pobierz z Google Play

08 czerwca 2019

Sobota

Sobota siódmego tygodnia okresu Wielkanocnego

Czytania: (Dz 28,16-20.30-31); (Ps 11,4-5.7); Aklamacja (J 16,7.13); (J 21,20-25);

Rozważania: Ewangeliarz OP , Oremus , O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

Książka na dziś: 9 kroków do szczęścia. Nowenna

Czytania

(Dz 28,16-20.30-31)
Gdyśmy przybyli do Rzymu, pozwolono Pawłowi mieszkać prywatnie razem z żołnierzem, który go pilnował. Po trzech dniach poprosił do siebie najznakomitszych Żydów. A kiedy się zeszli, mówił do nich: „Nie uczyniłem, bracia, nic przeciwko narodowi lub zwyczajom ojczystym, a jednak wydany zostałem jako więzień w ręce Rzymian, którzy po rozpatrzeniu sprawy chcieli mnie wypuścić, dlatego że nie popełniłem nic zasługującego na śmierć. Ponieważ jednak Żydzi sprzeciwiali się temu, musiałem odwołać się do Cezara, bynajmniej nie w zamiarze oskarżenia w czymkolwiek mojego narodu. Dlatego też zaprosiłem was, aby się z wami zobaczyć i rozmówić, bo dla nadziei Izraela dźwigam te kajdany”. Przez całe dwa lata pozostał w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc królestwo Boże i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie zupełnie swobodnie, bez przeszkód.

(Ps 11,4-5.7)
REFREN: Twoje oblicze ujrzą ludzie prawi

Pan w świętym swoim przybytku,
na niebiosach tron Pana.
Oczy Jego patrzą,
a powieki śledzą synów ludzkich.

Bada Pan sprawiedliwego i występnego,
nie cierpi Jego dusza miłujących nieprawość.
Bo Pan jest sprawiedliwy i sprawiedliwość kocha,
ludzie prawi ujrzą Jego oblicze.

Aklamacja (J 16,7.13)
Poślę Wam Ducha Prawdy, On was doprowadzi do całej prawdy

(J 21,20-25)
Gdy Jezus zmartwychwstały ukazał się uczniom nad jeziorem Genezaret, Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi, i powiedział: „Panie, kto jest ten, który Cię zdradzi ? ”Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: „Panie, a co z tym będzie? ”Odpowiedział mu Jezus: „Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego? Ty pójdź za Mną”. Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jezus nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: „Jeśli Ja chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego?” Ten właśnie uczeń daje świadectwo o tych sprawach i on je opisał. A wiemy, że świadectwo jego jest prawdziwe. Jest ponadto wiele innych rzeczy, których Jezus dokonał, a które, gdyby je szczegółowo opisać, to sądzę, że cały świat nie pomieściłby ksiąg, które by trzeba napisać.

Do góry

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP


Do góry

Oremus

Modlimy się dzisiaj, żeby Wielkanoc w nas nie skończyła się wraz z końcem okresu wielkanocnego. Tak naprawdę okres wielkanocny trwa nieustannie, począwszy od zmartwychwstania Jezusa, aż do Jego powtórnego przyjścia. Radość z odzyskanej wolności i oczekiwanie na pełną wspólnotę ze Zbawicielem kształtują nasze życie i postępowanie. Dlatego cały świat nie zdołałby pomieścić ksiąg (por. J 21,25) opisujących Życie, które zwyciężyło i zwycięża śmierć.

Wojciech Czwichocki OP, "Oremus"; maj 2010, s. 91


Do góry

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

KTO WIERZY, MA ŻYCIE WIECZNE

Życie wieczne to poznać Ciebie, jedynego prawdziwego Boga (J 17, 3)

Św. Jan od Krzyża używa genialnego porównania, by wykazać, że wiara zawiera zarodek widzenia w niebie. Przytacza zdarzenie z Pisma świętego o żołnierzach Gedeona niosących „w ręku światła, ale niewidoczne, gdyż były one ukryte w dzbanach, po rozbiciu których ukazało się światło”. Święty wyjaśnia: „Dzbany te to obraz wiary kryjącej w sobie światło Boże. Gdy wiara ustanie z końcem życia doczesnego, wówczas od razu ukaże się chwała i światłość boskości, którą kryła w sobie wiara” (Dr. II, 9, 3).

