| Czytelnia |
KS. ALEKSANDER SOBCZAK
Cmentarz jest miejscem przeznaczonym na grzebanie zmarłych. W prawie rzymskim uznawany był za miejsce święte. Prawo to zakazywało jednak organizowania cmentarzy w obrębie miast. Chrześcijanie, stosując się do tego prawa, grzebali swych zmarłych poza miastami, w grobach ziemnych. Nieraz budowano w tym celu katakumby. Najsłynniejsze są katakumby rzymskie, ale nie były one jedyne w starożytnym świecie, nie tylko zresztą dla chrześcijan. W okresie prześladowań katakumby były często również miejscem kultu. Tam były składane bowiem ciała męczenników, na grobach których sprawowano Eucharystię.
Po ustaniu prześladowań od IV w. nad grobami męczenników zaczęto wznosić bazyliki, nieraz przenoszono także ciała męczenników do nowo budowanych kościołów. Od V w. upowszechnił się zwyczaj grzebania wiernych wokół kościoła, a od VI w. nawet w samym kościele. Cesarz Justynian, kodyfikując prawo rzymskie w VI w., pominął dotychczasowy zakaz grzebania zmarłych w obrębie miast, który nie był zresztą już wówczas przestrzegany, przez co usankcjonował ten zwyczaj.
W obrębie samego budynku kościelnego chowano pierwotnie ciała męczenników, później osób zmarłych w opinii świętości, dalej biskupów i cesarzy. Od XII w. praktyka chowania zmarłych w kościele stała się prawie powszechna, tzn. każdy mógł być pochowany w kościele, choć rezerwowano ten przywilej jedynie dla osób zasłużonych dla tego kościoła. Papież Pius V Konstytucją Apostolską Cum primum apostolatus, z dnia 1 kwietnia 1566 r. ograniczył tę praktykę, zabraniając grzebania zmarłych w kościele bez zgody rektora i patrona kościoła. Dalej jednak większość cmentarzy znajdowała się wokół budynku kościelnego.
Koniec XVIII w., wiek XIX i XX to rozwój cmentarzy grzebalnych nie związanych już z budynkiem kościelnym. Zlikwidowano również wiele cmentarzy przykościelnych.
Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r. nakazywał wyraźnie grzebanie zmarłych na cmentarzach oraz zakazywał chowania w kościele, poza określonymi wyjątkami. Obecny Kodeks powtarza te zarządzenia, choć aktualna dyscyplina jest znacznie uproszczona i odnowiona. Wiele zagadnień zostało pominiętych z myślą o ich regulacji w prawie partykularnym lub zwyczajowym 1.
Jednym z istotniejszych elementów kształtujących problem organizowania oraz funkcjonowania cmentarzy wyznaniowych na danym terenie jest ustawodawstwo państwowe w tej materii. Dlatego warto przypomnieć polskie przepisy państwowe regulujące problem cmentarzy.
Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisany w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r. 2, w art. 8, ust. 3 stanowi: «miejscom przeznaczonym przez właściwą władzę kościelną do sprawowania kultu i grzebania zmarłych Państwo gwarantuje w tym celu nienaruszalność». Z ważnych jednak powodów i za zgodą kompetentnej władzy kościelnej można przeznaczyć te miejsca na inny użytek. Przepis ten nie ogranicza jednak stosowania prawa polskiego w przypadkach wywłaszczenia z zachowaniem standardów prawa międzynarodowego.
Deklaracja Rządu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 kwietnia 1997 r. w celu zapewnienia jasnej wykładni przepisów Konkordatu 3 dodaje w ust. 2, że «pojęcie nienaruszalności cmentarzy, użyte w artykule 8 ust. 3 Konkordatu, nie może być rozumiane jako prawo do odmowy pochowania na cmentarzu katolickim osoby innego wyznania lub niewierzącej».
Nienaruszalność cmentarza, gwarantowana przez Konkordat, nie oznacza jednak, że władza państwowa nie może wydawać odpowiednich przepisów regulujących sposób tworzenia oraz administrowania tymi miejscami. Podstawowymi normami prawnymi obowiązującymi obecnie w naszym kraju są:
1. Ustawa z dnia 31 stycznia 1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych z późniejszymi zmianami 4 (dalej będziemy używać określenia: Ustawa).
2. Rozporządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze 5 (dalej będziemy używać określenia: Rozporządzenie z 1959 r.).
3. Rozporządzenie Ministrów Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 października 1972 r. w sprawie urządzania cmentarzy, prowadzenia ksiąg cmentarnych oraz chowania zmarłych 6 (dalej będziemy używać określenia: Rozporządzenie z 1972 r.).
Warto również podać kilka najważniejszych przykładów orzecznictwa w tej materii. Posłuży ono jako przykład przy analizowaniu konkretnych tematów.
Zgodnie z Ustawą, o założeniu lub rozszerzeniu cmentarza wyznaniowego decydują właściwe władze kościelne. Inicjatywę podejmuje więc właściwy biskup diecezjalny lub wyższy przełożony zakonny 7. Musi zostać spełnione jednak kilka warunków:
— może to nastąpić jedynie na terenie przeznaczonym na ten cel w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego;
— musi zostać wyrażona zgoda właściwego inspektora sanitarnego 8.
Cmentarze zakłada się i rozszerza na terenach określonych w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego 9. Rozporządzenie z 1959 r. określa dokładniej, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze.
Zgodnie z tym Rozporządzeniem, teren pod cmentarz powinien być lokalizowany w sposób wykluczający możliwość wywierania szkodliwego wpływu cmentarza na otoczenie. Chodzi tutaj przede wszystkim o szkodliwy wpływ na całą sieć wodną danej miejscowości. W szczególności na cmentarze należy przeznaczać tereny na krańcach miast, osiedli lub wsi w izolacji od zabudowań, na gruntach przeznaczonych pod zieleń publiczną lub odpowiednich na jej urządzenie, w pobliżu miejscowej sieci komunikacyjnej 10.
Przed zatwierdzeniem lokalizacji cmentarza należy zbadać na obszarze projektowanym na jego założenie, opierając się na planie sytuacyjnym w skali 1: 500, następujące zagadnienia charakteryzujące środowisko przyrodnicze:
1. grunty do głębokości pierwszego poziomu wody gruntowej — lecz nie płyciej niż do 2,5 m od powierzchni terenu, określając ich rodzaj, strukturę, zawilgocenie, zawartość węglanu wapnia oraz stopień kwasowości; wyniki badań powinny być omówione w opisie technicznym;
2. stosunki wodne obejmujące rozeznanie:
— kierunków spływu wód powierzchniowych,
— głębokości i zmienności poziomu wód gruntowych oraz kierunku ich spadku;
3. istniejące zespoły roślinne.
