Niedziela
Czytania
(Dz 1, 1-11)
Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił: "Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym". Zapytywali Go zebrani: "Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?" Odpowiedział im: "Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi". Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: "Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba".
(Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9)
REFREN: Pan wśród radości wstępuje do nieba
Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.
Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.
Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.
(Ef 1, 17-23)
Bracia: Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym. I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią tego, który napełnia wszystko na wszelki sposób.
Aklamacja (Mt 28, 19. 20)
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
(Mt 28, 16-20)
Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi słowami: "Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata".
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Pan Jezus jest obecny wśród swoich, choć już nie w sposób namacalny. Czasami zupełnie znika nam z oczu. Niełatwo nam wówczas odczuć Jego obecność, a jeszcze trudniej uwierzyć w Jego panowanie nad światem. Potrzebujemy owych "światłych oczu serca", byśmy nie ustępowali wobec przeciwności oraz byśmy odkrywając ponad pozorami zła Boże panowanie, stawali się świadkami stałej obecności Zmartwychwstałego pośród nas. Wniebowstąpienie jest dla nas wezwaniem do modlitwy o Ducha Świętego: tylko On może przezwyciężyć nasze poczucie osamotnienia i smutku.
Ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" maj 2008, s. 22
Patroni dnia:
Święci Donacjan i Rogacjan, męczennicy
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
O wniebowstąpieniu Jezusa po Jego zmartwychwstaniu wspominają jedynie dwaj spośród autorów Nowego Testamentu: Marek i Łukasz, przy czym pierwszy z nich czyni to niezwykle zdawkowo. Św. Łukasz, autor Ewangelii i Dziejów Apostolskich, stosunkowo wiele uwagi poświęca temu wydarzeniu, tak w jednym, jak i w drugim swoim dziele, choć nie tyle samemu momentowi oderwania się Jezusa od ziemi, co kontekstowi, który wnosi tutaj szereg reperkusji teologicznych. Fakt, że Jezusa nie będzie już w sposób fizyczny z Jego apostołami, oznacza usamodzielnienie się tych ostatnich. Mają kontynuować dzieło Mistrza, już nie tylko w Palestynie, ale aż po krańce ziemi. Pan odszedł, ale będzie z nimi Duch Święty, którego przyjście zapowiada Jezus tuż przed swoim odejściem. Czyni to nie po raz pierwszy, ale w tej sytuacji Jego zapewnienie nabiera szczególnego znaczenia. Coraz bardziej widocznie wyłania się Kościół, który już za dziesięć dni w pełni rozpocznie swoją misję, trwającą aż do skończenia świata. Wniebowstąpienie Jezusa kieruje także naszą uwagę na fakt Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów, o czym zapewniają apostołów aniołowie i w co Kościół usilnie wierzy. Ten sam św. Łukasz stawia jednak na innym miejscu pytanie: Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? (Łk 18, 8).
Komentarz do psalmu
Treść psalmu doskonale nawiązuje do wydarzenia, które miało miejsce kilka wieków później od powstania tego utworu. Z pewnością psalmista, a po nim całe pokolenia Izraelitów, które tym psalmem modliły się, wielbiąc Boga, nie przypuszczali, dlaczego Duch Święty sprawił, że powstał tak radosny kantyk. Zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa, Bożego Syna, od zawsze miało miejsce w planach Najwyższego, w tym również Jego wniebowstąpienie. Nie jest to jedyny przypadek w Biblii, kiedy jedno wydarzenie zapowiada inne, następujące wiele lat później. W tej księdze wszystko jest doskonale logiczne, bo zaplanowane i kierowane Mądrością Bożą. Doskonale ujął to św. Augustyn: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, a Stary w Nowym znajduje wyjaśnienie”. Zachęca nas to do wysiłku w kierunku całościowej lektury Pisma świętego.
Komentarz do drugiego czytania
Wniebowstąpienie Jezusa jest wydarzeniem na tyle ważnym w historii zbawienia, że nie mogło zabraknąć tego tematu w listach św. Pawła. W kilku miejscach jego epistolografii znajdujemy wzmianki i aluzje do wniebowstąpienia Jezusa i Jego panowania w chwale niebios. Apostoł, który tyle uwagi poświęca zmartwychwstaniu Jezusa i jego skutkom dla wierzących, nie mógł pominąć tematu wiecznego królowania Pana. Zarówno dla bezpośrednich adresatów jego listów, jak i dla nas zmartwychwstanie Jezusa stanowi niedokończony akt zbawczy. Zmartwychwstając, przywrócił nam życie, ale dopiero poprzez swoje wejście do nieba utorował nam drogę do nowego życia, do rzeczywistości innej, niż skażony grzechem ziemski świat. Mając na uwadze nauczanie św. Pawła na temat wstąpienia Jezusa do niebios, nie można pominąć kwestii Jego paruzji, która ściśle związana jest z wniebowstąpieniem. Wiadomo, że oczekiwanie powtórnego przyjścia Pana wywarło mocny wpływ na życie i rozwój pierwszych gmin chrześcijańskich. Nadzieja szybkiego spotkania się z przychodzącym powtórnie na świat Zbawcą stymulowała jakość życia wiary pierwszych chrześcijan. Prawda o czasie paruzji okazała się zgoła inna, ale takiemu a nie innemu podejściu do tej sprawy ze strony pierwszych pokoleń chrześcijan Kościół późniejszych wieków bardzo wiele zawdzięcza. Zawdzięcza niezwykle intensywny start swojego istnienia i rozwoju. Ostatecznie jednak nadzieje tamtejszych chrześcijan nie zostały zawiedzione. Spotkali się z utęsknionym Panem, w nieco inny sposób niż oczekiwali, ale prawdziwie, realnie i na wieki. Spotkamy się z Nim również my, na miarę naszych tęsknot i nadziei.
