Środa

Czytania

(Ezd 9,5-9)
Ja Ezdrasz w czasie ofiary wieczornej podniosłem się z upokorzenia mojego i w rozdartej szacie i płaszczu upadłem na kolana, wyciągnąłem ręce moje do Pana Boga i rzekłem: „Boże mój! Bardzo się wstydzę, Boże mój, podnieść twarz do Ciebie, albowiem przestępstwa nasze wzrosły powyżej głowy, a wina nasza sięga aż do nieba. Od dni ojców naszych aż po dziś dzień ciąży na nas wielka wina. My, królowie nasi, kapłani nasi, zostaliśmy wydani za nasze przestępstwa pod władzę królów krain tych pod miecz, w niewolę, na złupienie i na publiczne pośmiewisko, jak to się dziś zdarza. A teraz ledwo co na chwilę przyszło zmiłowanie, od Pana Boga naszego, przez to, że pozostawił nam garstkę ocalonych, że w swoim miejscu świętym dał nam dach nad głową, że Bóg nasz rozjaśnił oczy nasze i że pozwolił nam w niewoli naszej trochę odetchnąć, bo przecież jesteśmy niewolnikami. Ale w niewoli naszej nie opuścił nas Bóg nasz, lecz dał nam znaleźć względy u królów perskich, pozwalając nam odżyć, byśmy mogli wznieść dom Boga naszego i odbudować jego ruiny, oraz dając nam ostoję w Judzie i Jerozolimie”.

(Tb 13, 2abcde. 3-4a. 4bcd. 5. 8)
REFREN: Pan bardzo wielki, żyjący na wieki

Niech będzie błogosławiony Bóg, który żyje na wieki,
i niech będzie błogosławione Jego królestwo!
To On karze i okazuje miłosierdzie,
posyła do podziemnej Otchłani
i wyprowadza z największej zagłady.

Wysławiajcie Go, synowie Izraela,
wobec narodów,
wśród których was rozproszył
i tam swoją wielkość wam okazywał.

Wychwalajcie Go wobec wszelkiego stworzenia,
gdyż On sam jest Panem i Bogiem naszym,
On sam naszym Ojcem i Bogiem
po wszystkie czasy.

On was karci za wasze nieprawości,
lecz zmiłuje się nad wami wszystkimi.
I zgromadzi was spośród wszelkich narodów,
wśród których zostaliście rozproszeni.

Ja zaś wychwalam Go w ziemi mego wygnania,
obwieszczam narodowi grzeszników Jego moc i wielkość.
Nawróćcie się, grzesznicy,
i postępujcie przed Nim sprawiedliwie,
kto wie, może znajdzie w was upodobanie
i miłosierdzie wam okaże.

Aklamacja (Mk 1,15)
Bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię.

(Łk 9,1-6)
Jezus zawołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie. Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim”. Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.

