18 sierpnia 2025

Poniedziałek

Poniedziałek XX tydzień zwykły

o. Mieczysław Łusiak SJ

Miłość to więcej niż dobroć
Czy to oznacza, że wszyscy powinniśmy sprzedać, co posiadamy, i rozdać ubogim, jeśli chcemy być doskonali? Oczywiście, że nie. Jezusowi chodzi tu o to, że można przestrzegać przykazania, ale nie mieć miłości. Można być dobrym dla ludzi, ale nie z miłości. Przykazania jedynie podprowadzają nas pod tę postawę i sposób istnienia, jakim jest miłość. Miłość nie tylko jest „dobra”, ale przede wszystkim uzdalnia człowieka do tracenia tego, co posiada, dla innych. Tracenia, bez żadnej rekompensaty. Uczmy się tego!
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święty Albert Hurtado, prezbiter
urodził się 22 stycznia 1901 r. w Viña del Mar w Chile. Jako młodzieniec odwiedzał w każdą niedzielę najbiedniejsze dzielnice miasta. W 1917 r. chciał wstąpić do jezuitów - poradzono mu jednak, aby zaopiekował się matką. Albert podjął więc pracę, a jednocześnie zaczął studiować prawo. W sierpniu 1923 r. wstąpił do nowicjatu jezuitów. Studiował w Argentynie, Hiszpanii i Belgii, zdobywając m.in. doktorat z pedagogiki. Święcenia kapłańskie przyjął w Lowanium w dniu 24 sierpnia 1933 r. W 1942 został asystentem kościelnym młodzieżowej Akcji Katolickiej. Pełnił te misję przez dwa lata. Założył ruch społeczny "El Hogar de Cristo" (Ognisko Chrystusa), zajmujący się budową domów dla osób ubogich i bezdomnych. 1947 r. z inicjatywy o. Alberta w Chile powstały chrześcijańskie związki zawodowe. Po krótkiej chorobie zmarł 18 sierpnia 1952 r. w Santiago de Chile.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Izrael miał być światłem dla okolicznych narodów, wskazywać im drogi Pana i świadczyć o tym, że kierowanie się prawem Bożym jest o wiele lepsze niż służenie nieistniejącym bożkom. Jednak zamiast nawracać innych, sam uległ ich wpływom i stopniowo przejął pogańskie obyczaje. Wkrótce też zaczął doświadczać zgubnych skutków swoich decyzji, gdy te same narody, do których chciał się upodobnić, okazały się jego nieprzyjaciółmi i ciemięzcami. Natomiast odrzucany przez Izraelitów Bóg, w swojej wierności wzbudzał im kolejnych przywódców, którzy wybawiali ich z rąk nieprzyjaciół, a zarazem jako sędziowie wypominali im grzeszne postępowanie.
I choć lud z wdzięcznością przyjmował wybawienie od bolesnych konsekwencji swoich grzechów, w samych grzechach trwał nadal, co sprawiało, że w jego życiu ciągle powtarzał się ten sam, tak bardzo ludzki schemat. Czy nie brzmi on znajomo i dla nas? Czy i my nie chcielibyśmy służyć jednocześnie Bogu jedynemu i bożkom tego świata; cieszyć się błogosławieństwem Bożym, a zarazem pełnić własną wolę? Czy damy się dziś słowu Bożemu zawrócić z tej drogi, która wprawdzie na pierwszy rzut oka wydaje się atrakcyjna, ale ostatecznie prowadzi donikąd?

Komentarz do psalmu

Świat upokarza przegranych, Bóg podnosi ich w swoim miłosierdziu. Kiedy On upomina, to nie po to, by pogrążyć, ale by ocalić. Każdy, kto ze skruchą przyzna się przed Nim do swego buntu i wiarołomstwa, otrzyma kolejną szansę i odkryje, że Bóg patrzy na Niego nie z gniewem, lecz ze współczuciem. Droga do Niego wciąż jest otwarta, nawet gdybyśmy wiele razy popełniali te same grzechy i wracali do Niego dopiero wtedy, gdy przytłoczą nas ich skutki. Niech więc fałszywy wstyd nie powstrzymuje nas nigdy przed wołaniem do Niego, jak nie powstrzymywał biblijnych Izraelitów. Bóg naprawdę jest nieskończenie bardziej miłosierny niż świat.