Komentarz do Ewangelii
Choć w końcowych zdaniach Ewangelii Mateusza nie ma wprost mowy o wniebowstąpieniu Jezusa, to jednak domyślnie chodzi o ostatnie spotkanie Jezusa z Jego uczniami po zmartwychwstaniu. Relacja ta zawiera w sobie ważne tematy: pierwszy z nich dotyczy odejścia Jezusa z ziemi do chwały Ojca, nawet jeżeli nie ma wprost o tym mowy. Z pewnością wniebowstąpienie Jezusa nastąpiło w dniu Jego zmartwychwstania, w przeciwnym razie trudno wyjaśnić, gdzie przebywał w tym czasie, skoro nie był bez przerwy obecny wśród uczniów. Po prostu, Pan przebywał już w niebie, ale jeszcze przez czterdzieści dni ukazywał się swoim najbliższym. W pewnym momencie nastąpiło Jego ostatnie pojawienie się, po którym spektakularnie, na oczach apostołów wzniósł się do nieba. Wydaje się, że te sprawy należy doprecyzować, aby uniknąć nieporozumień. Z odejściem Jezusa związana jest kwestia funkcjonowania wspólnoty apostolskiej w nowej rzeczywistości. Uczniowie Jezusa przejmują misję swojego Mistrza. Mają głosić tak, jak On głosił i mają zdobywać nowych uczniów tak, jak On to czynił. Różnica polega na tym, że obszar ich działalności będzie nieporównywalnie większy – cały świat. Ale jest jeszcze jedna różnica: On czynił to własną mocą jako Boży Syn, jako Bóg, oni będą potrzebowali Jego obecności i pomocy, bo bez tego nic nie będą mogli uczynić. Ta pomoc została zapewniona, aż do skończenie świata, zostało tylko z niej korzystać.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej 2020 tom II
Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej to Twoja codzienna lektura i systematyczna medytacja nad Słowem Bożym. To również kolejna porcja ciekawych komentarzy biblijno-pastoralnych i lectionarium, które poprowadzi Cię przez kolejne dni roku
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
25 maja 2020
Poniedziałek
Poniedziałek siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego
Czytania
(Dz 19,1-8)
Kiedy Apollos znajdował się w Koryncie, Paweł przeszedł okolice wyżej położone, przybył do Efezu i znalazł jakichś uczniów. Zapytał ich: „Czy otrzymaliście Ducha Świętego, gdy przyjęliście wiarę?” A oni do niego: „Nawet nie słyszeliśmy, że istnieje Duch Święty”. Zapytał: „Jaki więc chrzest przyjęliście?” A oni odpowiedzieli: „Chrzest Janowy”. Powiedział Paweł: „Jan udzielał chrztu nawrócenia, przemawiając do ludu, aby uwierzyli w Tego, który za nim idzie, to jest w Jezusa”. Gdy to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali. Wszystkich ich było około dwunastu mężczyzn. Następnie wszedł do synagogi i odważnie przemawiał przez trzy miesiące rozprawiając i przekonując o królestwie Bożym.
(Ps 68,2-7)
REFREN: Śpiewajcie Bogu wszystkie ludy ziemi
Bóg wstaje i rozpraszają się Jego wrogowie,
pierzchają przed Jego obliczem ci, którzy Go nienawidzą.
Jak dym przez wiatr rozwiany,
jak wosk, co rozpływa się przy ogniu,
tak giną przed Bogiem grzesznicy.
A sprawiedliwi cieszą się i weselą przed Bogiem,
i rozkoszują radością.
Śpiewajcie Bogu, grajcie Jego imieniu,
równajcie drogę przed Tym, który dosiada obłoków.
Ojcem dla sierot i wdów opiekunem
jest Bóg w swym świętym mieszkaniu.
Bóg dom gotuje dla opuszczonych,
jeńców prowadzi ku lepszemu życiu.
Aklamacja (Kol 3,1)
Jeśli razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga.
(J 16,29-33)
Uczniowie rzekli do Jezusa: „Oto teraz mówisz otwarcie i nie opowiadasz żadnej przypowieści. Teraz wiemy, że wszystko wiesz i nie trzeba, aby Cię kto pytał. Dlatego wierzymy, że od Boga wyszedłeś”. Odpowiedział im Jezus: „Teraz wierzycie? Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego. Ale Ja nie jestem sam, bo Ojciec jest ze Mną. To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Miejcie odwagę! Źródłem tej odwagi jest wiara w Jezusa zmartwychwstałego, który zwyciężył świat. Zły chce rozdzielić i rozproszyć uczniów, rozerwać więzy miłości. Ale jest bezsilny wobec odwagi wierzących, gotowych doznawać ucisku dla imienia Jezusa. Odwaga jest darem Ducha Świętego, jest też cnotą ludzi zorientowanych na Boga, dla których każdy kolejny dzień jest przestrzenią Jego działania.
Tomasz Zamorski OP, "Oremus" Okres Wielkanocny 2009, s. 175
Patroni dnia:
Święty Beda Czcigodny, prezbiter -
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Różnie określa się cel napisania i główny temat Dziejów Apostolskich. Z pewnością jest to relacja, o tym, co działo się po wniebowstąpieniu Jezusa, o początkach działalności Jego apostołów, o początkowym rozwoju chrześcijaństwa, o początkach Kościoła. Przekaz św. Łukasza uświadamia nam, jak bardzo złożony proces stanowiła początkowa ewangelizacja. Ciągle pozostaje ona zadaniem niezwykle trudnym, ale już wtedy dostrzegamy wieloaspektowość i wielopłaszczyznowość głoszenia Dobrej Nowiny. Ostatecznie jednak na pierwsze miejsce wysuwa się fakt opatrzności Bożej w splocie wydarzeń całej historii. Przykładem tego może być czytany dziś fragment. Paweł spotyka wyznawców Chrystusa, nazywanych tutaj uczniami, choć są nieochrzczeni. Na pozór sytuacja kuriozalna, nienormalna. A jednak ukazuje proces historii zbawienia, nacechowany genialną mądrością ale też cierpliwością Boga. Wysiłek Jana Chrzciciela nie poszedł na marne. Jego uczniowie, przygotowani w solidnej szkole formacji proroka, teraz dostępują tego, do czego byli przeznaczeni z woli Bożej. Oddanie życia dla Chrystusa miało być finałem Janowej formacji sprzed lat. Rzucone niegdyś ziarno, może przez wielu już zapomniane, przynosi zamierzony plon. U Boga wszystko ma swój czas, dla Niego nie ma nic straconego.
