Czwartek

Czytania

(Iz 26,1-6)
W ów dzień śpiewać będą tę pieśń w ziemi judzkiej: „Miasto mamy potężne; On jako środek ocalenia sprawił mury i przedmurze. Otwórzcie bramy! Niech wejdzie naród sprawiedliwy, dochowujący wierności; jego charakter stateczny Ty kształtujesz w pokoju, w pokoju, bo Tobie zaufał. Złóżcie nadzieję w Panu na zawsze, bo Pan jest wiekuistą Skałą! Bo On poniżył przebywających na szczytach, upokorzył miasto niedostępne, upokorzył je aż do ziemi, sprawił, że w proch runęło. Podepcą je nogi, nogi biednych i stopy ubogich”.

(Ps 118,1 i 8-9,19-21,25-27a)
REFREN: Błogosławiony, idący od Pana

Wysławiajcie Pana, bo jest dobry,
bo łaska Jego trwa na wieki.
Lepiej się uciec do Pana,
niż pokładać ufność w człowieku.
Lepiej się uciec do Pana,
niż pokładać ufność w książętach.

Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości,
wejdę przez nie i podziękuję Panu.
Oto jest brama Pana,
przez nią wejdą sprawiedliwi.
Dziękuję Tobie, żeś mnie wysłuchał
i stałeś się moim Zbawcą.

O Panie, Ty nas wybaw,
O Panie, daj nam pomyślność.
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie,
błogosławimy was z Pańskiego domu.
Pan jest Bogiem !
I daje nam światło.

Aklamacja: (Iz 55,6)
Szukajcie Pana, gdy Go można znaleźć, wzywajcie Go, gdy jest blisko.

(Mt 7,21.24-27)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”.

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

o. Maciej Sierzputowski CSSp

Patroni dnia:

Święty Saba Jerozolimski, prezbiter
urodził się w 439 r. w Mutalasce koło Cezarei Kapadockiej. Od ósmego roku życia przebywał w klasztorze jako oblat. Kiedy miał 18 lat, udał się do Palestyny, aby tam połączyć się z mnichami klasztoru Theoktistos. Potem udał się do klasztoru położonego w pobliżu Morza Martwego. Za zezwoleniem opata zamieszkał w 469 r. w skalnej grocie jako pustelnik, a jedynie w soboty i w niedziele przychodził do klasztoru, aby wieść życie wspólne i uczestniczyć w liturgii. Kilka lat później zamieszkał w jednej z grot w pobliżu potoku Cedron (Jerozolima) w 478 r. Z czasem zgromadzili się wokół niego uczniowie. W 483 r. wystawił kościół, a dokoła cele mnichów, których liczba doszła do kilkuset. W wieku 48 lat przyjął święcenia kapłańskie. Zostawić w Palestynie 7 klasztorów dużych, 8 mniejszych i 3 hospicja dla pielgrzymów. W sporach doktrynalnych Saba opowiedział się za nauką Soboru Chalcedońskiego. Jest autorem "Typikonu" - księgi regulującej przebieg całorocznej liturgii. Została ona przyjęta przez cały Kościół Wschodni. Zmarł w klasztorze Mar Saba 5 grudnia 532 r.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Nadejdzie taki dzień, kiedy mieszkańcy naprawdę się nawrócą. Wówczas wejdą do zapowiadanej krainy szczęścia. Budowanie swojego życia w sposób mądry jest bardzo ważne. Jako ludzie wiary kierujemy się Bożym słowem, na fundamencie którego kreujemy rzeczywistość.
Bóg nie oczekuje od nas doskonałości i wyjątkowości. Najważniejsze, na czym Mu zależy, to nasza wierność. Upadki zdarzały się i zdarzać się będą. Wierny przyjaciel doskonale wie, co zrobić, gdy zawiódł, upadł pod ciężarem słabości, zszedł z drogi sprawiedliwego.
Jaką pieśń chciałbyś wyśpiewać Bogu, gdy dojdzie wreszcie do Waszego, długo wyczekiwanego, spotkania? Dołączymy bowiem, mam taką głęboką nadzieję, do społeczności wszystkich dobrych ludzi, których wydała ziemia. Pierwsza część Adwentu przygotowuje nas do paruzji, czyli ostatecznego przyjścia Jezusa Chrystusa na ziemię. Równie mocno mam nadzieję, że Sąd Ostateczny to będzie dla każdego z nas miłe spotkanie, po raz pierwszy twarzą w twarz z Bogiem. Sądzę, że wówczas Jezus zada pytanie: jak to było z twoją wiernością, bo ja ci tutaj apartament z przepięknym widokiem na góry przygotowałem; on czeka na ciebie. To, rzecz jasna, tylko moja fantazja o niebie, które może właśnie tak wyglądać. Zatem już teraz warto układać pieśń wesela na spotkanie ze Stwórcą.