Komentarz do Ewangelii

Aby być prawdziwym uczniem Jezusa, nie wystarczy być porządnym człowiekiem – nie zabijać, nie cudzołożyć, nie kraść, szanować swoich i nie krzywdzić obcych. To za mało. Do tego nie trzeba Ewangelii, gdyż skłania nas ku temu zwyczajna ludzka przyzwoitość i przestrzeganie powszechnie przyjętych zasad. Jezus prowadzi nas dalej, uczy wyrzekać się tego, co uważamy za swoje i oddawać siebie w służbie innym. Jego wezwanie ma zawsze charakter indywidualny, dostosowany do naszych możliwości i uwzględniający najgłębsze pragnienia naszych serc. Bogaty młodzieniec został wezwany do radykalnego wyrzeczenia się swoich posiadłości i poświęcenia całego życia głoszeniu Ewangelii. My możemy zostać wezwani do wyrzeczenia się świętego spokoju, wygody, dobrej opinii u wszystkich, przekonania o własnej racji lub po prostu poświęcenia czasu, energii czy pieniędzy w dobrej sprawie.
Każdy z nas, kierujących się Ewangelią, ma przejść od postawy: „moje; należy mi się; ja tym dysponuję” do „Twoje, Panie; Tobie się należy; Ty dysponuj”. Jezus zapewnia nas, że to, czego się wyrzekamy, stanie się naszym skarbem na życie wieczne. Ale już dziś nasz stosunek do tego, co posiadamy, stanowi o tym, czy po spotkaniu z Panem wrócimy smutni na stare śmieci, czy pójdziemy za Nim z radością i pokojem serca.

Komentarze zostały przygotowane przez Mirę Majdan

19 sierpnia 2025

Wtorek

Wtorek XX tydzień zwykły

o. Mieczysław Łusiak SJ

Nie chciejmy życia, które mało kosztuje
Bogactwo materialne nie jest z natury niczym złym. Problem tkwi jednak w tym, że wielu ludzi zadowala się takim bogactwem i nie dąży się do bogactwa ważniejszego, którym jest Miłość. Mając dużo pieniędzy łatwo jest poczuć się „kimś”, także kimś wspaniałomyślnym – łatwo jest obdarowywać innych, bo to właściwie nic nie kosztuje. Tymczasem prawdziwą wartość ma tylko to, co nas dużo kosztuje. Nie ma bowiem miłości, która mało kosztuje.
Świadomie nie wybierajmy życia, które mało kosztuje, bo przez to możemy stać się bardzo biedni – biedni duchowo.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święty Jan Eudes, prezbiter
urodził się 14 listopada 1601 r. w rodzinie wieśniaków, w Ry (Francja). Ukończył kolegium jezuickiego w Caen, był bardzo dobrym uczniem. Po ukończeniu kolegium w 1623 roku wstąpił do głośnego wówczas we Francji "Oratorium Jezusa". W dwa lata potem Jan przyjął święcenia kapłańskie (1625). W 1627 r. powrócił do Argentan, kiedy dowiedział się, że panuje tam zaraza. Niósł pomoc zarażonym. Następnie powrócił do Caen. Powierzono mu obowiązki wędrownego kaznodziei, by głosił rekolekcje, misje, słowo Boże z okazji odpustów i świąt. Tę wyczerpującą pracę prowadził przez 44 lata (1632-1676). Co roku przeprowadzał 3 do 4 misji, a każda z nich trwała od 4 do 8 tygodni. Przez całe swe życie przeprowadził 110 misji. Za poradą spowiednika wystąpił z Oratorium (1643) i postanowił założyć własne zgromadzenie misyjne (eudystów) dla nauczania i katechizowania ludu. Największe zasługi Jan Eudes położył jako niezmordowany apostoł nabożeństwa do Serca Pana Jezusa i Serca Jego Matki. Jako pierwszy wystąpił publicznie z rozpowszechnianiem nabożeństwa, które było dotąd zarezerwowane tylko dla wybranych. Po śmierci Jana w 1681 r. ukazało się w druku dziełko Przedziwne Serce Najświętszej Matki Bożej, w którym Jan wyłożył naukę dotyczącą tego nabożeństwa.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Można nie prosić Boga o nic z obawy, że nie zostaniemy wysłuchani. Można ukryć się za maską pobożności, tłumiąc w sobie wszelkie wątpliwości i pytania w poczuciu, że na pewno i tak nie uzyskamy na nie odpowiedzi. Inaczej postępuje Gedeon. Śmiało wchodzi w polemikę z Bożym wysłannikiem zarzucając mu, że z ludzkiego punktu widzenia jego słowa zaprzeczają logice. Jak może on pozdrawiać go słowami: „Pan jest z tobą, dzielny wojowniku!”, gdy cały naród jęczy pod jarzmem Madianitów, a sam Gedeon jedyne, co może zrobić, to spróbować ukryć przed nimi rodzinny zapas zboża? Jak może posyłać go do walki na czele wojska, skoro znaczenie jego rodu, a także jego samego w tym rodzie, jest praktycznie żadne? Te szczere pytania, a następnie prośba o znak, nie zostają mu poczytane za bezczelność. Bóg odpowiada, a ze spotkania z Nim Gedeon wychodzi przemieniony, gotów do podjęcia czynów, do których wcześniej czuł się niezdolny.
Bóg nie boi się także naszych pytań. Wchodząc z Nim w dialog nie spodziewajmy się jednak czysto teoretycznych odpowiedzi. Kontakt z Nim nie odbywa się tylko na poziomie intelektu, lecz sięga głębiej – przemienia, mobilizuje do działania, wskazuje drogi wyjścia, a przede wszystkim daje pokój, którego nigdy nie osiągniemy poprzez religijną poprawność.