Życie wieczne jest jednak nie tylko widzeniem, lecz także zjednoczeniem z Bogiem, zjednoczeniem wypływającym z widzenia. Podobnie rzecz ma się z wiarą. Bóg objawia się ludziom nie tylko po to, by dać się im poznać, lecz by oddać się im, „zaprosić ich do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej” (KO 2). Nadprzyrodzone poznanie Boga przez wiarę jest nieodzowną podstawą tej cudownej wspólnoty, jaką uzupełnia miłość, osiągając jej pełnię w niebie. Oto niewysłowiona wielkość daru wiary, która stawiając człowieka na płaszczyźnie poznania Bożego, usposabia go do przyjaźni, do zjednoczenia, do wiecznego posiadania Boga. „To jest wolą Ojca mego — mówił kiedyś Jezus — aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne” (J 6, 40).

Jak życie wieczne przewyższa życie ziemskie, tak też wiara przewyższa jakiekolwiek przyrodzone poznanie Boga. Jeden akt wiary nadprzyrodzonej znaczy nieskończenie więcej niż cała wiedza ludzka, nie wyłączając nawet nauki teologicznej. To wiara usprawiedliwa i zbawia. Jak wielka wdzięczność należy się Bogu za ten dar udzielony nam bez żadnej zasługi, jak bardzo trzeba go strzec i rozwijać! Bardzo słusznie Sobór Watykański II zachęca wierzących, aby „stawali się... coraz bardziej świadomi otrzymanego daru wiary” (DWCH 2), i usiłowali przez modlitwę i czyn, aby ten dar, „który darmo otrzymali, można było przekazać również innym” (DM 41).

  • O Panie, będę rozpoczynał od wiary, aby osiągnąć widzenie: idę drogą na poszukiwanie ojczyzny. Podczas drogi mówi dusza moja: przed Tobą jest każde moje pragnienie i nie jest zakryte przed Tobą moje wzdychanie. Lecz w ojczyźnie nie trzeba będzie już prosić, tylko wysławiać, tam bowiem niczego nie brakuje. Tutaj wierzę, tam będę widział; tutaj mam nadzieję, tam będę posiadał; tutaj proszę, a tam otrzymam!
    Teraz zważam na rzeczy, które widzę, a wierzę w te, których nie widzę. Ty, o Panie, nie opuściłeś mnie powołując mię do wiary; chociaż rozkazujesz mi wierzyć w to, czego nie mogę widzieć, nie odmawiasz mi jednak, abym widział te rzeczy, które mi pomagają wierzyć w to, czego nie widzę... Jeśli jest niemożliwością dla mnie widzieć Twoje Bóstwo, mogę jasno widzieć Twoje człowieczeństwo. Oto stałeś się człowiekiem, abym w jednej i tej samej osobie miał przedmiot widzenia i przedmiot wiary (św. Augustyn).
  • O wiaro Chrystusa, mego oblubieńca, zwracam się do ciebie, bo ty zawierasz i kryjesz w sobie postać i piękność mojego Umiłowanego. Ty jesteś czysta, mocna, jasna, wolna od błędów; jesteś źródłem, z którego płyną wody wszystkich dóbr duchowych. Dlatego Ty, o Chryste, w rozmowie z Samarytanką nazwałeś wiarę źródłem, twierdząc, że dla tych, którzy w Ciebie uwierzą, stanie się źródłem wody wytryskującej ku żywotowi wiecznemu.
    Tylko ty, o wiaro, jesteś proporcjonalnie najodpowiedniejszym środkiem zjednoczenia duszy z Bogiem. Takie bowiem jest podobieństwo między tobą a Bogiem, jak między Bogiem widzianym a poznawanym przez ciebie. Istotnie Bóg jest nieskończony, a ty takim Go nam przedstawiasz; Bóg jest Jeden w trzech Osobach i ty podajesz Go nam troistego w jedności; jak Bóg jest ciemnością dla naszego rozumu, tak również ty oślepiasz i pozbawiasz światła nasz rozum. Tak więc, przez ciebie, objawia się Bóg duszy w boskim świetle, przewyższającym wszelkie zrozumienie. Pomnóż więc, Panie, moją wiarę, bo im większą będę miał wiarę, tym więcej będę z Bogiem zjednoczony (Św. Jan od Krzyża: zob. Pieśń duchowa 12, 1-3; Droga na Górę Karmel II, 9, 1).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. II, str. 414


Do góry

Książka na dziś

9 kroków do szczęścia. Nowenna

Małgorzata Pabis

Trudno określić w jednym zdaniu, czym jest szczęście. Każdy może je rozumieć inaczej, lecz pragnienie szczęścia pozostaje niezmienne. I oto z pomocą przychodzi nam Pan Jezus, który w Kazaniu na górze mówi, kto jest szczęśliwym i daje wskazówki, jak to osiągnąć.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.