Niedziela

Czytania

(Iz 22, 19-23)
Tak mówi Pan do Szebny, zarządcy pałacu: "Gdy strącę cię z twego urzędu i przepędzę cię z twojej posady, tego dnia powołam sługę mego, Eliakima, syna Chilkiasza. Oblokę go w twoją tunikę, przepaszę go twoim pasem, twoją władzę oddam w jego ręce; on będzie ojcem dla mieszkańców Jeruzalem oraz dla domu Judy. Położę klucz domu Dawidowego na jego ramieniu; gdy on otworzy, nikt nie zamknie, gdy on zamknie, nikt nie otworzy. Wbiję go jak kołek na miejscu pewnym; i stanie się on tronem chwały dla domu swego ojca".

(Ps 138 (137), 1b-2a. 2b-3. 6 i 8bc)
REFREN: Panie, Twa łaska trwa po wszystkie wieki

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca,
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów,
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię za łaskę i wierność Twoją,
bo ponad wszystko wywyższyłeś Twe imię i obietnicę.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem,
pomnożyłeś moc mojej duszy.

Zaprawdę Pan jest wzniosły,
patrzy łaskawie na pokornego,
pyszałka zaś dostrzega z daleka.
Panie, Twa łaska trwa na wieki,
nie porzucaj dzieła rąk swoich.

(Rz 11, 33-36)
O głębokości bogactw, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i nie do wyśledzenia Jego drogi! Kto bowiem poznał myśl Pana albo kto był Jego doradcą? Lub kto Go pierwszy obdarował, aby nawzajem otrzymać odpłatę? Albowiem z Niego i przez Niego, i dla Niego jest wszystko. Jemu chwała na wieki! Amen.

Aklamacja (Mt 16, 18)
Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą.

(Mt 16, 13-20)
Gdy Jezus przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, pytał swych uczniów: "Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego?" A oni odpowiedzieli: "Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza albo za jednego z proroków". Jezus zapytał ich: "A wy za kogo Mnie uważacie?" Odpowiedział Szymon Piotr: "Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego". Na to Jezus mu rzekł: "Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony. Albowiem nie objawiły ci tego ciało i krew, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. Otóż i Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr, czyli Opoka, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie". Wtedy surowo zabronił uczniom, aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Nikt nie może przyjść do Chrystusa, jeśli nie jest mu to dane od Ojca. Nikt nie zobaczy w Jezusie z Nazaretu - Mesjasza, Syna Boga Żywego, jeśli nie objawi mu tego Ojciec, który Go posłał. Wiara w Jezusa Chrystusa jest łaską Ojca, który pociąga do Chrystusa kogo chce, kiedy chce i jak chce. Ciało i krew są bezsilne, tylko Ojciec objawia Jezusa Mesjasza. Wszystko jest łaską, wszystko jest od Ojca.

Patroni dnia:

Święta Róża z Limy, dziewica
Izabela Flores urodziła się w Limie, stolicy Peru, 20 kwietnia 1586 r.Od młodości odznaczała się głęboką wiarą i pobożnością. Róża była dumą i radością rodziców, pełna miłości i posłuszeństwa. Jako dziecko złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości. Rodzice za wszelką cenę chcieli ją wydać za bogatego człowieka. Ona jednak stanowczo odmówiła. W dwudziestym roku życia wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Dominika. Jako tercjarka nadal pozostawała w domu rodzinnym, zajmując osobny domek z ogródkiem. Zwiększyła swoje posty i umartwienia, modlitwy, czuwania, surowe pokuty i wyrzeczenia. Róża żyła niezwykle surowo. Praktykowała najrozmaitsze pokuty i umartwienia. W nagrodę za takie życie cieszyła się poufnym przestawaniem ze swoim Aniołem Stróżem i Matką Bożą. Przez piętnaście lat doświadczała zupełnego opuszczenia. Nie odczuwała żadnego pociągu do modlitwy, żadnej pociechy ani poczucia bliskości Boga. Ostatnie trzy lata życia spędziła u małżonków Gonzaleza della Maza i Marii Uzategui, którzy darzyli ją pełną miłością. W ich domu zmarła w wieku 31 lat, 24 sierpnia 1617 r., w dniu, który przepowiedziała.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Władza kluczy Eliakima
Wiele tekstów biblijnych pobrzmiewa w uszach wiernych co najmniej zagadkowo. Kim był Szebna, a kim Eliakim? Czy ich historia o czymkolwiek współcześnie poucza? Proroctwo dotyczy czasów wielkiego króla-reformatora, żyjącego w VIII wieku przed Chrystusem, Ezechiasza. Był on jednym z tych władców z dynastii Dawidowej, którzy na kartach Biblii doczekali się pochwały. To Ezechiasz przeprowadził reformę religijną, prowadząc Królestwo Judy do wierności Jahwe. To jego wiara i genialne pomysły (jak tunel pod Jerozolimą) oddaliły cień zagłady ze strony Asyrii, która w 721 r. przed Chrystusem pokonała o wiele silniejsze od Judy Królestwo Izraela. Szebna natomiast miał być dygnitarzem za czasów Ezechiasza. Wedle Izajasza jawił się on jako synonim pychy – był człowiekiem skoncentrowanym na przyjemności, nieświadomym zagrożeń, dbającym wyłącznie o interes własny i nie zważającym na naród. Prorok Izajasz bardzo obrazowo ukazuje przejęcie władzy przez wiernego i troskliwego Eliakima, jako odzianie go w tunikę i pas Szebny. W czasach biblijnych szata świadczyła o statusie jednostki (zob. Rdz 41,42), a przepasanie wskazywało na gotowość do działania (2 Krl 4,29). Szebna jawi się więc jako postać pasywna, Eliakim jako aktywna, dzierżąca władzę nadaną mu przez samego Boga Najwyższego.