Komentarz do psalmu

Gedeon wchodząc w szczery dialog z Bogiem rozpoznał Go jako Boga pokoju. Psalmista głosi, że ten pokój oraz cała plejada innych wspaniałych łask dana jest wszystkim, którzy słuchają tego, co mówi Bóg oraz zwracają się ku Niemu swym sercem. Nie jest to bynajmniej łatwe, gdyż świat narzuca nam swoją mentalność i swoje obietnice w sposób o wiele bardziej nachalny niż Bóg. Wciąż grozi nam pokusa wiary pozornej, słuchania słowa Bożego z obowiązku, z sercem zwróconym gdzie indziej, a w konsekwencji brak otwarcia na działanie mocy Boga. Dziś Kościół wkłada nam w usta słowa psalmu: „Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg”. Oby starczyło nam wiary i odwagi, by wypowiedzieć te słowa z tą samą determinacją, co ich autor.

Komentarz do Ewangelii

Pytanie Piotra wydaje się całkowicie uzasadnione. Jezus dopiero co oznajmił zdumionym uczniom, że Bóg jest w stanie zbawić nawet tych, którzy po ludzku mają mniej więcej takie same widoki na wejście do Jego królestwa, jak wielbłąd na przejście przez ucho igielne. Skoro więc Bóg może zbawić bogacza korzystającego do woli ze swoich dóbr, to po co wyrzekać się czegokolwiek? Skoro może zbawić grzesznika, to po co powstrzymywać się od grzechu? I czy w takim razie on, Piotr, opuszczając na słowo Jezusa rodzinę, swoje rybackie przedsiębiorstwo i wszystko, co było mu drogie, aby na pewno postąpił rozsądnie?
Jezus nie obraża się na Piotra i traktuje poważnie jego pytanie. Obiecuje, że każde wyrzeczenie podjęte ze względu na Boga zostanie wynagrodzone po stokroć, mówi też o nagrodzie czekającej Jego uczniów w przyszłym życiu. Kończy jednak nutą ostrzeżenia. Ten, kto uważa, że zasługuje na Boże względy bardziej niż inni, może srodze się zawieść. Przed wzrokiem Jedynego, który przenika ludzkie serca, nie ostoją się żadne iluzje. Grzesznik szczerze opłakujący zmarnowane życie może okazać się bliżej zbawienia niż ci, którzy nawet służąc Bogu, mieli na celu przede wszystkim swój własny interes.

