwiązanie nie podoba się jednak ludowi. Bóg zatem wyrzuca im, że to nie Jego postępowanie nie jest słuszne, lecz ich jest przewrotne. Ponieważ sprawiedliwy, który zaczął popełniać grzechy, umarł z ich powodu. Podobnie, jak występny, który zaczął czynić dobro, będzie żył właśnie ze względu na nie.
Chodzi tu głównie o życie i śmierć duchową. Zresztą, sam Bóg mówi: „zachowa duszę swoją przy życiu” (18,27). Każdy grzech bowiem sprowadza na człowieka śmierć duchową, czyli odłączenie od źródła życia, którym jest sam Pan Bóg. Postępowanie sprawiedliwe i unikanie grzechów utrzymuje człowieka w ciągłej łączności z Bogiem, czyli przy życiu. Ważna jest tu także postawa czujności, aby pod koniec swego życia nie odwrócić się od wyznawanych dotąd wartości, bądź też – nie zaprzepaścić ostatniej szansy i wykorzystać czas, który jeszcze pozostał, aby się nawrócić. Nasza postawa w chwili śmierci ma decydującą rolę, to od niej najczęściej zależy dalszy los człowieka.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm jest pieśnią pokutną. Pierwsze słowa: „Z głębokości wołam do Ciebie, Panie” (130,1) zdają się sugerować, że psalmista woła do Boga z otchłani szeolu, jednak bardziej zasadne jest widzieć tu wołanie z otchłani grzechu. Jest to zatem wołanie grzesznika, który błaga Boga, aby nie pamiętał grzechów, ponieważ nikt z ludzi nie jest bez grzechu. Wyznaje, że tylko Bóg przebacza grzechy i tylko On odkupi Izraela ze wszystkich jego grzechów. Psalmista natomiast z nadzieją czeka na Bożą odpowiedź.


Komentarz do Ewangelii

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy fragment Kazania na Górze. Pan Jezus na początku przypomina, iż wierzący w Niego zobowiązani są wyróżniać się spośród wszystkich ludzi; przejawiać się to ma m.in. w sprawiedliwości większej, niż ta, którą chełpili się przed ludźmi faryzeusze i uczeni w Piśmie. Zresztą, jedno z Ośmiu Błogosławieństw, które Jezus chwilę wcześniej wygłosił, brzmi: „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni” (Mt 5,6). Jeśli ta sprawiedliwość chrześcijan będzie zbyt słaba, wówczas bramy królestwa niebieskiego pozostaną dla nich zamknięte.
Następnie Pan Jezus skupia się na piątym przykazaniu Bożym, „Nie zabijaj”. Jako, że w Nim wypełnia się starotestamentalne Prawo, nie skupia się na samej tylko literze Prawa, ale je uzupełnia o pozornie nowe treści. Zatem, nie chodzi wyłącznie o to, by nie popełnić zabójstwa, ale wystarczy gniewać się na bliźniego, by wykroczyć przeciw piątemu przykazaniu. Również wyzwiska i obelgi wchodzą w szeroki zakres wykroczeń przeciw temu przykazaniu, za które grożą zarówno sąd ludzki, jak i sąd nadprzyrodzony (por. kara piekła ognistego – 5,22). Nie można również składać ofiar w świątyni, jeśli jest się w konflikcie z bliźnim. Należy najpierw pojednać się z nim, a dopiero później złożyć ofiarę czy dar. Nie należy też zbyt długo zwlekać z pogodzeniem się z przeciwnikiem, aby w sądzie jego gniew nie obrócił się przeciw nam. Można to głównie rozumieć w kontekście sądu Bożego, ponieważ każda przykrość wyrządzona bliźniemu nie jest pominięta przez Boga.
Pan Jezus mocą swego posłannictwa i synostwa Bożego daje wykładnię Dekalogu, pozwala człowiekowi zrozumieć jego grzechy, aby łatwiej było się ich pozbyć, żałować i pokutować za nie.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

Św. Józef patron w każdej potrzebie

W zbiorze znajdziemy: modlitwy do świętego Józefa w najróżniejszych potrzebach, litanie, koronkę, godzinki, nabożeństwa, nowenny i pieśni. Dołączone zostały również dwa dokumenty papieskie poświęcone św. Józefowi: List apostolski Patris corde Ojca Świętego Franciszka oraz

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.


