Wtorek

Czytania

(Mdr 2,23-3,9)
Dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka, uczynił go obrazem swej własnej wieczności. A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą. A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, zejście ich poczytano za nieszczęście i odejście od nas za unicestwienie, a oni trwają w pokoju. Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności. Po nieznacznym skarceniu dostąpią dóbr wielkich, Bóg ich bowiem doświadczył i uznał ich za godnych siebie. Doświadczył ich jak złoto w tyglu i przyjął ich jak całopalną ofiarę. W dzień nawiedzenia swego zajaśnieją i rozbiegną się jak iskry po ściernisku. Będą sądzić ludy, zapanują nad narodami, a Pan królować będzie nad nimi na wieki. Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych.

(Ps 34,2-3.16-17.18-19)
REFREN: Po wieczne czasy będę chwalił Pana

Będę błogosławił Pana po wieczne czasy,
Jego chwała będzie zawsze na moich ustach.
Dusza moja chlubi się Panem,
niech słyszą to pokorni i niech się weselą.

Oczy Pana zwrócone na sprawiedliwych,
uszy Jego otwarte na ich wołanie.
Pan zwraca swe oblicze przeciw zło czyniącym,
by pamięć o nich wymazać z ziemi.

Pan słyszy wołających o pomoc
i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu,
ocala upadłych na duchu.

Aklamacja (J 14,23)
Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i do niego przyjdziemy.

(Łk 17,7-10)
Jezus powiedział do swoich apostołów: „Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: "Pójdź i siądź do stołu"? Czy nie powie mu raczej: "Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił"? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”

Rozważania do czytań

Oremus

Św. Jozafat Kuncewicz (1580-1623), mnich obrządku wschodniego, a potem biskup unicki, żył w czasach, kiedy w Kościele dojrzewało pragnienie jedności, za którą ostatecznie oddał swoje życie. W pamięci wiernych zapisał się jako duszochwat, gdyż miał dar zjednywania sobie ludzkich serc. Ofiara jego życia wciąż pozostaje aktualna, Kościół nadal potrzebuje orędowników jedności. Dzisiejsza liturgia podpowiada, jak tę jedność budować: przede wszystkim wytrwałą, usilną modlitwą i sercem otwartym na moc Bożego słowa.

O. Piotr Włodyga OSB, "Oremus" listopad 2011, s. 66

Patroni dnia:

Święty Marcin z Tours, biskup
urodził się ok. 316 r. w Panonii (dzisiejsze Węgry). Jego ojciec był rzymskim trybunem wojskowym. Mając 15 lat wstąpił do armii Konstancjusza II. W czasie odbywania służby wojskowej spotkał żebraka, który poprosił go o jałmużnę. Marcin oddał mu połowę swej opończy. Następnej nocy ukazał mu się Chrystus odziany w ten płaszcz i mówiący do aniołów: "To Marcin okrył mnie swoim płaszczem". Pod wpływem tego wydarzenia Marcin przyjął chrzest i opuścił wojsko. W 361 r. założył pierwszy klasztor w Galii - w Liguge. Dziesięć lat później, mimo jego sprzeciwu, lud wybrał go biskupem Tours. Marcin zmarł 8 listopada 397 r. w Candes.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Przesłanie tej Księgi opiera się na trzech filarach treściowych: nieśmiertelności jako nagrody dla sprawiedliwego, pochwale mądrości i jej obecności w dziejach.
Filar pierwszy, zawarty w pierwszych sześciu rozdziałach, łączy w sobie dwie tradycje biblijne: historyczny prymat Boga nad światem i życie moralne jako nieustanny konflikt sprawiedliwych i niegodziwych. We wczoraj i dzisiaj czytanych wersetach objawione zostały nam warunki poznania Boga jako wstępu do mądrości: prostota ducha, bezgraniczne Jemu zawierzenie i życie bez zaprzedania się grzechowi. Choć literalnie słowa te zaadresowane do sędziów, przeznaczone są głównie do wszystkich sprawujących władzę, także do nas samych, zarządzających swym życiem. Tak uniwersalnie rozumiani władcy, ostrzegani są przed konsekwencjami złego postępowania i zachęcani do szukania mądrości skupiającej się na własnej relacji z Bogiem. Mądrość, także synonim sprawiedliwości, przedstawiona jest jako boski dar prowadzący do życia, zdrowia i dobrobytu. Niegodziwość jako sprzeniewierzenie się prawu Bożemu, życie dla siebie za wszelką cenę, prowadzi do śmierci wiecznej i zniszczenia. Dochodzi wtedy do konfliktu dobra i zła. Przez analogię, zło, jak strącony do piekieł Lucyfer, zazdrości dobru jego miłosnej relacji z Bogiem prześladując kolejnych Ablów.

