Niedziela

Czytania

(Mdr 12,13.16-19)
Panie, nie ma oprócz Ciebie boga, co ma pieczę nad wszystkim, abyś miał dowodzić, że nie sądzisz niesprawiedliwie, Podstawą Twojej sprawiedliwości jest Twoja potęga, wszechwładza Twa sprawia, że wszystko oszczędzasz. Moc swą przejawiasz, gdy się nie wierzy w pełnię Twej potęgi, i karzesz zuchwalstwo świadomych. Potęgą władasz, a sądzisz łagodnie i rządzisz nami z wielką oględnością, bo do Ciebie należy moc, gdy zechcesz. Nauczyłeś lud swój tym postępowaniem, że sprawiedliwy powinien być dobrym dla ludzi. I wlałeś synom swym wielką nadzieję, że po występkach dajesz nawrócenie.

(Ps 86,5-6.9-10.15-16a)
REFREN: Panie, Ty jesteś dobry i łaskawy

Tyś, Panie, dobry i łaskawy,
pełen łaski dla wszystkich, którzy Cię wzywają.
Wysłuchaj, Panie, modlitwę moją
i zważ na głos mojej prośby.

Przyjdą wszystkie ludy przez Ciebie stworzone,
i Tobie, Panie, oddadzą pokłon,
będą sławiły Twe imię.
Bo Ty jesteś wielki i czynisz cuda:
tylko Ty jesteś Bogiem.

Ale Tyś, Panie, Bogiem łaski i miłosierdzia,
do gniewu nieskory, łagodny i bardzo wierny.
Wejrzyj na mnie
i zmiłuj się nade mną.

(Rz 8,26-27)
Duch Święty przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha, [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą.

Aklamacja
Ziarnem jest słowo Boże, a siewcą jest Chrystus, każdy, kto Go znajdzie, będzie żył na wieki.

(Mt 13,24-43)
Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast? Odpowiedział im: Nieprzyjazny człowiek to sprawił. Rzekli mu słudzy: Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go? A on im odrzekł: Nie, byście zbierając chwast nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza. Inną przypowieść im powiedział: Królestwo niebieskie podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach. Powiedział im inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło. To wszystko mówił Jezus tłumom w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. Tak miało się spełnić słowo Proroka: Otworzę usta w przypowieściach, wypowiem rzeczy ukryte od założenia świata. Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście! On odpowiedział: Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Królestwo Boże jest w pierwszej chwili prawie niezauważalne – jak zaczyn w cieście albo ziarnko gorczycy. A jednak ma ono moc przemienić całą rzeczywistość, w której żyjemy. Jego siłą jest sam Jezus Chrystus. On zachęca nas w dzisiejszej przypowieści, abyśmy czekali i byli cierpliwi. To On zatroszczy się o plony, da wzrost ziarnu. Do nas należy pielęgnowanie królestwa, które jest wśród nas. Dokonuje się to przez modlitwę w Duchu Świętym, „gdy bowiem nie umiemy się modlić tak jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami”.

o. Łukasz Kubiak OP, „Oremus” lipiec 2005, s. 79

Patroni dnia:

Święta Makryna Młodsza

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Przystępując do lektury Ksiąg Mądrościowych należy wiedzieć, że nie były one - jak pozostałe Księgi Starego Testamentu - jedynie reminiscencją wielkich dzieł Bożych, która miała budować wiarę Narodu Wybranego. Głównym celem literatury mądrościowej było opisanie pewnych prawidłowości Bożego postępowania. I tak w omawianym fragmencie autor natchniony dokonuje próby wyjaśnienia idei sprawiedliwości Bożej w kontekście kary, jaką zesłał On na Kananejczyków.
Bóg, jako horyzont dla ludzkiego postępowania, nie rozdziela wszystkim po równo, ani zgodnie z ludzkimi zasługami. Rozdysponowuje On zawsze w zgodzie ze swoją wolą i potrzebami człowieka, a najgłębszą potrzebą każdego z nas, która jednocześnie pokrywa się w pełni z wolą Boga, jest potrzeba zbawienia. Czyż więc Boża hojność w udzielaniu go człowiekowi nie jest sprzeczna z pojęciem kary? W języku oryginalnym tej perykopy napotykamy na słowa o rdzeniu dyna, jakby w nawiązaniu do słowa dynamis, którego używano dla określenia cudotwórczej działalności Chrystusa. W takim kluczu interpretacyjnym zrozumiałym staje się ścisły związek kary Bożej i cudu. Ta pierwsza nie jest już – jak rozumowano wcześniej – manifestacją zemsty Boga, ale Jego cudowną interwencją, która tak jak uzdrowienia czy rozmnożenia staje się obrazem zbawczego działania, będącego przejawem Jego sprawiedliwości.

