Czwartek

Czytania

(1 Krl 18, 41-46)
Eliasz powiedział Achabowi: "Idź! Jedz i pij, bo słyszę odgłos deszczu". Achab zatem poszedł jeść i pić, a Eliasz wszedł na szczyt Karmelu i pochyliwszy się ku ziemi, wtulił twarz między kolana. Potem powiedział swemu słudze: "Podejdź i spójrz w stronę morza!" On podszedł, spojrzał i wnet powiedział: "Nie ma nic!" Na to mu odrzekł Eliasz: «Wracaj siedem razy!» Za siódmym razem sługa powiedział: "Oto obłok mały jak dłoń człowieka podnosi się z morza!" Wtedy mu rozkazał: "Idź, powiedz Achabowi: Zaprzęgaj i odjeżdżaj, aby cię deszcz nie zaskoczył". Niebawem chmury oraz wiatr zaciemniły niebo i spadła ulewa, więc Achab wsiadł na wóz i udał się do Jizreel. A ręka Pańska wspomogła Eliasza, by przepasawszy swe biodra, pobiegł przed Achabem w kierunku Jizreel.

(Ps 65 (64), 10abcd. 10e-11. 12-13)
REFREN: Ciebie należy wielbić na Syjonie

Nawiedziłeś i nawodniłeś ziemię,
wzbogaciłeś ją obficie.
Strumień Boży wezbrał wodami,
przygotowałeś im zboże.

I tak uprawiłeś ziemię:
Nawodniłeś jej bruzdy, wyrównałeś jej skiby,
spulchniłeś ją deszczami
i pobłogosławiłeś plonom.

Rok uwieńczyłeś swoimi dobrami,
tam gdzie przejdziesz, wzbudzasz urodzaje.
Stepowe pastwiska są pełne rosy,
a wzgórza przepasane weselem.

Aklamacja (J 13, 34)
Daję wam przykazanie nowe, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem.

(Mt 5, 20-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Słyszeliście, że powiedziano przodkom: „Nie zabijaj!”; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: „Raka”, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: „Bezbożniku”, podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam sobie przypomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i dar swój ofiaruj. Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie wydał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: Nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie zwrócisz ostatniego grosza".

Rozważania do czytań

Ewangeliarz OP

Marek Ristau

Chrystus zostawił nam przykazanie, abyśmy miłowali się wzajemnie, tak jak On nas umiłował. Jego miłość jest łaskawa, dobrotliwa, życzliwa... Nie chowa urazy, zawsze przebacza i nie pamięta złego. Bóg wszystko przebaczył nam w Chrystusie i oczekuje, że my również wszystko odpuścimy naszym winowajcom. Pojednani z Bogiem przez śmierć Chrystusa, pragniemy zawsze pojednania z braćmi, bo nikt, kto chowa w sercu gniew, złość i wrogość, nie wejdzie do Królestwa Bożego.
Marek Ristau

Patroni dnia:

Święty Antoni z Padwy
Ferdynand Bulonne urodził się w Lizbonie w 1195 r. Pomiędzy 15. a 20. rokiem życia wstąpił do Kanoników Regularnych św. Augustyna. W roku 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. Potem wstąpił do franciszkanów i zmienił swoje imię na Antoni. Zapalony duchem męczeńskiej ofiary, postanowił udać się do Afryki, by tam oddać swoje życie dla Chrystusa. Jednak plany Boże były inne. Antoni zachorował śmiertelnie i musiał wracać do ojczyzny. W roku 1221 odbywała się w Asyżu kapituła generalna nowego zakonu. Antoni udał się tam i spotkał się ze św. Franciszkiem (+ 1226). Po skończonej kapitule oddał się pod władzę brata Gracjana, prowincjała Emilii i Romanii, który mu wyznaczył erem w Montepaolo w pobliżu Forli. Po kilku latach został wędrownym kaznodzieją. Kiedy powrócił do Italii, na kapitule generalnej został wybrany ministrem (prowincjałem) Emilii i Mediolanu. Antoni obdarzony był wieloma charyzmatami - miał dar bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach, proroctwa. W roku 1230 na kapitule generalnej zrzekł się urzędu prowincjała. Był zupełnie wycieńczony, zachorował na wodną puchlinę. Opadając z sił, zatrzymał się w klasztorku w Arcella, gdzie przy śpiewie O gloriosa Virginum wieczorem w piątek, 13 czerwca 1231 roku, oddał Bogu ducha mając zaledwie 36 lat.

