25 ¹ Wtedy zabrał głos Bildad z Szuach i rzekł:

²  Z Nim panowanie i groza, na niebie ustalił porządek. ³ Czy siły Jego kto zliczy? Na kogo nie stawia zasadzki? ⁴ Czy człowiek jest sprawiedliwy w oczach Boga, a syn niewiasty — bezgrzeszny? ⁵ Jeśli niejasny i księżyc, gwiazdy przed Nim nieczyste, ⁶ tym więcej człowiek — ten robak, i syn człowieczy — znikomość. 26 ⁵ Umarli drżą w podziemiu, ocean i jego mieszkańcy. ⁶ Szeol dla Niego jest nagi, Abaddon jest bez zasłony. ⁷ Dach rozciąga nad pustką, ziemi niczym nie umacnia, ⁸ wody chmurami krępuje, nie pękną pod nimi obłoki. ⁹ Zakrywa oblicze księżyca rozciągając nad nim chmury. ¹⁰ Wodom nakreślił granice, oddzielił światło od mroku. ¹¹ Słupy niebieskie się chwieją, drżące przed Jego groźbą. ¹² Potęgą wzburzył pramorze, roztrzaskał Rahaba swą mocą, ¹³ wichurą oczyszcza strop nieba i Węża Zbiega niszczy swą ręką. ¹⁴ Oto są ślady dróg Jego; jak mało o Nim się słyszy! Któż zdoła pojąć grom Jego mocy?

¹ Hiob na to odpowiedział i rzekł:

² Ależ pomogłeś choremu, wzmocniłeś ramię osłabłe! ³ Tyś niemądremu doradził, ujawniłeś pełnię rozumu! ⁴ Do kogo kierujesz te słowa, czyjże to duch wionie z ciebie?

< Wtedy zabrał głos Sofar z Naamy i rzekł: >

27 ⁷ Mój wróg niech stanie się winny, przeciwnik niech będzie występny! ⁸  W czym grzesznik ma ufać, gdy skończy, gdy Bóg zabierze mu duszę? ⁹ Czyż Bóg wysłucha jego wołania, gdy spadnie na niego nieszczęście? ¹⁰ Czy może się cieszyć Wszechmocnym, choć wzywałby Boga co chwila?

¹¹ Pouczam was o Bożej mocy, niczego nie taję o Wszechmocnym. ¹³ Taki to los grzesznika — od Boga, dola ciemiężcy — od Wszechmocnego: ¹⁴ Synowie się mnożą pod miecz, a dzieci głodne z braku chleba; ¹⁵ potomków grzebie zaraza, a wdowom ich płakać nie wolno. ¹⁶ Niech sobie on srebro jak proch gromadzi, suknie upycha jak glinę; ¹⁷ niech zbiera: prawy je wdzieje, a srebro posiądzie niewinny. ¹⁸  Zbudował dom z pajęczyny, jak szałas stawiany przez stróża. ¹⁹ Położył się bogacz, lecz zgarnia; otworzył oczy: nic nie ma. ²⁰ Pędzi go strach niby powódź, po nocy wichura go ściga. ²¹ Wiatr wschodni porywa i ciągnie, zabiera go z jego siedziby; ²² unosi, nie mając litości, bo z ręki ujść mu nie może. ²³ Klaszcze się za nim w dłonie, gwiżdże ze wszystkich stron, ²⁴ on lekki na wodnej powierzchni. Przeklęte dziedzictwo na ziemi: nie zwraca się on w stronę winnic.

24 ¹⁸ Susza, spiekota, śnieg niszczy, a Szeol wymiata grzesznika. ¹⁹ Wymaże go łono z pamięci, robak go połknie jak słodycz, nikt go już nawet nie wspomni. ²⁰  Nieprawość wycięta jak drzewo. ²¹ Gnębił niepłodną, bezdzietną, niedobrze się z wdową obchodził, ²² swą siłą wspomagał mocarzy; stoi, lecz życia niepewien. ²³ Oparcie mu dano, bezpieczny, pilnie naśladuje ich drogi. ²⁴ Pysznił się krótko i odszedł, poniżony, wycięty jak malwa, jak wierzchołek kłosa zabrany.

27 ¹ Hiob jeszcze głos zabrał, i rzekł:

² Na życie Boga, co nie dał mi prawa, na Wszechmocnego, co poi goryczą, ³ dopóki mam oddech w sobie, a w nozdrzach mam Boże tchnienie, ⁴ usta moje nie wyrażą się podle, nie wyrwie się słowo podstępne. ⁵ Dalekim od tego, by słuszność wam przyznać, jak długo żyć będę, twierdzę, żem czysty. ⁶ Że strzegę prawości, a nie porzucam: serce nie dręczy mnie nigdy. ¹² Wy już to wszystko widzicie, więc po cóż jałowe spory?