Środa

Czytania

(Ef 6, 1-9)
Dzieci, bądźcie posłuszne w Panu waszym rodzicom, bo to jest sprawiedliwe. "Czcij ojca twego i matkę – jest to pierwsze przykazanie z obietnicą – aby ci było dobrze i abyś długo żył na ziemi". A wy, ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je w karności, napominając, jak chce Pan. Niewolnicy, ze czcią i bojaźnią, w prostocie serca bądźcie posłuszni waszym doczesnym panom jak Chrystusowi, nie służąc tylko dla oka, by ludziom się podobać, lecz jako niewolnicy Chrystusa, którzy z duszy pełnią wolę Bożą. Z ochotą służcie, jak gdybyście służyli Panu, a nie ludziom, świadomi tego, że każdy, jeśli uczyni coś dobrego, otrzyma to z powrotem od Pana – czy to niewolnik, czy wolny. A wy, panowie, tak samo wobec nich postępujcie: zaniechajcie groźby, świadomi tego, że w niebie jest Pan zarówno ich, jak wasz, a u Niego nie ma względu na osoby.

(Ps 145 (144), 10-11. 12-13. 14 i 17)
REFREN: Pan sprawiedliwy na wszystkich swych drogach

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają,
i podnosi wszystkich zgnębionych.
Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach
i łaskawy we wszystkich swoich dziełach.

(2 Tes 2, 14)
Bóg wezwał nas przez Ewangelię, abyśmy dostąpili chwały Pana naszego, Jezusa Chrystusa.

(Łk 13, 22-30)
Jezus przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy. Raz ktoś Go zapytał: "Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?" On rzekł do nich: "Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś” Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości!” Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Oremus

„Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi” – mówi Jezus. Myślimy może: znowu trud, cierpienie, wyrzeczenie. Z pewnością tak, ale niekoniecznie cierpiętnictwo. Ciasne drzwi to też nasze słabości, nasza niemoc. Chcielibyśmy być mocni, zdobyć królestwo Boże za jednym zamachem. A Jezus mówi: wchodźcie przez drzwi waszych słabości. Bo właśnie gdy jesteście słabi, pragniecie Mnie, a Ja mogę wam pokazywać, jak bardzo Mi na was zależy. Siłacze nie potrzebują nikogo, wchodzą sami. My potrzebujemy Jezusa, bo drzwi naszych serc są bardzo wąskie, a dzięki Niemu się poszerzają.

Małgorzata Konarska, „Oremus” październik 2007, s. 138

Patroni dnia:

Święty Alfons Rodriguez, zakonnik
urodził się w Segowii (Hiszpania) 25 lipca 1533 roku. W wieku 14 lat został przyjęty do kolegium jezuitów w Alcali. Po roku musiał je jednak opuścić, ponieważ zmarł jego ojciec. W 1560 r. Alfons ożenił się z Marią Suarez. Po 7 latach szczęśliwego życia jego żona zmarła (1567). Zmarło także ich dwoje dzieci. Sprzedał przedsiębiorstwo i wstąpił do jezuitów w charakterze brata zakonnego (1571). W Palamas pełnił funkcję furtiana. Zasłynął duchem kontemplacji tak dalece, że miewał nawet zachwyty i ekstazy. Nie wypuszczał z rąk różańca. Wyróżniał się wielką cierpliwością. Bóg obdarzał Alfonsa niezwykłymi łaskami, m.in. darem proroctwa i czynienia cudów, objawieniami i widzeniami. Zmarł w nocy z 30 na 31 października 1617 r. ze słowami: "Mój Jezusie".

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy

NA POŻYTEK DRUGICH

Panie, spraw, abym nie szukał własnej korzyści, lecz dobra braci

Sobór Watykański II nalega, aby apostołowie wraz z duchem ubóstwa pielęgnowali również ducha „wyrzeczenia się, aby także z tego, co jest dozwolone, ale nie przystoi, ochoczo umieli zrezygnować i przyzwyczajali się upodabniać do Chrystusa ukrzyżowanego” (DFK 9). Oczywiście każdy apostoł, poświęcony dodatkowo dzięki święceniom kapłańskim lub profesji rad ewangelicznych, jest obowiązany do jeszcze głębszego ducha wyrzeczenia się niż zwykły chrześcijanin, który może pozwolić sobie na takie zachowanie się i przyjemności, jakie w życiu apostoła poświęconego byłyby zgrzytem. Jest on powołany Żyć jak brat wśród braci (DK 9), w tym znaczeniu, że nie może ciążyć nad nimi swoją władzą, im przewodzić lub panować nad nimi, ale też nie może przyswajać sobie jakiegoś aspektu życia świeckiego. Nie widowiska ani przyjęcia świeckie czy też lektura lub rozmowy swobodne przygotowują do zrozumienia współczesnego człowieka. W każdym wypadku apostoł powinien utrzymywać się w karności i wyrzeczeniu, które odróżnia go od innych, nie po to, by przeciwstawiać się ludziom, lecz aby stać się światłem, które jaśnieje i prowadzi, by stać się „miastem położonym na górze” (Mt 5, 13), solą, która nie wietrzeje; bo inaczej, „jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić?” (tamże).