Komentarz do psalmu
Radosne w swojej treści responsorium podejmuje temat konfrontacji między ludźmi grzesznymi i oddanymi Bogu. Ta kwestia dosyć często występuje w Psałterzu. Ten sam Bóg, który posłał na świat Jezusa Chrystusa, który ukochał człowieka aż po śmierć krzyżową swojego Syna, który zesłał Ducha Świętego, aby prowadził Kościół po drogach historii aż do skończenia świata, ten Bóg stanowi niezawodną ostoję dla każdego, kto Jemu zawierzy, kto zwiąże z Nim swoje życie. Psalmista przypomina o tej cudownej prawdzie i wzywa do wielbienia Najwyższego Pana.
Komentarz do Ewangelii
Krótki fragment Ewangelii doskonale diagnozuje kondycję duchowo-apostolską uczniów Jezusa. Zapewniają Mistrza o swojej wierze, o zrozumieniu Jego nauczania i przynależności do Niego, tymczasem Jezus bez ogródek obnaża prawdziwy stan rzeczy. Wiara uczniów i ich zapewnienia są tylko powierzchowne. Składają tanie deklaracje, ale najbliższa przyszłość pokaże ich strach i niestałość. Warto jednak zauważyć, że Jezus, odzywając się do nich, nie potępia ich, ani nie odrzuca, nawet jeżeli Jego słowa mają gorzki posmak. Jezus wie, że oni ciągle znajdują się w drodze, że ich formacja jeszcze się nie skończyła, że kiedyś dojrzeją. Można podziwiać Jego cierpliwość i pokorę, którą przejawił nie tylko wtedy. Nieustannie doznajemy Jego łaskawości, ponieważ bez przerwy nie nadążamy, ciągle czegoś nie rozumiemy, jesteśmy opieszali i leniwi. On jednak, raz przyjąwszy określoną strategię, wiernie postępuje obraną drogą. On zwyciężył świat, a moc tego zwycięstwa zdolna jest dokonywać największych cudów w naszym życiu.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Mężczyzną i niewiastą stworzył ich
W ostatnim czasie w Kościele i świecie coraz mocniej wybrzmiewają głosy sugerujące nieaktualność nauczania Jana Pawła II w dziedzinie małżeństwa i rodziny. Z różnych stron na Kościół katolicki wywierana jest presja, aby zaakceptował zatrute owoce rewolucji seksualnej: antykoncepcję, rozwody
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
26 maja 2020
Wtorek
Wtorek siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego
Czytania
(Dz 20,17-27)
Paweł z Miletu posłał do Efezu i wezwał starszych Kościoła. A gdy do niego przybyli, przemówił do nich: „Wiecie, jakim byłem wśród was od pierwszej chwili, w której stanąłem w Azji. Jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie spotkały z powodu zasadzek żydowskich. Jak nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach, nawołując zarówno Żydów, jak i Greków do nawrócenia się do Boga i do wiary w Pana naszego Jezusa. A teraz, naglony Duchem, udaję się do Jerozolimy; nie wiem, co mnie tam spotka oprócz tego, że czekają mnie więzy i utrapienia, o czym zapewnia mnie Duch Święty w każdym mieście. Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: bylebym dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej. Wiem teraz, że wy wszyscy, wśród których przeszedłem głosząc królestwo, już mnie nie ujrzycie. Dlatego oświadczam wam dzisiaj: Nie jestem winien niczyjej krwi, bo nie uchylałem się tchórzliwie od głoszenia wam całej woli Bożej”
(Ps 68,10-11.20-21)
REFREN: Śpiewajcie Bogu wszystkie ludy ziemi
Deszcz obfity zesłałeś, Boże,
Tyś orzeźwił swoje znużone dziedzictwo.
Twoja rodzina, Boże, znalazła to mieszkanie,
które w swej dobroci dałeś ubogiemu.
Pan niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony:
Bóg, który nas dźwiga co dzień, Zbawienie nasze
Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala,
Pan nas ratuje od śmierci.
Aklamacja (J 14,16)
Ja będę prosił Ojca, a da wam innego Pocieszyciela, aby z wami pozostał na zawsze.
(J 17,1-11a)
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: „Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał.
Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Wraz z całym Kościołem coraz intensywniej przyzywamy Ducha Świętego. On jest dawcą wiecznego życia, a życiem wiecznym jest to, abyśmy znali jedynego prawdziwego Boga oraz Tego, którego On posłał, Jezusa Chrystusa. Drogą do poznania Boga jest "wiara, która działa przez miłość". Duch Boży jest Miłością, Jego zatem prosimy, aby wypełniał w nas dzieło zamierzone przez Boga.
Marek Rojszyk OP, "Oremus" Okres Wielkanocny 2006, s. 178
Patroni dnia:
Święty Filip Nereusz, prezbiter
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Czytany dziś fragment, w ramach liturgicznej lektury Dziejów Apostolskich w okresie wielkanocnym, możemy poddać refleksji w aspekcie relacji panujących w pierwszych wspólnotach uczniów Chrystusa. Wersety te stanowią kontynuację i właściwie zakończenie relacji na temat pobytu św. Pawła w Efezie. Po trzyletniej pracy ewangelizacyjnej w tym dużym, ówcześnie czwartym co do wielkości mieście, apostoł żegna się z tamtejszymi chrześcijanami. Opisana scena pokazuje zażyłe relacje, panujące między ewangelizatorem i jego uczniami. Chodzi nie tylko o powstałe więzi emocjonalne, które ujawniają się w dalszym opisie, ale także o płaszczyznę dojrzałych relacji w sferze wiary. Świadczy o tym treść słów, skierowanych przez Pawła do Efezjan. Głębia wywodów świadczy o tym, iż widział w swoich słuchaczach zaawansowanych duchowo uczniów Chrystusa i współbraci w wyznawanej wierze. Krótki okres kilku lat wspólnego życia wystarczył, aby wspiąć się na taki poziom wzajemnego rozumienia się i przeżywania życia w Chrystusie. Taka otwartość cechuje ludzi całkowicie zżytych ze sobą. Pokazuje to, jak wyraziście Duch Święty działał wśród nawróconych pogan i jak wielka była otwartość tych ostatnich na działanie Parakleta. Ciągle chodzi o ten sam Kościół, w którym działa ten sam Duch Święty…
Komentarz do psalmu
Responsorium dzisiejszej liturgii słowa posługuje się tym samym psalmem co wczoraj. Psalmista, a z nim lud Boży zasłuchany w słowo Boże, wielbią dobrego Boga. Jest On Bogiem, który wyzwala od i wyzwala do. Wyzwala od grzechu, od życiowego zagubienia, od wrogów duszy i ciała, od nas samych, zniewolonych egoizmem, ale wyzwala również do nowego życia, do odnowionych relacji z Nim. Niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony!
