Poniedziałek

Czytania

(Dz 1,3-8)
Po swojej męce Jezus dał Apostołom wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca. Mówił: „Słyszeliście o niej ode Mnie: Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym”. Zapytywali Go zebrani: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?” Odpowiedział im: „Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi”

(Ps 126(125),1-2ab.2cd-3.4-5.6)
REFREN: Kto we łzach sieje, żąć będzie w radości

Gdy Pan odmienił los Syjonu,
wydawało się nam, że śnimy.
Usta nasze były pełne śmiechu,
a język śpiewał z radości.

Mówiono wtedy między poganami:
„Wielkie rzeczy im Pan uczynił”.
Pan uczynił nam wielkie rzeczy
i ogarnęła nas radość.

Odmień znowu nasz los, Panie,
jak odmieniasz strumienie na Południu.
Ci, którzy we łzach sieją,
żać będą w radości.

Idą i płaczą
niosąc ziarno na zasiew,
lecz powrócą z radością
niosąc swoje snopy.

(Flp 1,20c-30)
Bracia: Chrystus będzie uwielbiony w moim ciele: czy to przez życie, czy przez śmierć. Dla mnie bowiem żyć to Chrystus, a umrzeć to zysk. Jeśli bowiem żyć w ciele to dla mnie owocna praca. Co mam wybrać? Nie umiem powiedzieć. Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść i być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze, pozostawać zaś w ciele to bardziej dla was konieczne. A ufny w to, wiem, że pozostanę, i to pozostanę nadal dla was wszystkich, dla waszego postępu i radości w wierze, aby rosła wasza duma w Chrystusie przeze mnie, przez moją ponowną obecność u was. Tylko sprawujcie się w sposób godny Ewangelii Chrystusowej, abym ja, czy to gdy przybędę i ujrzę was, czy też będąc z daleka, mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w jednym duchu, jednym sercem walcząc wspólnie o wiarę w Ewangelię, i w niczym nie dajecie się zastraszyć przeciwnikom. To właśnie dla nich jest zapowiedzią zagłady, a dla was zbawienia, i to przez Boga. Wam bowiem z łaski dane jest to dla Chrystusa: nie tylko w Niego wierzyć, ale i dla Niego cierpieć, skoro toczycie tę samą walkę, jaką u mnie widzieliście, a o jakiej u mnie teraz słyszycie.

Aklamacja (J 12,26)
Kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa.

(J 12,24-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

Jest czas głoszenia, to znaczy opowiadania o Bogu i Jego dziełach, ale jest też czas dawania świadectwa. Wtedy głosiciel wypowiada najważniejsze i ostateczne słowo, którym jest jego własne życie. W świetle tego ostatniego nabiera znaczenia cała wcześniejsza droga i trud głoszenia. Ziarno obumiera i wydaje plon obfity. Świętując uroczystość św. Wojciecha (ok. 956-997), biskupa i męczennika, warto pamiętać, że nasza wiara to również owoc jego życia i męczeństwa.

o. Tomasz Zamorski OP, "Oremus" Okres Wielkanocny 2009, s. 42

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

Dialog z Bogiem

O Ojcze, obym miał współuczestnictwo z Tobą i z Synem Twoim w jedności Ducha Świętego (1 J 1, 3)