Komentarze zostały przygotowane przez Mirę Majdan

20 sierpnia 2025

Środa

Środa XX tydzień zwykły

o. Mieczysław Łusiak SJ

Bóg nie jest ekonomistą
Niebo nie jest nagrodą za długą i wydajną pracę. Biletem do Nieba nie jest kolekcja dobrych uczynków. Gdyby tak było, to Bóg nie byłby Miłością, ale ekonomistą, dobrze rozliczającym pracowników. Niebo jest otwarte dla każdego, kto umie się w nim należycie zachować, to znaczy kto umie kochać. Ta umiejętność, i tylko ona, jest przepustką do Nieba. Ale łatwiej jest nazbierać dobre uczynki niż nauczyć się Miłości. Zamiast zbierania zasług, uczmy się Miłości. Tylko to ma prawdziwą wartość.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Abimelek nie został królem z Bożego namaszczenia. Doszedł do władzy w sposób krwawy i perfidny, mordując swych siedemdziesięciu przyrodnich braci oraz wciągając w ten proceder możnych miasta Sychem, których przekonał, że jego panowanie będzie im na rękę. Postąpił też wbrew woli swego ojca, Gedeona, pogromcy Madianitów, który pragnącym obwołać go królem odparł z pokorą: „Nie ja będę panował nad wami ani też mój syn: Pan będzie panował nad wami” (Sdz 8,23).
Ceremonię ogłoszenia Abimeleka królem zakłóca Jotam, ocalały cudem z rzezi swych braci, który z pobliskiej góry wykrzykuje bajkę o drzewach. Rośliny szlachetne, jak oliwka, figowiec i krzew winny odrzucają pokusę wyniesienia, pragnąc pełnić taką służbę bogom i ludziom, do jakiej zostały powołane. Wyzwanie podejmuje krzew cierniowy. Czy jednak drzewa – w tym wielkie, wspaniałe cedry libańskie – rzeczywiście wierzą, że ów mizerny krzew zapewni im odpoczynek w swoim cieniu? Czy to, co wiedzą o nim do tej pory, rzeczywiście daje gwarancję, że ogień jego agresji nie rozpali się przeciwko nim? A może jest wręcz przeciwnie? Może paktowanie ze złem, nawet gdyby wydawało się przynosić korzyść, ostatecznie zawsze obróci się przeciwko nam – jak zresztą stało się wkrótce z możnymi miasta Sychem?

Komentarz do psalmu

W psalmie, będącym w podstawowym zamyśle autora dziękczynieniem za zwycięstwo militarne króla, wyczuwamy tęsknotę za czymś więcej niż tylko chwilowe wybawienie od ziemskich nieprzyjaciół. Król przed bitwą prosił o ocalenie życia, a otrzymał długie dni, chwałę, dostojeństwo i blask „na wieki i na zawsze”. Nasze skojarzenia z Jezusem, Królem królów, wywyższonym w chwale zmartwychwstania po prawicy Ojca, są tu jak najbardziej uzasadnione. W Nim, będącym jedno z Bogiem Ojcem, ostatecznie spełnią się ludzkie pragnienia pokoju i bezpieczeństwa, których nie są w stanie zapewnić na stałe ziemscy władcy. Klimat niezmąconej radości, jaki wprowadza psalmista, daje nam już teraz przedsmak tego, czym jest dar zbawienia i jakim szczęściem będzie przebywać na wieki w Bożej obecności.

Komentarz do Ewangelii

To nieprawda, że Bóg dzieli ludzi na kategorie. Nieprawda, że skoro wybiera jednych, to znaczy, że odrzuca drugich. Nieprawda, że skoro ktoś w Jego oczach jest lepszy, to drugi jest gorszy. Nieprawda, że skoro ktoś dostaje od Niego więcej, to drugi musi dostać mniej. Nasze ludzkie kalkulacje zupełnie nie przystają do Tego, którego miłość jest wszechogarniająca, a zasoby nieskończone. Kiedy my, wraz z pracującymi od rana w Jego winnicy robotnikami, chcemy narzucić Mu własną miarę sprawiedliwości, On zapewnia, że nasz denar jest u Niego bezpieczny. Jego miłosierdzie wobec innych w niczym nam nie zagraża, nie uszczupla naszej zapłaty i nie odbiera nam Jego miłości. Jest natomiast godne ubolewania, gdy zaproszeni przez Niego do współpracy, odbieramy ją głównie jako ciężar, nie doceniając Jego bliskości i przeliczając ją na monety osobistych korzyści.
Robotnicy najęci o późniejszych godzinach nie znaleźli się na rynku chwilę wcześniej. Stali tam od rana, gotowi do pracy. Wybierając innych, gospodarz winnicy widział także ich, miał ich w pamięci i wracał po nich w czasie, który wydawał mu się słuszny. Nie znamy kryteriów Bożych wyborów. W dzisiejszej przypowieści Jezus zapewnia nas jednak, że pamięta o każdym bez wyjątku i denarów wystarczy Mu dla wszystkich.