Nie chodzi o to, aby wyobcować się ze świata, w którym apostoł jest powołany wywierać wpływ, ani zamykać się na poznanie człowieka, lecz o zachowanie właściwych proporcji. Św. Paweł wskazuje drogę do tego; „Nie bierzcie wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża” (Rz 12, 2). Apostoł, który ukształtował swój umysł według ewangelicznego ducha oderwania, wyrzeczenia, całkowitej czystości, a równocześnie miłości i otwarcia ku braciom, potrafi rozróżnić to, co naprawdę jest pożyteczne dla celów apostolstwa, i to, co jest szkodliwe i co może być również zgorszeniem dla samych świeckich. Zresztą ludzie żądają od apostołów przede wszystkim przykładu życia Ewangelią, serca otwartego na ich cierpienia, ręki wyciągniętej z pomocą, wiary niezachwianej, poświadczonej życiem.

• O Panie, ci, którzy w tym duchu pasą Twoje owce, iż chcą, aby one do nich, a nie do Ciebie należały, wykazują, iż siebie kochają, nie zaś Ciebie. Dążą czy to do otrzymania chwały, czy do rządzenia, czy do zysku. Nie chcą z miłości okazywać posłuszeństwa i pomagać, i Tobie się podobać... Przeciw tym przestrzega z naciskiem Twój glos. Panie. Czyż co innego znaczy powiedzieć: miłujesz Mnie? Paś owce moje — jeśli nie oświadczyć: jeśli Mnie miłujesz, pamiętaj, abyś nie siebie pasł! Paś owce moje jako moje owce, a nie jako twoje. Mojej chwały w nich szukaj, a nie swojej. Moich rządów, nie twoich. Mojego a nie twego zysku... Spraw, o Panie, abyśmy nie kochali siebie samych, lecz Ciebie, i abyśmy pasąc Twoje owce, szukali nie tego, co jest nasze, lecz tego, co Twoje (św. Augustyn).

• O ubóstwo, jak jesteś piękne! Jezus Chrystus, mój Mistrz, widział cię tak pięknym, że zstępując z nieba raczył cię poślubić, uczynił z ciebie towarzysza swojego życia i z tobą raczył umrzeć na krzyżu.
  Udziel mi, o mój Mistrzu, tego pięknego ubóstwa: spraw, abym go szukał pilnie, przyjął z miłością i uczynił z niego towarzysza całego mojego życia, abym mógł, jak Ty, umrzeć z nim na twardym drzewie (A. Chevrier).

• Najdroższy Panie, czuję, jak pociąga mnie Twoje ubóstwo!... Chciałbym być misjonarzem biednym jak Ty. Uczyń mnie ubogim, dozwól żyć w ubóstwie, tak bardzo kochani ubogich, tak bardzo miłuję Ciebie... O mój Jezu, czy mógłbym być może szczęśliwy, zadowolony prowadząc życie wygodne, łatwe i spokojne? Czy mógłbym ze spokojnym sercem zasiąść do stołu obficie zastawionego, gdy widzę na ścianie dostatnio urządzonego pokoju mój Wzór Ukrzyżowany, ukoronowany cierniem i opuszczony przez wszystkich? Dlaczego Ty ciągle się skarżysz: „Pragnę”? Mistrzu, ja także pragnę ugasić Twoje pragnienie moją miłością, przez moje wyrzeczenia i cierpienia, i dając Ci dusze!... Wsparty na Tobie, niesiony Twoją mocą i Twoją miłością, pójdę z ufnością moją drogą krzyżową. Co za życie! Co za pociecha dla Ciebie i dla mnie! Podobne do Ciebie, o mój najdroższy Jezu! (E. Poppe).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy
Żyć Bogiem, t. III, str. 381

Książka na dziś

Świętymi bądźcie (4xCD)

o. Raniero Cantalamessa OFM Cap.

Konferencja nagrana podczas Forum Charyzmatycznego "Świętymi bądźcie" zorganizowanego przez Mocnych w Duchu we wrześniu 2018 r. w Łodzi. Gościem spotkania był o. Raniero Cantalamessa OFMCap.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.