Na planie sytuacyjnym powinny być naniesione wszelkie zabudowania i studnie lub inne ujęcia wody, znajdujące się na terenie przewidzianym na cmentarz i w odległości do 150 m od tego terenu 11.
Odległość cmentarza od zabudowań mieszkalnych, od zakładów produkujących artykuły żywności, zakładów żywienia zbiorowego bądź zakładów przechowujących artykuły żywności oraz studzien, źródeł i strumieni, służących do czerpania wody do picia i potrzeb gospodarczych, powinna wynosić co najmniej 150 m; odległość ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach od 50 do 150 m odległości do cmentarza posiada sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone. Odległość od granicy cmentarza ujęć wody o charakterze zbiorników wodnych, służących jako źródło zaopatrzenia sieci wodociągowej w wodę do picia i potrzeb gospodarczych, nie może być mniejsza niż 500 m 12.
Teren cmentarza powinien znajdować się w miarę możności na wzniesieniu i nie podlegać zalewom oraz posiadać ukształtowanie umożliwiające łatwy spływ wód deszczowych. Na terenie cmentarza zwierciadło wody gruntowej powinno znajdować się na głębokości nie wyższej niż 2,5 m poniżej powierzchni terenu, przy czym nie może być ono nachylone ku zabudowaniom lub ku zbiornikom albo innym ujęciom wody służącym za źródło zaopatrzenia w wodę do picia i potrzeb gospodarczych (sieć wodociągowa lub studnie) 13. Grunt cmentarza powinien być możliwie przepuszczalny i bez zawartości węglanu wapnia. Miejsce na cmentarz powinno być w miarę możności tak wybrane, aby najczęściej spotykane w tym miejscu wiatry wiały od terenów mieszkaniowych w kierunku cmentarza 14.
Zgodnie z Rozporządzeniem z 1972 r., obszar potrzebny na założenie lub powiększenie cmentarza oblicza się przez pomnożenie przeciętnej rocznej liczby zgonów w danej miejscowości przez 23 (wskaźnik wynikający z zakazu ponownego użycia grobu do chowania zwłok przed upływem 20 lat i przypuszczalnej liczby wypadków przedłużenia tego okresu czasu na dalsze okresy) oraz przez 4,5 m2 jako powierzchnię jednego grobu. Otrzymany iloczyn wskazuje wielkość części przewidzianej bezpośrednio pod groby i jest powierzchnią grzebalną, która powinna stanowić 40 — 60% powierzchni ogólnej cmentarza.
Dla miejscowości podlegających rozbudowie obliczeń tych dokonuje się, uwzględniając odpowiednio przyszłą przypuszczalną liczbę zgonów przy stanie mieszkańców wynikającym z perspektywicznego rozwoju miasta, osiedla, lub wsi.
Przy obliczaniu powierzchni ogólnej cmentarza należy uwzględnić poza powierzchnią grzebalną również powierzchnię zieleni, dróg, placów oraz terenu potrzebnego pod dom pogrzebowy i część gospodarczą cmentarza, a na większych cmentarzach również pod budynek administracyjno–mieszkalny 15.
Przy zagospodarowaniu powierzchni grzebalnej przeznaczonej na groby należy w zasadzie przewidywać dla:
1. pól grzebalnych na groby zwykłe bez prawa murowania — około 60% powierzchni, w tym dla zwłok dzieci do 6 lat — 12 do 15%;
2. pojedynczych rzędów grobów ziemnych lub murowanych przy żywopłotach — około 10% powierzchni;
3. grobów rodzinnych — około 20%;
4. pól lub alej zasłużonych — 1 do 5%;
5. pól urn — około 5% 16.
Teren pod cmentarz może być własnością kościelnej osoby prawnej, albo może zostać również uzyskany od Skarbu Państwa lub gminy w użytkowanie wieczyste lub kupiony od nich 17. Ponieważ założenie cmentarza stanowi tzw. cel publiczny, wojewoda lub rada gminy może udzielić bonifikaty przy sprzedaży odpowiedniego terenu 18.
Utrzymanie cmentarzy wyznaniowych i zarządzanie nimi należy do związków wyznaniowych 19.
Cmentarz należy utrzymywać jako teren zielony o założeniu parkowym. Zieleń na cmentarzu (drzewa, krzewy, trawniki i kwiaty) podlega ochronie przed niszczeniem. Sadzenie lub wycinanie drzew na cmentarzach może nastąpić tylko w wypadkach uzasadnionych racjonalną gospodarką zadrzewieniem oraz zgodnie z planem zagospodarowania terenu cmentarza.
Teren cmentarza powinien mieć ogrodzenie z trwałego materiału, przy czym wysokość ogrodzenia nie może być niższa niż 1,5 m.
Dla każdego cmentarza należy sporządzić plan zagospodarowania terenu, a urządzenie cmentarza, wykorzystywanie miejsc pod poszczególne rodzaje grobów oraz zadrzewienie powinny być zgodne z tym planem. Plan podlega zatwierdzeniu przez organ państwowego nadzoru budowlanego w trybie przewidzianym dla zatwierdzania planów realizacyjnych 20.
Plan zagospodarowania cmentarza powinien przewidywać drogi prowadzące do pól grzebalnych, pola grzebalne oraz zadrzewienie. Każde pole grzebalne powinno mieć odrębne oznaczenie, a w granicach pól grzebalnych powinny być ponumerowane groby 21.
Na każdym cmentarzu powinien być dom przedpogrzebowy lub kostnica, które służą:
1. do składania ciał osób zmarłych do czasu ich pochowania;
2. do wykonywania oględzin zwłok dla celów sądowo–lekarskich, sanitarnych oraz policyjnych;
3. do wykonywania innych czynności związanych z chowaniem zwłok 22.
Dom przedpogrzebowy powinien znajdować się w niewielkiej odległości od bramy cmentarnej, a jego pomieszczenia przeznaczone do przechowywania zwłok powinny być w miarę możności położone od północy.
Dom przedpogrzebowy powinien składać się z następujących pomieszczeń:
1. do przechowywania zwłok;
2. do wykonywania ceremonii pogrzebowych;
3. do wykonywania oględzin lub sekcji sądowo–lekarskich, sanitarno–policyjnych oraz utrwalania zwłok.
W pomieszczeniach tych należy urządzić odpowiednią wentylację, jak też zabezpieczyć je przed dostępem osób niepowołanych, zwierząt i owadów.
Dom przedpogrzebowy powinien mieć podłogę nieprzepuszczalną i łatwo zmywalną, ściany murowane i tynkowane, a pomieszczenia służące do przechowywania i oględzin lub sekcji zwłok — ponadto pomalowane farbą olejną albo wyłożone płytkami do wysokości co najmniej 2 m.