Komentarze zostały przygotowane przez Mirę Majdan

21 sierpnia 2025

Czwartek

Czwartek XX tydzień zwykły

o. Mieczysław Łusiak SJ

Źli też będą w Niebie
Do Nieba powołani są wszyscy, ale wybrani, by zamieszkać w nim na zawsze są tylko ci, którzy są odpowiednio przysposobieni do życia w Niebie. W dzisiejszej Ewangelii są to ci, którzy mają „strój weselny”. Król nakazał zaprosić na ucztę wszystkich: złych i dobrych. Warunek był tylko jeden: strój weselny. Do Nieba trafią więc także ludzie źli, którzy jednak ostatecznie wybiorą nowe życie – życie z Bogiem, którego symbolem jest uczta, a więc ci, którzy „odzieją się” w Miłość.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Byli małżeństwem niesakramentalnym. Po przeżyciu nawrócenia tak bardzo zatęsknili za komunią świętą, że zdecydowali się na życie w czystości. Złożyli przyrzeczenie przed proboszczem i regularnie korzystali z jego kierownictwa duchowego. Niedługo potem odbywał się synod o rodzinie, który rozbudził nadzieje, że papież zezwoli na udzielanie komunii świętej osobom znajdującym się w powtórnych związkach. „Może już niedługo będziecie mogli do siebie wrócić” – powiedział ktoś na spotkaniu wspólnoty. „Nas to nie dotyczy” – odpowiedzieli zgodnie. „My przyrzekliśmy Bogu zachować wstrzemięźliwość do momentu, kiedy będziemy mogli zawrzeć małżeństwo sakramentalne. Tam nie było klauzuli: ‘O ile nie zmienią się zasady’. Daliśmy Bogu słowo i zamierzamy go dotrzymać”. Byłam tego świadkiem i pamiętam ciszę, która wówczas zaległa.
Z dzisiejszego punktu widzenia fakt, że Jefte zdecydował się dotrzymać niefortunnie złożonego ślubu wydaje się absurdem. Wiemy zresztą, że to wiara w Boga jedynego położyła w końcu kres ofiarom z ludzi. Z pewnością jednak teraz, w dobie powszechnych odejść i beztroskiego odwoływania tego, co nieodwołalne, potrzebne są mocne świadectwa o tym, że można słowo dane Bogu potraktować na serio nawet wtedy, gdy jest nam to zupełnie nie na rękę.

Komentarz do psalmu

Szczęśliwy człowiek, który ufa Bogu bardziej niż ludziom. Który słowa: „wola Boska”, w naszej kulturze tak często wypowiadane z rezygnacją, potrafi wypowiedzieć z radością. Dla którego służba Bogu i pełnienie Jego woli nie są uciemiężeniem, lecz czyni to chętnie, nie z przymusu, lecz ze świadomego wyboru. Który odkrył, że Bogu nie zależy na ofiarach, na czysto zewnętrznym przestrzeganiu przepisów prawa, ale pragnie, by człowiek z pełnym zaufaniem otworzył przed Nim swoje serce, poznając Go takim, jakim jest – nie jako kapryśnego przełożonego, któremu ulega się z konieczności, lecz Ojca pragnącego bliskich relacji ze swoimi dziećmi. Szczęśliwy człowiek, który nie służy Bogu na pół gwizdka, ale naprawdę potraktował Go na serio.

