Po refleksji nad Kościołem prawosławnym i nad Kościołami reformowanymi chciałbym zatrzymać się nad tajemnicą Kościoła rzymsko-katolickiego, do którego należymy i który tworzymy. Jest to Kościół Chrystusowy, który uznaje najwyższą władzę -- biskupa Rzymu. Traktuje go jako następcę Piotra odpowiedzialnego za godne i ważne sprawowanie trzech funkcji w Kościele: kapłańskiej, nauczycielskiej i pasterskiej.

Biskup Rzymu dziedziczy drogą następstwa dwa przywileje Piotra, mianowicie: przywilej najwyższej władzy zawarty w poleceniu Chrystusa skierowanym po Zmartwychwstaniu do Szymona: Paś owce moje, paś baranki moje, paś jagnięta moje. Chodzi o pełną odpowiedzialność za owczarnię. Drugi przywilej jest ukryty w nieomylnym przekazywaniu prawdy Objawionej. Tylko jednemu Apostołowi, Szymonowi, Chrystus zmienił imię z Szymona na Opokę, Skałę, traktując Piotra jako fundament Kościoła. Na tobie zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. To jest fundament. Na nim Kościół jako budowla wznosi się z pokolenia na pokolenie, piętro po piętrze coraz wyżej. Jesteśmy dziś na sześćdziesiątym piętrze, sześćdziesiąt pokoleń upłynęło od Chrystusa. Bóg chciał, by na każdym piętrze, wtedy kiedy ono jest budowane, był ktoś, kto pilnuje pionu, kto jest odpowiedzialny za to, by to piętro było dokładnie zharmonizowane z fundamentem. Właśnie ten pion Objawionej prawdy jest w rękach biskupa Rzymu. To jest jego przywilej i odpowiedzialność.

Biskup Rzymu sprawuje swoją władzę z kolegium wszystkich biskupów. To kolegium następców Apostołów odpowiada za największe skarby, jakie posiada Kościół. Przede wszystkim za Eucharystię. Chrystus został najpełniej w Kościele w Eucharystii. Papież razem z biskupami jest odpowiedzialny za ważne i godne sprawowanie Eucharystii. Chodzi o to, by zawsze obok ołtarza stał kapłan, mający od Boga władzę sprawowania Eucharystii, i by wszyscy -- łącznie z kapłanem -- godnie we Mszy św. uczestniczyli. Jest to najważniejsza funkcja Kościoła -- kapłańska.

Funkcja nauczycielska jest jej podporządkowana. Kościół przygotowywuje ludzi do uczestniczenia w Eucharystii. Na tym polega istota pracy misyjnej i katechetycznej. Przygotować ludzi, by mogli podejść do ołtarza. Drugi nurt nauczania to kaznodziejstwo skierowane do ochrzczonych, którzy są już blisko ołtarza. Kazania pomagają im wejść w głąb bogactwa Eucharystii, by mogli nią w pełni żyć. Całe nauczanie Kościoła jest skoncentrowane na ołtarzu, na Eucharystii.

Funkcja pasterska jest podporządkowana i nauczaniu i Eucharystii. Chodzi o taką organizację naszego codziennego życia, abyśmy żyli Eucharystią według zasad Ewangelii.

Tajemnicę Eucharystii będziemy rozważać w scenerii Świąt Wielkanocnych, różne wymiary pasterzowania w Kościele ukażę w najbliższym czasie. Dziś natomiast pragnę zatrzymać się nad odpowiedzialnością Urzędu Nauczycielskiego Kościoła za przekaz nieskażonego Objawienia zawartego w Piśmie Świętym i Tradycji. W Kościele został ustanowiony przez Chrystusa odpowiedni Urząd, który strzeże czystości tekstu Pisma Świętego. Tekst Biblii można zmieniać, można źle tłumaczyć, można opuścić słowa, zdania, a nawet Księgi -- wówczas zostaje on okaleczony. W ten sposób tekstem Pisma Świętego można manipulować. Dlatego musi być ktoś odpowiedzialny za to, że kolejne wydania Pisma Świętego są zgodne z oryginałem. Tu spełnia swoją ważną funkcję Urząd Nauczycielski Kościoła.