Pierwszy list św. Jana zaczyna się tym niezmiernie ważnym stwierdzeniem: „Oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i słyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami. A mieć z nami współuczestnictwo znaczy: mieć je z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem” (1, 3). Całe dzieje stworzenia i odkupienia cztowieka zmierzają do tego jedynego celu: nawiązać ścisłą i przyjacielską łączność między człowiekiem a Bogiem. „Osobliwą rację godności ludzkiej — twierdzi Sobór — stanowi powołanie człowieka do uczestniczenia w życiu Boga. Człowiek już od swego początku zapraszany jest do rozmowy z Bogiem” (KDK 19). Jest to najwyższe powołanie człowieka, różniące go od wszystkich innych stworzeń, które, chociaż wielkie i piękne, nie zdołają nawiązać łączności z Bogiem, odpowiedzieć Temu, który je powołał z nicości. Lecz Bóg, powołując człowieka do życia, stwarza go na swój obraz i podobieństwo, rozumnego i wolnego, zdolnego odpowiedzieć na Jego miłość. W ten sposób rozpoczyna się dialog między Bogiem a człowiekiem. Bóg mówi, objawia się patriarchom, prorokom, odsłania im swoje zamiary dobroci, zbawiania, aby je przekazali ludowi Izraelu i zatroszczyli się o odpowiedź, jaką powinien dać przez przynależność i wierność. Kiedy później ludzie oddalają się do Boga, sprzeniewierzając się Jego przymierzu i prawu, Bóg milczy; nie ma już proroków, którzy by głosili Jego słowo. Milczenie Boże jest karą za grzech, a człowiek stworzony, aby rozmawiać z Bogiem, żyć w łączności z Nim, czuje się opuszczony. Gdy nadeszła pełnia czasów, wówczas Bóg, pragnąc urzeczywistnić swój zamiar zbawienia świata, posyła swego Syna, Słowo odwieczne, aby się wcielił i stał się człowiekiem wśród ludzi. „Oto idę... abym spełniał wole Twoją, Boże” (Hbr 10, 7), mówi Słowo przyjmując ciało ludzkie, i od tej chwili Bóg otrzymuje od Człowieka-Chrystusa najdoskonalszą odpowiedź na swoją miłość; dialog pomiędzy Najwyższym a ludzkością rozwija się już teraz w sposób niezwykle wzniosły. Od tej chwili każdy wierzący jest włączony do tej rozmowy Chrystusa z Ojcem niebieskim, co więcej, jest wezwany do współuczestnictwa w niej przez swoją osobistą modlitwę.

Panie, uczyń mię zdolną i godną zrozumieć najwyższy dar Twojej dobroci; dzięki niejraczyłeś nas stworzyć podobnymi do siebie, kiedy uczyniłeś nas rozumnymi i przyodziałeś nas sobą. i swoim rozumem. Dałeś nam rozum. Boże mój, abyśmy mogli Cię poznać. Udzieliłeś nam naprawdę darów swojej mądrości, a jest to dar nad dary kosztować Cię w prawdzie!
Dałeś nam na koniec dar miłości. O najwyższa Istoto, uczyń mię godną poznawać ten dar wyższy nad wszelki dar, bo i Aniołowie wszyscy, i Świeci nie otrzymali innego daru jak tylko ten, że Cię widzą kochanym, że Cię kochają i kontemplują! O najwyższe Dobro, raczyłeś dać się poznać jako Miłość i udzielasz nam łaski kochania tej Miłości. O Przedziwny, dokonujesz przedziwnych rzeczy w Twoich dzieciach!
Ponad wszystko uczyniłeś nam dar ze swego Syna, wydałeś Go na śmierć, aby nam przywrócić życie: i to jest dar ponad wszystkie dary... o Jezu Chryste, Ty dałeś nam w posiadanie Boga, Twojego Ojca (zob. bł. Aniela z Foligno).

Jak wielkie jest Twoje miłosierdzie, o Chryste Panie, jak wielka jest Twoja łaska i dobroć, że nauczyłeś nas modlić się tak w obecności Boga, że możemy nazywać Go Ojcem! Jak Ty jesteś Synem Boga, tak również my zostaliśmy nazwani dziećmi. Nikt z nas nie śmiałby nigdy użyć tego słowa w modlitwie: trzeba było, abyś Ty sam nas do tego zachęcił. O Jezu, pomóż nam pamiętać, że skoro wzywamy Boga jako naszego Ojca, powinniśmy także postępować jak dzieci Boże. Jeśli mamy upodobanie w Bogu — naszym Ojcu, to również winniśmy Mu dać możność podobania sobie w nas.
O Ojcze nasz, spraw, abyśmy byli Twoją świątynią i aby ludzie mogli poznać Twoją w niej obecność. Niechaj nasze postępowanie nie zdradza Ducha Twojego; uczyniłeś nas niebiańskimi i duchowymi, pomóż nam myśleć i czynić wszystko to, co jest niebiańskie i duchowe (zob. św. Cyprian).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. I, str. 455

Książka na dziś

Przygotowanie do spowiedzi świętej

ks. Krzysztof Kralka SAC

Potrzebujemy wiary, że łaska uświęcająca, którą otrzymujemy w sakramencie pokuty, jest konieczna dla naszego życia. Bez niej nie jesteśmy w stanie budować prawdziwych, głębokich relacji z Bogiem, z samym sobą i drugim człowiekiem.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.