Czwartek

Czytania

(Dz 3, 11-26)
Gdy chromy, uzdrowiony, trzymał się Piotra i Jana, cały lud zdumiony zbiegł się do nich w krużganku, który zwano Salomonowym. Na ten widok Piotr przemówił do ludu: "Mężowie izraelscy! Dlaczego dziwicie się temu? I dlaczego także patrzycie na nas, jakbyśmy własną mocą lub pobożnością sprawili, że on chodzi? Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych wsławił Sługę swego, Jezusa, wy jednak wydaliście Go i zaparliście się Go przed Piłatem, gdy postanowił Go uwolnić. Zaparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a wyprosiliście ułaskawienie dla zabójcy. Zabiliście Dawcę życia, ale Bóg wskrzesił Go z martwych, czego my jesteśmy świadkami. I przez wiarę w Jego imię temu człowiekowi, którego oglądacie i którego znacie, imię to przywróciło siły. Wiara wzbudzona przez niego dała mu tę pełnię sił, którą wszyscy widzicie. Lecz teraz wiem, bracia, że działaliście w nieświadomości, tak samo jak zwierzchnicy wasi. A Bóg w ten sposób spełnił to, co zapowiedział przez usta wszystkich proroków, że Jego Mesjasz będzie cierpiał. Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków. Powiedział przecież Mojżesz: „Proroka jak ja wzbudzi wam Pan, Bóg nasz, spośród braci waszych. Słuchajcie Go we wszystkim, co wam powie. A każdy, kto nie posłucha tego Proroka, zostanie usunięty z ludu”. Zapowiadali te dni także wszyscy prorocy, którzy przemawiali od czasów Samuela i jego następców. Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami, kiedy rzekł do Abrahama: „Błogosławione będą w potomstwie twoim wszystkie narody ziemi”. Dla was najpierw wskrzesił Bóg Sługę swego i posłał Go, aby błogosławił każdemu z was w odwracaniu się od grzechów".

(Ps 8, 2ab i 5. 6-7. 8-9)
REFREN: Jak jest przedziwne imię Twoje, Panie!

O Panie, nasz Panie,
jak przedziwne jest Twoje imię po całej ziemi.
Czym jest człowiek, że o nim pamiętasz,
czym syn człowieczy, że troszczysz się o niego?

Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów,
uwieńczyłeś go czcią i chwałą.
Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich,
wszystko złożyłeś pod jego stopy:

Owce i bydło wszelakie,
i dzikie zwierzęta,
ptaki niebieskie i ryby morskie,
wszystko, co szlaki mórz przemierza.

Aklamacja (Ps 118 (117), 24)
Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się nim i weselmy.

(Łk 24, 35-48)
Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: "Pokój wam!" Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha. Lecz On rzekł do nich: "Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam". Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi. Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: "Macie tu coś do jedzenia?" Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich. Potem rzekł do nich: "To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma. I rzekł do nich: "Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego".

Rozważania do czytań

o. Mieczysław Łusiak SJ

Nie straszmy się śmiercią
Czy zastanawialiśmy się kiedykolwiek, dlaczego zobaczenie zmarłego budzi w nas lęk? Przecież Apostołowie zobaczyli Jezusa, nie kogoś obcego, a mimo to byli „zatrwożeni i wylękli”. Jest to dziwne, tym bardziej, że już inni też Go widzieli i opowiedzieli o tym Apostołom. Skąd więc ten lęk? Może to jest lęk przed śmiercią jako taką? A może z powodu opowiadań o duchach, którymi lubimy straszyć się nawzajem? Tymczasem zmartwychwstanie Jezusa jest faktem i ma ono nas wyzwolić z wszelkiego lęku, zwłaszcza z lęku przed śmiercią.
Przestańmy straszyć się duchami i śmiercią. Zamiast tego rozmawiajmy dużo o śmierci, a właściwie o tym, że jest pokonana i że już nam nie zagraża (choć jest).
o. Mieczysław Łusiak SJ

