Niedziela

Czytania

(Dz 14, 21b-27)
Paweł i Barnaba wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze, bo przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego. Kiedy w każdym Kościele wśród modlitw i postów ustanowili im starszych, polecili ich Panu, w którego uwierzyli. Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii. Nauczali w Perge, zeszli do Attalii, a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie za łaską Bożą zostali przeznaczeni do dzieła, które wykonali. Kiedy przybyli i zebrali miejscowy Kościół, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary.

(Ps 145 (144), 8-9. 10-11. 12-13)
REFREN: Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu

Pan jest łagodny i miłosierny,
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich,
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa
i niech głoszą Twoją potęgę.

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

(Ap 21, 1-5a)
Ja, Jan, ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte – Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: "Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie „Bogiem z nimi”. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły". I rzekł Zasiadający na tronie: "Oto czynię wszystko nowe".

Aklamacja (J 13, 34)
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.

(J 13, 31-33a. 34-35)
Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: ”Syn Człowieczy został teraz uwielbiony, a w Nim został Bóg uwielbiony. Jeżeli Bóg został w Nim uwielbiony, to Bóg uwielbi Go także w sobie samym, i zaraz Go uwielbi. Dzieci, jeszcze krótko - jestem z wami. Będziecie Mnie szukać, ale - jak to Żydom powiedziałem, tak i teraz wam mówię - dokąd Ja idę, wy pójść nie możecie. Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

ks. Wenancjusz Zmuda

Patroni dnia:

Święty Jan I, papież i męczennik

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W czytanym dzisiaj podczas liturgii fragmencie z Dziejów Apostolskich spotykamy Pawła i Barnabę, będących w trakcie pierwszej wyprawy misyjnej. Głosili Ewangelię w Ikonium i w Antiochii Pizydyjskiej wśród pogan i Żydów. Wielu tam uwierzyło, jednak ci, którzy nie uwierzyli byli wrogo nastawieni do Pawła i Barnaby do tego stopnia, że groziło im ukamienowanie. Uciekli więc na pewien czas do miast Likaonii i tam również pozyskali wielu uczniów. Nie porzucili jednak uczniów, których wcześniej pozyskali w Ikonium i w Antiochii. Mimo grożącego im niebezpieczeństwa wrócili do nich, aby ich umacniać i zachęcać do wytrwania w wierze. Mówili im, że „przez wiele ucisków trzeba nam wejść do królestwa Bożego”. Dobrze wiedzieli z własnego doświadczenia, o czym mówili. Byli po niedawnych wydarzeniach w Listrze. Tam Żydzi podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje. To doświadczenie jednak nie zniechęciło ich do kontynuowania dzieła ewangelizacji. Wprost przeciwnie, doświadczywszy ucisku, byli wiarygodnymi świadkami słów, które głosili i mogli cieszyć się wraz z innymi członkami Kościoła tym, „co Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył poganom podwoje wiary”. Poznawszy swoją kruchość, mieli głębokie przeświadczenie, że owoce ich działania pochodzą od Boga.
Niech naszym codziennym wysiłkom również towarzyszy ufność, że owoce naszych zaangażowań są darem Boga.

Komentarz do psalmu

Obraz Boga, jaki wyłania się z początku śpiewanego dzisiaj na Eucharystii psalmu, warto zestawić z Jego obrazem noszonym w sobie. Łatwym może być uwierzenie, że Bóg jest łagodny dla mnie, miłosierny w stosunku do mnie, ale czy wierzę, że On jest dobry dla wszystkich, w tym dla tych, którzy mnie źle traktują? Może się też zdarzyć druga skrajność: innym Bóg przebacza, ale mnie nie. Psalmista zapewnia: „Pan jest dobry dla wszystkich, a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.” Gdy ta treść wniknie głęboko do serca, budzi się wielkie pragnienie wyrażone w refrenie psalmu: „Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu.” Niech to uwielbienie będzie obecne w każdym dzisiejszym czynie, „aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę”. Alleluja!

Komentarz do drugiego czytania

Zechciejmy z czytanego dzisiaj fragmentu Apokalipsy św. Jana usłyszeć zapewnienie Zasiadającego na tronie: „Oto czynię wszystko nowe”. To nie jest promocja optymizmu lub pozytywnego myślenia. To jest zachęta do przyjęcia obietnicy wszechmogącego Boga skierowanej do każdego, kto zechce ją przyjąć. Zbawienie już dokonało się. Jezus zmartwychwstał, pokonał wszelkie zło i śmierć. Gdy podejmujemy decyzję, że chcemy być „Jego ludem”, On jest „Bogiem z nami”. Już teraz możemy doświadczać Jego działania. Zwłaszcza, gdy przyjdzie nam przechodzić przez wiele ucisków, o których Paweł mówił w pierwszym czytaniu, pamięć o tym, że jesteśmy ludem Boga pozwoli nam pokonać wszelkie przeciwności. Pielęgnujmy świadomość Jego przemieniającej Obecności wśród nas. Odwołujmy się do tej Prawdy, która ma moc czynić wszystko nowe.

Komentarz do Ewangelii

Słuchając dzisiejszego fragmentu Ewangelii wg św Jana może pojawiać się w nas zdziwienie, że słowa Jezusa wypowiedziane do apostołów w tak dramatycznym momencie są bardzo proste, pozbawione wzniosłości. Jednak gdy zastanowimy się głębiej, to one wyczerpują temat całkowicie. Starotestamentalne przykazanie miłości Boga i bliźniego Jezus w całości podtrzymuje. Dodaje jednak do niego całą istotę swojego człowieczeństwa. Zaprasza nas do tego, abyśmy kochali się nawzajem nie w sposób dowolny, lecz uściśla to: kochajmy tak, jak On kocha każdego, bez wyjątku, człowieka. Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus nie cofnął swojej miłości w stosunku do niego. Jeszcze tego samego wieczoru skierował do niego zwrot „przyjacielu” (Mt 26,50). On całym swoim życiem w ludzkim ciele pokazał nam, do jakiego poziomu miłości nas zachęca i prowadzi. Pokazuje nam swoją relację miłości z Ojcem, zaprasza nas do uczestnictwa w niej. Mówi, że miłość zanurzona w Ich miłości będzie znakiem rozpoznawczym, że jesteśmy Jego uczniami.
Nie łudźmy się, żadna podróbka miłości nie ma takiej zdolności.

Komentarze zostały przygotowane przez Teresę Kołodziej

Książka na dziś

Moją misją było gadanie o Panu Bogu czyli ks. Piotr Pawlukiewicz na ambonie

Ty to jesteś, wiesz niezły gość. Takie zdanie często można usłyszeć od ks. Krzysztofa Marcyńskiego SAC, którego poznałem w czasie studiów w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie. Takie samo zdanie można by z pewnością powiedzieć właśnie o szczególnym kaznodziei, jakim był ks. Piotr Pawlukiewicz

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.