Pomieszczenia służące do oględzin lub sekcji zwłok powinny posiadać urządzenia, umożliwiające ogrzewanie w chłodnej porze roku. W pomieszczeniach przeznaczonych do wykonywania oględzin, sekcji i utrwalania zwłok należy przewidzieć możliwość dostarczenia zimnej i ciepłej wody oraz jej odprowadzania 23.
Na cmentarzach mniejszych, w miejscowościach, w których przeciętnie odbywa się najwyżej 1 pogrzeb dziennie, zamiast domu przedpogrzebowego powinny być budowane kostnice z jednym obszernym, widnym pomieszczeniem oraz z pomieszczeniem na trumny ze zwłokami oczekującymi na pogrzeb i niewielkim magazynem na przechowywanie sprzętu 24.
Zarówno w domu przedpogrzebowym, jak i w kostnicy nie wolno kłaść trumien ze zwłokami bezpośrednio na podłodze, lecz należy je umieszczać na specjalnie na ten cel przeznaczonych rusztowaniach lub katafalkach. Urządzenia te należy często czyścić i odkażać 25.
Dom przedpogrzebowy lub kostnica powinny być pod stałym nadzorem służby cmentarnej, powinny być utrzymywane w czystości i w określonych godzinach dostępne dla osób biorących udział w ceremoniach pogrzebowych. Za przechowywanie zwłok i korzystanie z urządzeń domu przedpogrzebowego lub kostnicy zarząd cmentarza uprawniony jest do pobierania opłat 26.
Zarząd cmentarza powinien prowadzić księgę cmentarną zawierającą następujące dane dotyczące osób, których zwłoki zostały pochowane:
1. nazwisko i imię;
2. płeć;
3. wiek;
4. ostatnie miejsce zamieszkania;
5. datę zgonu;
6. miejsce zgonu;
7. przyczynę zgonu;
8. datę i numer aktu zgonu;
9. datę pochowania;
10. dokładnie określone miejsce pochowania według planu zagospodarowania cmentarza;
11. ewentualne odnotowanie faktu wydobycia, daty i miejsca ponownego złożenia szczątków.
Dane te powinny być wpisane do księgi cmentarnej na podstawie przedłożonej karty zgonu 27. Karty zgonu, na których podstawie dokonano pochowania zwłok, powinny być przechowywane przez zarząd cmentarza co najmniej 30 lat 28.
Na polach grzebalnych, przeznaczonych na groby zwykłe 29, groby i odstępy między grobami powinny mieć następujące wymiary:
1. dla zwłok dzieci do lat 6:
długość 1,2 m, szerokość 0,6 m, głębokość 1,2 m,
odstępy — od strony dłuższego boku 0,3 m, a od strony krótszego 0,4 m;
2. dla pozostałych zwłok:
długość 2 m, szerokość 1 m, głębokość 1,7 m,
odstępy — od każdego boku po 0,5 m;
3. dla urn ze szczątkami zwłok:
długość 0,6 m, szerokość 0,4 m, głębokość 1 m,
odstępy — od strony dłuższego boku 0,3 m, a od strony krótszego 0,4 m.
Groby rodzinne przeznaczone na składanie trumien w kierunku poziomym powinny mieć następujące wymiary dla jednego grobu:
długość 2,3 m, szerokość 1,3 m, głębokość 1,7 m,
odstępy — od każdego boku po 0,5 m;
Groby rodzinne dla urn przeznaczone na kilka urn w kierunku poziomym powinny mieć następujące wymiary:
długość 1 m, szerokość 1 m, głębokość 1 m,
odstępy — na bokach 0,3 m, a od strony frontu miejsca urnowego 0,4 m.
Warstwa ziemi pokrywająca trumnę powinna wynosić co najmniej 1 m. Kopanie głębszych grobów niż 1,7 m jest dopuszczalne pod warunkiem, że pomiędzy dnem grobu a najwyższym poziomem wody gruntowej pozostanie co najmniej 0,5 m. Ziemia wydobyta z grobu może być usypana w postaci pagórka nad grobem 30.
W zależności od warunków wodnych można stosować chowanie zwłok piętrowo w grobach ziemnych lub murowanych, przy czym trumny powinny być między sobą przedzielone warstwą ziemi grubości około 0,2 m; jeżeli warstwa ta jest zastąpiona murem lub żelbetem, grubość ich nie może być cieńsza niż 6 cm. Głębokość grobu powinna wynosić przy dwu piętrach (trumnach) 2,7 m, a przy większej ilości pięter — grób powinien być odpowiednio głębszy, przyjmując po 1 m głębokości na każdą trumnę łącznie z przedzieleniem. W każdym wypadku odległość między poziomem wody gruntowej a dnem grobu nie może być mniejsza niż 0,5 m 31.
W katakumbach powierzchnia dna niszy przeznaczonej do złożenia zwłok powinna wynosić co najmniej 2 m × 1 m, a wysokość co najmniej 0,9 m. Każda nisza powinna być oddzielona od sąsiedniej ścianą grubości co najmniej 0,2 m i mieć wylot wentylacyjny do odprowadzania gazów w sposób nieszkodliwy dla otoczenia. Po złożeniu zwłok każdą niszę należy natychmiast zamurować. Przy chowaniu szczątków 32 nisze te powinny mieć wymiary 0,40 m × 0,40 m i wysokość 0,60 m 33.
W grobach murowanych i katakumbach dno grobu może być ziemne lub umocnione, przy czym powinno mieć spadek jednokierunkowy; w grobach z umocnionym dnem w miejscu najniższym należy przewidzieć odpływ łączący się z ziemią 34.
Na grobach można ustawiać nagrobki o wymiarach nie przekraczających granic powierzchni grobu 35. Nie zmienia to jednak faktu, że w dalszym ciągu pozostaje to grób ziemny a nie murowany i dalej mają wobec tego grobu zastosowanie przepisy odnoszące się do grobów ziemnych.
Grób nie może być użyty do ponownego chowania przed upływem lat 20.
Po upływie lat 20 ponowne użycie grobu do chowania nie może nastąpić, jeżeli jakakolwiek osoba zgłosi zastrzeżenie przeciw temu i uiści opłatę, przewidzianą za pochowanie zwłok. Zastrzeżenie to ma skutek na dalszych lat 20 i może być odnowione 36.
Do przedłużenia zakazu ponownego użycia grobu na dalsze 20 lat w przypadku sporu o to uprawnienie między różnymi osobami, pierwszeństwo ma osoba wymieniona w art. 10 ust. 1 Ustawy, tzn.:
1. pozostały małżonek(ka),
2. krewni zstępni,
3. krewni wstępni,
4. krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa,
5. powinowaci w linii prostej do 1 stopnia 37.
