Środa

Czytania

(Dz 20,28-38)
Paweł powiedział do starszych Kościoła efeskiego: „Uważajcie na samych siebie i na całą trzodę, nad którą Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, który On nabył własną krwią. Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając trzody. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami upominać każdego z was. A teraz polecam was Bogu i słowu Jego łaski władnemu zbudować i dać dziedzictwo z wszystkimi świętymi. Nie pożądałem srebra ani złota, ani szaty niczyjej. Sami wiecie, że te ręce zarabiały na potrzeby moje i moich towarzyszy. We wszystkim pokazałem wam, że tak pracując trzeba wspierać słabych i pamiętać o słowach Pana Jezusa, który powiedział: "Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”. Po tych słowach upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi. Wtedy wszyscy wybuchnęli wielkim płaczem. Rzucali się Pawłowi na szyję i całowali go, smucąc się najbardziej z tego, co powiedział: że już nigdy go nie zobaczą. Potem odprowadzili go na statek.

(Ps 68,29-30.33-36)
REFREN: Śpiewajcie Bogu wszystkie ludy ziemi

O Boże, okaż swą potęgę,
potęgę Bożą, której dla nas użyłeś.
W Twej świątyni nad Jeruzalem,
niech królowie złożą Tobie dary!

śpiewajcie Bogu królestwa ziemi,
zagrajcie Panu,
który przemierza odwieczne niebiosa.
Oto wydał głos swój, głos potężny:
„Uznajcie moc Bożą!”

Jego majestat jest nad Izraelem,
a Jego potęga w obłokach.
On sam swojemu ludowi daje potęgę i siłę.
Niech będzie Bóg błogosławiony.

Aklamacja (J 17,21)
Słowo Twoje, Panie jest prawdą, uświęć ich w prawdzie

(J 17,11b-19)
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami: „Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się spełniło Pismo. Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie”.

Rozważania do czytań

o. Mieczysław Łusiak SJ

Prawda nas uświęci
Uczniowie Chrystusa nie są ze świata. Żyją w nim, ale już nie należą do niego, a nawet nie pochodzą z niego. Kto bowiem przyjął naukę Jezusa już wie, że pochodzi od Boga i że żyje życiem wiecznym, czyli życiem przewyższającym znacząco życie ziemskie. Życie wieczne nie może pochodzić z tego świata, który kiedyś przeminie bezpowrotnie.
To, co może nas uświęcić, czyli upodobnić do Boga i przygotować do życia w Niebie, to prawda głoszona przez Jezusa. Nie staniemy się święci siłą naszej woli, ale właśnie siłą owej prawdy o naszym pochodzeniu i rozpoczętym już życiu wiecznym.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święty Franciszek Caracciolo, prezbiter

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Św. Paweł mówiąc, że „nie jest winien (…) krwi” (Dz 20,26-27) czuł się prorokiem – strażnikiem (zob. Ez 3,17-18). Jeśli on spełnia taką rolę, to również spełniają ją starsi Kościoła, zaś wypełnianie takich obowiązków powinni zacząć od samych siebie. Nie będą potrafili pomóc tym, za których są odpowiedzialni, jeśli sami nie będą wiernie iść za Jezusem. Mają troszczyć się o powierzoną im wspólnotę, której są biskupami (gr. episkopoi). Biskupi – starsi (św. Łukasz używa wymiennie tych terminów) są ustanawiani przez Ducha Świętego (a nie na mocy ludzkich decyzji), który powołuje do kierowania Kościołem. Wielka to odpowiedzialność, bo każdy członek Kościoła został nabyty własną krwią Chrystusa. Apostoł ostrzegał swych słuchaczy, by mieli się na baczności przed fałszywymi nauczycielami zarówno tymi, którzy przybędą z zewnątrz jak i tymi wyłaniającymi się z wnętrza wspólnoty. Prawdziwi nauczyciele prowadzą do wierności Jezusowi, fałszywi zmieniają treść Dobrej Nowiny dla swojej korzyści, niszcząc wiarę i jedność. Św. Paweł polecił wszystkich opiece Boga i Jego Słowu – Ewangelii, w której drzemie ogromna moc budująca wspólnotę – Kościół. Apostoł również uroczyście zadeklarował, że nigdy nie wykorzystał dla swojej korzyści danej mu władzy. Utrzymywał się z pracy własnych rąk jako rzemieślnik wyrabiający namioty, co miało znaczenie dla wiarygodności Ewangelii. Wspierał słabych - to w czytanym fragmencie zacytowane jest powiedzenie Pana Jezusa: „Więcej szczęścia jest w dawaniu aniżeli w braniu”). Mowa św. Pawła kończy się wzruszającym pożegnaniem, tym bardziej poruszającym, że bracia usłyszeli, iż nigdy więcej go nie zobaczą.
Warto pomyśleć nad dzisiejszym tekstem, ponieważ ukazuje on wzór sprawowania władzy we wszystkich wspólnotach w Kościele - władza to służba, ofiarność, praca, cierpliwość, wytrwałość w pokonywaniu przeszkód, pokora, braterska miłość, wspieranie słabszych, modlitwa za innych i własne, ciągłe nawracanie się.