Jedno z najbardziej kłopotliwych pytań, jakie można postawić Kościołom reformowanym, brzmi: Skąd macie pewność, że to, co macie w ręku, jest Biblią? Przecież tekstów Ewangelii napisano w pierwszych wiekach dziesiątki. Skąd macie pewność, że to, co macie w ręku, to jest Pismo Święte? Protestanci nie potrafią na to pytanie jasno odpowiedzieć. Odrzucając Urząd Nauczycielski Kościoła, nie wiedzą, kto i kiedy zadecydował o kanonie Ksiąg natchnionych. My wiemy, że zadecydował Urząd Nauczycielski i on na przestrzeni dwudziestu wieków pilnuje, ażeby to, co wierni mają w ręku, było Pismem natchnionym.

Urząd Nauczycielski Kościoła pilnuje również, by inne publikacje w Kościele były zgodne z nauką Objawioną. Dlatego od początku Kościół katolicki stosuje cenzury. Zadaniem cenzora jest stwierdzić, że w danej pozycji nie ma błędnej nauki, że zgadza się ona z Objawieniem. Z reguły książki wydawane przez instytucje kościelne mają imprimatur, notkę, że to jest publikacja zgodna z nauką Kościoła.

Jednak nie całe Objawienie zostało zawarte w Piśmie Świętym. Rzecz ma się podobnie jak ze sztuką kucharską. W książkach kucharskich jest część prawdy dotyczącej umiejętności kulinarnych. W oparciu o to porównanie możemy dostrzec dwa elementy przekazu Objawienia. Po pierwsze, ludzie najpierw nauczyli się gotować, później pisać książki. Podobnie jest w Kościele. Tradycja wyprzedza Pismo Święte. Pierwsze jest wydarzenie, później jest jego zapis. Tradycja jest przed Biblią. Po drugie, w książce kucharskiej nie ma nigdy wszystkiego, bo w książce nie da się przekazać doświadczenia. Doświadczenie zdobywa się nie przez studium książki kucharskiej, lecz przy piecu. Ktoś może mieć Kuchnię Polską otwartą na stole, a jeśli coś ugotuje według jej przepisów, wcale nie musi być udane. Dlaczego? Brakuje doświadczenia. Sztukę gotowania zdobywa się nie przez studiowanie książki, tylko parząc ręce i popełniając błędy przy piecu.

Otóż Kościół ciągle zdobywa doświadczenie życia Ewangelią, najcenniejsze jednak zdobył w pierwszych wiekach, nie unikając wielu błędów. Mamy tę książkę kucharską, czyli Pismo Święte i wieki doświadczenia przechowywane w Tradycji. To najstarsze jest zawarte w tysiącach dzieł tzw. Ojców Kościoła. Są to ludzie, którzy zdobywali doświadczenie i przekazali nam je w swoich kazaniach, homiliach, traktatach, listach. Mówią po ojcowsku: tak smakuje zupa, jeśli nie dodacie soli; tak jak nie ma właściwych proporcji tłuszczu, cukru, śmietany. Ci ludzie sami popełniali błędy, leczyli strutych złymi pokarmami, doskonalili umiejętności. Całe bogactwo literatury pierwszych wieków przekazuje nam Kościół jako doświadczenie.

W tym kontekście możemy rozumieć, na czym polega różnica między podejściem do Pisma Świętego protestantów, a katolików. Protestanci uważają, że ktoś może być świetnym kucharzem, jeśli da mu się do ręki książkę kucharską. Umie czytać, a tam jest wszystko napisane. Kościół katolicki uważa, że aby być dobrym kucharzem, trzeba znaleźć dobrego kucharza i przyjść do niego na praktykę, bo on zawsze robi wszystko zgodnie z przepisami, ale nie musi powoływać się na tę książkę. Dobry kucharz rzadko zagląda do książki. On nie musi tego czynić, on tę książkę zna. To doświadczenie, które posiada, przekazuje drogą praktyki temu, kto chce się nauczyć dobrze kuchcić. Dobry kucharz podprowadzi ucznia do książki i mówi, ja cię wszystkiego i tak nie nauczę, ja jestem specjalistą z zakresu kilkunastu potraw, tam jest przepis na tysiące. Kościół katolicki zawsze prowadzi wiernych do spotkania z człowiekiem, który zna Pismo Święte, a dopiero później wkłada mu w ręce jego tekst. Na tym tle możemy zrozumieć, dlaczego protestanci odrzucili kult świętych. Bo święty, to dobry kucharz. On opanował jakąś umiejętność z tej ewangelicznej kuchni i prowadzi stołówkę, ma swoją specjalność, np. brat Albert "specjalność -- chrześcijańskie miłosierdzie". Podchodząc do Świętego chcemy się nauczyć ewangelicznego życia. Protestanci powiedzieli, nas to nie interesuje, nas interesuje tylko tekst Biblii i dlatego z kultu świętych zrezygnowali.

