Wtorek

Czytania

(Iz 7, 10-14)
Pan przemówił do Achaza tymi słowami: „Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Otchłani, czy to wysoko w górze”. Lecz Achaz odpowiedział: „Nie będę prosił i nie będę wystawiał Pana na próbę”. Wtedy rzekł Izajasz: „Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż naprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel, albowiem Bóg z nami”.

(Ps 24 (23), 1b-2. 3-4b. 5-6)
REFREN: Przybądź, o Panie, Tyś jest Królem chwały

Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia,
świat cały i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził
i utwierdził ponad rzekami.

Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?v Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
którego dusza nie lgnęła do marności.

On otrzyma błogosławieństwo od Pana
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, którzy Go szukają,
którzy szukają oblicza Boga Jakuba.

Aklamacja
Kluczu Dawida, który otwierasz bramy wiecznego królestwa, przyjdź i wyprowadź z więzienia jeńca siedzącego w ciemnościach.

(Łk 1, 26-38)
Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!” Wtedy odszedł od Niej anioł.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Wielbimy Wszechmocnego, radujemy się Bogiem, Zbawicielem naszym. On kocha pokornych, uniżonym łaskę daje. On czyni wielkie rzeczy w życiu posłusznych, poddanych, cichych i łagodnych. Pan jest dobry, miłosierny i łaskawy dla tych, którzy czczą Go z bojaźnią i drżeniem, bo święte jest Imię Jego. Pan jest wierny swoim obietnicom, nigdy nie opuści i nie porzuci potomstwa Abrahama w Chrystusie Jezusie...
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święta Franciszka Ksawera Cabrini
urodziła się jako ostatnia z trzynaściorga dzieci w dniu 15 lipca 1850 r. w Lombardii. Kiedy Franciszka miała 20 lat, w jednym roku utraciła oboje rodziców. Wstąpiła do Sióstr Opatrzności , u których przebywała 6 lat (1874-1880). Zakon został założony do opieki nad sierotami. Po złożeniu ślubów została przez założyciela, biskupa Lodi, mianowana przełożoną zakonu. Miała wówczas 27 lat. Wtedy to obrała sobie imię Franciszki Ksawery, marzyła bowiem od dziecka, by zostać misjonarką. 14 listopada 1880 r. założyła z siedmioma towarzyszkami zgromadzenie Misjonarek Najświętszego Serca Jezusowego, którego celem była praca zarówno wśród wierzących, jak i niewierzących. Potem zetknęła się z biskupem Placencji, Scalabrinim, a ten wskazał jej inne pole działania. Mówił o losie włoskich emigrantów za oceanem. Leon XIII zachęcił ją, by tam podjęła pracę ze swoimi siostrami. Siostry udały się więc do Stanów Zjednoczonych. Pracowały w oratoriach świątecznych, w więzieniach, w katechizacji, szkolnictwie parafialnym, posługiwały chorym. Za oceanem powstało wiele nowych domów, samo zaś zgromadzenie uzyskało w 1907 r. aprobatę Stolicy Apostolskiej. Franciszka Ksawera zmarła 22 grudnia 1917 roku, w 67. roku życia. Zostawiła 66 placówek i 1300 sióstr.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Słowo Boże prowadzi nas na spotkanie z Samuelem, wyjątkową postacią biblijną. Ten krótki fragment nic jeszcze nie mówi o życiu i misji wielkiego sędziego i proroka Izraela, ale - oprócz ważnych treści, które w sobie zawiera – motywuje nas do ogarnięcia głębszym spojrzeniem roli tego człowieka w zbawczych planach Bożych. Przede wszystkim Samuel był człowiekiem Bożym, Bogu oddanym bez reszty. Akt ofiarowania go na wyłączną służbę Bogu przez matkę, przynosił owoce do końca życia Samuela. O tym właśnie traktuje czytany dziś fragment. Niezwykła, godna naśladowania postawa Anny, matki Samuela, stanowiła znaczący element w historii zbawienia, chociaż wtedy nikt sobie tego nie uświadamiał. Samuel był prorokiem pomiędzy epoką sędziów, bardzo trudnym okresem w dziejach Izraela, okresem grzechów niewierności i upokorzenia w życiu Narodu Wybranego, a nowymi czasami monarchii, na które wyraziste światło rzucała postać króla Dawida. To właśnie Samuel był tym, który z woli Bożej namaścił Dawida na króla Izraela. Z rodu Dawida miał przyjść na świat Mesjasz, którym będzie Jezus Chrystus. Skromne, ale szczere ofiarowanie przez Annę syna Bogu, było potrzebne do tego, aby realizowały się plany Boże najwyższego znaczenia. Pokorną ofiarę ludzkiego serca przyjmuje, błogosławi i cudownie pomnaża Bóg.