Komentarz do Ewangelii

Wszelkie koncepcje głoszące, że adresatem Bożego zbawienia jest jedna, wyselekcjonowana grupa ludzi – naród, wspólnota, osoby spełniające wyśrubowane kryteria moralne – wcześniej czy później upadały. Okazywało się, że także wśród tych „zaproszonych” wielu stawia swoją prywatną rolę czy kupiectwo ponad Boga, a są i tacy, którzy dopuszczają się wołających o pomstę do nieba niegodziwości. Jezus, dla którego nie ma lepszych i gorszych, mówi jasno, że Boże zaproszenie skierowane jest do każdego. Słudzy mają głosić je nie wybranym, ale na rozstajach dróg, gdzie mieszają się ze sobą przypadkowi ludzie, oraz przyprowadzać na ucztę „wszystkich… złych i dobrych”.
Nie wiemy, kim był człowiek bez stroju weselnego, który został wyrzucony w ciemności. Król nazywa go „przyjacielem”. W Ewangelii Mateusza podobnie zwraca się gospodarz z przypowieści o robotnikach w winnicy do prawiącego mu wyrzuty (Mt 20,13) i Jezus do Judasza w Ogrójcu (Mt 26,50). Nie jest to słowo odrzucenia, lecz miłosierdzia; słowo – być może ostatniej – szansy, zachęcające do dialogu, w którym wszystko może jeszcze zostać naprawione. Jednak człowiek ten milczy. Przekreśla go to samo, co pierwszych zaproszonych – ostateczna odmowa wejścia w relację z Tym, który zapraszając, walczy o nas do końca.

Komentarze zostały przygotowane przez Mirę Majdan

22 sierpnia 2025

Piątek

Piątek XX tydzień zwykły

o. Mieczysław Łusiak SJ

Dobrze jest być dzieckiem
W Starym Testamencie można znaleźć kilkaset przykazań. Które z nich jest największe? Jezus wybrał dwa. Dając nam jednak Nowy Testament, oba te przykazania zredukował do jednego: „Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem” (J 15, 12). Boga i siebie nawzajem powinniśmy miłować taką Miłością, jaką Jezus umiłował nas. To jedno przykazanie jest jedyne. Inne są właściwie niepotrzebne, bo w nim wszystko się zawiera – Miłość wyznacza wszelkie dobre postępowanie. Nie zajmujmy się więc przestrzeganiem wielu przykazań. Przestrzegajmy jedno, ale dobrze.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Pokrzepiająca zapowiedź proroka Izajasza skierowana była pierwotnie do ludzi, którzy żyli w ciemnościach i udręce beznadziei – do północnych plemion Izraela, które zostały podbite przez Asyryjczyków. Prorok zapewnia, że zazdrosna miłość Pana nie dopuści na dłuższą metę do tego, aby Jego naród gnębili ciemięzcy. Władza spocznie na barkach Jego Wybrańca, wyjątkowego Dziecięcia, które ma się narodzić i przynieść ludowi radość – zwielokrotnioną w stosunku do dawnych, prostych radości z obfitości zbiorów, podziału łupów, wyzwolenia rękami Gedeona spod jarzma Madianitów.
Co konkretnie w życiu cierpiącego narodu mógł zmienić fakt narodzin nawet najbardziej niezwykłego Dziecka? Praktycznie nic. Ale mógł obudzić nadzieję na to, że sprawy idą ku dobremu, że Bóg ich nie porzucił, pamięta o nich i ma w stosunku do nich swoje plany. O ileż bardziej ta nadzieja, ta radość, może towarzyszyć nam, którzy znamy już oblicze tego Dziecka, Jego naukę, Jego zbawcze czyny i Jego obietnice dla tych, którzy zechcą za Nim pójść. O ileż łatwiej jest iść w swoją codzienność w poczuciu, że pomimo trudów, problemów i zagrożeń, jakich nie szczędzi nam życie, mamy na co czekać i najlepsze jest wciąż jeszcze przed nami.

Komentarz do psalmu

Wzywając lud do wychwalania Boga, psalmista podkreśla dwa Jego przymioty – Jego wielkość i Jego miłosierdzie. Bóg wywyższony ponad ziemię i niebo, którego nie jest w stanie ogarnąć cała znana nam rzeczywistość, w przeciwieństwie do wielu wysoko postawionych tego świata nie brzydzi się prochem nędzarza i gnojem ubogiego, przeciwnie, podnosi ich i nadaje im godność. Echa tego psalmu znajdujemy w radosnym Magnificat Maryi, pokornej służebnicy Pańskiej, która wyniesiona przez Boga odbiera cześć jako Królowa, błogosławiona przez kolejne pokolenia wierzących. My również możemy modlić się z radością jego słowami, wielbiąc Boga, dla którego nikt nie jest zbyt mało znaczący, aby się nim interesować.