Jeśli jednak Pasterze Kościoła katolickiego chcą karmić ludzi zawsze zdrowym pokarmem, muszą mieć charyzmat nieomylności. Bo my jako ludzie jesteśmy omylni, ciągle będziemy popełniać błędy. Chrystus wiedząc o tym, powiedział: Oto Ja jestem z wami aż do skończenia świata. Kościół w swoim zwyczajnym nauczaniu zawsze gwarantuje pokarm zdrowy. Na tym polega nieomylność Kościoła. Jest to bochenek wiejskiego chleba, który nikomu nie zaszkodzi, czy ma dietę, czy nie, to jest pokarm pewny. Na tym polega nieomylność Kościoła i na tym polega nieomylność papieża. Jeśli chcesz jeść co innego i zatrujesz się, to twoja sprawa. Wszystkie opinie Kościoła dotyczące prawd wiary i moralności zawsze mają ten sam cel, to pieczęć znaku jakości, gwarantująca pełne zdrowie ducha. Jeśli ktoś sięgnie po co innego, to jego sprawa. Często ludzie uważają, że papież jest nieomylny, w tym sensie, że cokolwiek powie, to we wszystkim ma stuprocentową pewność. Nie. Gdyby papież mówił, że na Marsie jest temperatura 240oC, to wcale nie jest nieomylne stwierdzenie. Tylko wtedy, gdy papież uroczyście mówi, że coś jest objawioną prawdą, czyli, że jest zawarte w Objawieniu -- w Piśmie Świętym i Tradycji -- jest nieomylny. W sposób uroczysty papieże rzadko zabierali głos. Nasz papież Jan Paweł II jeszcze nie ogłosił nowego dogmatu, a więc nie zabrał głosu jako nieomylny nauczyciel.

Natomiast Papież razem z Urzędem Nauczycielskim Kościoła bez przerwy ukazuje ten zdrowy pokarm. Wystarczy spojrzeć na wyważone a zdecydowane stanowisko Kościoła wobec badań dotyczących genetyki czy środków antykoncepcyjnych. Kościół mówi: Uwaga! to nie jest zdrowe ani dla ciała, ani dla ducha. Nie można by zaufać Kościołowi, gdyby nie posiadał takiej nieomylności. Właściwe zrozumienie daru nieomylności jest zawarte w Ewangelii, tam gdzie Chrystus nazywa Szymona -- Skałą, której można zawierzyć i której żadne zło nie potrafi przezwyciężyć. Kościół zbudowany na Piotrze jest nie do pokonania.

Chciałbym zaznaczyć, że Kościół katolicki kroczy drogą złotego środka. Protestanci odrzucili cały Urząd Nauczycielski Kościoła, papieża i biskupów. Prawosławni odrzucili decydującą rolę papieża w Urzędzie Nauczycielskim. Jesteśmy w Kościele rzymsko-katolickim, za co szczególnie należy Bogu podziękować. Mamy bowiem całe bogactwo, które posiadają zarówno prawosławni jak i protestanci, i jeszcze coś więcej. Jesteśmy w najbardziej szczęśliwym położeniu. Kto dobrze rozumie misję Kościoła Chrystusowego realizowaną w Kościele rzymsko-katolickim, jest dumny i szczęśliwy, że ma dostęp do pełni prawdy.