W wielu przypadkach zarządcy cmentarzy wyznaniowych nie domagają się opłat po upływie 20 lat. Nie korzystanie jednak z tego prawa nie oznacza rezygnacji z niego. Zarządcy nie mają obowiązku bowiem szukania odpowiednich osób do uregulowania tej opłaty. Troska o tę sprawę spoczywa na osobach zainteresowanych grobem. Osobie, która mimo upływu terminu 20 lat nie zgłosiła zastrzeżenia i nie wniosła odpowiedniej opłaty, nie przysługuje roszczenie o przywrócenie posiadania miejsca oddanego przez zarząd cmentarza z przeznaczeniem na grób kogoś innego, chociażby nadal stale odwiedzała grób i utrzymywała go w należytym stanie 38.
W związku z likwidacją grobu, pojawia się nieraz pytanie, co zrobić ze szczątkami osoby poprzednio tam pochowanej. Można je tam pozostawić, albo przenieść w inne miejsce, z tym że można je chować również poza powierzchnią grzebalną. Decyduje o tym zarząd cmentarza. Na życzenie osoby uprawnionej do pochowania zwłok można szczątków nie wydobywać 39.
Przepisy ustalające termin dwudziestoletni nie mają zastosowania do pochowania zwłok w grobach murowanych, przeznaczonych do pomieszczenia zwłok więcej niż jednej osoby. W tym przypadku nie ma określonego jakiegokolwiek terminu. Domyślnie, należy uważać je za trwałe 40.
Dozwolone są natomiast umowy, przedłużające termin, przed upływem którego nie wolno użyć grobu do ponownego pochowania 41. Umowa taka powinna zostać sporządzona na piśmie.
Niezależnie od tych przepisów jest wzbronione użycie do ponownego pochowania grobów, mających wartość pamiątek historycznych (ze względu na swą dawność lub osoby, które są w nich pochowane, lub zdarzenia, z którymi mają związek) albo wartość artystyczną 42.
W istniejących grobach murowanych dopuszcza się chowanie zwłok osób zmarłych w ciągu 20 lat po wydaniu decyzji o zamknięciu cmentarza 43.
O zamknięciu cmentarza wyznaniowego decyduje właściwa władza kościelna, po zasięgnięciu opinii właściwego inspektora sanitarnego 44.
Użycie terenu cmentarnego po zamknięciu cmentarza na inny cel nie może nastąpić przed upływem 40 lat od dnia ostatniego pochowania zwłok na cmentarzu. Po upływie powyższego terminu zarząd gminy (zarząd miasta na prawach powiatu) może wydać decyzję o użyciu terenu cmentarnego na inny cel zgodny z planem zagospodarowania przestrzennego.
Jeżeli teren cmentarny stanowi lub stanowił uprzednio własność Kościoła Katolickiego lub innego kościoła albo związku wyznaniowego, wydanie decyzji o użyciu terenu cmentarnego na inny cel wymaga zgody właściwej władzy tego kościoła lub związku wyznaniowego.
Decyzję o użyciu terenu cmentarnego, będącego uprzednio cmentarzem wyznaniowym Kościoła Katolickiego lub innego kościoła albo związku wyznaniowego, na inny cel wydaje się po zasięgnięciu opinii właściwej władzy tego kościoła lub związku wyznaniowego, co do sposobu oznaczenia i upamiętnienia terenu pocmentarnego.
Użycie terenu cmentarnego na inny cel jest dopuszczalne pod warunkiem zachowania pamiątek wartości historycznej, archeologicznej lub artystycznej. Pamiątki te mogą być przeniesione w odpowiednie miejsce za zezwoleniem wojewódzkiego konserwatora zabytków. Jeżeli cmentarz lub jego część są wpisane do rejestru zabytków, użycie terenu na inny cel wymaga zgody ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
W przypadkach uzasadnionych szczególnymi celami publicznymi właściwy ze względu na miejsce terenu cmentarnego organ może wystąpić do ministra właściwego do spraw administracji publicznej o zwolnienie z wymogu uzyskania zgody kościoła lub związku wyznaniowego.
Przy zmianie przeznaczenia terenu cmentarnego szczątki zwłok znajdujące się na tym terenie powinny być przeniesione na inny cmentarz na koszt nabywcy terenu lub nowego jego użytkownika 45.
Przed podjęciem jakichkolwiek czynności związanych z pogrzebem konieczne jest stwierdzenie zgonu. Zwłoki osób zmarłych mogą być chowane dopiero po stwierdzeniu przyczyn zgonu 46.
Zgon i jego przyczyna powinny być ustalone przez lekarza, leczącego chorego w ostatniej chorobie. W razie niemożności dopełnienia tego, stwierdzenie zgonu i jego przyczyny powinno nastąpić w drodze oględzin, dokonywanych przez lekarza lub w razie jego braku przez inną osobę, powołaną do tej czynności przez właściwego starostę, przy czym koszty tych oględzin i wystawionego świadectwa nie mogą obciążać rodziny zmarłego 47.
Osoby odpowiedzialne za stwierdzenie zgonu stwierdzają zgon i jego przyczyny w sporządzonych w tym celu kartach zgonu. Karty zgonu powinny być wypełnione w dwóch egzemplarzach dla każdego przypadku zgonu. Jeden z egzemplarzy karty zgonu, zawierającej adnotację urzędu stanu cywilnego o zarejestrowaniu zgonu, przedstawia się administracji cmentarza w celu pochowania zwłok, drugi zaś służy do celów statystycznych.
Na pochowanie zwłok bądź przekazanie ich szkołom wyższym wymagane jest uprzednie stwierdzenie zgonu i jego przyczyn w karcie zgonu, zawierającej adnotację urzędu stanu cywilnego o zarejestrowaniu zgonu.
Lekarze stwierdzający zgon i jego przyczyny obowiązani są udzielać właściwym organom na żądanie dla celów statystycznych wyjaśnień, odnoszących się do faktu zgonu i jego przyczyny. O ile zmarły pozostawał podczas ostatniej choroby pod opieką lekarską, wyjaśnienia powinny również dotyczyć przebiegu tej choroby. Wyjaśnienia te stanowią tajemnicę służbową i mogą być wykorzystywane tylko dla celów statystycznych oraz w postępowaniu sądowym.
Zarówno lekarz, jak i inne osoby powołane do dokonywania oględzin zwłok, jeżeli przy dokonaniu tej czynności powezmą pewność lub uzasadnione podejrzenie, że przyczyną zgonu była choroba zakaźna, podlegająca obowiązkowemu zgłoszeniu, powinni zawiadomić o tym natychmiast właściwego inspektora sanitarnego 48.
