Niedziela

Czytania

(Dz 1, 1-11)
Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił: "Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym". Zapytywali Go zebrani: "Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?" Odpowiedział im: "Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi". Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. I rzekli: "Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba".

(Ps 47 (46), 2-3. 6-7. 8-9)
REFREN: Pan wśród radości wstępuje do nieba

Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie,
radosnym głosem wykrzykujcie Bogu,
bo Pan Najwyższy straszliwy,
jest wielkim Królem nad całą ziemią.

Bóg wstępuje wśród radosnych okrzyków,
Pan wstępuje przy dźwięku trąby.
Śpiewajcie psalmy Bogu, śpiewajcie,
śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie.

Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi,
hymn zaśpiewajcie!
Bóg króluje nad narodami,
Bóg zasiada na swym świętym tronie.

(Ef 1, 17-23)
Bracia: Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego, to znaczy światłe oczy dla waszego serca, tak byście wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przemożny ogrom Jego mocy względem nas wierzących na podstawie działania Jego potęgi i siły, z jaką dokonał dzieła w Chrystusie, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, ponad wszelką zwierzchnością i władzą, i mocą, i panowaniem, i ponad wszelkim innym imieniem wzywanym nie tylko w tym wieku, ale i w przyszłym. I wszystko poddał pod Jego stopy, a Jego samego ustanowił nade wszystko Głową dla Kościoła, który jest Jego Ciałem, Pełnią tego, który napełnia wszystko na wszelki sposób.

Aklamacja (Mt 28, 19. 20)
Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

(Mt 28, 16-20)
Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi słowami: "Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Pan Jezus jest obecny wśród swoich, choć już nie w sposób namacalny. Czasami zupełnie znika nam z oczu. Niełatwo nam wówczas odczuć Jego obecność, a jeszcze trudniej uwierzyć w Jego panowanie nad światem. Potrzebujemy owych "światłych oczu serca", byśmy nie ustępowali wobec przeciwności oraz byśmy odkrywając ponad pozorami zła Boże panowanie, stawali się świadkami stałej obecności Zmartwychwstałego pośród nas. Wniebowstąpienie jest dla nas wezwaniem do modlitwy o Ducha Świętego: tylko On może przezwyciężyć nasze poczucie osamotnienia i smutku.

Ks. Jarosław Januszewski, "Oremus" maj 2008, s. 22

Patroni dnia:

Święci Donacjan i Rogacjan, męczennicy

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

O wniebowstąpieniu Jezusa po Jego zmartwychwstaniu wspominają jedynie dwaj spośród autorów Nowego Testamentu: Marek i Łukasz, przy czym pierwszy z nich czyni to niezwykle zdawkowo. Św. Łukasz, autor Ewangelii i Dziejów Apostolskich, stosunkowo wiele uwagi poświęca temu wydarzeniu, tak w jednym, jak i w drugim swoim dziele, choć nie tyle samemu momentowi oderwania się Jezusa od ziemi, co kontekstowi, który wnosi tutaj szereg reperkusji teologicznych. Fakt, że Jezusa nie będzie już w sposób fizyczny z Jego apostołami, oznacza usamodzielnienie się tych ostatnich. Mają kontynuować dzieło Mistrza, już nie tylko w Palestynie, ale aż po krańce ziemi. Pan odszedł, ale będzie z nimi Duch Święty, którego przyjście zapowiada Jezus tuż przed swoim odejściem. Czyni to nie po raz pierwszy, ale w tej sytuacji Jego zapewnienie nabiera szczególnego znaczenia. Coraz bardziej widocznie wyłania się Kościół, który już za dziesięć dni w pełni rozpocznie swoją misję, trwającą aż do skończenia świata. Wniebowstąpienie Jezusa kieruje także naszą uwagę na fakt Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów, o czym zapewniają apostołów aniołowie i w co Kościół usilnie wierzy. Ten sam św. Łukasz stawia jednak na innym miejscu pytanie: Czy Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie? (Łk 18, 8).

Komentarz do psalmu

Treść psalmu doskonale nawiązuje do wydarzenia, które miało miejsce kilka wieków później od powstania tego utworu. Z pewnością psalmista, a po nim całe pokolenia Izraelitów, które tym psalmem modliły się, wielbiąc Boga, nie przypuszczali, dlaczego Duch Święty sprawił, że powstał tak radosny kantyk. Zbawcze dzieło Jezusa Chrystusa, Bożego Syna, od zawsze miało miejsce w planach Najwyższego, w tym również Jego wniebowstąpienie. Nie jest to jedyny przypadek w Biblii, kiedy jedno wydarzenie zapowiada inne, następujące wiele lat później. W tej księdze wszystko jest doskonale logiczne, bo zaplanowane i kierowane Mądrością Bożą. Doskonale ujął to św. Augustyn: „Nowy Testament jest ukryty w Starym, a Stary w Nowym znajduje wyjaśnienie”. Zachęca nas to do wysiłku w kierunku całościowej lektury Pisma świętego.