Rozważania do czytań

o. Mieczysław Łusiak SJ

Bóg jest słowny
Apostołowie nie mieli uzdrawiać chorych po to, by robić wrażenie i zdobywać popularność. Chodziło o to, by ich nauczanie Ewangelii nie było gołosłowne. Jesteśmy skorzy do gołosłowności. Wiele mówimy, ale za tym nie idą czyny. Bóg zawsze łączy swoje słowo z czynem. U Niego wręcz „słowo” i „czyn” to dwie strony tego samego medalu. Jego słowa zawsze coś czynią. Jego czyny zawsze coś mówią.
Warto naśladować Boga w Jego słowności i pozbyć się tak popularnej wśród ludzi gołosłowności. Wówczas będziemy mniej mówić, za to więcej czynić.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święta Tekla, dziewica i męczennica
św. Tekla miała pochodzić z Ikonium (Mała Azja). Chrztu miał jej udzielić św. Paweł Apostoł w czasie swojej pierwszej podróży po Małej Azji (w latach 45-49). Złożyła ślub czystości i pozostała dziewicą, mimo że rodzice zmuszali ją do małżeństwa. Towarzyszyła św. Pawłowi w jego podróżach, usługując mu, jak to czyniły pobożne niewiasty wobec Chrystusa. Po męczeńskiej śmierci św. Pawła Tekla miała udać się do Antiochii. Skazana została na śmierć przez pożarcie w amfiteatrze przez wygłodzone lwy. Zwierzęta jednak nie wyrządziły jej żadnej krzywdy. Ikonografia najczęściej przedstawia więc św. Teklę w otoczeniu lwa czy też lwów. Według podania św. Tekla miała dożyć wieku późnego, bo ok. 80 lat i resztę życia miała spędzić jako pustelnica.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Gdy dwoje ludzi – małżonków lub przyjaciół – spogląda wstecz na historię ich więzi, może się przerazić: jak bardzo się momentami poranili! Jak blisko przepaści nieraz stąpali! Czy wolno im pielgrzymować dalej? Czy prawda o przewrotności ich serc nie jest „prawdziwsza” od prawdy o ich miłości? Nie, nie jest prawdziwsza. Niemniej, warto świadomie i z przyjęciem siebie przeżywać noce takich prób. One bardzo urealniają spojrzenie na własne siły i własne zasługi; one bardzo oczyszczają z kochania siebie w drugiej osobie; one bardzo wyzwalają wdzięczność i zaufanie wobec Jezusa, który chce nam dawać, chce nam przebaczać i chce nam towarzyszyć. A zatem: postarajcie się dziś o kwadrans ciszy, by wczuć się w rozmodlone i roztrzęsione serce Ezdrasza; skierujcie uwagę, pamięć i wyobraźnię, ku waszym życiowym relacjom – małżeńskim i przyjacielskim – by poznać wymiary, w których są one śmiercionośne i są one życiodajne. Rozsiądźcie się jak na szpilkach w prawdzie o grzechu i rozgośćcie się z ulgą w prawdzie o miłosierdziu; w modlitwie jest miejsce na skrajności. Na końcu, poproście o łaskę wejrzenia w waszą więź z Bogiem, która wszak zahacza się o tamte ludzkie więzi. Wasz Exodus trwa! I Bóg wam w nim błogosławi. Ale też: Bóg „lubi” konkret. Dlatego włączcie usługę lokalizacji, precyzyjnego nazywania treści.

Komentarz do psalmu

Mamy do czynienia z jedną z tych liturgii słowa, w których psalmu responsoryjnego próżno szukać w Księdze psalmów – psalmem, bowiem, w sensie ścisłym, nie jest. Dzisiejszy utwór pochodzi z Księgi Tobiasza – rodzinnej historii, zredagowanej w czasie wygnania babilońskiego (poprzedzającego nasz drugi biblijny Exodus), o czym świadczą dyskretne aluzje, np. dzisiejsza: Wychwalam Boga w ziemi mego wygnania. Ogniwo łączące tę pieśń z pierwszym czytaniem jest jasne: wygnanie jest sprawiedliwą pokutą za grzech, Pan zaś okaże niebawem swoje miłosierdzie. Warto jednak nie przeintelektualizować tego przesłania, co jest nagminne w przypadku tekstów tak uogólniających działanie Boga, ale skonfrontować się z nim, rozważając ten utwór – odnosząc do siebie – werset po wersecie.

Komentarz do Ewangelii

Dziwne to: Jezus wysyła ich do miast (gr. polis), a oni idą do wsi (gr. kómé). Niesubordynacja? Pycha, zbytnia pewność siebie, potrzeba popisu? Lęk, nieporadność, przerost poczucia odpowiedzialności? A może nic nieznaczący szczegół? Dosłowny sens, na którym zawsze opiera się interpretacja duchowa tekstu biblijnego, nie daje nam oczywistego rozwiązania. Za to okalające tę Ewangelię dzisiejsze czytania pozwalają podążyć (bez przywiązywania się) za drugim wariantem – uniżenia, poczucia niegodności, a może nawet odczytania ducha Jezusa, dla którego drogą jest konkretny człowiek, a nie skandujący tłum na placu. Wczuj się więc w modlitwę Ezdrasza i Tobiasza, a potem przenieś się do serc uczniów, raczkujących misjonarzy, i smakuj je wszystkie bez słów lub wyciągnij z tego ćwiczenia dla siebie jakiś pożytek duchowy.

Komentarze do czytań i Ewangelii zostały przygotowane przez ks. dr Błażeja Węgrzyna

Książka na dziś

Modlitwy Powszechne na rok liturgiczny A 2026. Komplet

W komplecie segragator i Modlitwy Powszechne

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.