Sobota

Czytania

(Syr 17, 1-15)
Pan stworzył człowieka z ziemi i znów kazał mu do niej wrócić. Dał ludziom dni pod liczbą i czas odpowiedni, dał im też władzę nad wszystkim, co jest na ziemi. Przyodział ich w moc podobną do swojej i uczynił ich na swój obraz. Lęk przed nimi wpoił wszystkiemu, co żyje, aby panowali nad zwierzętami i ptactwem. Dał im wolną wolę, język i oczy, uszy i serce zdolne do myślenia. Napełnił ich wiedzą i rozumem, o złu i dobru ich pouczył. Umieścił oko swoje w ich sercu, aby wielkość swoich dzieł im ukazać. Święte imię Jego wychwalać będą i wielkość Jego dzieł opowiadać. Dodał im wiedzy i prawo życia dał im w dziedzictwo. Przymierze wieczne zawarł z nimi i praw swoich ich nauczył. Wielkość majestatu widziały ich oczy i uszy ich słyszały donośność Jego głosu. Rzekł im: "Trzymajcie się z dala od wszelkiej niesprawiedliwości!" I dał każdemu z nich przykazania co do jego bliźniego. Przed Nim są zawsze ich drogi, nie skryją się przed Jego oczami.

(Ps 103 (102), 13-14. 15-16. 17-18a)
REFREN: Bóg jest łaskawy dla swoich czcicieli

Jak ojciec lituje się nad dziećmi,
tak Pan się lituje nad tymi, którzy cześć Mu oddają.
Wie On, z czegośmy powstali,
pamięta, że jesteśmy prochem.

Dni człowieka są jak trawa,
kwitnie on jak kwiat na łące.
Wystarczy, że wiatr go muśnie, już znika,
i wszelki ślad po nim ginie.

Lecz łaska Pana jest wieczna
dla Jego wyznawców,
a Jego sprawiedliwość nad ich potomstwem,
nad wszystkimi, którzy strzegą Jego przymierza.

(Mt 11, 25)
Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że tajemnice królestwa objawiłeś prostaczkom.

(Mk 10, 13-16)
Przynosili Jezusowi dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: "Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego". I biorąc je w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

o. Mieczysław Łusiak SJ

Wróćmy do dzieciństwa!
Królestwo Boże należy do ludzi podobnych do dzieci, to znaczy do ludzi szczerych, prostolinijnych, otwartych na rzeczy nowe i dużo pytających. Dzieci nie mają uprzedzeń i stereotypów. Są nieufne wobec obcych, ale gdy przekonają się, że ktoś jest dobry, ufają bezgranicznie. Nie potrafią być altruistami, ale w otoczeniu altruistów szybko też nimi się stają.
Może więc warto przyglądać się dzieciom i przejmować na powrót wiele ich cech. Wszak wszyscy byliśmy kiedyś dziećmi. Staliśmy się jednak dorośli, ale nie koniecznie oznacza to dojrzałość do życia w królestwie Bożym. Dlatego warto wziąć sobie do serca słowa dzisiejszej Ewangelii.
o. Mieczysław Łusiak SJ

Patroni dnia:

Święty Feliks III, papież
nie znamy daty narodzin św. Feliksa, który urodził się w Rzymie. Feliks był synem kapłana Feliksa. Wcześnie wszedł w związek małżeński z Petronią, która dała mu syna Gordiana i córkę Paulę. Prawdopodobnie wnukiem Pauli był św. Grzegorz I Wielki, papież. Kiedy św. Feliks był diakonem, umarła mu żona. Musiał wyróżniać się wyjątkową doskonałością, mądrością i darem rządzenia, skoro po śmierci papieża, św. Symplicjusza, w 483 r. właśnie jego powołano na stolicę św. Piotra w Rzymie. Przyjął imię Feliks III. Po 9 latach trudnej posługi pasterskiej Feliks III zmarł 1 marca 492 roku.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Bóg umieścił oko swoje w sercu człowieka. Oko Boże to dar rozumienia czy też odkrywania wielkości Bożych dzieł: stworzenia i odkupienia. Chodzi o to, by człowiek, patrząc na świat oczami wiary, widział więcej, niż mówią mu zmysły.
Patrząc oczami samego Boga rozumiemy, że wszystko, co nas stanowi, jest dobre i niezwykle wartościowe. Wartość człowieka nie zależy od tego, co posiada i jakie role społeczne pełni, ale od tego, kim jest na mocy natury i łaski: stworzeniem Bożym i dzieckiem Bożym. Godność człowieka bierze się również stąd, że sam Bóg podzielił jego los stając się człowiekiem.
Każdy aspekt mojego człowieczeństwa jest darem. Ciało, wszystkie zmysły, zdolność do myślenia, uczucia, wolna wola – wszystko jest darem Bożym, za wszystko mogę dziękować. Wszystko to wymaga też mojej współpracy. O każdy Boży dar trzeba zadbać, by potem móc nim służyć Bogu i ludziom.
Moje człowieczeństwo ma stawać się podobne do człowieczeństwa Jezusa, czyli ma być pełne ładu i pokoju. W każdym człowieku zawarty jest potencjał, który trzeba odkrywać i który może zaskoczyć. Źródło naszych możliwości jest w Jezusie. Jeśli trudno nam to zobaczyć, to Jezus podpowiada: „Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy” (Mt 9, 23).