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

W drugim rozdziale Dziejów Apostolskich natchniony autor podał zapis tzw. pierwszej mowy Świętego Piotra Apostoła. Druga mowa została przytoczona w obecnej – trzeciej perykopie. Wygłoszona została ona tuż po uzdrowieniu chromego – wcześniejszego żebraka liczącego na litość ludzi przechodzących przez Bramę Piękną i kierujących swoje kroki ku Świątyni Jerozolimskiej. Powrót do zdrowia nieszczęśliwego człowieka był dla wszystkich zgromadzonych – świadków cudu - doskonałą okolicznością wysłuchania Piotrowej katechezy. Apostoł przypomniał w niej dziedzictwo Żydów i ich patriarchów: Abrahama, Izaaka, Jakuba. Oczekiwany przez Żydów przez wieki Sługa Jahwe – Mesjasz - nie został przez nich rozpoznany. Stal się ofiarą ich ślepej nienawiści. Zarzut zabicia dawcy życia – Mesjasza - postawiony przez Piotra swoim słuchaczom miał wyjątkowo dramatyczną wymowę. Śmierć Jezusa stanowiła bowiem etap w historii świata – w historii zbawienia, po którym nastąpiło chwalebne zmartwychwstanie Pana, zmieniające bieg dziejów świata i ludzkości.
Piotr wezwał swoich słuchaczy, a dziś wzywa czytelników jego mowy, do pokuty i nawrócenia. To wezwanie w świetle łaski zmartwychwstałego Pana ma wielką siłę. Połączyło serca wiernych Chrystusa nie tylko z czasów Dziejów Apostolskich, ale w ogóle w całym biegu historii. Oprócz trudnych do wysłuchania słów katechezy, ukazujących prawdziwe oblicza i serca Żydów, Święty Piotr przekazał im również przesłanie nadziei: „Wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z ojcami waszymi” To właśnie przede wszystkim dla synów Abrahama Bóg wskrzesił Jezusa. Został on posłany nie po to, by potępić i potępiać zagubionych w życiu, ale po to, by ich z zagubienia wydobyć. Zwycięstwo Chrystusa nad grzechem w ogóle i nad grzechem konkretnej osoby daje perspektywę nowego życia. Imię Jezusa nie tylko uzdrawia chorych fizycznie, chromych, ułomnych, lecz nade wszystko przywraca duchową moc i kondycję tym, którzy pozwalają, by Jezus zgładził ich grzechy.
W katechezie głoszonej przez Piotra Jezus ukazany został jako Sługa Boży. Tytuł ten znali doskonale Żydzi. Odnosili tę godność do Abrahama, Jozuego, Dawida, Mojżesza oraz innych proroków, nade wszystko do postaci Sługi Pana, opisanego przez proroka Izajasza. Święty Piotr tytuł ten odniósł do Jezusa. Imię Jezusa ma wielką moc!
Apostoł Piotr zaprezentował plan zbawienia, do którego realizacji nie ma żadnych przeszkód, w tym przeszkody niewiedzy dotyczącej proroctw wskazujących na Mesjasza. Dowodem prawdziwego, nie pozornego, nawrócenia jest uznanie Jezusa za Pana swojego życia.

Komentarz do psalmu

Psalm responsoryjny wyraża wdzięczność jego autora okazaną Bogu Stwórcy za Jego Wielkość. Stanowi jednocześnie „pochwałę” godności człowieka. To ważna podpowiedź dotycząca treści modlitwy, która winna być nade wszystko hymnem wdzięczności Bogu za to, że JEST. Autor wielbi Imię Boga.
Imię Boga wypowiadane jest codziennie przez niezliczone rzesze chrześcijan, czyniących znak krzyża. Imienia Bożego wzywają pasterze Kościoła – biskupi - błogosławiąc wiernych. Zresztą każde błogosławieństwo przez kogokolwiek wypowiadane i czynione jest „w Imię Boga”, czyli mocą Wszechmogącego.
Boża obecność nie jest ograniczona tylko do ziem biblijnego Izraela, lecz Imię Boże jest „przedziwne” wszędzie, gdzie jest człowiek – „po wszystkiej ziemi”. Chwała Pana ma nie tylko wymiar horyzontalny, ale też wertykalny – „majestat” Boga wyniesiony jest „nad niebiosa”. Człowiek ma świadomość swojej kruchości i nicości. Z drugiej strony ukryta jest w nim tajemnica wielkości. Ze względu na nią Bóg pamięta o człowieku i o niego się troszczy, również wtedy, kiedy człowiekowi się wydaje, iż wszyscy go opuścili i cały świat o nim zapomniał. Świadomość, iż człowiek „nie jest mniejszy od aniołów”, czyni go pokornym i wzbudza w sercu niegasnącą wdzięczność.