Bractwo Słowa Bożego

Komentarze do poszczególnych czytań przygotowane przez Bractwo Słowa Bożego

Komentarz do pierwszego czytania

Klęska suszy, która dotknęła Izraelitów, była karą za bałwochwalstwo, będące odwróceniem się od Boga istniejącego ku bożkom martwym. Prorok Eliasz widział już spojrzeniem profetycznym deszcz, słyszał jego odgłos, zanim spadł na udręczoną, cierpiącą od suszy ziemię. Eliasz wspierany łaską Boga nie tylko zapowiadał karę, ale wiedział o łasce Bożej wyrażonej przez Jahwe w zesłaniu deszczu. Opady deszczu oznaczały triumf Boga żywego nad martwym – nieistniejącym bóstwem Baalem. Ulewny deszcz, który nastąpił po latach suszy, był ewidentnym znakiem istniejącego Boga życia. Opisana sytuacja miała miejsce na Górze Karmel, gdzie wcześniej, przed nadejściem deszczu, zstąpił ogień na złożoną przez Eliasza ofiarę. Przyroda okazała – na rozkaz Boga – „życzliwość” Izraelitom. Dzięki „niebiosom, które spuściły z góry rosę”, przetrwali czas udręk i cierpienia.
Eliasz był prorokiem bardzo dynamicznym. Wskazują na to słowa: „pobiegł przed Achabem”. Miał przepasane biodra, co symbolizuje gotowość do walki za prawdę oraz wskazuje na dyscyplinę oraz samozaparcie.

Komentarz do psalmu

Psalm 65 stanowił – jako pieśń – tło ofiary dziękczynnej składanej Bogu. Do uwielbienia Boga wezwany został cały świat. Izrael wyraża wdzięczność za wyzwolenie z domu niewoli – wyprowadzenie z Egiptu. Wdzięczność kierowana jest też – słowami tego Psalmu – za opiekę nad ludem w czasie rozlicznych trudnych egzystencjalnych, dziejowych doświadczeń. Niewola egipska stanowi obraz wszystkich życiowych prób, którym poddani są ludzie w dziejach świata i w czasie własnej historii życia.
Słowa Psalmu 65 mają wymiar uniwersalistyczny. To „cała ziemia” ma uwielbiać Boga. Wszelkie doświadczenia życiowe, które stały się udziałem Izraela były doświadczaniem narodu przez Boga. Skoro tak, to w każdej okoliczności życia, o której wie miłosierny Bóg, powinien człowiekowi towarzyszyć pokój. Skoro Bóg „kazał ludziom deptać nasze głowy”, to należna jest Jemu za to wdzięczność. To dzięki Bogu prześladowani przeszli „przez ogień i wodę”, by ostatecznie osiągnąć wytchnienie.
Warunkiem doświadczenia życzliwości Bożej jest prawość serca. Bóg zawsze wysłuchuje tych, którzy wolni są od nieprawości. On nigdy nie odmawia człowiekowi tak usposobionemu „swego miłosierdzia”.

Komentarz do Ewangelii

Ewangelista Mateusz podejmuje analizę przykazania: „Nie zabijaj!” Wskazuje na destrukcyjne działanie nienawiści, która stanowi rodzaj śmierci, zadawanej najczęściej ludziom niewinnym. Rodzajem śmierci jest też przekleństwo. Nie znając serca drugiego człowieka, nie godzi się zwracać doń słowem „Bezbożniku!”.
Autor Ewangelii domaga się podejmowania trudu pojednania, które może mieć charakter ofiary składanej Bogu. Pojednanie to antidotum śmierci. Wprowadza ono harmonię między ludźmi, a tym samym harmonię i zgodę w społeczeństwie. Jest wspólnototwórcze.
Destrukcyjny jest gniew oraz słowna obraza bliźniego. Pielęgnowanie urazy do drugiego, uporczywe trwanie w stanie wrogości jest również śmiercionośne. Jedynie skuteczną drogą wyzwalającą z agresji w myślach, mowie i uczynkach jest żywienie miłości ku bliźniemu.

Komentarze zostały przygotowane przez Prof. dr hab. Eugeniusza Sakowicza

Książka na dziś

Szare, a piękne. Rekolekcje o codzienności

Zbigniew Nosowski

Żyjemy w codzienności, choć najchętniej byśmy od niej uciekli, zmuszeni do wykonywania czynności, na które często nie mamy ochoty. Byłaby to jednak ucieczka od samego siebie, od własnego człowieczeństwa i od dojrzałego chrześcijaństwa. Zbigniew Nosowski pokazuje, że właśnie w szarej codzienności można odnaleźć Boga

Książka do nabycia w Księgarni Mateusza.