W przypadku uzasadnionego podejrzenia, że przyczyną zgonu było przestępstwo, lekarz, jak i inne osoby powołane do oględzin zwłok powinni zawiadomić o tym natychmiast właściwego prokuratora lub najbliższy posterunek Policji. W przypadkach, w których zachodzi uzasadnione podejrzenie, że przyczyną zgonu było przestępstwo, na pochowanie zwłok oprócz karty zgonu wymagane jest zezwolenie prokuratora 49.
Zwłoki osób zmarłych lub zabitych w miejscach publicznych przewozi się przed ich pochowaniem, na wniosek właściwego organu, do zakładu medycyny sądowej, a w razie jego braku na obszarze powiatu — do najbliższego szpitala mającego prosektorium, celem ustalenia przyczyny zgonu. Organizowanie tego przewozu należy do zadań powiatu 50.
Przewożenie zwłok jest dozwolone specjalnie do tego celu przeznaczonymi środkami przewozowymi (karawanami); przewożenie zwłok na obszarze wsi może odbywać się również innymi środkami przewozowymi, z wyjątkiem środków transportu wykorzystywanych do przewozu osób lub środków spożywczych 51.
Przenoszenie lub przewożenie zwłok w otwartych trumnach jest wzbronione 52.
Zezwolenia na przewiezienie zwłok lub ich szczątków przez teren Państwa są udzielane przez polskie urzędy konsularne w państwie, z którego przewóz ten ma nastąpić, po stwierdzeniu braku przeszkód do wwiezienia zwłok lub ich szczątków na terytorium innego państwa.
Zezwolenia na wywóz poza granicę Państwa zwłok lub ich szczątków mogą być udzielane jedynie po uprzednim przedłożeniu zezwolenia właściwej władzy państwa, na którego terytorium mają być pochowane, jak również państw, przez których terytorium mają być przewożone 53.
Na sprowadzenie zwłok i szczątków z obcego państwa należy uzyskać zezwolenie starosty właściwego dla miejsca, w którym zwłoki i szczątki mają być pochowane, działającego w porozumieniu z właściwym inspektorem sanitarnym 54.
W przypadku śmierci na skutek choroby zakaźnej, zezwolenie na przewóz zwłok nie może być udzielone przed upływem dwóch lat od dnia zgonu. Wyjątki od tej zasady mogą być czynione przez ministra właściwego do spraw zdrowia 55.
Przewożenie zwłok i szczątków w granicach Państwa na odległość nie więcej niż 60 kilometrów, a na obszarze gmin, na których terenie nastąpił zgon, bez względu na odległość — może być dokonywane bez uzyskania zezwolenia.
Przewożenie zwłok i szczątków w obrębie Państwa na odległość dalszą, przewożenie koleją, samolotami i statkami na wszelką odległość oraz wywożenie poza granice Państwa może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia właściwego inspektora sanitarnego 56.
Zwłoki przewożone w kraju na odległość większą niż 60 km powinny być zamknięte w trumnie drewnianej wyłożonej papą bądź wykonanej z innego odpowiedniego materiału podlegającego mineralizacji, wypełnionej substancją płynochłonną grubości 5 cm. Trumna taka powinna być zamknięta i opieczętowana przez upoważnione przedsiębiorstwo lub zakład pogrzebowy, a następnie umieszczona na czas przewozu w szczelnie zamkniętym worku z nieprzepuszczalnego tworzywa sztucznego, odpornego na uszkodzenia mechaniczne. Po dostarczeniu trumny na miejsce przeznaczenia worek powinien być zdjęty i spalony.
Zwłoki przewożone za granicę Państwa powinny być zamknięte w trumnie drewnianej wybitej blachą lub posiadającej wkład metalowy albo w trumnie metalowej. Dno trumny wypełnia się warstwą płynochłonną grubości 5 cm. Powiatowy (miejski, dzielnicowy) lub portowy inspektor sanitarny może nakazać zastosowanie ponadto innych środków ostrożności przy przewozie zwłok, a w razie uznania, że środki te są dostateczne, opatruje trumnę swoją pieczęcią. Trumnę należy umieścić w szczelnej skrzyni drewnianej, uniemożliwiającej przemieszczanie się trumny, lub w innym pojemniku, wykonanym z nieprzepuszczalnego materiału.
Po przewiezieniu zwłok na miejsce przeznaczenia powinny być one niezwłocznie pochowane bez otwierania trumny.
Szczątki pozostałe w wyniku spalenia zwłok, przewożone na odległość ponad 60 km, powinny być umieszczone w zalutowanym pudle metalowym (urnie) zamkniętym w skrzynce drewnianej.
Przewóz zwłok dozwolony jest w zasadzie tylko w okresie od 16 października do 15 kwietnia, poza tym zaś okresem zezwolenie na przewóz może być udzielone jedynie wyjątkowo przy odpowiednim zapewnieniu bezpieczeństwa sanitarnego.
Przystosowaniem i zabezpieczeniem opakowania zwłok i szczątków do przewozu na odległość ponad 60 km zajmują się upoważnione przedsiębiorstwa lub zakłady pogrzebowe 57.
Przyjęcie zwłok do pochowania na cmentarz następuje po przedstawieniu karty zgonu, a niekiedy także zezwolenia prokuratora.
W miejscowościach, w których nie ma cmentarzy komunalnych, zarząd cmentarza wyznaniowego jest obowiązany umożliwić pochowanie na tym cmentarzu, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, osób zmarłych innego wyznania lub niewierzących. Zarząd cmentarza wyznaniowego nie może odmówić pochowania zwłok osób, które posiadają nabyte prawo do pochówku w określonym miejscu tego cmentarza. Prawo to służy także bliskim osoby zmarłej, to jest małżonkowi, wstępnym, zstępnym, rodzeństwu i przysposobionym. Zwłoki takich osób powinny być przez zarząd cmentarza traktowane na równi ze zwłokami osób należących do wyznania, do którego należy cmentarz, a w szczególności pod względem wyznaczenia miejsca pochowania, właściwego ceremoniału pogrzebowego i wznoszenia stosownych nagrobków 58.
Zwłoki osób zmarłych nie mogą być chowane przed upływem 24 godzin od chwili zgonu z wyjątkiem osób zmarłych na chorobę zakaźną. Najpóźniej po upływie 72 godzin od chwili zgonu zwłoki powinny być usunięte z mieszkania celem pochowania lub w razie odroczenia terminu pochowania — złożone w domu przedpogrzebowym lub kostnicy do czasu pochowania 59.
