pobierz z Google Play

02 kwietnia 2020

Czwartek

Czwartek V Tygodnia Wielkiego Postu

Czytania: (Rdz 17,3-9); (Ps 105,4-9); Aklamacja (Ps 95,8ab); (J 8,51-59);

Rozważania: Ewangeliarz OP , Oremus , Bractwo Słowa Bożego

Książka na dziś: Sakrament pokuty i pojednania

Czytania

(Rdz 17,3-9)
Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił: Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem. Potem Bóg rzekł do Abrahama: Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną.

(Ps 105,4-9)
REFREN: Pan Bóg pamięta o przymierzu swoim

Rozmyślajcie o Panu i Jego potędze,
zawsze szukajcie Jego oblicza.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.

Potomkowie Abrahama, słudzy Jego,
synowie Jakuba, Jego wybrańcy.
On, Pan, jest naszym Bogiem,
Jego wyroki obejmują świat cały.

Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.

Aklamacja (Ps 95,8ab)
Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

(J 8,51-59)
Jezus powiedział do żydów: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki. Rzekli do Niego żydzi: Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł i prorocy - a Ty mówisz: Jeśli kto zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki. Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kim Ty siebie czynisz? Odpowiedział Jezus: Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, który Mnie chwałą otacza, o którym wy mówicie: Jest naszym Bogiem, ale wy Go nie znacie. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy - kłamcą. Ale Ja Go znam i słowa Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień - ujrzał /go/ i ucieszył się. Na to rzekli do Niego żydzi: Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś? Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem. Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni.

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Oremus

Nie zazna śmierci na wieki,to obietnica przerastająca ludzkie wyobrażenie. W pierwszym przymierzu życzliwość Boga była obiecana z pokolenia na pokolenie, w nurcie dziejów świata, który przemija. Teraz chwała Boga żyjącego staje się udziałem człowieka, wprowadzając go w wieczne błogosławieństwo, które nie przeminie.

Wojciech Jędrzejewski OP, "Oremus" Wielki Post 2009, s. 146


Do góry

Patroni dnia:

Święty Franciszek z Paoli, pustelnik
urodził się 27 marca 1416 r. w Paoli (Włochy). Pochodził z ubogiej, ale głęboko religijnej rodziny. Gdy miał 13 lat, odbył ze swymi rodzicami pielgrzymkę po najsławniejszych wówczas sanktuariach Włoch: Asyżu, Monte Cassino, Loreto, Monte Luco koło Spoleto i Rzymie. Po powrocie do Paoli Franciszek założył w pobliżu miasta pustelnię i oddał się w niej bardzo surowemu życiu. Powoli zaczęli do niego dołączać uczniowie i tak powstała nowa rodzina zakonna braci "najmniejszych" - "minimitów". Do trzech ślubów zakonnych dołączył Franciszek ślub czwarty: zachowania przez całe życie postu od mięsa i nabiału. Pan Bóg obdarzył Franciszka darem czynienia cudów. Franciszek został doradcą Karola VIII. Jako asceta wzorował się na doświadczeniach ojców pustyni. Zmarł 2 kwietnia 1507 r. w Plessis-les-Tours we Francji.

Do góry

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Pan Bóg zawarł z Abrahamem przymierze, po hebrajsku berit. Taka forma umów była powszechna na starożytnym Bliskim Wschodzie. Zawierali je królowie oraz osoby niższego stanu. Przymierze miało zapewniać korzyści obu stronom. Tutaj dotykamy specyfiki przymierza Boga z Abrahamem. To Wszechmogący jest inicjatorem berit i to On podejmuje zobowiązanie. Jaką jednak korzyść może Bóg odnieść z tej umowy? Co człowiek może Mu dać? Odpowiedź jest zaskakująca. Bóg czyni to wyłącznie z Miłości, a od człowieka oczekuje wiary i posłuszeństwa. Równie niezwykła jest obietnica Pana Boga, że Abram stanie się ojcem wielu narodów, otrzyma błogosławieństwo, a jego potomstwo odziedziczy Ziemię Kanaan. Jaki jest sens tej obietnicy? Czy ogranicza się ona jedynie do sfery materialnej? Otóż w świetle Nowego Testamentu można zobaczyć jej ostateczne znaczenie. Błogosławieństwem danym Abrahamowi (czyli Ojcu mnóstwa) jest zbawienie wysłużone przez Jezusa Chrystusa, potomstwo wielu narodów to Kościół Chrystusowy, obejmujący cały świat, a Kanaan to symbol i zapowiedź życia wiecznego i zmartwychwstania. Abraham stał się depozytariuszem obietnicy Boga i ogniwem w historii zbawienia. My natomiast uczestniczymy w tych sprawach poprzez wiarę, sakramenty, zaufanie Bogu i pobożne życie.


Komentarz do psalmu

Psalmista rozważa historię Izraela i wychwala Boga za wierność przymierzu ze swoim ludem. Przypominanie i rozważanie są tutaj czynnościami duchowymi budującymi pobożność. Taka postawa cechowała Matkę Najświętszą. W relacji Świętego Łukasza Ewangelisty Maryja zachowywała sprawy związane ze swoim Synem i rozważała je w swoim Sercu. Zapewne nie wszystko było dla Niej zrozumiałe, ale owo zachowywanie pozwoliło Jej z czasem zrozumieć sens życia Pana Jezusa. Kościół w ciągu roku liturgicznego czyni to samo - przypomina i rozważa historię swego Zbawiciela, póki Chrystus powtórnie nie przyjdzie. Taka postawa w człowieku wierzącym daje fundament i orientację w życiu, natomiast rozważanie dzieł Bożych w swojej osobistej historii może prowadzić do dziękczynienia Bogu, podobnego do tego, które wypowiedziała Matka Boża u św. Elżbiety - Magnificat.


Komentarz do Ewangelii

Następuje zakończenie dysputy Pana Jezusa ze słuchaczami w Jerozolimie. Chrystus, pomimo napiętej atmosfery, dokonuje jasnej deklaracji, że istniał przed patriarchą Abrahamem i określa siebie mianem JA JESTEM, czyli świętym Imieniem Boga z Księgi Wyjścia 3,14. W odpowiedzi, obecni tam ludzie chcieli Go ukamienować. Scena ta kontrastuje z momentami spotkania z Bogiem Abrahama i Mojżesza. Abraham ujrzał trzech tajemniczych przybyszów i rozpoznał w nich JEDNEGO Boga, którego ugościł. Mojżesz natomiast miał doświadczenie obecności Boga w krzewie gorejącym na Górze Synaj i pomimo swego lęku podjął z Bogiem dialog, skutkujący jego powołaniem na przywódcę Izraela. W życiu tych dwóch ludzi spotkanie z Najwyższym udało się. Dlaczego zatem spotkanie z Jezusem nie przyniosło owocu? Patriarchowie mieli otwarte serca, chcieli rozmawiać i zmieniać swoje życie, natomiast mieszkańcy Jerozolimy byli zamknięci w swoim myśleniu i przywiązani do swego zdania. Zabrakło zatem miejsca, niejako gleby, na działanie Boga, który szanuje wolność człowieka i nie zmusza go do wiary na siłę.

Komentarze zostały przygotowane przez ks. Mateusza Oborzyńskiego


Do góry

Książka na dziś

Sakrament pokuty i pojednania

ks. Piotr Pawlukiewicz

Co jest niezbędne, by osiągnąć zbawienie i życie wieczne? Kościół naucza, że dla człowieka wierzącego konieczne do zbawienia są sakramenty Nowego Przymierza.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.