Niedziela

Czytania

(Rdz 12, 1-4a)
Pan Bóg rzekł do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi". Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał.

(Ps 33 (32), 4-5. 18-19. 20 i 22)
REFREN: Okaż swą łaskę ufającym Tobie

Słowo Pana jest prawe,
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość,
ziemia jest pełna Jego łaski.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.

Dusza nasza oczekuje Pana,
On jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska,
według nadziei pokładanej w Tobie.

(2 Tm 1, 8b-10)
Najdroższy: Weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię.

Aklamacja (Mt 17, 5)
Z obłoku świetlanego odezwał się głos Ojca: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie".

(Mt 17, 1-9)
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba oraz brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, rozmawiający z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: "Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza". Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!" Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: "Wstańcie, nie lękajcie się!» Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: «Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Pan Bóg rzekł do Abrama: "Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę". Najpierw jest wezwanie do opuszczenia ziemi rodzinnej, więc swojego świata i swojego poczucia bezpieczeństwa. Stało się to udziałem Abrahama i jest udziałem uczniów Jezusa aż po dziś dzień. Potem następuje stopniowe zbliżanie się do Boga i Jego tajemnic. W końcu przychodzi chwila światła, odsłania się Tajemnica, a rozum zaproszony jest do pokory. Wiara bywa traceniem siebie i swojego świata.

O. Tomasz Zamorski OP, "Oremus" Wielki Post 2008, s. 50

Patroni dnia:

Święty Jan Boży, zakonnik
– urodził się w Portugalii w roku 1495. Gdy Jan miał 8 lat, zjawił się w jego domu kapłan wędrujący do Hiszpanii, prosząc o nocleg. Kiedy następnego dnia opuścił dom, zauważył przy sobie chłopca, który postanowił mu towarzyszyć w drodze. Jan zrobił to w tajemnicy przed rodzicami. Nie wiemy, dlaczego kapłan nie odesłał chłopca do domu. Rodzice pełni smutku, daremnie poszukiwali go po całej okolicy. Matka niebawem zmarła ze smutku, a ojciec wstąpił do franciszkanów. Po 20 dniach drogi chłopiec nie mógł już iść dalej. Kapłan więc zostawił chłopca w mieście Oropesa u niejakiego Franciszka Mayorala, zarządcy owczarni pewnego hrabiego. Ten przyjął Jana jak syna i nazwał małego chłopca "Janem otrzymanym od Boga - a Deo". Przybrani rodzice tak pokochali młodzieńca, że chcieli go uczynić spadkobiercą swojego majątku i zamierzali mu oddać za żonę swoją jedyną córkę. Mając dwadzieścia kilka lat Jan opuścił dom opiekunów. Zaciągnął się do wojska. Po kilku latach pobytu w wojsku powrócił do Oropesy. Gdy wybuchła wojna na wschodzie Europy, Jan ponownie zgłosił się do wojska. Po zawarciu pokoju przez obie strony Jan powrócił, jednak już nie do swojego opiekuna, ale w rodzinne strony. Tu dowiedział się o losie swoich rodziców. Uczyniło to na nim ogromne wrażenie. Z wielką skruchą odbył spowiedź z całego życia i udał się z pielgrzymką do Compostelli, do grobu św. Jakuba Apostoła. Potem wyjechał do Grenady. Jan założył zakon Braci Miłosierdzia, zwany u nas bonifratrami. Zajmował się pomocą ludziom chorym i opuszczonym. Zmarł na klęczkach 8 marca 1550 r. w wieku 55 lat

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Rzekł Pan do Abrama – te słowa Boga są czymś wyjątkowym, ponieważ są to pierwsze słowa do niego skierowane. Po raz pierwszy Bóg objawia się Abramowi, jak możemy przypuszczać dotychczas politeiście, który mieszkał wraz ze swym bratem Nachorem i bratankiem Lotem w dalekim Charanie. Było to ważne miejsce handlowe ówczesnego świata a także miejsce kultu boga księżyca – Sina. Abramowi nieobce musiały być zarówno kontakty z miejscowymi kupcami jak również kult wielu bóstw. Nie było to z pewnością środowisko sprzyjające rozmowie z Bogiem jedynym. Pomimo tego Bóg przemówił do Abrama, co więcej, od razu skierował do niego nakaz: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z kraju twego ojca – Bóg nie objawia na początku do końca, kim jest, ale dając to polecenie, próbuje wejść w kontakt z człowiekiem, który musi opuścić swoją strefę komfortu, wszystko, co do tej pory znał, do czego był przyzwyczajony, co ukochał. Nie daje także poczucia stabilizacji, gdyż nie mówi dokładnie, dokąd należy się udać – kraj, który ukażę jest sformułowaniem enigmatycznym i zachęca do oparcia się jedynie na Bogu, który obiecuje wprawdzie o wiele większe dobra, ale w odległej przyszłości. Zdumiewa całkowite zaufanie Abrama do Boga, który po prostu wyruszył, jak mu Pan rozkazał. Abraham jest dla nas przykładem całkowitego zawierzenia Bogu.