Komentarz do Ewangelii
Mamy przed sobą modlitwę Jezusa do Ojca, jeden z wielu takich momentów w Jego ziemskim życiu, zanotowany przez św. Jana. Wielu wierzących zatrzymuje się jedynie na modlitwie Ojcze nasz, której nauczył nas Jezus i wyraźnie przekazał jako naszą modlitwę do Ojca w niebie. Modlitwa ta stanowi prawdziwy klejnot w depozycie wiary chrześcijańskiej, ale choć jest tak niezwykła, należy jednak pójść nieco dalej w naszych relacjach modlitewnych z Bogiem. Wsparciem może być Czwarta Ewangelia, która najbardziej ze wszystkich obfituje w rozmowę Boskich Osób – Syna i Ojca. I choć jest to indywidualna modlitwa Jezusa, nie do odtworzenia, to jednak jej treść, sposób przeżywania i otaczający ją klimat, mogą wiele cennego wnieść w nasze relacje z Ojcem Niebieskim. Modlitwy Jezusa, przekazane przez św. Jana, zapraszają do medytowania ich treści, do kontemplowania Jezusa i Jego więzi z Przedwiecznym. Lektura tych fragmentów jest obowiązkowa dla wszystkich, którzy cenią wartość modlitwy w życiu i rzeczywiście chcą się modlić.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Teologia internetu. Teologia technologii
Pierwsza w Polsce praca naukowa dotycząca teologii internetu i technologii. Unikalne opracowanie ukazujące chrześcijańskie spojrzenie na nowoczesną technologię oraz jej oddziaływanie na człowieka. W publikacji nie zabrakło starannego przedstawienia nauczania Kościoła zarówno na temat mediów jak i
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
27 maja 2020
Środa
Środa siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego
Czytania
(Dz 20,28-38)
Paweł powiedział do starszych Kościoła efeskiego: „Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę, nad którą Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was. A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski władnemu zbudować i dać dziedzictwo z wszystkimi świętymi. Nie pożądałem srebra ani złota, ani szaty niczyjej. Sami wiecie, że te ręce zarabiały na potrzeby moje i moich towarzyszy. We wszystkim pokazałem wam, że tak pracując trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który powiedział: "Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”. Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi. Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem. Rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go, smucąc się najbardziej z tego, co powiedział: że już nigdy go nie zobaczą.
Potem odprowadzili go na statek.
(Ps 68,29-30.33-36)
REFREN: Śpiewajcie Bogu wszystkie ludy ziemi
O Boże, okaż swą potęgę,
potęgę Bożą, której dla nas użyłeś.
W Twej świątyni nad Jeruzalem,
niech królowie złożą Tobie dary!
śpiewajcie Bogu królestwa ziemi,
zagrajcie Panu,
który przemierza odwieczne niebiosa.
Oto wydał głos swój, głos potężny:
„Uznajcie moc Bożą!”
Jego majestat jest nad Izraelem,
a Jego potęga w obłokach.
On sam swojemu ludowi daje potęgę i siłę.
Niech będzie Bóg błogosławiony.
Aklamacja (J 17,21)
Słowo Twoje, Panie jest prawdą, uświęć ich w prawdzie
(J 17,11b-19)
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Czasem niepostrzeżenie oddalamy się od Boga. Decyduje o tym strach albo zwyczajna wygoda, kiedy indziej tak zwane wyższe racje. I tak powoli przesuwamy się w sferę cienia, gdzie już nie wiadomo, co dobre, a co złe, co słuszne, a co niegodziwe. Jezusowe wołanie: "Uświęć ich w prawdzie", to modlitwa o wierność Ewangelii, o prawe sumienie, o odwagę wyznania grzechów i słabości, tak by móc zawierzyć Miłosierdziu i z miłością spojrzeć na swoją i świata niedoskonałość.
Tomasz Zamorski OP, "Oremus" Okres Wielkanocny 2009, s. 182
Patroni dnia:
Święty Augustyn z Canterbury, biskup
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Więcej niż połowa Dziejów Apostolskich poświęcona jest osobie i pracy apostolskiej św. Pawła. Po raz pierwszy pojawia się on w związku ze śmiercią diakona Szczepana, jako jeden z inicjatorów pierwszego męczeństwa w historii Kościoła. Niedługo potem następuje jego spotkanie z Chrystusem i głośne nawrócenie. Jego życie zmienia się o całe sto osiemdziesiąt stopni. Z prześladowcy Kościoła staje się zapalonym głosicielem Ewangelii, apostołem świata pogańskiego. Tych kilka ogólnych informacji na jego temat stanowi wstęp, potrzebny dla zrozumienia pożegnalnej mowy Pawła w Milecie, skierowanej do chrześcijan z Efezu. Z jednej strony wypowiedź apostoła jest swoistym confessio jego życia, a jednocześnie mowa ta stanowi szereg wskazówek duszpasterskich, ważnych zarówno dla ówczesnych słuchaczy, jak i dla następnych pokoleń wierzących. Od tej strony pouczenia Pawła wykazują duże podobieństwo do treści jego listów pasterskich. W jednym i drugim przypadku Paweł stawia siebie za przykład do naśladowania. Nie jest to forma zarozumiałości czy brak pokory. Życie apostoła, jego dokonania i poświęcenie są potwierdzeniem jego słów, ponadto, Paweł był w tak bliskich relacjach z efeskimi chrześcijanami, że tego rodzaju słowa były jedynie wyrazem całkowitej, panującej między nimi szczerości.
Komentarz do psalmu
Psalm na początku stanowi modlitwę błagalną skierowaną do Boga, aby okazał potęgę. Naród Izraela, który nieustannie śnił o swojej potędze, z upodobaniem celebrował potęgę Boga. Z resztą, miał ku temu powody. Bóg wielokrotnie w niezwykły sposób okazywał im swoją moc i siłę. Trudno natomiast było im przyjąć Boga pokornego, cierpiącego. Właściwie, nie znali Go od tej strony. O ile lepsza jest sytuacja chrześcijan. Zmartwychwstanie Jezusa jest wyrazem Bożej siły i mocy, nigdy wcześniej w ten sposób nie okazanej. W swoich skutkach zwycięstwo Jezusa nad śmiercią nie jest jednorazową demonstracją siły, ale mocą promieniującą na zawsze i na wszystkich. Poza tym, znamy również Boga, który umiera na krzyżu. Na tym, między innymi, polega pełnia zbawienia, że Bóg objawił się nam tak bardzo wszechstronnie, jak tylko mógł to uczynić. Uznajcie moc Bożą! Niech będzie Bóg błogosławiony.
