Jan Paweł II w Polsce

Bardzo dziękuję księdzu arcybiskupowi metropolicie za to, że mnie zachęcił do krótkiego przemówienia. Podobno przemawiać krótko jest trudniej niż długo. Więc zachęcił mnie także do trudnego przemawiania.

Drodzy moi bracia w kapłaństwie z archidiecezji poznańskiej, z rodzin zakonnych; bracia i siostry także z innych sąsiednich diecezji. Bracia kapłani, zakonnicy i zakonnice. Cieszę się z tej chwili spotkania. Ta chwila musi nam wystarczyć na to, ażeby potwierdzić naszą wspólnotę w Kościele. Wspólnotę z waszym biskupem, którą św. Ignacy Antiocheński przyrównuje do strun w instrumencie — i wspólnotę poprzez waszego biskupa z biskupem rzymskim, która daje naszemu kapłaństwu ów wymiar powszechny, jak o tym uczy Sobór Watykański II. Wymiar powszechny. W imię tej podwójnej wspólnoty: tej z waszym biskupem i tej drugiej, z biskupem rzymskim, oddaję hołd Chrystusowi Panu, Wiecznemu Kapłanowi, który żyje w każdym z was i działa przez każdego z was. Każdy z was bowiem w Jego imieniu sprawuje tajemnicę Odkupienia, tajemnicę Eucharystii. Oddaję hołd Chrystusowi, który żyje i działa w was i przez was, i przez to równocześnie oddaję największą cześć każdemu z Was.

Proszę, ażebyście zawsze byli godni tej czci, którą nas, kapłanów, obdarza sam Chrystus. Żebyście byli Mu bezgranicznie wdzięczni za dar kapłaństwa i żebyście tę wdzięczność spłacali całym swoim życiem. Niech to życie będzie błogosławione w duchu ośmiu błogosławieństw — to jest synteza powołania chrześcijańskiego, powołania ewangelicznego. Niech to życie będzie owocne tą szczególną owocnością, do jakiej powołani jesteście, rezygnując z życia rodzinnego, osobistego, po to, ażeby tym bardziej być dla wszystkich.

Polecam was Sercu Matki kapłanów. Wspominam pokolenia wielkich kapłanów archidiecezji poznańskiej, zjednoczonych z biskupami, z arcybiskupami tej stolicy od roku 968 — i wspólnie z waszym arcypasterzem oraz obecnymi tutaj kardynałami i biskupami błogosławię wam z całego serca.