Komentarz do pierwszego psalmu

Pomimo godności dzieci Bożych, jaką jesteśmy obdarzeni, nosimy też w sobie kruchość: jesteśmy prochem. Wystarczy, że wiatr nas muśnie, już znikamy. Metafora ta dotyczy nie tylko fizycznego przemijania, ale każdej sfery naszego życia: bardzo łatwo zachwiać człowiekiem. To, co nam daje oparcie, pochodzi od Pana i nazywa się łaską. Łaska jest wieczna, czyli większa od naszej przemijalności i kruchości. Łaska Pana jest dla nas źródłem realnej mocy, ale pod warunkiem, że ją przyjmiemy i z nią współpracujemy. To nasz wkład w nasze zbawienie, nasza praca do wykonania.
Współpraca z łaską Bożą dokonuje się zarówno w praktycznym życiu, jak i – przede wszystkim - na modlitwie, a pierwszym przejawem tej współpracy będzie uwielbienie Boga – Stwórcy i Zbawcy. Gdy staję w prawdzie o sobie, to widzę, że wszystko otrzymałem od Boga i wszystkiego od Niego potrzebuję. Wtedy w oczywisty sposób rodzi się wdzięczność i uwielbienie. To jest głęboko ludzki akt, mówiący sam w sobie o dojrzałości i wewnętrznej spójności człowieka.

Komentarz do Ewangelii

Ludzie dorośli, prawdopodobnie rodzice, instynktownie wyczuwają, że dotyk Jezusa będzie dobry dla ich dzieci. Sam Jezus też to wie, dlatego upomina się o ten kontakt: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im”. Uczniowie natomiast po raz kolejny nie rozumieją logiki królestwa Bożego i potrzebują uczyć się jej od Mistrza. W ten sposób zamyka się klamra perykop ewangelicznych tego tygodnia. W poniedziałek ojciec epileptyka również prosił Jezusa, by uczynił dobro jego synowi, tam konkretnie – by go uzdrowił. I tam również uczniom zabrakło wiary, pokory, prostoty i ufności, dlatego nie mieli udziału w mocy Mistrza. W swoim czasie jednak przyjmą królestwo Boże jak dzieci, wtedy mianowicie, gdy sami doświadczą swojej słabości i przyjdą po moc i przebaczenie do Jezusa. Podążą w ślad za Nim drogą paschy, czyli przejścia ze śmierci do życia, od ludzkich kalkulacji do wiary, nadziei i miłości. Od samowystarczalności do zawierzenia.
Możemy prosić Jezusa o serce dziecka, serce, które będzie przyjmowało z całą prostotą wartości ewangeliczne. Możemy Go prosić, by nas błogosławił.

Komentarze zostały przygotowany przez s. Marię Agnieszkę od Wcielenia i Paschy Jezusa OCD

Książka na dziś

Starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór. Lectio divina do Drugiego Listu św. Piotra

ks. Maciej Dalibor SDS

Co zrobić ze swoim życiem? Jakie jest moje powołanie? Czy mam na ten temat coś do powiedzenia? Jak odnaleźć się we współczesnym świecie i czy warto w ogóle przyznawać się do wiary? Gdzie szukać oparcia, wskazówek i skąd brać siłę do codziennego życia? Drugi list św. Piotra może być cennym źródłem odpowiedzi na powyższe pytania.

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.