Zwłoki osób zmarłych na choroby zakaźne powinny być natychmiast po stwierdzeniu zgonu usunięte z mieszkania i pochowane w ciągu 24 godzin od chwili zgonu na najbliższym cmentarzu 60. W takim wypadku zwłoki powinny być natychmiast po stwierdzeniu zgonu zawinięte w płótno nasycone płynem odkażającym lub w razie potrzeby odkażającym i dezynfekcyjnym, złożone do trumny i szczelnie zamknięte oraz przewiezione bezpośrednio z miejsca zgonu na cmentarz i pochowane w ciągu 24 godzin od chwili zgonu. Wówczas należy stosować następujące środki ostrożności:
1. zabronione jest zbieranie się osób w pomieszczeniu, gdzie leżą zwłoki,
2. zabronione jest dotykanie zwłok,
3. na dnie trumny należy umieścić warstwę substancji płynochłonnej (np. trociny, torf, suchy mech — z dodatkiem wapna chlorowanego) grubości 5 cm,
4. po złożeniu zwłok w trumnie należy ją natychmiast szczelnie zamknąć i z zewnątrz obmyć płynem odkażającym,
5. pomieszczenie, w którym osoba zmarła pozostawała, wszystkie przedmioty, z którymi była w styczności, jako też środek transportu, jakim zwłoki przewieziono, powinny być poddane odkażeniu 61.
Od chwili zgonu aż do pochowania zwłoki powinny być przechowywane w taki sposób, aby nie mogły powodować szkodliwego wpływu na otoczenie. Dlatego, natychmiast po zgonie zwłoki należy umieścić w miejscu możliwie chłodnym i zabezpieczyć je przed dostępem zwierząt i owadów.
W miejscowościach, w których są domy przedpogrzebowe lub kostnice, składanie zwłok w kościołach lub kaplicach położonych poza cmentarzem jest dozwolone tylko na okres poprzedzający pogrzeb. Wyjątek od tej zasady stanowią kościoły w miastach i osiedlach posiadające oddzielne pomieszczenia do składania zwłok aż do chwili pogrzebu 62. Zwłoki przeniesione do domu przedpogrzebowego lub kostnicy nie mogą tam pozostawać po wystąpieniu objawów daleko posuniętego rozkładu; zwłoki takie należy natychmiast pochować 63.
Celem wstrzymania rozkładu zwłok dozwolone jest stosowanie zabiegów utrwalających; zabiegi te mogą być wykonywane tylko pod nadzorem lekarza 64.
Prawo pochowania zwłok ludzkich ma najbliższa pozostała rodzina osoby zmarłej, a mianowicie:
1. pozostały małżonek(ka),
2. krewni zstępni,
3. krewni wstępni,
4. krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa,
5. powinowaci w linii prostej do 1 stopnia 65.
Prawo pochowania zwłok osób wojskowych zmarłych w czynnej służbie wojskowej przysługuje właściwym organom wojskowym w myśl przepisów wojskowych. Prawo pochowania zwłok osób zasłużonych wobec Państwa i społeczeństwa przysługuje organom państwowym, instytucjom i organizacjom społecznym. Prawo pochowania zwłok przysługuje również osobom, które do tego dobrowolnie się zobowiążą 66.
Zwłoki nie pochowane przez osoby, organy i instytucje uprawnione do tego mogą być przekazane szkołom wyższym do celów naukowych. Decyzję o wydaniu zwłok szkołom wyższym wydaje właściwy starosta 67.
Zwłoki nie pochowane względnie nie przekazane szkołom wyższym powinny być pochowane przez ośrodek pomocy społecznej miejsca zgonu 68.
Zwłoki mogą być pochowane przez złożenie w grobach ziemnych, w grobach murowanych lub katakumbach i zatopienie w morzu. Groby ziemne i groby murowane, przeznaczone na składanie zwłok i szczątków ludzkich, mogą się znajdować tylko na cmentarzach 69. Nie jest dopuszczalne grzebanie zmarłych na prywatnych posesjach 70.
Ciała osób zmarłych na okrętach będących na pełnym morzu powinny być pochowane przez zatopienie w morzu zgodnie ze zwyczajami morskimi. W przypadkach, kiedy okręt może w przeciągu 24 godzin przybyć do portu objętego programem podróży, należy zwłoki przewieźć na ląd i tam pochować. Wyjątki od tych przepisów mogą być czynione przez kapitana okrętu z uwzględnieniem wskazań sanitarnych i wojskowych, jeżeli chodzi o okręty wojenne lub inne używane dla celów wojskowych 71.
Do trumny przeznaczonej dla zwłok osoby dorosłej wolno złożyć tylko zwłoki jednej osoby dorosłej, zwłoki matki z dzieckiem nowo narodzonym lub zwłoki dwojga dzieci w wieku do lat 6. Trumna powinna mieć dno i ściany boczne nieprzepuszczalne oraz szczelnie przylegające wieko. Zwłoki powinny być złożone w trumnie na warstwie substancji płynochłonnej grubości 3 cm.
Po złożeniu zwłok do trumny i przymocowaniu wieka nie wolno trumny otwierać 72.
Ekshumacja zwłok i szczątków może być dokonana:
1. na umotywowaną prośbę osób uprawnionych do pochowania zwłok za zezwoleniem właściwego inspektora sanitarnego,
2. na zarządzenie prokuratora lub sądu,
3. na podstawie decyzji właściwego inspektora sanitarnego w razie zajęcia terenu cmentarza na inny cel.
W przypadku ekshumacji zwłoki i szczątki powinny być pochowane na nowo w innym miejscu. W przypadkach wywłaszczenia terenu cmentarnego koszt ekshumacji i przeniesienia ponosi nabywca terenu. Zwłoki osób zmarłych na choroby zakaźne nie mogą być ekshumowane przed upływem 2 lat od dnia zgonu 73.
Ekshumacja zwłok i szczątków powinna odbywać się we wczesnych godzinach rannych podczas chłodnej pory roku (w okresie od 16 października do 15 kwietnia). O zamierzonej ekshumacji należy zawiadomić właściwego powiatowego (miejskiego, dzielnicowego) lub portowego inspektora sanitarnego, który:
1. wykonuje nadzór nad ekshumacją oraz
2. może zezwolić na wykonanie ekshumacji w innym czasie przy zachowaniu ustalonych przez niego środków ostrożności.
Przy ekshumacji mogą być obecne tylko osoby bezpośrednio zainteresowane.
Zwłoki ekshumowane przed upływem okresu mineralizacji powinny być wydobyte wraz z trumną, którą bez otwierania należy umieścić na czas przewozu w obrębie kraju w skrzyni szczelnie wybitej blachą. Na miejscu ponownego pochowania trumnę należy wydobyć ze skrzyni i pochować bezzwłocznie na cmentarzu bez jej otwierania. W razie ekshumacji wykonywanej po upływie okresu mineralizacji wydobyte szczątki wraz z resztkami trumny należy umieścić w nowej trumnie i przygotować do przewozu. O zamierzonej ekshumacji na cmentarzu wyznaniowym powinna być zawiadomiona właściwa jednostka wyznaniowa 74.
