pobierz z Google Play

11 sierpnia 2021

Środa

Środa XIX tydzień zwykły

Czytania: (Pwt 34, 1-12); (Ps 66 (65), 1b-3a. 5 i 8. 16-17); Aklamacja (2 Kor 5, 19); (Mt 18, 15-20);

Rozważania: Ewangeliarz OP , Marek Ristau , Bractwo Słowa Bożego

Książka na dziś: Co jest prawdą?

Czytania

(Pwt 34, 1-12)
Ze stepów Moabu Mojżesz wszedł na górę Nebo, na szczyt Pisga, naprzeciw Jerycha. Pan zaś pokazał mu całą ziemię Gilead aż po Dan, całą – Neftalego, ziemię Efraima i Manassesa, całą krainę Judy aż po Morze Zachodnie, Negeb, okolicę doliny koło Jerycha, miasta palm, aż do Soaru. Rzekł Pan do niego: "Oto kraj, który poprzysiągłem Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi tymi słowami: Dam go twemu potomstwu. Pozwoliłem ci zobaczyć go własnymi oczami, lecz tam nie wejdziesz". Tam, w krainie Moabu, według postanowienia Pana, umarł Mojżesz, sługa Pański. I pochowano go w dolinie krainy Moabu naprzeciw Bet-Peor, a nikt nie zna jego grobu aż po dziś dzień. W chwili śmierci miał Mojżesz sto dwadzieścia lat, a wzrok jego nie był przyćmiony i siły go nie opuściły. Izraelici opłakiwali Mojżesza na stepach Moabu przez trzydzieści dni. Potem skończyły się dni żałoby po Mojżeszu. Jozue, syn Nuna, pełen był ducha mądrości, gdyż Mojżesz położył na niego ręce. Izraelici słuchali go i czynili, jak im Pan rozkazał przez Mojżesza. Nie powstał więcej w Izraelu prorok podobny do Mojżesza, który by poznał Pana twarzą w twarz, ani równy we wszystkich znakach i cudach, które polecił mu Pan czynić w ziemi egipskiej wobec faraona, wszystkich sług jego i całego jego kraju; ani równy mocą ręki i całą wielką grozą, jaką wywołał Mojżesz na oczach całego Izraela.

(Ps 66 (65), 1b-3a. 5 i 8. 16-17)
REFREN: Błogosławiony Bóg, co daje życie

Z radością sławcie Boga, wszystkie ziemie,
opiewajcie chwałę Jego imienia,
cześć Mu wspaniałą oddajcie.
Powiedzcie Bogu: "Jak zadziwiające są Twe dzieła!"

Przyjdźcie i patrzcie na dzieła Boga,
zadziwiających rzeczy dokonał wśród ludzi!
Błogosławcie, ludy, naszemu Bogu
i rozgłaszajcie Jego chwałę.

Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy,
którzy boicie się Boga,
opowiem, co uczynił mej duszy.
Do Niego wołałem moimi ustami,
chwaliłem Go moim językiem.

Aklamacja (2 Kor 5, 19)
W Chrystusie Bóg pojednał świat z sobą, nam zaś przekazał słowo jednania.

(Mt 18, 15-20)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik. Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Dalej, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli dwóch z was na ziemi zgodnie o coś prosić będzie, to wszystko otrzymają od mojego Ojca, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich".

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Marek Ristau

Bóg jest zadziwiający, Jego dzieła są zadziwiające, On dokonuje pośród nas zadziwiających rzeczy. W Chrystusie Bóg pojednał świat z sobą, dał nam władzę związywania i rozwiązywania, obiecując, że jeśli na ziemi zgodnie o coś prosić będziemy, to wszystko otrzymamy od Niego, naszego Ojca, który jest w niebie. A wszystko to dzięki Chrystusowi, który zawsze jest pośród tych, którzy zebrani są w Jego imię.
Marek Ristau


Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Opisana w ostatnim rozdziale Księgi Powtórzonego Prawa śmierć Mojżesza stanowi jeden z oczywistych dowodów tego, że przynajmniej jej ostateczna forma nie mogła wyjść spod pióra tego „bogowidzącego” (taki tytuł nosi on w języku starocerkiewnosłowiańskim) proroka. Zamyka ona także okres wędrówki Izraelitów przez pustynię i stanowi bezpośrednią zapowiedź wejścia do Ziemi Obiecanej. Czytania z poprzednich dni, gdyby nie wypadające w tym roku obchody liturgiczne, przypomniałyby nam scenę, w której Prawodawca wzywa Izraela do wierności Panu jak też chwilę, gdy świadom zbliżającej się i zapowiedzianej przez Boga śmierci przekazuje ducha i mądrość Jozuemu i wypowiada ostatnie pouczenia. W dzisiejszej perykopie tuż przed swoją śmiercią Mojżesz nazywany tu „sługą Jahwe” opuszcza lud i udaje się na szczyt góry. Dzięki łasce Pana ogląda on z niego zapowiedź wypełnienia się swojej misji życiowej i zarazem obietnicy danej wcześniej Abrahamowi, czyli panoramę całej Ziemi Obiecanej. Ta prorocza wizja, dając mu wgląd w przyszłe wydarzenia, stanowi więc o tym, że śmierć Mojżesza u bram Kanaanu, choć zapowiedziana przez Jahwe jako forma kary, nie zrywa więzi Boga z Jego najważniejszym prorokiem.


Komentarz do psalmu

Wersy dzisiejszego psalmu łączą w sobie uwielbienie Boga, pochodzące tak od całej wspólnoty jak i indywidualnie od autora utworu. To, co łączy obu tych orantów, to uczucie wdzięczności wobec Jahwe za otrzymane łaski. Choć trudno jest ustalić dokładnie czas powstania utworu, egzegeci wydają się być zgodni, że jego powstanie wiąże się z konkretnymi, stanowiącymi dowód łaskawości Boga, okolicznościami historii Narodu Wybranego. Choć wezwanie pochodzi od wspólnoty Izraela, to w opinii psalmisty moc i majestat Boga powinny być, za pośrednictwem Jego czynionych na rzecz swych czcicieli dzieł, dostrzegalne dla całej Ziemi, a więc i dla narodów pogańskich. Pochodzące od wyznawców Jahwe słowa uwielbienia powinny więc także i dla nich stanowić zachętę nie tylko do oddania Bogu należnej Mu chwały i uznania Go za władcę świata, ale także do ufnego wzywania Go w potrzebie.


Komentarz do Ewangelii

Lekcja dzisiejsza stanowi kontynuację lektury wcześniejszych fragmentów Ewangelii według św. Mateusza, które zostały zastąpione czytaniami związanymi z obchodami liturgicznymi dwóch poprzednich dni. Stanowi ona fragment czwartej z pięciu zawartych w tej księdze mów Jezusa, której tematem jest życie wspólnoty uczniów. Dzisiejsza nauka dotyczy problemu braterskiego napomnienia. Pierwszą, wartą wyjaśnienia kwestią jest to, że użyte tu pojęcie brata ogranicza się w zasadzie do członków wspólnoty uczniów. Dla nich grzech czy to publiczny, czy prywatny nie jest osobistą sprawą grzesznika, a dotyka całej wspólnoty, która nie może pozostać wobec niego obojętna. Celem napomnienia nie jest jednak wyrażenie indywidualnych lub zbiorowych negatywnych uczuć, ale doprowadzenie błądzącego do skruchy i poprawy i uchronienie go przez to przed płynącym z zatwardziałego trwania w grzechu ryzykiem duchowej śmierci. Jeśli osobiste napomnienie zawiedzie, zgodnie z regułami starotestamentalnego procesu sądowego potrzebna jest obecność świadków, gdyż bez uczestnictwa takich bezstronnych obserwatorów sprawa nie może być później formalnie postawiona na forum całej wspólnoty. W końcu, gdy wszystkie środki zawiodą, niepoprawny grzesznik ma być wykluczony ze wspólnoty i jej życia liturgicznego, podobnie jak wyznawcy judaizmu czynili to w czasach Jezusa zarówno z wyznającymi innych bogów poganami oraz uznawanymi za zdrajców interesu narodowego kolaborującymi z rzymskim okupantem poborcami ceł i podatków. Tak powstająca decyzja wspólnoty Kościoła ma stać się obowiązującym prawem, bo związywanie i rozwiązywanie to synonim prawa do wydawania decyzji, zakazów i nakazów. Nie oznacza ona jednak definitywnego odrzucenia, a po prostu połączone z nadzieją na wymuszoną w ten sposób poprawę zerwanie kontaktów. Co więcej, decyzja taka powinna być połączona ze zgodną modlitwą w intencji wykluczonego grzesznika i podejmowana według reguł miłości, jaką przynosi ze sobą stale obecny we wspólnocie wiernych Chrystus.

Komentarze zostały przygotowane przez Macieja Siekierskiego


Do góry

Książka na dziś

Co jest prawdą?

Carver Alan Ames

Po co nam sakramenty? Czym wiara katolicka różni się od protestanckiej? Jakie znaczenie w życiu wierzącego ma Tradycja?

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.