Komentarz do Ewangelii
Kontynuujemy lekturę arcykapłańskiej modlitwy Jezusa. Jej kontekst jest szczególny. Jezus znajduje się w przededniu męki i śmierci krzyżowej. Wstępuje w obszar zbawczej ofiary ze swojego życia. Trudno o bardziej podniosły czas. Właśnie w takich okolicznościach oddaje się modlitwie, choć mógłby na wiele innych sposobów przeżywać te chwile. Jego doskonała więź z Ojcem ujawnia się zarówno w momentach chwalebnych, takich jak przemienienie na górze, jak również w doświadczeniach grozy i smutku, co będzie miało miejsce w Getsemani. Teraz, na pożegnalnej wieczerzy też się modli, a Jego modlitwa stanowi nieoceniony dar dla wspólnoty apostolskiej. Po pierwsze dlatego, że Jego przyszli naśladowcy otrzymują doskonały przykład wiary i bliskości z Bogiem, naukę o hierarchii wartości w życiu, które ma być poświęcone Bogu i Jego sprawie. Po drugie, modlitwa Jezusa jest dla nich nieocenionym darem, ponieważ dotyczy ich samych. Jezus rozmawia z Ojcem o tych, których wybrał na swoich współpracowników i naśladowców, których już za niedługo opuści. Wszyscy mamy uczestnictwo w tamtej modlitwie naszego Pana, ponieważ jej przedmiotem był Kościół, jego losy, życie każdego z nas.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Prymas Stefan Wyszyński. Biografia
Niekoronowanemu Królowi Polski zapisano na szarfie wieńca pogrzebowego kardynała Stefana Wyszyńskiego. W ten sposób naród docenił życie i dzieło Prymasa Tysiąclecia, jednego z najwybitniejszych Polaków w XX w. Wynikało to z powszechnego przekonania społecznego o jego wyjątkowej roli w życiu narodu i
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
28 maja 2020
Czwartek
Czwartek siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego
Czytania
(Dz 22,30;23,6-11)
W Jerozolimie trybun rzymski, chcąc się dowiedzieć dokładnie, o co Żydzi oskarżali Pawła, zdjął z niego więzy, rozkazał zebrać się arcykapłanom i całemu Sanhedrynowi i wyprowadziwszy Pawła stawił go przed nimi. Wiedząc zaś, że jedna część składa się z saduceuszów, a druga z faryzeuszów, wołał Paweł przed Sanhedrynem: „Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych”. Gdy to powiedział, powstał spór między faryzeuszami i saduceuszami i doszło do rozdwojenia wśród zebranych. Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania ani anioła, ani ducha, a faryzeusze uznają jedno i drugie. Zrobiła się wielka wrzawa, zerwali się niektórzy z uczonych w Piśmie spośród faryzeuszów, wykrzykiwali wojowniczo: „Nie znajdujemy nic złego w tym człowieku. A jeśli naprawdę mówił do niego duch albo anioł?” Kiedy doszło do wielkiego wzburzenia, trybun obawiając się, żeby nie rozszarpali Pawła, rozkazał żołnierzom zejść, zabrać go spośród nich i zaprowadzić do twierdzy. Następnej nocy ukazał mu się Pan i powiedział: „Odwagi! Trzeba bowiem, żebyś i w Rzymie świadczył o Mnie tak, jak dawałeś o Mnie świadectwo w Jerozolimie”.
(Ps 16,1-2.5.7-11)
REFREN: Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem
Zachowaj mnie, Boże, bo chronię się u Ciebie,
mówię do Pana: „Tyś jest Panem moim”.
Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem,
to On mój los zabezpiecza.
Błogosławię Pana, bo dał mi rozsądek,
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy,
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.
Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje,
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie,
bo w krainie zmarłych duszy mej nie zostawisz
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.
Ty ścieżkę życia mi ukażesz,
pełnię Twojej radości
i wieczną rozkosz
po Twojej prawicy.
Aklamacja (J 17,21)
Aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.
(J 17,20-26)
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.
Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
U schyłku okresu wielkanocnego raz jeszcze pytamy o prawdę zmartwychwstania. Pytanie to wywołało zacięty spór i kłótnię między faryzeuszami i saduceuszami. Zmartwychwstania nie da się oswoić, nie można się do niego przyzwyczaić. Ono jest absolutnym, nieprzeniknionym dla umysłu darem Ojca, który chwałą otacza Syna. Dla nas jest przedmiotem nadziei i tęsknoty za pełnym zjednoczeniem z Panem.
Tomasz Zamorski OP, "Oremus" Okres Wielkanocny 2009, s. 186
Patroni dnia:
Święty German z Paryża, biskup
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Liturgiczna lektura Dziejów Apostolskich wyraźnie przyśpieszyła. Wczoraj spotkaliśmy się ze św. Pawłem w Milecie, jeszcze w trakcie jego tak zwanej trzeciej podróży misyjnej, a dziś towarzyszymy mu w Jerozolimie, przed Wysoką Radą. Te błyskawiczne zwroty akcji świadczą, jak niezwykle bogatym było życie Pawła z Tarsu, zwanego niekiedy Trzynastym Apostołem. Wydarzenie, które nas zajmuje, stanowi wstęp i początek długiej i niezwykłej podróży Pawła do Rzymu, ostatniej zapisanej przez św. Łukasza w Dziejach Apostolskich. Paweł, w pewien sposób, prowokuje swoje aresztowanie w Jerozolimie i stara się w ten sposób kierować wypadkami, aby dostać się do Rzymu, stolicy Cesarstwa, centrum ówczesnego cywilizowanego świata. Jego zachowanie przedstawione w czytanym dziś fragmencie, jak i dalsza sekwencja wypadków, ukazują godną podziwu inteligencję apostoła, przechodzącą niekiedy w przebiegłość, ale jeszcze bardziej świadczą o jego niesamowitej determinacji w dążeniu do celu. Tym razem głównym celem jest głoszenie Ewangelii w stolicy cesarstwa. Dla tej idei Paweł świadomie przyjmuje więzienie i cały szereg cierpień. W swojej determinacji nie jest jednak sam. Jest z nim Chrystus, któremu w pełni oddał swoje życie. On błogosławi mu i potwierdza słuszność dokonanego wyboru.