Przepisy Ustawy dotyczące ekshumacji i przewożenia zwłok nie odnoszą się do archeologicznych prac wykopaliskowych 75.
Prezentowany tekst jest całościowym przedstawieniem aktualnego prawodawstwa cywilnego w sprawie cmentarzy oraz pogrzebów. Oczywiście, życie jest zawsze bogatsze niż prawo, dlatego w jakimś wyjątkowym przypadku trudno będzie zastosować prezentowane normy. Należy wówczas odnieść się do analizowanej Ustawy i Rozporządzeń, oraz orzecznictwa w tej materii.
Jako autor, mam nadzieję, że tekst ten będzie dużą pomocą dla duszpasterzy mających w swym zarządzie cmentarze.
Ks. Aleksander Sobczak
1 W sposób syntetyczny problematykę cmentarza w obecnym Kodeksie Prawa Kanonicznego możemy znaleźć w: E. SZTAFROWSKI, Podręcznik Prawa Kanonicznego, t. 4, Warszawa 1986, s. 255–258; Komentarz do Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r., (pr. zb.), t. 3, Lublin 1986, s. 406–410.
2 Tekst Konkordatu: Dz.U.1998, nr 51, poz. 318. Konkordat wszedł w życie 25 kwietnia 1998 r. Por. Oświadczenie Rządowe z dnia 3 kwietnia 1998 r. w sprawie wymiany dokumentów ratyfikacyjnych Konkordatu między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską, podpisanego w Warszawie dnia 28 lipca 1993 r., Dz.U.1998, nr 51, poz. 319.
3 M.P.1998, nr 4, poz. 51.
4 Tekst pierwotny tej ustawy: Dz.U.1959, nr 11, poz. 62; tekst jednolity Dz.U.1972, nr 47, poz. 298. Obecnie obowiązujący tekst jednolity Dz.U.2000, nr 23, poz. 295.
5 Dz.U.1959, nr 52, poz. 315 (R).
6 Dz.U.1972, nr 47, poz. 299 (R).
7 Por. Ustawa o Stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Dz.U.1989, nr 29, poz. 154, art. 42, ust. 1; por. także L. ADAMOWICZ, Budownictwo sakralne i kościelne. Cmentarze wyznaniowe, w: Prawo wyznaniowe, red. H. MISZTAL, Lublin 2000, s. 462.
8 Por. Ustawa, art. 1, ust. 3.
9 Por. Ustawa, art. 3, ust. 1.
10 Por. Rozporządzenie z 1959 r., § 1.
11 Por. Rozporządzenie z 1959 r., § 2.
12 Por. Rozporządzenie z 1959 r., § 3.
13 Por. Rozporządzenie z 1959 r., § 4.
14 Por. Rozporządzenie z 1959 r., § 5 i 6.
15 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 4.
16 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 5, ust. 1.
17 Por. Ustawa o Stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Dz.U.1989, nr 29, poz. 154, art. 42, ust. 2.
18 Por. L. ADAMOWICZ, Budownictwo sakralne i kościelne. Cmentarze wyznaniowe, w: Prawo wyznaniowe, red. H. MISZTAL, Lublin 2000, s. 463.
19 Por. Ustawa, art. 2, ust. 2.
20 Sprawy zagospodarowania przestrzennego w tym także terenu cmentarza reguluje Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym; tekst pierwotny tej ustawy: Dz.U.1994, nr 89, poz. 415; tekst jednolity: Dz.U.1999, nr 15, poz. 139. Ma tutaj zastosowanie również Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane: Dz.U.1994, nr 89, poz. 414.
21 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 2 i 3.
22 Por. Ustawa, art. 5, ust. 2.
23 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 11.
24 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 12.
25 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 13.
26 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 14.
27 Wzór kart zgonu ustala: Zarządzenie Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 27 września 1962 r. w sprawie treści i sposobu wypełniania kart zgonu z późniejszymi zmianami. Por. M.P.1962, nr 77, poz. 357 (Z).
28 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 15.
29 Przez grób zwykły (ziemny) rozumie się grób nie murowany stanowiący dół, do którego chowa się trumnę ze zwłokami i zasypuje ziemią wydobytą z tego dołu.
Przez grób murowany rozumie się dół, w którym boki są murowane, a nad trumną zakłada się sklepienie.
Przez grób rodzinny rozumie się przestrzeń zapewniającą pochowanie dwu lub więcej trumien ze zwłokami. Przestrzeń ta nie może przekraczać powierzchni przeznaczonej na dwa groby pojedyncze w poziomie, niezależnie od ilości pięter stosowanych w głąb.
Przez katakumby rozumie się nisze w pionowej ścianie, położone obok siebie w szeregu i nad sobą, przeznaczone do chowania zwłok. Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 6.
30 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 5, ust. 2–5.
31 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 7.
32 Za zwłoki uważa się ciała osób zmarłych.
Za szczątki uważa się:
— popioły otrzymane przez spalenie zwłok,
— noworodki martwo urodzone, płody i niezdolne do życia, które nie przeżyły okresu 24 godzin,
— pozostałości zwłok wydobyte przy kopaniu grobu lub w innych okolicznościach,
— części ciała ludzkiego odłączone od całości. Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 16.
33 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 8.
34 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 9.
35 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 10.
36 Por. Ustawa, art. 7, ust. 1 i 2.
37 Por. Wyrok Sądu Najwyższego — Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 17 września 1986 r., IV CR 236/86.
38 Por. Uchwała Sądu Najwyższego — Izba Cywilna z dnia 29 marca 1977 r., III CZP 17/77.
39 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 24, ust. 6; § 27.
40 Por. Ustawa, art. 7, ust. 3.
41 Por. Ustawa, art. 7, ust. 4.
42 Por. Ustawa, art. 7, ust. 5.
43 Por. Ustawa, art. 7, ust. 6.
44 Por. Ustawa, art. 1, ust. 5.
45 Por. Ustawa, art. 6.
46 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 17.
47 Sposób dokonywania oględzin oraz kwalifikacje osób, które z braku lekarzy mogą być powoływane do wykonania oględzin, określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 3 sierpnia 1961 r. w sprawie stwierdzania zgonu i jego przyczyny. Dz.U.1961, nr 39, poz. 202 (R).
48 Ustalenie wykazu chorób zakaźnych zawiera Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1963 r. w sprawie ustalenia wykazów chorób zakaźnych z późniejszymi zmianami. Por. Dz.U.1963, nr 58, poz. 314 (R).