Komentarz do Ewangelii

Redagując swoją Ewangelię i wkładając w usta anioła słowa będące echem mesjańskich zapowiedzi Starego Testamentu, Łukasz wiedział dobrze, jak potoczyło się ziemskie życie Jezusa. Zdawał sobie sprawę, że z ludzkiej perspektywy świetlana wizja Jego wiecznego królowania znalazła swój kres w cynicznym napisie umieszczonym przez Piłata na krzyżu. Mimo to Ewangelista przytoczył słowa zwiastowania, gdyż miał pewność, że krzyż nie był ostatnim słowem Boga, a zmartwychwstały Jezus wypełni proroctwa w sposób o wiele doskonalszy, niż ktokolwiek mógł to sobie wyobrazić.
Maryja przy zwiastowaniu zgadza się przyjąć Bożą perspektywę. Wierzy, że On, Bóg rzeczy niemożliwych, jest w stanie dokonać tego, co po ludzku wydaje się całkowicie nierealne. Wierzy, że jest On w stanie bez udziału mężczyzny wzbudzić dziecko w łonie dziewicy. Wierzy, gdy wizyta anioła staje się coraz odleglejszym wspomnieniem, a wokół dzieją się wydarzenia, których sensu Ona nie rozumie. Z wiarą stanie kiedyś pod krzyżem ufając, że Bóg jest w stanie wyprowadzić dobro z najgorszego zła. Wierzy – i wygrywa. Kontemplując jej Fiat, powtarzane konsekwentnie przez całe życie, nabierajmy ufności, że także wydarzenia naszego życia widziane w świetle wiary znajdą miejsce w Bożym scenariuszu.

Komentarze zostały przygotowane przez Mirę Majdan

23 sierpnia 2025

Sobota

Sobota XX tydzień zwykły

o. Mieczysław Łusiak SJ

Fundament poczucia wartości
Dlaczego wywyższanie się jest takie złe? Między innymi dlatego, że wywyższając się zawsze kogoś poniżamy, a to oznacza, że budujemy poczucie własnej wartości kosztem innych. Nie ma powodu, abyśmy budowali swoje poczucie wartości przez poniżanie innych. Nasza wartość opiera się bowiem na lepszych podstawach – na prawdzie o Bożym dziecięctwie, na fakcie, że wszyscy jesteśmy córkami i synami Boga. Jezus chce nam przywrócić poczucie wartości oparte na tym prawdziwym fundamencie, ale będzie Mu trudno to zrealizować, jeśli będziemy się wywyższać.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święta Róża z Limy, dziewica
Izabela Flores urodziła się w Limie, stolicy Peru, 20 kwietnia 1586 r.Od młodości odznaczała się głęboką wiarą i pobożnością. Róża była dumą i radością rodziców, pełna miłości i posłuszeństwa. Jako dziecko złożyła Bogu ślub dozgonnej czystości. Rodzice za wszelką cenę chcieli ją wydać za bogatego człowieka. Ona jednak stanowczo odmówiła. W dwudziestym roku życia wstąpiła do Trzeciego Zakonu św. Dominika. Jako tercjarka nadal pozostawała w domu rodzinnym, zajmując osobny domek z ogródkiem. Zwiększyła swoje posty i umartwienia, modlitwy, czuwania, surowe pokuty i wyrzeczenia. Róża żyła niezwykle surowo. Praktykowała najrozmaitsze pokuty i umartwienia. W nagrodę za takie życie cieszyła się poufnym przestawaniem ze swoim Aniołem Stróżem i Matką Bożą. Przez piętnaście lat doświadczała zupełnego opuszczenia. Nie odczuwała żadnego pociągu do modlitwy, żadnej pociechy ani poczucia bliskości Boga. Ostatnie trzy lata życia spędziła u małżonków Gonzaleza della Maza i Marii Uzategui, którzy darzyli ją pełną miłością. W ich domu zmarła w wieku 31 lat, 24 sierpnia 1617 r., w dniu, który przepowiedziała.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W Biblii Hebrajskiej znajdujemy wiele ostrzeżeń przed zawieraniem małżeństw mieszanych. Niekiedy nakazywano wręcz oddalanie już poślubionych żon obcych z obawy, że odwiodą one swych mężów od wiary w Boga jedynego. Jednak w rodowodzie Jezusa znalazła się Moabitka Rut, prababka króla Dawida, która przybyła do Izraela jako młoda wdowa, nie chcąc opuścić swej powracającej w rodzinne strony, również owdowiałej, teściowej. W jej nowym życiu pojawiły się wszystkie znamiona błogosławieństwa Bożego, jak wówczas je rozumiano – małżeństwo z dobrym człowiekiem, płodność, dobrobyt i szacunek otoczenia. Zyskała je pomimo pogańskiego pochodzenia przez swą dobroć, lojalność, skromność i pracowitość na wzór dawnych patriarchiń Izraela.
Przy ogromnym respekcie, jakim otaczano prawo Pańskie w Izraelu, zawarta w Biblii historia Rut uczy, że nie może być ono jednak stosowane bezdusznie. Zawsze wymaga ono wentylu bezpieczeństwa w postaci miłości i zdrowego rozeznania; uznania Bożego działania tam, gdzie objawia się ono w sposób niestandardowy. W Księdze Rut Bóg objawia, że nie da się zamknąć ani w granicach Izraela, ani w granicach litery prawa. Jako Bóg jedyny jest Bogiem dla wszystkich, przyznającym się do każdego, kto się do Niego ucieka.

