KS. CZESŁAW KRAKOWIAK
Liturgia drugiej niedzieli wprowadza w rozumienie tajemnicy Paschy Chrystusa przez czytanie każdego roku Ewangelii o przemienieniu Pańskim. Sens tego wydarzenia wyjaśnia prefacja całkowicie skoncentrowana na teologicznym znaczeniu przemienienia Pańskiego. Chrystus zapowiada uczniom swoją śmierć, ale jednocześnie na świętej górze objawia im w pełnym blasku swoją chwałę. Celem przemienienia jest umocnienie uczniów na ciężkie chwile skandalu krzyża, na trud uczestnictwa w Jego męce.
Modlitwy mszalne. Kolekta wyraźnie nawiązuje do Ewangelii i jej ważnego wskazania: nakazu słuchania w całym życiu umiłowanego Syna Bożego. Prośba dotyczy słowa Bożego jako wzmacniającego pokarmu. Oczyszcza on duchowo i otwiera oczy na Boży świat oraz przygotowuje do uszczęśliwiającego oglądania chwały Bożej w przyszłości. Można w niej dostrzec aluzję do jaśniejącego pełnego chwały oblicza Jezusa w czasie Jego przemienienia. Modlitwa nad darami przypomina oczyszczającą moc sprawowanej ofiary w perspektywie przygotowania do Paschy. Modlitwa po Komunii wraca do przemienienia, zasadniczego tematu tej niedzieli, przez pryzmat pełnego uczestnictwa w Eucharystii. Wyraża wdzięczność za przedsmak uczestnictwa już na ziemi w chwale niebieskiej, dzięki przyjęciu w czasie uczty uwielbionego Ciała Chrystusa. W prefacji tej niedzieli dziękujemy Bogu za to umacniające objawienie. Udział w Eucharystii winien uczynić nas zdolnymi do pójścia za Chrystusem drogą krzyża i męki, gdyż wierzymy, że krzyż i śmierć nie są końcem życia, lecz prowadzą do chwały i przemienienia.
Liturgia słowa. Ewangelia odsłania Boży zamysł, że do chwały zmartwychwstania prowadzi droga krzyża (Mt 17.1-9; Mk 9,2-10; Łk 9,8b-36). Mojżesz (prawo) i Eliasz (prorocy) rozmawiają z Chrystusem o Jego paschalnym przejściu po to, aby było bardziej oczywiste, że tą drogą dochodzi się do Boga i Jego chwały. Prawo i prorocy pełnią także rolę świadków potwierdzających tę niezwykłą drogę. Czytania ze Starego Testamentu mówią o powołaniu Abrahama na ojca ludu Bożego – rok A (Rdz 12,1-4a); o Abrahamie składającym Bogu ofiarę ze swego syna – rok B (Rdz 22,1-2.9-13.15-18); o przymierzu zawartym przez Boga z Abrahamem (Rdz 15,5-12.17-18) – rok C. Czytania z Nowego Testamentu przypominają o łasce zbawienia przez Chrystusa, który przezwyciężył śmierć – rok A (2 Tm 1,8b-10); zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami – rok B (Rz 8,31b-34). On także przekształci nasze ciała na podobne do swego chwalebnego ciała – rok C (Flp 3,17-4,1).
Dwie pierwsze niedziele Wielkiego Postu kierują myśli wiernych na Tajemnicę Paschalną Chrystusa, która ma być także ich udziałem, jeśli pójdą drogą wskazaną przez Niego (przemiana życia przez pokutę i walkę z pokusami, wierność Bogu). Liturgia pierwszych niedziel Wielkiego Postu ukazuje, jaki jest cel ludzkiego życia. Wzywa do odrzucenia pokus szatana, aby służyć Bogu i dzięki Jego łasce przemieniać swoje życie i kształtować w sobie nowego człowieka w Chrystusie.
Ks. Czesław Krakowiak
Tekst pochodzi z książki „WIELKI POST w liturgii Kościoła i pobożności ludowej”, Sandomierz, Wydawnictwo Diecezjalne 2006 s. 47-74.
© 1996–2007 www.mateusz.pl