Komentarz do psalmu

Ostatnia część Psalmu 68 inspiruje nas do tego, by dostrzegać Boga działającego w historii. W historii ludzkości, w historii narodów, w historii naszych rodzin i w historii naszego życia. Jakże aktualne są słowa: „rozprosz narody, co z wojen się cieszą”, „niech królowie Tobie złożą dary”, „śpiewajcie Bogu, królestwa ziemi”. Bo przecież Ci, którzy błogosławią Pana, otrzymują od Niego siłę do czynienia dobra, do wprowadzania pokoju.

Komentarz do Ewangelii

Jezus w swojej modlitwie do Ojca nie prosi za „światem”, lecz za swoimi uczniami. Słowo „świat” u św. Jana oznacza ludzi, którzy zbuntowani przeciw Bogu, wciąż chcą trwać w grzechu. Taki „świat” odrzuca Boga, ale Jezus pośle uczniów właśnie do takiego, wrogiego im, „świata”. „Świat” przestanie nim być, kiedy ludzie przyjmą Jezusa i odkupienie, które On przyniósł. Paradoksalnie jedyna nadzieja dla „świata” – to przestać nim być. Uczniowie przez swoje zjednoczenie z Jezusem, miłość i wierność mają świadczyć o rzeczywistości Ojca i Syna w Duchu Świętym, do której wszyscy ludzie ze „świata” są zaproszeni. Jezus prosi Ojca, by chronił uczniów posyłanych do nienawidzącego ich, z powodu więzi z Nim, „świata”. Kilkakrotnie modli się o jedność uczniów. Podstawą tej jedności jest jedność między Ojcem i Synem. Jest ona niezwykle ważna, ponieważ ataki „świata” będą chciały ją zniszczyć i skierować uczniów na drogę buntu, grzechu i nienawiści, by osłabła jedność Kościoła i moc świadectwa o miłości Boga. Uczniowie, pomimo trudnego zadania i często cierpienia, przez uczestnictwo w boskiej komunii mają udział w radości Jezusa, która jest owocem Jego jedności z Ojcem, do którego On teraz powraca. Jezus prosi Ojca, o ustrzeżenie ich od złego, a nie o łatwe życie. Prosi o konsekrację uczniów, którzy zostają przeznaczeni do specjalnej służby Panu i o to, by uczniowie byli uświęceni w prawdzie tzn. w Nim samym, który jest Słowem Ojca. Ceną uświęcenia w prawdzie jest ofiara Jezusa.

Komentarze zostały przygotowane przez dr Elżbietę Marek

Książka na dziś

Msza Święta. Boski taniec miłości

ks. Ricardo Reyes Castillo

Dlaczego Mszę Świętą nazywamy Boskim tańcem miłości? Do czego zaprasza nas Trójca Święta w liturgii eucharystycznej? Jak przebiega nasze spotkanie z Bogiem w celebracji Mszy Świętej? Sięgnij po tę książkę i poznaj pytania i odpowiedzi na temat Mszy Świętej!

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.