pobierz z Google Play

11 sierpnia 2019

Niedziela

Niedziela - XVIX Niedziela zwykła

Czytania: (Mdr 18, 6-9); (Ps 33 (32), 1 i 12. 18-19. 20 i 22); (Hbr 11, 1-2. 8-19); Aklamacja (Mt 24, 42a. 44); (Łk 12, 32-48);

Rozważania: Ewangeliarz OP , Oremus , O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

Książka na dziś: Demoniczne karty tarota

Czytania

(Mdr 18, 6-9)
Noc wyzwolenia oznajmiono wcześniej naszym ojcom, by nabrali otuchy, wiedząc dobrze, jakim przysięgom zawierzyli. I lud Twój wyczekiwał ocalenia sprawiedliwych, a zatraty wrogów. Czym bowiem pokarałeś przeciwników, tym wsławiłeś nas, powołanych. Pobożni potomkowie dobrych składali w ukryciu ofiary i ustanowili zgodnie Boskie prawo, że jednakowo te same dobra i niebezpieczeństwa podejmą święci, i już zaczęli śpiewać hymny przodków.

(Ps 33 (32), 1 i 12. 18-19. 20 i 22)
REFREN: Szczęśliwy naród wybrany przez Pana

Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana,
prawym przystoi pieśń chwały.
Błogosławiony lud, którego Pan jest Bogiem,
naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,
na tych, którzy oczekują Jego łaski,
aby ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.

Dusza nasza oczekuje Pana,
On jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska,
według nadziei pokładanej w Tobie.

(Hbr 11, 1-2. 8-19)
Bracia: Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. To dzięki niej przodkowie otrzymali świadectwo. Dzięki wierze ten, którego nazwano Abrahamem, usłuchał wezwania, by wyruszyć do ziemi, którą miał objąć w posiadanie. Wyszedł, nie wiedząc, dokąd idzie. Dzięki wierze przywędrował do Ziemi Obiecanej, jako ziemi obcej, pod namiotami mieszkając z Izaakiem i Jakubem, współdziedzicami tej samej obietnicy. Oczekiwał bowiem miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg. Dzięki wierze także i sama Sara, mimo podeszłego wieku, otrzymała moc poczęcia. Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy. Przeto z człowieka jednego, i to już niemal obumarłego, powstało potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie, jak niezliczone ziarnka piasku na wybrzeżu morza. W wierze pomarli oni wszyscy, nie osiągnąwszy tego, co im przyrzeczono, lecz patrzyli na to z daleka i witali, uznawszy siebie za obcych i gości na tej ziemi. Ci bowiem, co tak mówią, wykazują, że szukają ojczyzny. Gdyby zaś tę wspominali, z której wyszli, znaleźliby sposobność powrotu do niej. Teraz zaś do lepszej dążą, to jest do niebieskiej. Dlatego Bóg nie wstydzi się być nazywanym ich Bogiem, gdyż przysposobił im miasto. Dzięki wierze Abraham, wystawiony na próbę, ofiarował Izaaka, i to jedynego syna składał na ofiarę, on, który otrzymał obietnicę, któremu powiedziane było: "Z Izaaka będzie dla ciebie potomstwo". Pomyślał bowiem, iż Bóg mocen jest wskrzesić także umarłych, i dlatego odzyskał go, na podobieństwo śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

Aklamacja (Mt 24, 42a. 44)
Czuwajcie i bądźcie gotowi, bo o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie.

(Łk 12, 32-48)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę. Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze. Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy bądźcie podobni do ludzi oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc, będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie. A to rozumiejcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie przyjść ma złodziej, nie pozwoliłby włamać się do swego domu. Wy też bądźcie gotowi, gdyż o godzinie, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie". Wtedy Piotr zapytał: "Panie, czy do nas mówisz tę przypowieść, czy też do wszystkich?" Pan odpowiedział: "Któż jest owym rządcą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowi nad swoją służbą, żeby rozdawał jej żywność we właściwej porze? Szczęśliwy ten sługa, którego pan, powróciwszy, zastanie przy tej czynności. Prawdziwie powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli sługa ów powie sobie w sercu: Mój pan się ociąga z powrotem, i zacznie bić sługi i służące, a przy tym jeść, pić i upijać się, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna; surowo go ukarze i wyznaczy mu miejsce z niewiernymi. Ów sługa, który poznał wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie poznał jego woli, a uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele powierzono, tym więcej od niego żądać będą".