Komentarz do psalmu

Liturgia słowa ostatnich dni Adwentu jest tematycznie spójna. Fragmenty biblijne danego dnia tworzą swoiste monolity pod względem treści i przesłania teologicznego. Tak jest również dzisiaj. Psalm responsoryjny jest modlitwą dziękczynną Anny, matki Samuela, tej samej, która oddaje jedynego syna na wyłączną służbę Bogu. Szczęśliwa matka dostrzega, jak wielkiego miłosierdzia doświadczyła ze strony Najwyższego. Przeżywa majestat Boga, Jego wielkość, potęgę i widzi swoją małość, ale też wywyższenie. Wielbi Boga, który uboży i wzbogaca, poniża i wywyższa. Anna była figurą i zapowiedzią Maryi, której życie będzie nieustannym wielbieniem Boga w służbie Jemu. Anna, a jeszcze bardziej Maryja, stanowi wzór dla każdego, kto wyznaje wiarę w Boga. Dla Niego żyć, Jemu się oddać, według Jego woli postępować, to najpiękniejszy cel do zrealizowania w życiu każdego człowieka.

Komentarz do Ewangelii

Pieśń Maryi, której tradycja chrześcijańska nadała nazwę Magnificat, jest Jej dziełem, choć jest to hymn zbudowany niemal w całości z fragmentów Starego Testamentu. Nie umniejsza to w niczym Maryi, w żadnym stopniu nie odbiera Jej autorstwa pieśni, wręcz odwrotnie. Magnificat jest świadectwem tego, jak bardzo Maryja była zanurzona w tradycję biblijną swojego narodu, w jakim stopniu znała święte teksty, jak bardzo była nimi przepełniona. W rzeczywistości Księgę Biblii czytali i wyuczali tylko mężczyźni. Poniekąd prawnie byli do tego zobowiązani, choć niewątpliwie czynili to z potrzeby serca. Kobiety nie były zobowiązane do studiowania Biblii, co więcej, nie miały nawet za bardzo do niej dostępu. Maryja, która była pełna łaski, żyła słowem pochodzącym od Boga, oddychała nim, była w nim zatopiona, dała temu wyraz w pieśni uwielbienia w domu Elżbiety. Słowo zapisane w Piśmie Świętym pozostaje ciągle tym samym słowem natchnionym, jest to bez przerwy głos Boga skierowany do ludzi, do każdego z nas. Postawa Maryi wobec słowa Bożego pozostaje bez przerwy aktualnym i najwyższej próby wzorem dla każdego wierzącego.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka

Książka na dziś

Dzieci poznają Boże Narodzenie. Nasza wspólnota

Aurora Magni, Alessandra Mantovania

Ta urocza książeczka objaśnia małym chrześcijanom Uroczystość Narodzenia Pańskiego. Zapoznaje dzieci z podstawowymi terminami liturgicznymi i przedstawia głównych bohaterów bożonarodzeniowej radości. Na jej 32 stronach znajdziemy wiele pięknych refleksji

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.