Komentarz do psalmu

Rozpoznanie Wszechmocnego
Trudno o słowa silniej przepełnione ufnością, niż te, które wyśpiewane zostaną podczas dzisiejszej Liturgii Słowa. Psalmista jest w pełni przekonany, że Bóg wysłuchuje go w każdej sytuacji. W swoim dziękczynieniu podkreśla mocno fakt, że darzy Boga bezkresnym zaufaniem, ponieważ otrzymał łaskę poznania czy też rozpoznania Wszechmocnego – tak jak Piotr w dzisiejszej Ewangelii. Psalmista podkreśla te z Bożych przymiotów, które są źródłem jego osobistej wdzięczności: wierność obietnicy, łaskawość, zdolność wysłuchiwania nawet tak słabej istoty, jaką jest człowiek, wzniosłość (ale nie wyniosłość!), w której z miłością spogląda na pokornych oraz z łatwością rozpoznaje pysznych. Słowa tego psalmu są modlitwą prawdziwie wierzącego, który, jak dowiadujemy się z pozostałych wersów, nie podupada w wierze nawet w obliczu realnego zagrożenia ze strony wrogów.

Komentarz do drugiego czytania

Niezgłębione bogactwa Boga
Choć w Liście do Rzymian Paweł posługuje się doksologiami (1,25 i 9,5), ta odbiega od nich charakterem. Opiewa ona bowiem Bożą mądrość w pomyśleniu historii zbawienia w taki a nie inny sposób. Ukazuje przy tym, że pomysły Boga znacznie wykraczają poza ludzkie wyobrażenia. Co ciekawe, Pawła nie kłopocze fakt, że większa część jego narodu odrzuciła Chrystusa, o czym traktuje Rz 11, nie kwestionuje doskonałości Bożego planu – Bóg ma wszystko pod kontrolą i w odpowiednim czasie sprawi, że Jego słudzy poznają prawdę, nie sami z siebie, ale tylko i wyłącznie dzięki Bożym darom łaski.
Egzegeci zauważają, że ten krótki Pawłowy hymn jest na wskroś żydowski, a za sprawą podejmowanych tematów silnie nawiązuje do Księgi Hioba. Paweł w mistrzowski sposób zdołał połączyć ze sobą tematy zaczerpnięte z apokaliptyki żydowskiej i literatury mądrościowej – tak charakterystycznej dla judaizmu hellenistycznego.

Komentarz do Ewangelii

Piotrowa władza kluczy
Wyznanie Piotra pod Cezareą Filipową, która, co znamienne, przynależała do terytoriów zamieszkiwanych przez pogan, jawi się jako niezwykle odważne, jako antycypacja słów Pawła: „nikt bez pomocy Ducha Świętego nie może powiedzieć, że Jezus jest Panem” (zob. 1 Kor 12,3). Co miał na myśli Piotr, mówiąc o Jezusie, że jest Mesjaszem? W I wieku idei mesjańskich było co najmniej kilkanaście – po jednej na każde z istniejących wówczas ugrupowań. Jedno jest pewne – Piotr nie miał świadomości, że Jezus został namaszczony na oddanie życia za całą ludzkość. Jakiekolwiek nie były wyobrażenia Piotra, jego odwaga, która aż do Pięćdziesiątnicy pozostawiała wiele do życzenia – strach Piotra wyziera z wielu fragmentów Ewangelii – doczekała się pochwały tak wielkiej, że awansowała rybaka Szymona do Piotra-skały, żywego fundamentu przyszłego Kościoła. Błogosławiona Boża intuicja rozpoczęła w Piotrze trwałą przemianę – poprowadziła go ścieżką od paraliżującego strachu aż po dobrowolną ofiarę z życia.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Annę Rambiert-Kwaśniewską

Książka na dziś

Lecznicza moc natury według Hildegardy z Bingen

Elżbieta Ruman

„Nie ma chorób nieuleczalnych”. To odważne stwierdzenie belgijskiego lekarza, dr. Luisa van Heckena, praktykującego od ponad dwudziestu lat wyłącznie w oparciu o zalecenia św. Hildegardy z Bingen, zmieniło życie autorki książki i tysięcy osób sięgających po leczniczą moc natury.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.