Komentarz do psalmu

Choć nie wszystkie psalmy przypisuje się autorstwu króla Dawida, to jednak wielu egzegetów zgodnie przyjmuje, że Psalm 34 stworzył sam Dawid. Wnioskuje się, że napisał on ten psalm w rozpaczliwej sytuacji, kiedy to uciekając przed królem Saulem, aby znaleźć bezpieczne miejsce, udawał obłąkanego przed filistyńskim królem Akiszem z Gatu (1 Ks. Samuela 21.10-15). Jest to jego osobista pieśń dziękczynna za wybawienie z sytuacji zagrożenia życia i zaproszenie dla innych do doświadczenia Bożej dobroci i znalezienia w Nim schronienia. Psalmista daje świadectwo, że Bóg jest blisko tych, którzy mają złamane serce, zapewniając pokój duszy i błogosławieństwo tym, którzy żyją w bojaźni Bożej. Przekonuje, że anioł Pański, czyli duch Boży, otacza nas opieką, utwierdza w ufności, że Bóg słyszy i ratuje ludzi z ich kłopotów. Jednocześnie ostrzega bezbożnych, że spotka ich sprawiedliwa kara.
Dla nas, żyjących parę tysięcy lat później, psalm ten jest prostą receptą na szczęśliwe życie: czyń dobro, unikaj zła, pragnij pokoju i dąż do niego. Reszta, to wola Boża. Odpowiada też echem na Chrystusowe Osiem Błogosławieństw, przypomina o całkowitym zawierzeniu się Bogu i konieczności życia według woli Ojca, na przykład jak Maryja. Jak nam to wychodzi?

Komentarz do Ewangelii

Używając modnego określenia, możemy powiedzieć, że w dzisiejszym fragmencie Ewangelii Chrystus przeprowadza z apostołami swoisty „workshop”. Najpierw odwołuje się do oczywistej dla tych czasów rzeczywistości – niewolnictwa.
Gdy więc grupa wczuwa się łatwo w rolę pana, Nauczyciel odwraca teraz sytuację i poleca uczniom wczuć się w pozycję niewolników. Możemy się domyślać, że apostołowie mogli mieć problem z przyjęciem takiej służebnej roli. Dopiero co sprzeczali się między sobą, kto otrzyma intratną „posadkę” po lewej i po prawej stronie Króla Wszechświata. Stąd słowa Pana Jezusa przy innej okazji, że teraz nie mogą jeszcze wielu spraw zrozumieć, aż otrzymają Ducha Świętego.
I tu współczesny, światowy człowiek ma problem. Jest tak wyzwolony, że nie tylko nie śni mu się bycie czyimś niewolnikiem, ale ma siebie samego za boga - relatywizuje zło.
Jak więc odnaleźć znaczenie pouczenia Chrystusa? Skoro znalazł się Ktoś, Kto za cenę strasznej męki, z miłości do człowieka, wykupił go z wiecznego zatracenia, to czy nie można i nie trzeba Mu zaufać? Jego Wola, tożsama z Wolą Ojca, wszystko może. Gdy więc z dziecięcą ufnością oddamy swoją wolę Woli Bożej, to jak myślimy, dokąd zajdziemy? Do Królestwa Bożego. Poddajmy się więc tej Woli jak ten symboliczny niewolnik, a okażemy się prawdziwymi dziećmi Bożymi.

Komentarze do czytań i Ewangelii zostały przygotowane przez Andrzeja Kowalskiego

Książka na dziś

Obecność. W świecie, w liturgii, we wspólnocie, we mnie

ks. Robert J. Woźniak

Bóg jest wszechobecny. Wierzymy w to, ale w codzienności, pełnej trosk i pośpiechu, mało kto doświadcza, że to właśnie „w Nim żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”. Trudno nam uwierzyć w Obecność, która jest niezmienna, uważna na każdego człowieka, a do tego nieskończenie miłująca. Ksiądz Robert J. Woźniak, wybitny teolog, towarzyszy czytelnikom w odkrywaniu konkretnych przestrzeni, w których Bóg jest z nami. Nie ogranicza się pod tym względem jedynie do tematu Kościoła, liturgii czy modlitwy

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.