Czwartek

Czytania

(Wj 3,13-20)
Mojżesz rzekł Bogu: "Oto pójdę do Izraelitów i powiem im: Bóg ojców naszych posłał mnie do was. Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, cóż im mam powiedzieć?" Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: "Jestem, który jestem". I dodał: "Tak powiesz synom Izraela: Jestem posłał mnie do was". Mówił dalej Bóg do Mojżesza: "Tak powiesz Izraelitom: Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia. Idź, a gdy zbierzesz starszych Izraela, powiesz im: Objawił mi się Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba i powiedział: Zająłem się w pełni wami i tym, co wam uczyniono w Egipcie. Postanowiłem więc wywieść was z ucisku w Egipcie i zaprowadzić do ziemi Kananejczyka, Chittyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty, do ziemi opływającej w mleko i miód. Oni twych słów usłuchają. I pójdziesz razem ze starszymi Izraela do króla egipskiego, i powiecie mu: Pan, Bóg Hebrajczyków, nam się objawił. Pozwól nam odbyć drogę trzech dni przez pustynię, abyśmy złożyli ofiary Panu, Bogu naszemu. Ja zaś wiem, że król egipski nie pozwoli wam wyruszyć, chyba że zmuszony siłą. Wyciągnę przeto rękę i uderzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was".

(Ps 105,1.5.8-9.24-27)
REFREN: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu

Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
głoście Jego dzieła wśród narodów.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.

Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.

Bóg swój naród bardzo rozmnożył,
uczynił go mocniejszym od jego wrogów.
Ich serce odmienił, aby znienawidzili lud Jego
i wobec sług Jego postępowali zdradziecko.

Posłał wtedy sługę swego Mojżesza
i Aarona, wybranego przez siebie.
Okazali wśród nich Jego znaki
i cuda w krainie Chama.

Aklamacja (Mt 11,28)
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.

(Mt 11,28-30)
Jezus przemówił tymi słowami: "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem słodkie jest moje jarzmo, a moje brzemię lekkie".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

o. Maciej Sierzputowski CSSp

Patroni dnia:

Święty Aleksy, wyznawca

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Mojżesz musiał mieć pewność, jakie jest Imię Boga, Który mu się objawił. W kulturze semickiej okazanie swojego imienia było równoznaczne z tym, że daje się komuś władzę nad sobą, nad swoją historią i daje się prawo do siebie. Bóg objawił swoje Imię Mojżeszowi jako JESTEM, KTÓRY JESTEM. Przedstawił się w pierwszej osobie, ale Izraelici mówiąc o Bogu, używali trzeciej osoby nazywając Boga Jahwe, czyli JEST. W zapisie hebrajskim imię to brzmi JHWH i nie ma samogłosek. Żydzi nie wymawiali tego imienia, aby nie dopuścić do jego nadużywania czy profanacji i najczęściej zastępowali je słowem: Adonaj, czyli Pan. W II połowie I tysiąclecia Masoreci dokonali wokalizacji tekstu biblijnego i na JHWH nanieśli samogłoski ze słowa Adonaj, co daje zapis Ya-Ho-Wa. Żydzi, kiedy widzieli zapis JHWH, czytali ADONAJ. Niestety, z czasem, w kręgach chrześcijan zapomniano o tej zasadzie i zaczęto czytać Ya-Ho-Wa(h), a w krajach anglosaskich czytano Jehowa i taki błąd się utrwalił. W języku greckim (w Septuagincie) imię to oddano jako Ego eimi ho On, co tłumaczy się jako Ja jestem Będący, lub Ja jestem Tym, który jest, czyli JEDYNIE JA (absolutnie) ISTNIEJĘ. Semickie JESTEM wyraża obecność stanowiącą gwarancję pomocy i rękojmię bezpieczeństwa, troski i opieki, co dla Mojżesza oznaczało, że Bóg nie tylko istnieje, ale troszczy się o niego, wspomaga go i poprowadzi.