Komentarz do psalmu

„Nie wierzę w Boga, który jest tak okrutny, że pozwala na powodzie, wypadki drogowe i konanie dzieci na oddziałach onkologicznych.” Podobne słowa wypowiadają osoby, które nie znają do końca Boga. Przecież Bóg nie chce śmierci. „Nie wierzę w Boga, który tylko czyha, aby przyłapać mnie na grzechu” – powiedziała niedawno pewna pani, trzymająca podanie o apostazję. Ja też w takiego Boga nie wierzę – odpowiedziałem. Przerażające jest to, jak bardzo my, jako katolicy, wdrukowaliśmy w swoją świadomość pierwsze przykazanie kościelne i traktujemy je bardzo pobieżnie: Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe każe.
„Wysławiajcie Pana, bo jest dobry, bo łaska Jego trwa na wieki”. To jest pierwsza cecha Boga. Bóg jest dobry i chce dla człowieka jak najlepiej. Owszem, jest także sprawiedliwy i pozwalający na ponoszenie konsekwencji naszych decyzji - dobrych i złych. Jednak dobroć Boża ustala właściwą perspektywę na postrzeganie innych przymiotów Boga i rozumienia chrześcijaństwa w ogóle.

Komentarz do Ewangelii

O człowieku świadczą jego czyny, a nie słowa. Nie każdy, kto zwraca się do Pana w pięknych słowach modlitwy może być pewny dostania się do Bożego Królestwa. Nikt nie lubi obłudników, których piękne deklaracje nijak mają się z postępowaniem.
To jedna z tych ewangelicznych perykop, które uświadamiają, że każdy z nas wezwany jest do tego, aby być katolikiem praktycznym. Nie napisałem: „praktykującym” wiarę, lecz katolikiem „praktycznym”. Praktyk nie teoretyzuje, lecz wprowadza w czyn głoszone teorie. Mamy być chrześcijanami praktycznymi, to znaczy odnoszącymi Ewangelię do konkretów swojego stylu życia.
Jezus zestawia właścicieli dwóch domów: zbudowanego na skale i na piasku. Zdajemy sobie sprawę, jak ważny jest fundament. Nie widać go, aczkolwiek zapewnia stabilność budowli. Co jest fundamentem, na którym budujemy codzienność? To są nasze decyzje, szczególnie te większe, od których zależą mniejsze wybory. Chodzić do kościoła czy nie? Modlić się każdego dnia czy tylko w środy? Dzwonić do swoich wnuków czy czekać aż one zadzwonią? Czytać Pismo Święte tylko w dniu wizyty duszpasterskiej czy częściej?
Zwróćmy uwagę, że w biblijnej przypowieści zarówno mieszkańcy domu na skale, jak i na piasku, doświadczają niesprzyjającej pogody. Spadł deszcz, wezbrały potoki i uderzyły w ten dom. Ten, który zbudowany został na piasku, nie przetrwał takich warunków atmosferycznych.
Niektórym wydaje się, że katolicy nie powinni doświadczać trudności, problemów i słabości. Nic bardziej mylnego. Ale my wiemy, że trudności, jak te fale, będą się tylko z hukiem obijały o dom.

Komentarze zostały przygotowany przez ks. Kamila Falkowskiego

Książka na dziś

Oremus - teksty liturgii Mszy Świętej - styczeń 2025

- czytania i modlitwy mszalne na każdy dzień;

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.