Komentarz do drugiego czytania

Wniebowstąpienie Jezusa jest wydarzeniem na tyle ważnym w historii zbawienia, że nie mogło zabraknąć tego tematu w listach św. Pawła. W kilku miejscach jego epistolografii znajdujemy wzmianki i aluzje do wniebowstąpienia Jezusa i Jego panowania w chwale niebios. Apostoł, który tyle uwagi poświęca zmartwychwstaniu Jezusa i jego skutkom dla wierzących, nie mógł pominąć tematu wiecznego królowania Pana. Zarówno dla bezpośrednich adresatów jego listów, jak i dla nas zmartwychwstanie Jezusa stanowi niedokończony akt zbawczy. Zmartwychwstając, przywrócił nam życie, ale dopiero poprzez swoje wejście do nieba utorował nam drogę do nowego życia, do rzeczywistości innej, niż skażony grzechem ziemski świat. Mając na uwadze nauczanie św. Pawła na temat wstąpienia Jezusa do niebios, nie można pominąć kwestii Jego paruzji, która ściśle związana jest z wniebowstąpieniem. Wiadomo, że oczekiwanie powtórnego przyjścia Pana wywarło mocny wpływ na życie i rozwój pierwszych gmin chrześcijańskich. Nadzieja szybkiego spotkania się z przychodzącym powtórnie na świat Zbawcą stymulowała jakość życia wiary pierwszych chrześcijan. Prawda o czasie paruzji okazała się zgoła inna, ale takiemu a nie innemu podejściu do tej sprawy ze strony pierwszych pokoleń chrześcijan Kościół późniejszych wieków bardzo wiele zawdzięcza. Zawdzięcza niezwykle intensywny start swojego istnienia i rozwoju. Ostatecznie jednak nadzieje tamtejszych chrześcijan nie zostały zawiedzione. Spotkali się z utęsknionym Panem, w nieco inny sposób niż oczekiwali, ale prawdziwie, realnie i na wieki. Spotkamy się z Nim również my, na miarę naszych tęsknot i nadziei.

Komentarz do Ewangelii

Choć w końcowych zdaniach Ewangelii Mateusza nie ma wprost mowy o wniebowstąpieniu Jezusa, to jednak domyślnie chodzi o ostatnie spotkanie Jezusa z Jego uczniami po zmartwychwstaniu. Relacja ta zawiera w sobie ważne tematy: pierwszy z nich dotyczy odejścia Jezusa z ziemi do chwały Ojca, nawet jeżeli nie ma wprost o tym mowy. Z pewnością wniebowstąpienie Jezusa nastąpiło w dniu Jego zmartwychwstania, w przeciwnym razie trudno wyjaśnić, gdzie przebywał w tym czasie, skoro nie był bez przerwy obecny wśród uczniów. Po prostu, Pan przebywał już w niebie, ale jeszcze przez czterdzieści dni ukazywał się swoim najbliższym. W pewnym momencie nastąpiło Jego ostatnie pojawienie się, po którym spektakularnie, na oczach apostołów wzniósł się do nieba. Wydaje się, że te sprawy należy doprecyzować, aby uniknąć nieporozumień. Z odejściem Jezusa związana jest kwestia funkcjonowania wspólnoty apostolskiej w nowej rzeczywistości. Uczniowie Jezusa przejmują misję swojego Mistrza. Mają głosić tak, jak On głosił i mają zdobywać nowych uczniów tak, jak On to czynił. Różnica polega na tym, że obszar ich działalności będzie nieporównywalnie większy – cały świat. Ale jest jeszcze jedna różnica: On czynił to własną mocą jako Boży Syn, jako Bóg, oni będą potrzebowali Jego obecności i pomocy, bo bez tego nic nie będą mogli uczynić. Ta pomoc została zapewniona, aż do skończenie świata, zostało tylko z niej korzystać.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. dr Adama Dynaka

Książka na dziś

Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej 2020 tom II

Agenda Liturgiczna Maryi Niepokalanej to Twoja codzienna lektura i systematyczna medytacja nad Słowem Bożym. To również kolejna porcja ciekawych komentarzy biblijno-pastoralnych i lectionarium, które poprowadzi Cię przez kolejne dni roku

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.