Komentarz do psalmu

W wielu psalmach autorzy natchnieni prosili Boga o to, aby wytłumaczył im swoją odwróconą Twarz (Ps 27,9) i bezczynność (Ps 83,2); tutaj jednak Psalmista nie rachuje się z Bogiem, ale zaczyna od Jego opisu, aby przypomnieć sobie, Kim On właściwie jest. To pierwsza duchowa lekcja tego psalmu: nie wszystkie ludzkie roszczenia w świetle prawdziwej świadomości Boga są tak aktualne, jakby mogło się to wcześniej wydawać. Jaki więc jest Bóg? „Dobry i łaskawy” - to hapax legomenon, czyli wyrażenie, które nie zostało użyte w żadnym innym miejscu w Piśmie Świętym, w pewnym sensie wyjątkowe. Do Boga „dobrego i łaskawego” przyjdą wszystkie narody przez Niego stworzone. Mieć głęboką świadomość Boga, to znać Go właśnie jako „dobrego i łaskawego” i takim Jego obrazem dzielić się z drugim człowiekiem, aby nastała jedna owczarnia i jeden Pasterz (por. J 10,16).

Komentarz do drugiego czytania

Duch, który pomaga nam się modlić, jest Duchem modlącego się Jezusa. Ewangelie bardzo wiele mówią o tym, w jaki sposób modlił się Jezus i to On sam jest ostateczną odpowiedzią na prośbę uczniów: „Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów” (Łk 11,1).
Jezus uczy nas, w jaki sposób się modlić, ale o tym jak to robić, aby być wysłuchanym, poucza nas sam Duch Święty. Jest On Bożym darem, który głęboko przemienia naszą modlitwę i udzielany jest tym, którzy bez względu na swoje motywacje przystępują do modlitwy. Duch nie przychodzi do tych, którzy wiedzą już wszystko i znają jedyną słuszną receptę na modlitwę. Duch przychodzi do tego, który pomimo swojej słabości podejmuję próbę zbliżenia się do Boga, który zna swoją ułomność, a mimo to podejmuje wysiłek. Taka postawa jest otwarciem się na moc Ducha, w którym jesteśmy jakby „skazani” na wysłuchanie przez Boga.

Komentarz do Ewangelii

Dzisiejsza ewangelia daje nam do rozważenia aż trzy ilustracje tego, czym właściwie jest Królestwo Boże.
Pierwszy z obrazów opowiada o człowieku, który zasiał dobre nasienie, zagłuszone przez chwast. Prawdopodobnie Jezus, mówiąc o chwaście, miał na myśli życicę, której ziarna są bardzo podobne do ziaren pszenicy. Również w fazie wzrostu nie sposób rozróżnić jednej rośliny od drugiej. Dopiero kłosy pszenicy, które pojawiają się bezpośrednio przed żniwami, demaskują chwast. Użyte w tekście oryginalnym słowo zizanion (gr.) jest odpowiednikiem hebrajskiego zonin, określającego chwast i nawiązuje do innego hebrajskiego słowa zona, czyli nierządnica. Jedna z możliwych interpretacji tego fragmentu opiera się właśnie na przytoczonym chwilę wcześniej podobieństwie. Chwastem w oczach Bożych jest każda nasza niewierność, którą próbujemy zakamuflować, i która do momentu wydania owoców niczym nie różni się od właściwego postępowania.
Kolejny obraz stanowi ziarnko gorczycy, z którego rozwija się wielki krzew będący schronieniem dla ptaków. W szerokości geograficznej Jezusa gorczyca sięgać może aż trzech metrów wysokości! Podobnie jest z Królestwem Bożym. Wyrasta ono na nieproporcjonalnie wielkie w porównaniu do swoich skromnych początków (por. 1 Kor 1,27). Nie wybiera więc Królestwa Bożego ten, kto wzgardza tym, co małe.
Trzeci obraz, jakim posługuje się dzisiaj Jezus, stanowi zaczyn. Jest on o tyle kłopotliwy w interpretacji, że zaczyn kojarzono wówczas raczej negatywnie (por. Mk 8,15). Na co więc może wskazywać on w tej perykopie? Ważne w tym kontekście będzie dokładniejsze spojrzenie na trzy miary mąki użyte tutaj przez kobietę. W innych miejscach w Piśmie Świętym trzy miary najczystszej mąki, czyli jedna efa, miały związek z ofiarą składaną dla Pana (por. Rdz 18,6; Sdz 6,19; 1 Sm 1,24). W omawianym fragmencie ewangelii trochę kwasu zakwasza całe ciasto. Jest więc coś, co zupełnie przemienia spojrzenie na ofiarę składaną Bogu. Wiele wskazuje na to, że wspomnianym kwasem może być tu sam Chrystus, który uosabia Królestwo Boże. Zmienia dotychczasowe pojęcie ofiarowania się Bogu, stając się chlebem, bo właśnie tym staje się wypieczone zakwaszone ciasto. Zdaniem biblistów z jednej efy zakwaszonej mąki można było wypiec aż sto chlebów. To pokazuje nam, że każdy może nakarmić się Chrystusem. Każdy może mieć udział w Królestwie Bożym, którego bramą jest sam Jezus.

Komentarze zostały przygotowane przez Piotra Lipca kleryka III roku WMSD

Książka na dziś

Jak smakować życie

ks. Krzysztof Grzywocz

Prostota, odwaga, mądrość, zaufanie, spokój, spotkanie - to słowa-klucze rozwinięte w książce, które odpowiednio wykorzystane pomogą rozkoszować się porankami, otworzyć się na zupełnie nowe rzeczy, zaufać sobie samemu, swoim wyborom i pragnieniom, a także drugiemu człowiekowi.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.