Komentarz do psalmu
Lektura psalmu wiele zyskuje w świetle czytanego dziś fragmentu z Dziejów Apostolskich. Słowa psalmu niejako wychodzą z ust św. Pawła, zdeterminowanego w realizacji ewangelizacyjnych celów. Po ludzku jego postępowanie można uznać za szaleństwo, ale człowiek, który do końca zaufał Bogu, tak nie uważa. Polecając się Bożej opiece, wiążąc całkowicie swoje życie z wolą Najwyższego, modląc się nieustannie: Strzeż mnie o Boże, Tobie zaufałem, jest gotowy na każde poświęcenie, na każdą życiową ewentualność. Dotyczy to nie tylko apostoła Pawła. Taką drogą poszło i ciągle podąża wielu ludzi. Ta droga zaprasza każdego z nas.
Komentarz do Ewangelii
Jezus modli się za swoich uczniów i za tych, którzy dzięki ich głoszeniu również staną się Jego uczniami. Jezus modli się więc za nas. W swojej modlitwie, najdłuższej ze wszystkich, które przekazali nam ewangeliści, porusza temat jedności swoich wyznawców. Widzimy, jak bardzo bliska Jego sercu była kwestia zgody i wzajemnej miłości wśród wierzących w Niego. Obserwując dzieje chrześcijaństwa, ciśnie się wniosek, że modlitwa Jezusa była daremną. Świat chrześcijański podzielił się, co więcej, pomiędzy wyznawcami Chrystusa miały miejsce i nadal mają konflikty zbrojne, przechodzące niekiedy w najbardziej krwawe wojny, jakie zna świat. Zainicjowany ruch ekumeniczny posiada w sobie tyle pozorów i fikcji, że już tylko nieliczni wierzą w jego sensowność. Najgorszą chyba jednak jest utrata pewnej wrażliwości w tej sprawie. Dla wielu osób nic złego się nie stało, podziały wśród chrześcijan nie przeszkadzają im i nie obchodzą ich. Są też tacy, którzy aktywnie angażują się w dialog ekumeniczny i choć czynią to ze szczerych pobudek, popełniają tyle błędów, że z ich wysiłków powstaje więcej kłopotów niż dobra. Niewątpliwie, podziały wśród uczniów Chrystusa stanowią jedną z najbardziej dotkliwych szram na obliczu Kościoła. Wnikając w głębię i jednocześnie dramatyzm modlitwy Chrystusa i mając obraz współczesnego chrześcijańskiego świata, czujemy się bardzo nieswojo, przeżywamy nieznośną pustkę, duchowy dyskomfort. Tamta modlitwa Jezusa o jedność chrześcijan nie skończyła się, ona trwa. Pan nieustannie modli się za swój Kościół, za jego jedność i autentyczność. Zaprasza wszystkich do łączności. Inicjuje krucjatę modlitewną w tej ważnej, ciągle aktualnej intencji.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Osiem rodzajów złego życia i jak ich uniknąć?
Oddaję do rąk czytelników drugie wydanie zbioru Osiem rodzajów złego życia. Wszystkie fragmenty na temat ośmiu duchów zła, które prezentowane były w pierwszym wydaniu, pozostają bez zmian. Publikacja została uzupełniona o moje osobiste refleksje wokół głównego
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
29 maja 2020
Piątek
Piątek siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego
Czytania
(Dz 25,13-21)
Król Agryppa i Berenike przybyli do Cezarei powitać Festusa. Gdy przebywali tam dłuższy czas, Festus przedstawił królowi sprawę Pawła. Powiedział: „Feliks pozostawił w więzieniu pewnego człowieka. Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego. Odpowiedziałem im: "Rzymianie nie mają zwyczaju skazywania kogokolwiek na śmierć, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli i nie będzie miał możności bronienia się przed zarzutami". A kiedy przybyli tutaj bez żadnej zwłoki, sprawując następnego dnia sądy, kazałem przyprowadzić tego człowieka. Oskarżyciele nie wnieśli przeciwko niemu żadnej skargi o przestępstwa, które podejrzewałem. Mieli z nim tylko spory o ich wierzenia i o jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że żyje. Nie znając się na tych rzeczach, zapytałem, czy nie zechciałby udać się do Jerozolimy i tam odpowiadać przed sądem w tych sprawach. Ponieważ Paweł zażądał, aby go zatrzymać do wyroku Cezara, kazałem go strzec, dopóki go nie odeślę do Najdostojniejszego”
(Ps 103,1-2.11-12.19-20)
REFREN: Pan Bóg utwierdził tron swój na niebiosach
Błogosław, duszo moja, Pana
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.
Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią,
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak odległy jest wschód od zachodu,
tak daleko odsunął od nas nasze winy.
Pan utwierdził tron swój na niebiosach,
a Jego panowanie obejmuje wszechświat.
Błogosławcie Pana wszystkie Jego zastępy,
potężni mocarze pełniący Jego rozkazy.
Aklamacja (J 14,26)
Duch święty wszystkiego was nauczy, przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
(J 21,15-19)
Gdy Jezus ukazał się swoim uczniom i spożył z nimi śniadanie, rzekł do Szymona Piotra: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?” Odpowiedział Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś baranki moje”. I powtórnie powiedział do niego: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” Odparł Mu: „Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego: „Paś owce moje”. Powiedział mu po raz trzeci: „Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?” Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: „Czy kochasz Mnie?” I rzekł do Niego: „Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham”. Rzekł do niego Jezus: „Paś owce moje. Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz”. To powiedział, aby zaznaczyć, jaką śmiercią uwielbi Boga. A wypowiedziawszy to rzekł do niego: „Pójdź za Mną!”