Komentarz do psalmu

Psalmista wpisuje się tu w dominujący w Starym Testamencie pogląd, że nagrodę za bogobojne życie człowiek otrzymuje w życiu doczesnym. Tak więc zgodne i szczęśliwe pożycie małżeńskie, zdrowie, liczne potomstwo i dostatnie życie z pracy własnych rąk uznawano za oznaki Bożego błogosławieństwa, a ich brak kazał pytać, czym uchybiono Bogu. Nam, wychowanym na nauce Jezusa o zmartwychwstaniu i życiu wiecznym, koncepcja ta może wydać się naiwna. Jednak przypomina nam ona dwie ważne prawdy. Po pierwsze to, że nasze dobre bądź złe wybory nie są obojętne i zwykle mają swoje konsekwencje już tu na ziemi. A po drugie, że Bóg nie jest wrogiem naszego szczęścia, że cieszy go nasza radość i pragnie, abyśmy znajdowali ją w Jego służbie.

Komentarz do Ewangelii

Dlaczego Jezus, tak zwykle miłosierny, niezwykle ostro, wręcz przesadnie wypunktowuje grzechy faryzeuszy? Przecież i wśród nich miał swoich uczniów, jak Nikodem czy Józef z Arymatei. Dlaczego zabrania nazywać kogokolwiek swoim ojcem? Z pewnością nie każe, wbrew przykazaniu, wypierać się swoich ojców ziemskich, a skoro zarówno św. Jan jak i św. Paweł ośmielali się zwracać do adresatów swoich listów per: „dzieci moje” (1 J 2,1; Ga 4,19), musiał też aprobować jakąś formę ojcostwa duchowego. Być może wyjaśnienie kryje się w pierwszym zdaniu dzisiejszej Ewangelii: „Zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie” – tych uczynków, które rażą nas u innych, a które rzadko zauważamy u siebie.
Słuchajcie nauki, jaką wam głoszą przełożeni – mówi Jezus – ale nie nakładajcie na nich ciężarów, których sami nie chcecie ruszyć. Nie sądźcie, że oni mają być święci za was, a ich grzechy mogą być dla was pretekstem do usprawiedliwiania własnych. Nie naśladujcie ich błędów. Nie załamujcie się w wierze widząc, że są tylko ludźmi, słabymi i grzesznymi jak wy. To nie na ich postępowaniu ma być zawieszona wasza wiara. To nie z nich macie czerpać życie. Oni są jedynie przekazicielami, ale Dawca życia jest jeden i jest nim wasz Ojciec niebieski – jedyny doskonały i dobry.

Komentarze zostały przygotowane przez Mirę Majdan