Komentarz do psalmu

Psalm ukazuje Boga jako źródło prawości, któremu można zaufać w każdej sytuacji. Bóg miłuje swoje stworzenie, dlatego obdarza je łaską. Pan zwraca się do ludzi, którzy Go oczekują. Ważna jest też bojaźń Boża – rodzaj uniżenia przed Bogiem, który pozwala oczekiwać od Niego pomocy w chwilach nieszczęść. Ostatnie dwa wersety pokazują bardzo ważną sprawę – otóż Bóg udziela swojej łaski według naszej nadziei, którą w Nim pokładamy. Oznacza to, że im bardziej Jemu zaufamy, tym większe dary od Niego otrzymamy. Nie bójmy się Go prosić o wiele łask duchowych.

Komentarz do drugiego czytania

Bóg wybawia od grzechu i wzywa do swojej służby nie dzięki naszym dobrym czynom, lecz dzięki swojej wolnej woli. Udziela też zawsze łaski do wypełnienia powierzonych zadań, dlatego Apostoł zachęca Tymoteusza do „wzięcia udziału w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą” (1, 8b). W drugą niedzielę Wielkiego Postu jest to wezwanie do wierzących, by nie zniechęcali się w walce z grzechem i nie rezygnowali z podjętych wyrzeczeń, gdyż jest to szczególny czas łaski do podjęcia szczerej pokuty. Tej łaski jesteśmy pewni, ponieważ została ona ukazana przez Chrystusa, kiedy odniósł zwycięstwo nad śmiercią, a na nasze życie możemy odtąd patrzeć z nowej perspektywy – Ewangelii – czyli Dobrej Nowiny o nieśmiertelności wierzących w Niego.

Komentarz do Ewangelii

Jezus wziął ze sobą apostołów: Piotra, Jakuba i Jana. Piotra – ponieważ powierzył mu władzę nad Kościołem (Mt 16, 19), Jana i Jakuba – ponieważ prosili, aby zająć pierwsze miejsca w królestwie niebieskim (Mt 20, 21; Mk 10, 37), a w ten sposób wydaje się, że Pan Jezus spełnia ich prośbę, przygotowując ich do służby Kościołowi (Ga 2, 9). Pierwszy raz ukazuje się uczniom w swojej Boskiej chwale, do tej pory ukazywał ją tylko pod osłoną znaków. Rozmawia z Mojżeszem – najważniejszym przywódcą Izraela, który posiadał pełnię władzy politycznej i religijnej, który rozmawiał bezpośrednio z Bogiem, z odsłoniętą twarzą, który zapowiedział przyjście w odległej przyszłości proroka podobnego do niego, tzn. takiego, który także będzie miał bezpośredni kontakt z Najwyższym. To właśnie Mojżesz spisał Prawo (hebr. Torah), któremu po dziś dzień starają się być posłuszni Żydzi, jako prawu Bożemu. Eliasz – największy spośród proroków, gdyż walczył samotnie z bałwochwalstwem w Izraelu, sprowadził z nieba ogień i jako jeden z nielicznych ludzi na ziemi nie umarł, lecz został zabrany przez aniołów do nieba na ognistym rydwanie. Przyjście Jezusa Chrystusa jest wypełnieniem Prawa i zapowiedzi proroków. Uczniowie są oszołomieni zaistniałą sytuacją; pomimo tego, że to tylko widzenie, Piotr chce postawić trzy namioty – dla Mistrza i proroków. Prawdziwość zdarzenia potwierdza głos Boga Ojca, który oznajmia: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie!” Te słowa są sednem tej ewangelii: Piotr, który upominał Pana, który mówił o swojej śmierci, Jakub i Jan, którzy kłócili się o pierwsze miejsca w królestwie Bożym, wszyscy dostają jasny nakaz „Jego słuchajcie” - nie słuchajcie tego, co mówią inni – zdaje się mówić Bóg Ojciec – nawet nie ufajcie do końca swoim odczuciom, ale zawierzcie do końca mojemu Synowi, ponieważ to On przekazuje Moją wolę. To doświadczenie było potrzebne Apostołom, aby przyjęli cierpienia Ogrójca, mękę Mistrza na krzyżu, ale także by po Wniebowstąpieniu przyjęli Jezusowy nakaz głoszenia ewangelii i wiernie go wypełniali aż do ofiary z życia.

Komentarze zostały przygotowane przez Ks. Tadeusza Siewko

Książka na dziś

Siedem słów Chrystusa na krzyżu. Droga krzyża

Pierre-Marie Delfieux

„Słowom Stwórcy kształtującego świat w siedem dni stworzenia odpowiada siedem słów Odkupiciela”. Brat Pierre-Marie długo wczytywał się, medytował i modlił słowami wypowiedzianymi przez Chrystusa na krzyżu.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.