§ 1 tego Rozporządzenia ustala wykaz następujących chorób zakaźnych: 1) błonica (diphtheria), 2) bruceloza (brucellosis), 3) biegunka noworodków (diarrhoea neonatorum) oraz zapalenie żołądkowo–jelitowe i zapalenie jelita grubego u dzieci w wieku od 4 tygodni do 2 lat (gastroenteritis et colitis infantum), 4) cholera (cholera), 5) czerwonka bakteryjna i pełzakowica (dysenteria et ameobiasis), 6) dżuma (pestis), 7) dur brzuszny (typhus abdominalis), 8) dury rzekome (paratyphis) i inne salmonelozy (salmonelloses), 9) dur plamisty (typhus exanthematicus) i inne riketsjozy (rickettsioses), 10) grypa (influenza), 11) gorączka powrotna (febris recurrens), 12) grzybica woszczynowa (lavus), strzygąca (trichophytiasis), drobnozarodnikowa (microsporiasis), 13) jaglica (trachoma), 14) krztusiec (pertussis), 15) listerioza (listeriosis), 16) nagminne zapalenie mózgu (encephalitis epidemica), wiosenno–letnie kleszczowe zapalenie mózgu i inne postacie zapalenia mózgu, 17) nagminne porażenie dziecięce (poliomyelitis s. morbus Heine–Medini), 18) nagminne zapalenie przyusznicy (parotitis epidemica), 19) nosacizna (malleus), 20) odra (morbilli), 21) ospa naturalna (variola vera), 22) ospa wietrzna (varicella), 23) papuzia choroba (psittacosis) i inne ornitozy, 24) paciorkowcowe zapalenie gardła (angina streptococcica), 25) płonica (scarlatina), 26) pryszczyca (aphthae epizooticae), 27) róża (eryspielas), 28) różyca (erysipelcidum), 29) różyczka (rubeola), 30) świerzb (scabies), 31) tasiemczyce (taeniases) i inne choroby wywoływane przez larwy tasiemców (cysticercosis, echinococcosis), 32) tężec (tetanus), 33) toksoplazmoza (toxoplasmosis), 34) tularemia (tularemia), 35) twardziel (rhinoscleroma), 36) trąd (lepra), 37) wąglik (anthrax), 38) włośnica (trichinosis), 39) wścieklizna (rabies) bądź pokąsanie osób przez zwierzęta podejrzane o wściekliznę lub zanieczyszczenie śliną tych zwierząt, 40) zakaźne zapalenie wątroby na tle wirusowym, nagminne i wszczepione (hepatitis epidemica et hepatitis serosa s. inoculata), 41) zapalenie opon mózgowo–rdzeniowych bakteryjne i wirusowe (meningitis cerebrospinalis), 42) zatrucie i zakażenie pokarmowe (intoxicatio et infectio alimentaris), 43) zimnica pierwotna lub nawrotowa (malaria), 44) żółtaczka zakaźna krętkowa (leptospirosis icterohaemorrhagica) i inne zakażenie krętkowe (leptospiroses), 45) żółta gorączka (febris flava), 46) zespół nabytego upośledzenia odporności (AIDS).
49 Por. Ustawa, art. 11.
50 Por. Ustawa, art. 13.
51 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 28.
52 Por. Ustawa, art. 12, ust. 2.
53 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 29, ust. 1 i 2.
54 Por. Ustawa, art. 14, ust. 3.
55 Por. Ustawa, art. 14, ust. 4.
56 Por. Ustawa, art. 14, ust. 1 i 2.
57 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 30.
58 Por. Ustawa, art. 8.
59 Por. Ustawa, art. 9, ust. 1 i 2.
60 Por. Ustawa, art. 9, ust. 3.
61 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 21.
62 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 20.
63 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 18.
64 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 19.
65 Prawo pochowania zwłok danej osoby przysługuje osobie wymienionej w dalszej kolejności (np. krewnym w linii bocznej) dopiero wtedy, gdy brak jest osoby wymienionej w bliższej kolejności albo, gdy osoba ta prawa tego nie chce lub nie może wykonać. Por. Wyrok Sądu Najwyższego — Izba Cywilna z dnia 25 września 1972 r., II CR 353/72.
Niekiedy pewne okoliczności przemawiają za zmianą tej kolejności. Por. Wyrok Sądu Najwyższego — Izba Cywilna z dnia 23 maja 1975 r., II CR 193/75: «Jeżeli już po pochowaniu zwłok..., powstaje pomiędzy najbliższymi członkami rodziny spór, co do miejsca pochowania i sposobu roztoczenia pieczy nad grobem osoby zmarłej, sąd rozstrzygając ten spór powinien mieć na względzie nie tylko przepisy Ustawy, lecz przede wszystkim przepisy prawa cywilnego. W szczególności sąd może uznać, że chociaż Ustawa wymienia w pierwszej kolejności jako osobę uprawnioną do pochowania osoby zmarłej pozostałego przy życiu małżonka, okoliczności sprawy, a zwłaszcza wzajemne wrogie stosunki między małżonkami oraz ostatnia wola zmarłego mogą przemawiać za przyznaniem ochrony innym członkom rodziny zmarłego».
Na ostatnią wolę zmarłego powołuje się także Wyrok Sądu Najwyższego — Izba Cywilna i Administracyjna z dnia 14 maja 1982 r., IV CR 171/82: «O miejscu i sposobie pochowania zwłok, a także o wyborze osoby, która ma się tym zająć, decyduje przede wszystkim pozostawiona wola zmarłego; dopiero, gdy zmarły takich dyspozycji nie pozostawił, zajęcie się pogrzebem i podjęcie koniecznych w związku z tym decyzji należy do osób wymienionych w Ustawie». Wola osoby zmarłej, gdzie ma być pochowana, ma znaczenie wiążące jedynie w płaszczyźnie moralnej. Por. Wyrok Sądu Najwyższego — Izba Cywilna z dnia 6 listopada 1978 r., IV CR 359/78.
66 Por. Ustawa, art. 10, ust. 1.
67 Por. Ustawa, art. 10, ust. 2; Rozporządzenie z 1972 r., § 25.
68 Por. Ustawa, art. 10, ust. 3.
69 Por. Ustawa, art. 12, ust. 1 i 3.
70 Por. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego — Ośrodek Zamiejscowy w Katowicach z dnia 19 maja 1997 r., SA/Ka 1717/95.
71 Por. Ustawa, art. 16.
72 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 23.
73 Por. Ustawa, art. 15.
74 Por. Rozporządzenie z 1972 r., § 31.
75 Por. Ustawa, art. 19.
| na początek strony © 1996–2001 Mateusz |