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Oremus

Chrześcijaństwo jest dla nas wielką szansą, ale także niezwykle odpowiedzialnym zadaniem. To ewangeliczny program na życie, którego cel wyznaczył Bóg, a środki do niego prowadzące dobieramy dzięki wolności i rozumowi oświecanemu przez Ducha Świętego. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie, mówi Chrystus do uczniów. Dar życia, otrzymane talenty, a przede wszystkim ofiara Odkupiciela są dla nas wezwaniem do służby. One podnoszą nasze człowieczeństwo i potwierdzają naszą godność dzieci Bożych.

Michał Piotr Gniadek, "Oremus" sierpień 2007, s. 55


Do góry

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

„Niech nas ogarnie łaska Twoja, Panie, według ufności pokładanej w Tobie” (Ps 33, 22)

Dzisiejszą liturgię można nazwać zobrazowaniem życia wiary oczekującej na ojczyznę niebieską. Początek stanowi krótki wyjątek Księgi Mądrości (18, 6-9) przypominający proroczą noc uwolnienia narodu wybranego. Noc żałoby i śmierci dla Egipcjan, którzy odrzucili słowo Boże ogłoszone przez Mojżesza i patrzyli na śmierć swoich pierworodnych, noc radości i wolności dla Żydów, którzy uwierzyli w obietnice Boże, więc zostali oszczędzeni i rozpoczęli pochód wolności ku pustyni, gdzie Bóg czekał na nich, by zawrzeć z nimi przymierze. Obecność wiary lub jej brak przesądza o losie dwóch narodów. Gdy zniszczenie dotyka niewiernych, zbawienia dostępują ci, którzy uwierzyli. Cała historia narodu żydowskiego, który Bóg wybrał jako „swój” naród, przetkana jest nicią wiary.

Drugie czytanie omawia dalej ten sam temat (Hbr 11, 1-2. 8-9). Św. Paweł przedstawia ze szczególną wyrazistością wielką postać Abrahama, ojca wierzących. Całe życie patriarchy cechuje wspaniała wiara. Przez wiarę Abraham jest posłuszny Bogu, opuszcza swój kraj i udaje się do miejsca, które zostało mu wskazane. Przez wiarę wierzy, że chociaż jest już pozbawiony sił wskutek wieku, będzie miał syna ze starej Sary. Przez wiarę nie waha się na rozkaz Boży ofiarować Izaaka, swojego jedynaka, z którego spodziewał się potomstwa zapowiedzianego przez Boga. Abraham wierzy wbrew wszelkiej oczywistości i wszelkiej nadziei, „pomyślał bowiem, iż Bóg mocen jest wskrzesić także umarłych” (tamże 19). Jego postępowanie ukazuje jasno, że „wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy” (tamże 1). Z niezłomną wiarą oczekuje on wypełnienia obietnic Bożych nawet wtedy, gdy ostatnia iskierka nadziei zaczyna gasnąć; oczekuje nie wątpiąc, ponieważ nie pokłada nadziei w dobrach doczesnych, lecz „oczekuje miasta... którego architektem i budowniczym jest sam Bóg” (tamże 10).