Komentarz do Ewangelii

W części tekstu zamykającego Ewangelię według Świętego Łukasza autor zwraca uwagę na zmartwychwstanie i wniebowstąpienie Pana Jezusa. Końcowe perykopy mówią o ukazywaniu się Jezusa apostołom oraz o ostatnim pouczeniu danym przez Pana swoim uczniom. Najpewniejszym, niezawodnym „sposobem” poznania Jezusa jest udział w Eucharystii. Łamanie chleba oraz spożywanie wina, przemienionych w Ciało i Krew Jezusa Chrystusa przez wieki służyło Jego poznaniu.
Zmartwychwstały Pan przyniósł uczniom swoim i jednocześnie całemu światu orędzie pokoju, harmonii z innymi ludźmi i wierności Bogu. Słowa Odkupiciela: „Pokój wam!” rozchodzą się od ponad dwóch tysięcy lat po całym „okręgu ziemi”. Pan, który przyniósł to orędzie, ukazując się apostołom, nie przestaje objawiać się przed oczyma wiary tym, którzy w Niego uwierzyli. Nie tylko Grecy, do których św. Łukasz skierował Ewangelię, mieli trudności z uwierzeniem w powrót zmarłego ciała do życia – w zmartwychwstanie Chrystusa. Podobną trudność przeżywają ludzie doby współczesnej. Tak jak wobec Greków, tak i wobec współczesnych, Święty Łukasz wskazuje na rzeczywistość fizyczną ciała Zmartwychwstałego Pana. Jezus Chrystus nie przestaje pytać dzisiejszych uczniów o ich serca, w których rodzą się wątpliwości w realność powstania z martwych Pana Jezusa. Serce w symbolice biblijnej nie wyraża uczuć, czy emocji (ich siedliskiem według Biblii są nerki). Wskazuje natomiast na umysł, rozum. Ich centrum jest właśnie serce.
Jezus Zmartwychwstały nie był wywołanym duchem ani zjawą. Nie stanowił też wizji subiektywnej, której poddali się zrozpaczeni Jego uczniowie. Ukazał się uczniom jako rzeczywiście zmartwychwstały Pan. Realność Jezusa udowodniona została przezeń podczas spożywania posiłku – „kawałka pieczonej ryby”. Wspólny posiłek z Jezusem to znak wyjątkowej bliskości zasiadających do stołu. I tak jest po dzień dzisiejszy, kiedy zgromadzeni przy stole odmawiają modlitwę poprzedzającą wspólne uwielbianie Boga spożywanym posiłkiem.
Celem ukazywania się Jezusa Chrystusa po Jego Zmartwychwstaniu, co teologia nazwała słowem „chrystofania”, było umocnienie ich w wierze, która wcześniej – w czasie męki i śmierci - była wystawiona na próbę. Postawa niedowierzania może być zinterpretowana również pozytywnie. Apostołowie nie doświadczali jakichś emocjonalnych egzaltacji, uniesień, lecz podchodzili do wydarzeń paschalnych, dystansując się od łatwowierności. W ten sposób nie tylko siebie przygotowali, ale i niezliczone pokolenia tych, którzy przyszli po nich do odważnej, autentycznej proklamacji zbawczego Imienia Jezus i Jego Dobrej Nowiny, darowanej przez Boga dla całej ludzkości.
W czasie spotkania z uczniami poprzedzającego Wniebowstąpienie Jezus oświecił umysły uczniów, którzy odtąd będą już rozumieli teksty Biblii zapowiadające nadejście Mesjasza. Orędzie męki, śmierci i zmartwychwstania darowane zostało całej ludzkości, wszystkim istotom żywym. całemu kosmosowi.

Komentarze zostały przygotowany przez prof. dr hab. Eugeniusza Sakowicza

Książka na dziś

Rozeznanie. Wsłuchaj się w szept Boga

Mark E. Thibodeaux SJ

Jak zauważyć i poczuć obecność Boga pośród zabiegania i chaosu codziennego życia? Jak dobrze rozeznawać i podejmować właściwe decyzje, gdy jesteśmy zestresowani, przytłoczeni nadmiarem rozpraszających nas bodźców?

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.