Komentarz do psalmu

Słowa Psalmu 105 mocno korespondują z historią Mojżesza i z dziełami, których Bóg dokonał przez niego. Na początku mamy zachętę do wzywania Bożego imienia. Jak już wiemy, Imię Boże, JESTEM, KTÓRY JESTEM, zapewnia nas o stałej obecności Pana i jest gwarancją Jego pomocy. Psalm zapewnia nas o tym, że Pan ma bardzo dobrą pamięć i nigdy nie przestanie pamiętać o swoich obietnicach, które zawarł w Przymierzu. Postawmy sobie pytanie o nasze własne przymierze z Bogiem: czy już je zawarliśmy? Jeśli tak, to kiedy? I co z tego przymierza wynika dla nas: jakie Bóg dał obietnice nam, a do czego my, chrześcijanie zobowiązaliśmy się przed Nim i wobec Niego? Swoje obietnice Bóg wiernie realizuje, dobrze by było, gdybyśmy mogli tak samo powiedzieć o naszych zrealizowanych obietnicach danych Bogu, czy to na chrzcie, czy podczas Pierwszej Komunii, Bierzmowania, Sakramentu Małżeństwa lub Kapłaństwa, czy w czasie zakonnej profesji.

Komentarz do Ewangelii

Przyjrzyjmy się słowom Jezusa: Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Chodzi o to słówko: pokrzepić. W greckim tekście brzmi ono ἀναπαύω [anapauō] i oznacza: dawać odpoczynek, pozwalać odpocząć, sprawić, by ktoś odpoczął. Ma także znaczenie jako dać wytchnienie, dać ukojenie, na przykład poprzez zrobienie przerwy czy zatrzymanie się. I jeszcze inne jego znaczenie to uspokajać, wyciszać. Takie są znaczenia obietnicy Jezusa. Ciekawe jest też drugie zdanie, w którym Jezus mówi o tym, co można odczytać jako zaprzeczenie wcześniejszej obietnicy: Weźcie moje jarzmo na siebie. To nam trochę zgrzyta, ponieważ dopiero co był balsam w postaci zapewnienia odpoczynku, ukojenia, a teraz trzeba wziąć jarzmo? Zobaczmy to słówko, spróbujmy się z nim zmierzyć. W języku greckim jarzmo to ζυγός [dzygos] i oznacza coś, co wiąże mocno lub ogranicza i w interpretacji naszego dzisiejszego tekstu łączymy to znaczenie z wyznaczonymi przez Jezusa zasadami. Z wypowiedzi Jezusa wynika, że to jarzmo, które On ustanawia, zasady, które daje, niosą pokrzepienie, dają odpoczynek, mają dać wytchnienie, a nie uciemiężenie. W innym miejscu Jezus mówi wyraźnie o tym, by nie nakładać na innych ciężarów nie do uniesienia, zatem, Jego jarzmo jest naprawdę słodkie i lekkie. Jawi się taka trochę zaczepna myśl: ciekawe, czy potrafimy nazwać po imieniu słodkie i lekkie zasady Ewangelii? Wskazać konkretnie, które to są? Jeśli tak, to znakomicie, ale trzeba zaznaczyć, że nie chodzi tu o sztuczną nakładkę interpretacyjną: zasady uważamy za ciężar, uginamy się pod nimi, ale grzecznościowo powiemy o nich inaczej, jakoś je posłodzimy. Nie, to nie o to chodzi. Chodzi o realne rozpoznanie zasad Jezusa jako naprawiające nasze relacje z innymi, z samym sobą, z Bogiem. To jarzmo Jezusa, o którym On mówi, to Jego największe przykazania: kochaj Boga całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem, a bliźniego swego, jak siebie samego. I to jest ta słodycz życia, która sprawia, że wszystko w nas się naprawia, układa i porządkuje.

Komentarze zostały przygotowane przez s. dr Karmelę Katarzynę Sługocką OP

Książka na dziś

Klucz do Ewangelii św. Jana

kardynał Grzegorz Ryś

Klucz do Ewangelii św. Jana to kolejny tom serii komentarzy do czterech Ewangelii, w którym kardynał Grzegorz Ryś wyjaśnia tajemnice ewangelicznych tekstów, opierając się na swojej głębokiej wiedzy biblijnej, teologicznej i historycznej. Przede wszystkim jednak dzieli się własnym doświadczeniem spotkania ze słowem Bożym. Dzięki temu każdy z nas może stać się bohaterem Ewangelii.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.