Ewangelia dzisiejsza (Łk 12, 32-48) również wzywa do oczekiwania: „Wy też bądźcie gotowi” (tamże 40); gotowi w wierze i nadziei oczekiwać Pańskiego dnia, miasta niebieskiego. Urywek rozpoczyna się obietnicą wyrażającą serdeczność więcej niż ojcowską: „Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam królestwo” (tamże 32). Uczniowie Jezusa, chociaż nieliczni i zagubieni wśród niewiernego świata, nie powinni się obawiać: Ojciec ustanowił ich dziedzicami Królestwa, na Nim opiera się ich pewność, ze kiedyś je osiągną. Powinni jednak, jak Abraham, wyrzec się zabezpieczenia ziemskiego i obrać życie w ubóstwie, w oderwaniu, wyrzeczeniu się, dążąc do prawdziwego skarbu, który jest nie na ziemi, lecz w niebie. A więc, precz zbytnie troski i utrapienia z powodu rzeczy doczesnych. Oczekujemy wiecznych mając „przepasane biodra i zapalone pochodnie...”; będąc „podobnymi do ludzi, oczekujących swego Pana... aby Mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze” (tamże 35-36). Kolejna przypowieść — o rządcy wiernym, zaznacza zaś poważną odpowiedzialność tych wszystkich, na których spoczywa obowiązek troszczenia się o braci. Biada, jeśli oni oczekując na Pana, który „ociąga się z powrotem” (tamże 45), chcieliby wykorzystać swoje stanowisko na szkodę tych, co zostali powierzeni ich trosce. To, że oczekiwanie się przedłuża, nie może usprawiedliwić żadnego niedbalstwa lub niewstrzemięźliwości.

Kiedy powróci Pan? Kiedy i jak zostaniemy wprowadzeni do Jego królestwa wiecznego? To jest tajemnica Boga. Chrześcijanie, podobnie jak Abraham, powinni oczekiwać w wierze i nadziei nie wiedząc, kiedy i jak wypełnią się Boże obietnice.

  • Panie, proszę Cię o nową, żywą, głęboką wiarę... dusza moja jest twardsza niż kamień, mniej wrażliwa niż stal, bardziej sucha niż pustynia i chciwie pragnie pić dużymi łykami z tej fali wiary i miłości... ponieważ potrzebuję właśnie wiary i miłości, dusza moja bowiem jest zimna. A ten zapał i wiarę ukaże mi Najświętsza Dziewica, Pocieszycielka grzeszników... Tak, podniosę się na najwyższe wyżyny naszego chrześcijaństwa... Z wiarą mocną, z czystym sercem; jako chrześcijanin z czasów świętego Szczepana.
    O to proszę, Chryste Jezu, o nic innego, o wiarę, pełnię wiary i wolę czystą służenia Tobie i Twemu Kościołowi (G. Canovai).
  • Ty, o Panie, nie objawiasz dnia swojego przyjścia, abyśmy zawsze czuwali i zawsze byli gotowi, zawsze przygotowani do walki i wytrwale oddani praktyce cnoty. Chcesz, abyśmy żyli w nieustannym oczekiwaniu i abyśmy zawsze byli gorliwi: Oto dlaczego pozostawiasz niepewnym koniec każdego człowieka. Skoro wiemy, że przyjdziesz na pewno, spraw, abyśmy czuwali i nie zostali zaskoczeni przez Ciebie.
    O Panie, Ty żądasz od sługi swego wierności i roztropności. Nazywasz go „wiernym”, ponieważ nie przywłaszcza sobie ani nie marnuje bezużytecznie dóbr swojego Pana; nazywasz go „roztropnym”, ponieważ umie zarządzać odpowiednio tym, co mu zostało powierzone. O Panie, uczyń również nas sługami wiernymi i roztropnymi, abyśmy nie nadużywali niczego, co należy do Ciebie, i mądrze włodarzyli Twoimi, dobrami (zob. św. Jan Chryzostom).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 43


Do góry

Książka na dziś

Demoniczne karty tarota

Mimo to doszłam do etapu, kiedy karty zaczynały mówić rzeczy, o których wiedziały tylko osoby pytające. Na przykład mówiłam im o problemach, z którymi sobie nie radziły i o których nie mówiły, a które gryzły je w środku. Jak działa tarot? Karty może dotykać tylko tarocista

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.