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Czy mnie miłujesz?, jest to pytanie płynące z samej głębi Chrystusowego serca, z tego miejsca, gdzie każdy człowiek chce być kochany i pragnie kochać. Pan pyta o miłość nie tylko Piotra, ale także każdego z nas. Trzykrotne powtórzenie pytania nawiązuje do wcześniejszego trzykrotnego zaparcia się Apostoła. Przypominając sobie nasze wcześniejsze, nie tylko trzykrotne, ale wielokrotne wypieranie się Jezusa, pozwólmy, by On, przychodząc do nas w Eucharystii, czuł się czczony i kochany tak, jakby tego sobie życzył.
ks. Adam Rybicki, "Oremus" czerwiec 2006, s. 9-10
Patroni dnia:
Święta Urszula Ledóchowska, zakonnica
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Kontynuujemy lekturę Dziejów Apostolskich i relację na temat podróży św. Pawła do Rzymu. Czytany dziś fragment jest o tyle wyjątkowy, że właściwie w całości stanowi wypowiedź pogańskiego urzędnika, prokuratora rzymskiego w Judei – Festusa, a jednak fragment ten jest dla nas tekstem natchnionym. Warto zauważyć, że jego treść stanowi wyraźne aluzje do męki Jezusa. Najpierw, śladem Mistrza podąża Jego uczeń, tak samo niewinnie oskarżony. Następnie, wokół więzionego Pawła gromadzą się, rzymski prokurator Festus, jeden z kolejnych następców osławionego Piłata i Herod Agryppa II, krewny Heroda Antypasa, który niegdyś sądził Jezusa. Między urzędnikami sądzącymi Pawła panuje relacja przyjaźni. Kilka lat wcześniej, proces Jezusa przyczynił się do tego, że Herod i Piłat stali się przyjaciółmi. Wreszcie, podobnie jak wtedy, Piłat nie rozumiał zarzutów stawianych Jezusowi przez Żydów, tak teraz Festus nie rozumie oskarżeń wnoszonych przeciw Pawłowi. Niegdyś Jezus powiedział: Jeżeli mnie prześladowali, także i was będą prześladować (J 15, 20). Historia zbawienia podąża ruchem spiralnym. Wiele wydarzeń z przeszłości wydaje się powracać w innym kontekście i okolicznościach, jednak spirala Bożej Opatrzności wytrwale i nieprzerwanie zmierza do osiągnięcia pełni zbawienia.
Komentarz do psalmu
Psalmista wysławia moc i łaskawość Boga. Jego potęga ujawnia się przede wszystkim w pięknie stworzonego świata, ale również i w tym, że najwięksi władcy tego świata służą Mu i realizują Jego zamiary, nawet wtedy, gdy są tego nieświadomi, albo tego nie chcą czynić. Stwórca świata konsekwentnie realizuje swój zbawczy plan. Obrazuje to historia Pawła i jego sędziów, przedstawiona w czytanej dziś lekcji. Ci ostatni, choć bezbożni, realizują plany Boże. Łaskawość Boga przejawia się w opiece nad tymi, którzy Mu zaufali. Przykładem jest św. Paweł, który, składając swoje życie w rękach Najwyższego Pana, dokonał rzeczy po ludzku niemożliwych. Błogosław duszo moja Pana, błogosławcie Pana wszystkie Jego zastępy.
Komentarz do Ewangelii
Mamy przed sobą jeden z najbardziej znanych fragmentów Ewangelii. Wiele osób dostrzega związek pomiędzy pytaniami Jezusa skierowanymi do Piotra i zaparciem się Mistrza przez apostoła. Jeżeli Piotr trzy razy wyrzekł się Jezusa, musi teraz trzy razy zapewnić, że Go miłuje. Z pewnością, gdzieś w tle tego dialogu rysuje się scena sprzed pałacu arcykapłana, nie wydaje się jednak, aby głównym celem Jezusa było nawiązywanie do tamtego haniebnego wydarzenia. Odpowiedzią na dylematy rodzące się przy lekturze tego tekstu może być nazwanie tego fragmentu przez wydawców tzw. Biblii Paulistów: „Powierzenie Piotrowi zadań pasterskich”. Jeżeli Piotr miał być na ziemi namiestnikiem Jezusa Chrystusa, który już niebawem przestanie widzialnie pojawiać się w gronie apostołów, to apostoł musiał usłyszeć od swojego Mistrza tego rodzaju pytania. Inaczej mówiąc, niezależnie od tego, jak Piotr zachowałby się wtedy w nocy Wielkiego Czwartku, usłyszałby pytanie o miłość do Jezusa. Dla Piotra był to swego rodzaju egzamin dojrzałości na koniec formacji, którą przeszedł w szkole Jezusa Chrystusa, w przededniu wzięcia w swoje ręce steru łodzi Kościoła. Taki egzamin będzie musiał odtąd zdawać każdego dnia, podobnie jak wszyscy, którzy wybrali życie dla Jezusa, każdy z nas.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Kim byli Emilia i Karol Wojtyłowie? Dlaczego Kościół stara się o włączenie ich do grona świętych? Na te pytania odpowiada dr Milena Kindziuk, która przez kilka lat poszukiwała niepublikowanych wcześniej dokumentów i wspomnień o rodzicach Papieża
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.
30 maja 2020
Sobota
Sobota siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego
Czytania
(Dz 28,16-20.30-31)
Gdyśmy przybyli do Rzymu, pozwolono Pawłowi mieszkać prywatnie razem z żołnierzem, który go pilnował. Po trzech dniach poprosił do siebie najznakomitszych Żydów. A kiedy się zeszli, mówił do nich: „Nie uczyniłem, bracia, nic przeciwko narodowi lub zwyczajom ojczystym, a jednak wydany zostałem jako więzień w ręce Rzymian, którzy po rozpatrzeniu sprawy chcieli mnie wypuścić, dlatego że nie popełniłem nic zasługującego na śmierć. Ponieważ jednak Żydzi sprzeciwiali się temu, musiałem odwołać się do Cezara, bynajmniej nie w zamiarze oskarżenia w czymkolwiek mojego narodu. Dlatego też zaprosiłem was, aby się z wami zobaczyć i rozmówić, bo dla nadziei Izraela dźwigam te kajdany”. Przez całe dwa lata pozostał w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc królestwo Boże i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie zupełnie swobodnie, bez przeszkód.
(Ps 11,4-5.7)
REFREN: Twoje oblicze ujrzą ludzie prawi
Pan w świętym swoim przybytku,
na niebiosach tron Pana.
Oczy Jego patrzą,
a powieki śledzą synów ludzkich.