27 lutego 2021

Sobota

Sobota I Tygodnia Wielkiego Postu

Czytania

(Pwt 26, 16-19)
Mojżesz powiedział do ludu: "Dziś Pan, Bóg twój, rozkazuje ci wykonać te prawa i nakazy. Przestrzegaj ich, wypełniaj z całego swego serca i z całej duszy. Dziś uzyskałeś od Pana oświadczenie, iż będzie dla ciebie Bogiem, o ile ty będziesz chodził Jego drogami, przestrzegał Jego praw, poleceń i nakazów oraz słuchał Jego głosu. A Pan uzyskał to, że ty będziesz, jak ci zapowiedział, ludem stanowiącym szczególną Jego własność, i będziesz przestrzegał Jego wszystkich poleceń. On cię wtedy wywyższy we czci, sławie i wspaniałości ponad wszystkie narody, które uczynił, abyś był ludem świętym dla Pana, Boga twego, jak powiedział".

(Ps 119 (118), 1-2. 4-5. 7-8)
REFREN: Błogosławieni słuchający Pana

Błogosławieni, których droga nieskalana,
którzy postępują zgodnie z Prawem Pańskim.
Błogosławieni, którzy zachowują Jego napomnienia
i szukają Go całym sercem.

Ty po to dałeś swoje przykazania,
aby przestrzegano ich pilnie.
Oby niezawodnie zmierzały moje drogi
ku przestrzeganiu Twych ustaw.

Będę Cię wysławiał prawym sercem,
gdy nauczę się Twych sprawiedliwych wyroków.
Przestrzegać będę Twoich ustaw,
abyś mnie nigdy nie opuścił.

Aklamacja (2 Kor 6, 2b)
Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia.

(Mt 5, 43-48)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Słyszeliście, że powiedziano: „Będziesz miłował swego bliźniego”, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Możemy kochać wszystkich: przyjaciół i nieprzyjaciół, ponieważ miłość Boża, którą Duch Święty rozlał w sercach naszych jest wszechogarniająca i obejmuje złych i dobrych, wdzięcznych i niewdzięcznych, sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Mamy miłować nie tak, jak świat miłuje, ale tak, jak miłuje nasz doskonały i miłosierny Ojciec niebieski. Tak zatem, okazujemy miłość swoim wrogom, czynimy dobro tym, którzy nas nienawidzą, modlimy się za prześladowców, dobrze mówimy o tych, którzy nas przeklinają, nadstawiamy drugi policzek, dajemy proszącemu, pożyczamy nie żądając zwrotu i nie oczekujemy od nikogo nic w zamian. Wystarcza nam, że nasza nagroda w niebie będzie wtedy wielka, a my będziemy tacy, jak nasz Ojciec w niebie, który jest dobry dla wszystkich.
Marek Ristau


Do góry

Patroni dnia:

Święty Gabriel od Matki Bożej Bolesnej, zakonnik
– Franciszek Possenti urodził się w Asyżu 1 marca 1838 r. Jego ojciec piastował urząd gubernatora tego miasta. Franciszek odbywał studia najpierw u Braci Szkół Chrześcijańskich. Od roku 1850 uczęszczał do kolegium jezuitów. Należał do najlepszych uczniów. Po krótkim okresie zbyt swobodnej młodości 22 sierpnia 1856 r. wstąpił do klasztoru pasjonistów w Morovalle, gdzie przyjął imię zakonne Gabriel. Ojciec, był stanowczo przeciwny, by jego syn szedł do zakonu. Franciszek zdołał jednak przełamać opór ojca. Zmarł na gruźlicę 27 lutego 1862 r., mając 24 lata, nie doczekawszy święceń kapłańskich.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Dzisiejsze pierwsze czytanie, zaczerpnięte z końcowej części Księgi powtórzonego Prawa, rozpoczyna się poleceniem Pana Boga, aby przestrzegać wszystkich wcześniej wymienionych praw i nakazów. Bóg bowiem zobowiązał się, że będzie Bogiem swojego ludu, jeśli ten będzie postępował zgodnie z Prawem Bożym, słuchał Go i był Mu posłuszny. Lud wybrany będzie natomiast otoczony szczególną troską Boga, jako Jego wyłączna własność. Jeśli lud będzie postępował zgodnie z wolą Bożą, wtedy Bóg wywyższy go spośród innych narodów. Wówczas cześć, sława i wszelkie wspaniałości staną się udziałem ludu Bożego, gdyż dla Boga będzie on ludem świętym.
Bóg nie wymaga od swego narodu zbyt wygórowanej ceny za to wszystko. Jednak lud, choć przystanie na taki układ, ciągle będzie miał problemy z dochowaniem wierności swemu Bogu. Ciągłe odstępstwa i powroty będą go charakteryzowały właściwie już od wyjścia z Egiptu. Jedynie Bóg pozostanie wierny i wciąż na nowo będzie przyjmował marnotrawnych synów, gdyż jest Ojcem miłosiernym i łatwiej Mu opanować słuszny gniew, niż miłosierdzie.


Komentarz do psalmu

Dzisiejszy psalm w całości stanowi pouczenie o wartości Bożego objawienia, które nie ogranicza się wyłącznie do prezentacji woli Bożej w formie wszelkich nakazów, ale odwołuje się także do objawienia planów zbawienia ludzi. Traktuje on więc nie tyle o Prawie Bożym, ile raczej o słowie Bożym. Psalmista wielbi Boże słowo jako przykazanie, czy też jako źródło życia i zbawienia. Słowo Boże jest środkiem objawienia i zbawienia – od stworzenia świata za przyczyną słowa, przez rządzenie i kierowanie nim również słowem.


Komentarz do Ewangelii

Dzisiejszą Ewangelię stanowi kolejny fragment Kazania na Górze. Tym razem dotyczy on miłości nieprzyjaciół. Pan Jezus także tu za punkt wyjścia przywołuje Prawo starotestamentalne. Miłość bliźniego jest obecna w Starym Testamencie, nie ma natomiast wprost sformułowanego nakazu nienawiści nieprzyjaciół. Wiadomo jednak było, że wszelkich obcych nie będzie się traktowało na równi z bliźnimi. Pan Jezus jednak od razu akcentuje: „Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (5,44). Tylko tak postępując, możemy stać się dziećmi Boga. On bowiem nie czyni różnicy między dobrymi a złymi – słońce wschodzi dla wszystkich, podobnie - zsyłając deszcz, nie czyni tego tylko dla sprawiedliwych, pomijając niesprawiedliwych. Łatwo jest kochać tych, którzy nas kochają, wyzwaniem jest dopiero miłość względem tych, którzy nas nienawidzą. Kochać ze wzajemnością, czy odwzajemniać pozdrowienia potrafią także celnicy i poganie. Chrześcijanie mają się jednak wyróżniać spośród innych ludzi swoim postępowaniem, więc sztuką będzie okazywać życzliwość temu, kto nam dokucza i urąga, pozdrawiać tych, których nie znamy, czy którzy może nas nie chcą znać. Za takie postępowanie dopiero otrzymamy słuszną nagrodę. Na tym też polega doskonałość, której przykład mamy czerpać od samego Ojca niebieskiego, Pan Jezus bowiem mówi: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (5,48). Miłość nieprzyjaciół jest także sztuką, której wzór zostawił nam Pan Jezus, który z krzyża przebacza i modli się za swoich oprawców.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Joannę Jaromin


Do góry

Książka na dziś

Matka dla wszystkich. Rozważania na uroczystości, święta i wspomnienia Najświętszej Maryi Panny

ks. Jan Twardowski

Matka dla wszystkich – drugi tom maryjnego cyklu, poświęcony Matce Bożej obecnej w liturgii Kościoła w ciągu całego roku. W rozważaniach na poszczególne dni maryjne – od stycznia do grudnia – ksiądz Twardowski wpisuje kult Matki Bożej w życie współczesnego człowieka

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.