Bada Pan sprawiedliwego i występnego,
nie cierpi Jego dusza miłujących nieprawość.
Bo Pan jest sprawiedliwy i sprawiedliwość kocha,
ludzie prawi ujrzą Jego oblicze.
Aklamacja (J 16,7.13)
Poślę Wam Ducha Prawdy, On was doprowadzi do całej prawdy
(J 21,20-25)
Gdy Jezus zmartwychwstały ukazał się uczniom nad jeziorem Genezaret, Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi, i powiedział: „Panie, kto jest ten, który Cię zdradzi ? ”Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: „Panie, a co z tym będzie? ”Odpowiedział mu Jezus: „Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną”. Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: „Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego?” Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe.
Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które, gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać.
Rozważania do czytań
Ewangeliarz OP
Oremus
Modlimy się dzisiaj, żeby Wielkanoc w nas nie skończyła się wraz z końcem okresu wielkanocnego. Tak naprawdę okres wielkanocny trwa nieustannie, począwszy od zmartwychwstania Jezusa, aż do Jego powtórnego przyjścia. Radość z odzyskanej wolności i oczekiwanie na pełną wspólnotę ze Zbawicielem kształtują nasze życie i postępowanie. Dlatego cały świat nie zdołałby pomieścić ksiąg (por. J 21,25) opisujących Życie, które zwyciężyło i zwycięża śmierć.
Wojciech Czwichocki OP, "Oremus"; maj 2010, s. 91
Patroni dnia:
Święty Jan Sarkander, prezbiter i męczennik
Bractwo Słowa Bożego
Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego
Komentarz do pierwszego czytania
Kończymy dziś w liturgii lekturę Dziejów Apostolskich. Owszem, jutro, w Uroczystość Zesłania Ducha Świętego usłyszymy fragment tej księgi, mówiący o Pięćdziesiątnicy, ale nie występuje on w ramach lectio continua. Na końcu księgi, nad którą pochylaliśmy się codziennie przez cały okres wielkanocny, spotykamy św. Pawła w Rzymie. Jego pragnienie, okupione ogromną ofiarą i cierpieniem, zrealizowało się. Chociaż przebywał w areszcie domowym, to jednak odważnie i swobodnie nauczał o królestwie Bożym i o Panu Jezusie Chrystusie. Tego pragnął, do tego dążył, a teraz realizuje. W przekonaniu egzegetów Dzieje Apostolskie, kończąc się w taki sposób, ukazują w świetle nadziei dalsze losy głoszenia Ewangelii. Podobnie, jak niegdyś Dobra Nowina wyszła z Jerozolimy i rozchodziła się, aż dotarła do Rzymu, tak teraz ze stolicy imperium ruszy na cały świat. Św. Łukasz kreśli wizję chrześcijaństwa jako religii powszechnej, uniwersalnej, która zapala sobą cały świat. Ten uczeń apostolski, przedstawiciel drugiego pokolenia chrześcijan, jest tak zachwycony Jezusem i Jego Ewangelią, iż nie wyobraża sobie innego świata poza chrześcijańskim. Jaki obraz świata posiada każdy z nas? Na ile zachwyceni jesteśmy nauką Ewangelii, swoją wiarą, Kościołem? Jutro świętujemy Zesłanie Ducha Świętego…
Komentarz do psalmu
Psalm podejmuje temat dwóch przeciwstawnych wartości: sprawiedliwość – nieprawość. Tej drugiej Bóg nie toleruje, podobnie jak nie cierpi czyniących nieprawość. Kocha natomiast sprawiedliwych. Oczywiście, sprawiedliwości nie należy tutaj rozumieć w znaczeniu sądowym, jurydycznym. Sprawiedliwość według Biblii to szczera pobożność, bogobojność, nastawienie na całkowite pełnienie woli Bożej. Nieprawość natomiast, to zafałszowanie, zakłamanie, nieszczerość, przyzwolenie na zło i umiłowanie takiego sposobu życia. Jego powieki śledzą synów ludzkich. On kocha sprawiedliwych, a nienawidzi nieprawych.
Komentarz do Ewangelii
Ostatnie wersety Ewangelii św. Jana, czytane w ostatnim dniu okresu wielkanocnego, w przededniu Uroczystości Zesłania Ducha Świętego, zawierają w sobie niuanse, które niepokoją duchową ciekawość czytelnika, domagając się właściwego wyjaśnienia, które z kolei tak prosto nie przychodzi. Pierwsza kwestia dotyczy osoby umiłowanego ucznia, świadka powrotu Jezusa. Sam ewangelista dementuje pogłoski o nieśmiertelności tego apostoła. Wydaje się, że powrót Jezusa w szerszym znaczeniu można tutaj rozumieć jako rozprzestrzenianie się Jego nauki po całym świecie. Tam, gdzie powstają wspólnoty Jego uczniów, zwolenników, tam i On się pojawia, niejako „powraca”, jak sam obiecał, że będzie z głosicielami Ewangelii aż do skończenia świata. Św. Jan, jako najdłużej żyjący z apostołów, był świadkiem szerzenia się nauki Ewangelii w różnych zakątkach świata, widząc tym samym przychodzącego w te miejsca Jezusa. Druga kwestia dotyczy ogromnej ilości literatury na temat Jezusa i Jego dzieła, która, jakkolwiek nie powstała, to jednak jej ilości nie pomieściłby cały świat. Z jednej strony można widzieć w tych słowach zastosowanie hiperboli wyrażającej zachwyt ewangelisty osobą Jezusa Chrystusa, z drugiej jednak strony, mając na uwadze ogrom literatury teologicznej i duchowej w obszarze chrześcijaństwa i obserwując nieustanne poszerzanie się tych zasobów, należy przyznać św. Janowi rację. Prawdziwi wyznawcy Jezusa wiedzą, że żadna szerokość, ani żadna głębokość nie są w stanie ograniczyć tajemnicy Boga, Pana naszego Jezusa Chrystusa.
Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka
Książka na dziś
Wszystko zaczęło się od krótkiej rozmowy z papieżem ks. Luigiego Marii Epicoco, w trakcie której Franciszek podzielił się osobistymi wspomnieniami o św. Janie Pawle II. Właśnie wtedy zrodził się pomysł tej książki. Franciszek zapragnął opowiedzieć światu, kim tak naprawdę jest dla niego święty Jan Paweł II
Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.